The King of War - บทที่ 2274 แพ้แล้ว

The king of War นิยาย บท 2274
“หยางเฉิน !”

เห็นหยางเฉินโดนหมัดของหลีหยวนชิงชกจนแขนขาดทั้งสองข้าง อู๋สงป้าก็เปลี่ยนสีหน้าไปในทันที ขยับเท้า อยากจะพุ่งไปปกป้องหยางเฉิน

“อู๋สงป้า !”

อู่ชางตะโกนด้วยความกราดเกรี้ยว ขวางทางของอู๋สงป้าไว้ในทันที เว้นเสียแต่อู๋สงป้าจะเอาชนะเขา ไม่อย่างนั้นไม่มีทางช่วยหยางเฉินได้หรอก

อู๋สงป้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก : “อู่ชาง ไว้ชีวิตหยางเฉิน ฉันสามารถยกเมืองไป๋หู่ให้ได้เลย !”

เมื่อเปล่งคำพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างตกตะลึง !

อู๋สงป้าถึงกับยอมยกเมืองไป๋หู่ให้ เพื่อช่วยหยางเฉินเอาไว้ ?

เขาเป็นถึงเจ้าเมืองของเมืองไป๋หู่เชียวนะ หากว่ายกเมืองไป๋หู่ให้ ยังนับว่าเขาเป็นเจ้าเมืองของเมืองไป๋หู่ได้งั้นเหรอ ?

แม้กระทั่งอู่ชางก็ชะงักไปในทันทีด้วยเหมือนกัน เขานึกไม่ถึงเลย อู๋สงป้าถึงกับทำเรื่องแบบนี้ได้ เพื่อตัวแสดงประกอบเล็ก ๆ คนหนึ่ง

แต่ว่าเป็นเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น เขาก็ได้สติกลับมา

ม่านพลังระหว่างโลกบู๊โบราณกลางกับโลกมนุษย์ในตอนนี้กำลังค่อย ๆ หายไปอย่างต่อเนื่อง ใช้เวลาไม่นาน ทั้งสองโลกก็จะหลอมรวมเป็นโลกเดียวกันโดยสมบูรณ์

ถึงตอนนั้น สถานที่เล็ก ๆ อย่างเมืองไป๋หู่แบบนี้ จะนับว่ามีค่าอะไร ?

เมื่อถึงตอนนั้นจริง ๆ อย่าพูดว่าเป็นเมืองไป๋หู่เลย กองกำลังชั้นยอดของโลกบู๊โบราณกลาง ก็จะทิ้งเขตอิทธิพลเดิมกันหมด จากนั้นเริ่มแย่งชิงเขตอิทธิพลที่ใหญ่กว่าและดีกว่าที่โลกใหม่

หลังจากคิดประเด็นนี้จนเข้าใจแล้ว อู่ชางแสยะยิ้ม มองอู๋สงป้าแล้วบอกว่า : “นายเห็นฉันเป็นคนโง่หรือไง ?”

อู๋สงป้าถลึงตาด้วยความโกรธเกรี้ยว จับจ้องอู่ชางอย่างเอาเป็นเอาตาย แล้วพูดด้วยความโมโห : “นายต้องการอะไรกันแน่ ถึงจะยอมไว้ชีวิตหยางเฉิน ?”

เขาวางเดิมพันทุกอย่างไว้ที่ตัวของหยางเฉินแล้ว ถึงขั้นนี้แล้ว ก็ต้องปกป้องชีวิตของหยางเฉินเอาไว้

ทว่าอู่ชางกลับไม่ไว้หน้าเขาเลยสักนิดเดียว ยิ้มเย็นชาแล้วพูดว่า : “คาดไม่ถึงเลย เจ้าเมืองของเมืองไป๋หู่ที่โลกบู๊โบราณกลางที่สง่าผ่าเผย ถึงกับทำเรื่องแบบนี้ออกมาได้ เพื่อคนต่ำต้อยที่มาจากโลกมนุษย์คนหนึ่ง”

“อยากจะไว้ชีวิตเขา ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอก เพียงแต่ฉันคิดว่าเจ้าเมืองอู๋อย่างคุณทำไม่ได้น่ะสิ”

อู๋สงป้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “มีเงื่อนไขอะไร นายเอ่ยมาได้เลย !”

รอยยิ้มบนใบหน้าของอู่ชางค่อย ๆ หายไป หรี่ตาจ้องมองอู๋สงป้าแล้วบอก : “ฉันต้องการให้นายคุกเข่าลงแล้วขอร้องฉัน ! ขอเพียงนายทำได้ ฉันจะให้หลีหยวนชิงปล่อยเขาไปตอนนี้เลย !”

“นายว่าอะไรนะ ?”

อู๋สงป้าโมโหจนถึงขีดสุดทันที ปล่อยจิตสังหารออกมาทั่วร่าง จ้องอู่ชางอย่างเอาเป็นเอาตายแล้วบอกว่า : “นายอย่ารังแกคนให้มันมากเกินไปนัก !”

อู่ชางพูดด้วยความโกรธ : “ก็ฉันจะรังแกนาย นายจะทำอะไรฉันได้ ?”

ผู้มีอิทธิพลชั้นยอดของสองโลกบู๊โบราณกลางคุมเชิงกันอยู่ในตอนแรก

พื้นที่ทั้งหมดถูกความกดดันอันอึดอัดปกคลุมไว้อยู่ แต่ละคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุ ต่างรู้สึกว่าหายใจไม่สะดวก มีความรู้สึกบีบรัดที่ยากที่จะอดกลั้นอย่างหนึ่งอยู่

จังหวะนี้เอง มีเสียงหนึ่งดังขึ้นกะทันหัน : “เขายังไม่ได้ถึงทางตันซะหน่อย พวกนายทะเลาะอะไร ?”

สายตาของทุกคนมองไปยังต้นตอของเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน เห็นเพียงเซี่ยวชิงหยุนผู้อาวุโสสามที่อยู่ในค่ายของสำนักเทียนไห่มองไปยังทิศทางหนึ่งด้วยใบหน้าที่เปี่ยมด้วยความสงบเงียบ

ทุกคนพากันมองไปยังทิศทางที่เขามองไป และต่างตะลึงงันในทันที

เห็นเพียงหยางเฉินที่เมื่อกี้โดนหมัดของหลีหยวนชิงสะเทือนจนแขนทั้งสองข้างขาด อานุภาพมารเดือดพล่านทั่วร่างในตอนนี้ ผมยาวสีม่วงพลิ้วไหวไปตามลม

หมัดขวาของหลีหยวนชิงกำลังถูกมือข้างหนึ่งของหยางเฉินจับเอาไว้อยู่ ใบหน้าของเขาดุร้าย

“นี่ นี่จะเป็นไปได้ยังไงกัน ?”

“แขนสองข้างของเขาถูกสะเทือนจนขาดไปแล้วไม่ใช่เหรอ ? ทำไมยังใช้มือรับหมัดของหลีหยวนชิงเอาไว้ได้ล่ะ ?”

“ไอ้โง่ นายไม่เห็นอานุภาพมารเดือดพล่านที่แผ่ออกมาจากในร่างกายของหยางเฉินหรือไง ? ไอ้หนูนี่ คาดไม่ถึงเลยว่าเป็นผู้ฝึกมาร !”

“อะไรนะ ? ผู้ฝึกมาร ?”

……

ในตอนแรกนั้น แต่ละคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตกตะลึง

แม้กระทั่งอู๋สงป้า ในเวลานี้ก็เบิกตาโพลงด้วยเช่นเดียวกัน

หลังจากอู่ชางกำลังประหลาดใจชั่วพริบตานั้น ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะยกใหญ่ หัวเราะจนถึงสุดท้าย เขามองไปยังอู๋สงป้าเหมือนกำลังมองคนโง่คนหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า : “อู๋สงป้า นายเป็นถึงเจ้าเมืองแห่งเมืองไป๋หู่ คาดไม่ถึงว่าปกป้องผู้ฝึกมารคนหนึ่ง นายช่างกล้าซะจริง ๆ เลย !”

ครั้งนี้ อู๋สงป้าไม่ได้พูดอีก

เพราะว่าที่โลกบู๊โบราณกลาง ผู้ฝึกมารก็คือสิ่งมีชีวิตที่ทุกคนเกลียดชัง

กองกำลังชั้นยอดที่โอ้อวดตนว่ามีชื่อเสียงโด่งดังพวกนี้ ต่างคิดว่าผู้ฝึกมารไม่ควรอยู่ในโลกใบนี้

พวกเขาคิดว่าผู้ฝึกมารจะก่อความวุ่นวายให้โลกบู๊โบราณกลาง และทำลายความสมดุลในตอนนี้

กลับไม่คิดว่าหนอนบ่อนไส้ที่มีชื่อเสียงโด่งดังอย่างพวกเขานี้เยอะยิ่งกว่า

“หยางเฉินจะเป็นผู้ฝึกมารได้ยังไงกัน ?”

อู๋จื่อจิ้งมองไปยังทิศทางของหยางเฉินด้วยใบหน้าเหลือเชื่อ

หยางเฉินในเวลานี้ อานุภาพมารเดือดพล่านทั่วร่าง ดวงตาทั้งสองข้างของเขาดำขลับ ใบหน้าดุร้าย

ส่วนหลีหยวนชิงที่ถูกเขาจับหมัดเอาไว้ ในเวลานี้สีหน้าเปี่ยมด้วยความประหลาดใจและความตื่นตระหนก

“ไอ้ระยำ ปล่อยมือ !”

ตอนที่เขาคิดที่จะชักหมัดกลับไป กลับพบว่าไม่สามารถสลัดออกได้เลย

มือของหยางเฉินเหมือนเป็นคีม กำลังหนีบเขาเอาไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย ทำให้ให้เขาไม่สามารถสลัดออกได้เลยสักนิดเดียว

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมากด้วย

หยางเฉินที่เมื่อกี้นี้ถูกตัวเองชกแขนทั้งสองข้างขาด ทำไมจู่ ๆ ระเบิดพลังที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้ขึ้นมาได้กะทันหัน ?

พลังนี้ เกรงว่าแม้กระทั่งผู้มีอิทธิพลชั้นยอดอย่างอู่ชางกับอู๋สงป้าระดับนี้ ก็ไม่แน่ว่าจะเทียบได้ด้วยซ้ำไปนะ ?

หลีหยวนชิงรู้ดี หากว่าเขาไม่สามารถสลัดออกได้ เมื่อหยางเฉินโต้ตอบ เขาจะพ่ายแพ้อย่างน่าสมเพชมาก ๆ

ในเวลานี้อู๋สงป้าตะโกนเสียงดัง : “หลีหยวนชิง ฆ่าเขาซะ !”

“ผู้อาวุโสสี่ ฆ่าเขา !”

“ผู้อาวุโสสี่ ฆ่าเขา !”

……

ผู้แข็งแกร่งของสำนักเทียนไห่แต่ละคนในที่แห่งนั้น ต่างตะโกนขึ้นมาในทันที

แม้กระทั่งผู้แข็งแกร่งของเมืองไป๋หู่ ต่างก็จ้องหยางเฉินด้วยใบหน้าเดือดดาล แทบอยากจะมัดเขาไว้ด้วยตัวเอง

นี่ก็คือสถานะของผู้ฝึกมารที่โลกบู๊โบราณกลาง

และด้วยเหตุนี้เอง โลกบู๊โบราณกลางจึงไม่ค่อยมีผู้ฝึกมารนัก ต่อให้มี ก็หลบซ่อนไปตั้งนานแล้ว กลัวว่าจะถูกพบเข้า

หากว่าไม่ใช่อู๋สงป้า ผู้แข็งแกร่งเมืองไป๋หู่พวกนี้ ก็จะตะโกนร้องพร้อมกับผู้แข็งแกร่งสำนักเทียนไห่ด้วยเหมือนกัน

ทว่าหลีหยวนชิงที่ถูกหยางเฉินจับหมัดเอาไว้ ใกล้จะร้องไห้อยู่แล้ว เขาพยายามสุดกำลังแล้ว ก็สลัดมือของหยางเฉินไม่ออกเลย ให้เขาฆ่าหยางเฉิน ฆ่าไม่ได้เลยด้วยซ้ำไป !

เขาไม่ได้เป็นคนโง่ ก่อนหน้านี้มีความมั่นใจที่จะฆ่าหยางเฉินอยู่เต็มเปี่ยม จึงได้ลงมือ แต่ว่าตอนนี้ทำไม่ได้แม้แต่สลัดการผูกมัดของหยางเฉิน แล้วจะคุยเรื่องฆ่าหยางเฉินได้ยังไง ?

ในตอนนี้เขาเพียงอยากรีบสลัดการควบคุมของหยางเฉินให้ออก จากนั้นไปหลบให้ไกล ๆ ใครอยากฆ่าหยางเฉิน คนนั้นก็มาฆ่าเองเลย

ทว่าหยางเฉินกลับเหมือนไม่ได้ยินคำพูดของหลีหยวนชิง มือขวากำลังจับมือของหลีหยวนชิงเอาไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย ลมปราณเหี้ยมโหดเต็มไปทั่วร่างกายของเขา

เหมือนมีหยางเฉินที่เหี้ยมโหดอีกคนหนึ่ง อยากจะควบคุมร่างกายนี้

หยางเฉินกรอดฟันแน่น พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ให้ถูกไอมารควบคุม

ชั่วพริบตานั้นที่เมื่อกี้เขาถูกหมัดของหลีหยวนชิงชกจนแขนขาด และกระเด็นไป ไอมารลึกลับพรั่งพรูออกมาจากในกระบี่โอรสสวรรค์ และไหลเข้าร่างกายของเขาจนหมด

ไอมารนี้เหมือนเป็นคบเพลิง ระเบิดไอมารที่หลับใหลอยู่ในร่างกายของเขาภายในชั่วพริบตา

“ไอ้หนู รีบปล่อยมือ !”

หลีหยวนชิงพูดกัดฟันด้วยความเคียดแค้น เพื่อศักดิ์ศรี กลับไม่กล้าตะโกนเสียงดัง ทำได้แต่ร้องเอะอะเบา ๆ

อู่ชางที่กำลังจ้องด้านนี้ เห็นหลีหยวนชิงชักช้าไม่ยอมลงมือหยางเฉินสักที ในที่สุดก็ตระหนักถึงอะไรได้

ตอนที่เขาพบว่าหลีหยวนชิงกำลังมีสีหน้าเจ็บปวด และต่อสู้ดิ้นรนอย่างยากลำบาก กลับไม่สามารถสลัดออกได้นั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไปมากในทันที

จนถึงตอนนี้ เขาจึงตระหนักได้ ไม่ใช่ว่าหลีหยวนชิงไม่ยอมลงมือฆ่าหยางเฉิน แต่เขาทำไม่ได้ต่างหาก