The King of War - ตอนที่ 837 ใจเต้น

“โอเค ฉันเข้าใจแล้ว ถ้างานเสร็จก็รีบกลับบ้านนะ”

ฉินซีพยายามระงับความโกรธของเธอให้มากที่สุด พูดคำเหล่านี้ออกมาอย่างใจเย็น

“หยางเฉิน คุณช่วยฉันหน่อยได้ไหม? ดูเหมือนว่าฉันจะขาพลิก พื้นห้องน้ำลื่นเกินไป ฉันยืนขึ้นไม่ได้”

ก่อนที่ฉินซีจะวางสาย เสียงของเซี่ยเหอก็ดังขึ้นจากห้องน้ำอีกครั้ง

หยางเฉินไม่รู้ว่าโทรศัพท์ของเขาไม่ได้ถูกวาง และเขาก็รีบพูดขึ้นว่า “ฉันมาแล้ว!”

ในเวลาเดียวกัน ที่ด้านบนสุดเมืองเยี่ยนตู ภายในคฤหาสน์

มือของฉินซีที่ถือโทรศัพท์สั่นทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

แม้ว่าคำพูดของหยางเฉินจะเต็มไปด้วยข้อบกพร่อง แต่เธอก็ยังเต็มใจที่จะเชื่อในสิ่งที่หยางเฉินพูด

อย่างไรก็ตาม ก่อนวางสาย เธอได้ยินเสียงผู้หญิงอย่างชัดเจน

ประเด็นคือ มีคำสำคัญหลายคำในคำพูดของผู้หญิง

“ขาพลิก” “ห้องน้ำ” “ลุกไม่ได้”

นี่หมายความว่าหยางเฉินอยู่ในโรงแรมกับผู้หญิงคนอื่นไม่ใช่หรือ?

ผู้หญิงคนนั้นกำลังอาบน้ำอยู่ แต่เธอลื่นล้มขาพลิกจนลุกไม่ขึ้น ดังนั้นเธอจึงขอความช่วยเหลือจากหยางเฉิน

สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกแย่ก็คือเมื่อผู้หญิงขอให้หยางเฉินช่วย หยางเฉินพูดโดยไม่ลังเลว่า “ฉันมาแล้ว!”

นั้นก็หมายความว่าหลังจากหยางเฉินเข้าไปในห้องน้ำแล้ว เขาสามารถเห็นผู้หญิงเปลือยเปล่าได้ใช่หรือไม่?

งานอะไรเนี่ย ต้องคุยในโรงแรม?

คลื่นแห่งความเกลียดชังก็เพิ่มขึ้นในหัวใจของฉินซี

“แม่คะ หนูอยากได้พ่อ หนูอยากได้พ่อ!”

เสี้ยวเสี้ยวยังคงร้องไห้ ดวงตาของเธอบวมขึ้น “แม่คะ พ่อกับแม่หย่ากันแล้วใช่ไหม?”

“เสี่ยวฮัวบอกว่าพ่อและแม่ของเธอหย่าร้างกัน ดังนั้นเธอจึงไม่ได้เจอพ่อของเธอเป็นเวลานาน”

เสี้ยวเสี้ยวร้องไห้ออกมาอย่างหนัก เมื่อฉินซีได้ยินคำว่าหย่าร้าง ทั้งตัวเธอก็รู้สึกเหมือนถูกฟ้าผ่าขึ้นมาทันที

แม้จะเป็นเพียงคำพูดจากลูกสาว แต่กลับรู้สึกโดนมีดแทงเข้าไปในหัวใจ น้ำตาร่วงทีละหยดราวกับไข่มุก

“แม่คะ พ่อกับแม่หย่ากันจริง ๆ เหรอคะ?”

เมื่อเห็นฉินซีร้องไห้ เสี้ยวเสี้ยวก็ร้องไห้อย่างดุเดือดยิ่งขึ้น: “เสี้ยวเสี้ยวไม่ต้องการให้หย่ากันค่ะ หนูอยากให้เราอยู่ด้วยกันตลอดไป เสี้ยวเสี้ยวไม่ให้หย่า”

ฉินซีไม่ได้พูด เธอเอื้อมมือออกไป และกอดลูกสาวของเธอแน่นในอ้อมแขนของเธอ ใช้กำลังอย่างแรง

ในเวลาเดียวกัน ในโรงแรม หลังจากที่หยางเฉินได้ยินเซี่อเหอร้องขอความช่วยเหลือ เขาไม่ได้คิดอะไรเลยและรีบเข้าไปในห้องน้ำ

ทันทีที่เขาเข้าห้องน้ำ เขาเห็นร่างที่ไร้ที่ติปรากฏขึ้นในสายตาของเขา

เซี่ยเหอกำลังดิ้นรนพยายามที่จะยืนขึ้นโดยจับขอบอ่าง เลือดอยู่ทั่วหัวเข่าของเขาและเห็นได้ชัดว่าเขาลื่นล้มเมื่อกี้แล้วไปกระแทกโดนพื้น

เป็นเพียงว่าขอบของอ่างอาบน้ำเรียบมากและมีน้ำสบู่อยู่ใต้เท้าของเซี่ยเหอ เธอเพิ่งยืนขึ้นเล็กน้อยลื่นใต้เท้าแล้วลื่นอีกครั้ง

คราวนี้หัวของเซี่ยเหอ โดนอ่างอาบน้ำโดยตรง

“ระวัง!”

จากนั้นหยางเฉินก็ฟื้นคืนสติได้ อุทานด้วยความตกใจ และเมื่อเขาขยับเท้า ร่างทั้งหมดก็กลายเป็นภาพติดตา และปรากฏตัวขึ้นข้างๆ เซี่ยเหอทันที

ขณะที่เซี่ยเหอลื่นล้ม เธอรู้สึกว่าจุดศูนย์ถ่วงของเขาไม่เสถียร และมองดูอย่างช่วยไม่ได้ขณะที่ศีรษะของเธอเข้าใกล้อ่างอาบน้ำมากขึ้นเรื่อยๆ

ชั่วขณะหนึ่ง ความกลัวในใจฉันถึงขีดสุด

ยังดีที่เธอลื่นในมุมที่ไม่ได้อันตรายมาก เพียงแค่คว่ำหน้าลง ใต้ใบหน้าก็เป็นขอบอ่าง

ถ้าเธอล้มลง เธอคงจะเสียโฉมจริงๆ เธอกลัวจนหน้าซีด และเธอคิดในใจว่าเธอเสียโฉมขึ้นมา เธอจะทำยังไงดี?

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอกำลังจะชนกับอ่างอาบน้ำ ดวงตาของเซี่ยเหอก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง และเขาก็หลับตาลงโดยไม่รู้ตัว

“อ๊ะ!”

ในขณะเดียวกัน เซี่ยเหอก็รู้สึกได้ถึงมือที่อบอุ่นและก็กอดเธอไว้ได้ทัน

ทันทีหลังจากนั้น เธอรู้สึกเหมือนกับว่าร่างของเธอลอยขึ้นไปในอากาศ

เธอลืมตาขึ้น และเห็นใบหน้าปรากฏขึ้นในสายตา ชั่วขณะหนึ่ง ดวงตาของเธอไม่สามารถลบออกได้อีกต่อไป และหัวใจของเธอก็สั่นสะท้าน

ในขณะนี้ เซี่ยเหอรู้สึกว่าโลกทั้งใบดูเหมือนจะหายไป มีเพียงเธอและหยางเฉินสองคน

เธอลืมไปว่าตอนนี้เธอเปลือยเปล่า อย่างไรก็ตาม หยางเฉินไม่สนใจที่จะชื่นชมร่างกายที่สมบูรณ์แบบของเซี่ยเหอ มีเพียงความกังวลและความห่วงใยในสายตาของเขา

แต่มันเป็นความกังวลและความห่วงใยเหมือนเพื่อน

อย่างไรก็ตาม ในสายตาของเซี่ยเหอมันคือความรักที่หยางเฉินมีต่อเธอ

“คุณโอเคไหม?”

ก่อนที่เซี่ยเหอจะสามารถเพลิดเพลินกับอ้อมกอดอันอบอุ่นของหยางเฉินได้มากพอ เขาพบว่าความอบอุ่นจากมือของหยางเฉินหายไปในทันที

เธอมีความรู้สึกครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่เจ็บแผลที่เข่า”

เซี่ยเหมองลงไปที่หัวเข่าที่มีเลือดออก

หยางเฉินมองลงมา และเมื่อเขาเดินผ่านทิวทัศน์ที่สวยงามมากมาย ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักว่าเขาได้ช่วยเซี่ยเหอ ในห้องน้ำ

“ฉันไปรอคุณที่ข้างนอก”

หยางเฉินหันศีรษะอย่างรวดเร็ว หันหลังกลับและเดินออกไปข้างนอก

“หยางเฉิน…”

เซี่ยเหอเรียก แต่หลังจากที่เธอเรียกชื่อหยางเฉิน เธอก็รู้สึกหนาวในร่างกายของเธอ และเธอก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง

จนกระทั่งถึงเวลานี้เองที่เธอตระหนักว่าตอนนี้เธอได้เปิดเผยร่างกายทั้งหมดของเธอต่อสายตาของหยางเฉินไปแล้ว และใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นทันที

เดิมทีเธอต้องการจะหยุดหยางเฉินและขอให้หยางเฉินช่วยเธอกลับไปที่เตียง แต่จะสะดวกสำหรับเธอเช่นนี้ได้อย่างไร?

หลังจากสงบลง เซี่ยเหอก็ประหลาดใจเล็กน้อย

เมื่อหยางเฉินได้เห็นร่างของเธอแล้ว เธอไม่ได้รู้สึกขยะแขยงเลย แต่ตั้งตารอ สิ่งที่จะเกิดขึ้นกับหยางเฉิน

“ฉันกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่?”

หลังจากนั้นไม่นาน เซี่ยเหอก็ฟื้นคืนสติและพูดด้วยใบหน้าที่อ้างว้างว่า “เขาแต่งงานแล้ว และมีลูกสาวที่น่ารัก ฉันไม่ควรรบกวนความสุขของพวกเขา”

เมื่อไม่ยางเฉินออกมาข้างนอก ใบหน้าของเขาร้อนเร่าร้อนในขึ้นทันที เขาโตขนาดนี้ มีเพียงฉินซีเท่านั้นที่เป็นผู้หญิงผู้หญิงของเขา

อีกอย่างเขาและฉินซียังรักกันดี และไม่เคยคิดจะทำอะไรกับผู้หญิงคนอื่นเลย

แค่ฉากที่เห็นในห้องน้ำเมื่อกี้ยังฝังลึกอยู่ในใจ ยิ่งอยากลืมก็ยิ่งลืมไม่ได้ แต่มันชัดเจนมาก

“ไอ้บ้า! ฉันมันไอ้สารเลว!”

หยางเฉินก็ตบตัวเองและพูดด้วยใบหน้าละอาย: “เสี้ยวเสี้ยวยังคงร้องไห้และรอฉันที่บ้านอยู่ ฉันมาอยู่ที่นี้ทำบ้าอะไร”

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าการช่วยเหลือเซี่ยเหอ นั้นช่วยไม่ได้ แต่เขาก็ยังรู้สึกผิดมาก

เซี่ยเหออยู่ในห้องน้ำสิบนาที ก่อนที่จะเดินกะเผลกออกไป

คราวนี้เธอแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว

เมื่อเห็นว่ายังมีความเจ็บปวดอยู่บนใบหน้าของเซี่ยเหอ ความผิดของหยางเฉินก็รู้สึกผิดอยู่ในใจ

ไม่เฉพาะกับที่รักและลูกสาวของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเซี่ยเหอด้วย

เข่าของเซี่ยเหอกระแทกจนเป็นแผล เขายังกล้าที่จะคิดอย่างไปเรื่อยอย่างนั้น เขาไม่ได้เรื่องเลย

“ให้ฉันพาไปโรงพยาบาลไหม?”

หยางเฉินโยนความคิดที่ฟุ้งซ่านในใจของเขาออกไป และก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะประคองเซี่ยเหอ และถามด้วยความกังวล

เไม่ยเหอส่ายหัวเล็กน้อย: “อย่ากังวลเลย ไม่ได้ทำร้ายกระดูก แค่หนังถลอกเอง เข่าอาจจะแดงและบวมช่วงหนึ่งน่ะ ฉันมีกล่องยาอยู่ที่นี้ เดี๋ยวฉันทายาเองก็ได้แล้ว”

ขณะที่พูด เซี่ยเหอก้มหน้าลง ไม่กล้าที่จะมองหยางเฉิน

ไม่เพียงเท่านั้น เซี่ยเหอรู้สึกเป็นครั้งแรกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเมื่อพูดคุยกับเพศตรงข้าม

“ให้ฉันทายาให้ไหม?”

หยางเฉินถาม

หลังจากประโยคนี้ถามออกมา เธอก็รู้สึกว่าไม่น่าเลยที่ตนเองถามออกไปอย่างงั้น