The King of War - ตอนที่ 653 คิดอย่างไร

เฉินอิงเหาตกตะลึงและสีหน้าของเขาซีดเผือด พวกตระกูลไช่เยอะขนาดนี้ หยางเฉินยังกล้าจะพูดแบบนี้กับเขาอีก นี่ไม่ใช่การหาเรื่องตายเหรอ?

“คุณหยาง ถ้าเป็นแบบนั้นก็จะดีไม่น้อยเลยครับ”

แม้ว่าเฉินอิงเหาจะกลัว แต่เขาก็เข้าใจว่าหยางเฉินก็แค่ต้องการทดสอบเขา ตอนนี้เขาขี่หลังเสือแล้วลงยาก ยังไงเขาจะทิ้งหยางเฉินแล้ววิ่งหนีเอาตัวรอดคนเดียวไม่ได้แล้ว

ในเมื่อไม่มีทางให้ถอย งั้นก็ต้องเลือกที่จะเชื่อใจหยางเฉิน

หลังจากที่คนตระกูลไช่ได้ฟังหยางเฉินพูดต่างก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

“พ่อหนุ่ม จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าถ้าฆ่าคุณง่ายๆ แบบนี้ มันน่าเสียดายเกินไปหน่อย คุณเหมาะที่จะเล่นเป็นตัวตลกให้ทุกคนมีความสุขมากกว่า”

ไช่โหย่วเหวยหัวเราะและพูดว่า “เอาอย่างงี้ไหม แกไปบ้านตระกูลไช่กับฉัน ต่อไปแกไปเล่นเป็นตัวตลกให้พวกเราดู ทำให้พวกเราหัวเราะดีไหม? 555……”

หยางเฉินไม่พูดพร่ำทำเพลงโทรศัพท์หาใครบางคน “ภายในสิบนาที พาคนมาสักพันคน มาที่ร้านอาหารแซ่เฉิน”

เขาวางสายหลังพูดจบ

“555……น่าขำจริงๆ พันคนเหรอ แกไม่โม้มันจะตายไหม? แกคิดว่าแกเป็นใคร ต่อให้ แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ภายในสิบนาที พวกเขาจะมีปัญญาเรียกคนมาได้ถึงพันคนหรือเปล่า? ”

สีหน้าของไช่โหย่วเหวยเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและหัวเราะพูดว่า “ในเมื่อแกเรียกพวกมา งั้นฉันก็จะให้เวลาแกอีกสิบนาที ฉันก็อยากเห็นเหมือนกันว่าแกจะเรียกมาได้สักกี่คน”

“สบายใจได้ ผมไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่ๆ”

หยางเฉินยิ้มแปลกๆที่มุมปาก

ไช่โหย่วเหวยที่เดิมทีรู้สึกมั่นใจมาก แต่ไม่รู้ว่าทำไม เมื่อเห็นท่าทางที่ดูสงบนิ่งของหยางเฉิน ทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก

แต่เมื่อนึกถึงสถานะของตระกูลไช่ในวันนี้ก็ทำให้เขาคลายกังวล

แม้ว่าตระกูลไช่จะไม่แข็งแกร่งเท่ากับแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู แต่ก็ไม่ได้แตกต่างกันมากนัก แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูเองต่างก็ไม่กล้ามีเรื่องกับตระกูลไช่

ในเวลานี้ ล็อบบี้ชั้นหนึ่งเต็มไปด้วยผู้คน

ส่วนคนร้อยคนที่ไช่โหย่วเหวยพามาถูกล้อมไว้ตรงกลาง สิ่งที่ทำให้ไช่โหย่วเหวยรู้สึกสิ้นหวังก็คือ คนเหล่านี้ที่หยางเฉินเรียกมาต่างก็มีรูปร่างกำยำทั้งสิ้น

ถ้าจะต้องสู้กันจริงๆ พ่อลูกสามคนตระกูลไช่มีหวังได้ตายอยู่ที่นี่เป็นแน่

ประโยคของหยางเฉินที่ว่า “พี่น้องพันคนของผมเป็นไง” ทำให้ไช่โหย่วเหวยกลัวและตกตะลึง

“แกเป็นใครกันแน่?”

แม้ว่าในใจไช่โหย่วเหวยจะหวาดกลัวมาก แต่เขากลับไม่แสดงสีหน้าใดๆ และพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ก็แค่ความหยิ่งผยองเมื่อกี้หายไปแล้ว

“ผมเป็นใคร คุณยังไม่ได้เช็คให้แน่ใจเลย กลับกล้าพาพวกมาหาเรื่องผม?” หยางเฉินถามติดตลก

ไช่เหวินที่นอนอยู่บนเปลหามใบหน้าซีดเผือด และตัวเขาก็เริ่มสั่นเทาอย่างรุนแรง

เดิมทีพ่อของเขาออกหน้า แม้ว่าจะเป็นคนของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ก็ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับพวกเขาโดยตรง แต่ตอนนี้ แค่หยางเฉินโทรศัพท์ ภายในสิบนาทีก็เรียกคนเป็นพันมาได้

ถ้าตอนนี้เขายังไม่รู้ว่า เขาไปมีเรื่องกับคนที่มีอำนาจมากกว่าแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู

เขาก็คงเป็นคนงี่เง่าจริงๆ

และไช่กวางที่ยืนอยู่ข้างไช่โหย่วเหวยก็ยิ่งวิตกกังวลมากขึ้น ก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัวเพราะกลัวว่าเขาจะเป็นหนังหน้าไฟ

“สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งหมด ขอให้คุณหยางอย่าถือสาพวกผมเลย ครั้งหน้าผมจะพาลูกชายและนำของกำนัลไปขอโทษเป็นการส่วนตัว”

ไช่โหย่วเหวยก็ยังเป็นคน หลังจากที่รู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ เขาก็แสดงความอ่อนแอในทันที

แต่หยางเฉินกลับส่ายหน้า “ไม่ได้!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จู่ๆ สีหน้าของไช่โหย่วเหวยก็ยิ่งดูไม่ดีมากขึ้น เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าหยางเฉินจะต้องไม่ปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ แต่ใจก็ยังไม่ยอม อยากจะลองดู แต่ผลก็คือยังไม่ได้

“คุณเรียกราคามา!” ไช่โหย่วเหวยพูดขึ้นในทันใด

หยางเฉินอึ้งอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะเข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร เขาคิดจะจัดการเรื่องนี้ด้วยเงิน