The King of War - ตอนที่ 410 พวกคุณเป็นคู่กันเหรอ

หลังจากรับเสี้ยวเสี้ยวและกลับมาถึงยอดเมฆา โทรศัพท์ของหยางเฉินก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

“ตกลง ผมจะไปเดี๋ยวนี้!”

หยางเฉินตอบรับ หันไปบอกฉินซีแล้วหันหลังเดินจากไป

เพียงแต่ว่า ทันทีที่เขาหันกลับมา รอยยิ้มบนใบหน้าก็ชะงักลงทันที

หานเซี่ยวเทียนเป็นคนโทรมาหาเขา

แม้ว่าจะพูดสั้นๆ เพียงไม่กี่ประโยค แต่ก็ทำให้หยางเฉินเต็มไปด้วยความโกรธ

เมื่อครู่นี้ ตระกูลชั้นนำในเมืองหนันหยังถูกสมาคมบูโดพังย่อยยับ

เมืองหนันหยังเป็นเมืองที่อยู่ติดกับมณฑลเจียงผิง และตระกูลที่ถูกทำลายมีตำแหน่งในเมืองหนันหยัง เทียบเท่ากับตระกูลหานในมณฑลเจียงผิง

โฟล์คเภาตันสีดำคันหนึ่งกำลังเร่งเครื่องมุ่งหน้าไปยังเมืองหนันหยัง

เมืองหนันหยัง ตระกูลจู!

คฤหาสน์หรูหราหลังหนึ่ง แสงไฟสว่างไสว

ภายในห้องประชุมที่กว้างขวาง มีผู้นำของตระกูลใหญ่ในเมืองหนันหยังนั่งอยู่เต็ม

นอกจากผู้นำของตระกูลมั่งคั่งในเมืองหนันหยังแล้ว ยังมีอีกสองคนจากมณฑลเจียงผิง นั่นคือหานเซี่ยวเทียนและเฉินซิงไห่

หลังจากการล่มสลายของตระกูลหนิงและตระกูลเมิ่งแห่งเจียงผิง สามตระกูลมั่งคั่งแห่งเมืองเอกก็เหลือเพียงตระกูลหานเท่านั้น

ตระกูลเฉินเป็นตระกูลอันดับหนึ่งภายใต้สามตระกูลมั่งคั่ง อาศัยกำลังของหยางเฉินราชาเจียงผิง ใช้โอกาสที่ได้เปรียบกลายเป็นตระกูลมั่งคั่งอันดับสองในมณฑลเจียงผิง

ภายในห้องโถง หัวหน้าใหญ่แต่ละคนมีบัตรเชิญสีทองอยู่ในมือ

ถ้าหยางเฉินอยู่ที่นี่ เขาต้องจำบัตรเชิญใบนี้ได้ มันเหมือนกับที่สมาคมบูโดมอบให้เขา

“ตระกูลหูถูกสมาคมบูโดพังย่อยยับ เรื่องนี้ พวกคุณคิดยังไง?”

ตำแหน่งหน้าสุด ร่างที่แข็งแกร่งกวาดสายตามองไปรอบๆ ฝูงชน แล้วถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

เขาคือจูกว่างจื้อ อดีตผู้นำตระกูลจู

ถ้าตระกูลหูไม่ถูกทำลาย เขาก็คงไม่ได้ออกโรงมาเป็นเจ้าภาพการประชุมครั้งนี้ด้วยตัวเอง

ตระกูลจูเคยเป็นตระกูลใหญ่เป็นอันดับสองในเมืองหนันหยัง แต่ตอนนี้ตระกูลหูถูกล่มสลายลง ตระกูลจูตั้งตัวขึ้นเป็นใหญ่

“เจ้าบ้านจู สมาคมบูโดครั้งนี้เห็นได้ชัดว่าพุ่งเป้ามาที่เมืองหนันหยังโดยเฉพาะ การทำลายตระกูลหูเป็นการส่งสัญญาณเตือนพวกเรา!”

ชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าเหลี่ยมลุกขึ้นพูดเป็นคนแรก

“เจ้าบ้านหวางพูดถูก ที่มาด่าเหลวไหลว่าตระกูลหูไม่เชื่อฟังสมาคมบูโด เป็นเพียงข้ออ้างให้พวกเขาใช้ควบคุมเมืองหนันหยัง”

“ผู้นำหู เป็นผู้นำที่อ่อนโยนมาก เขาจะต่อต้านสมาคมบูโดได้อย่างไร?”

“สมาคมบูโด ทำเกินไปจริงๆ!”

…

เมื่อมีคนเริ่ม ผู้คนภายในห้องประชุมขนาดใหญ่ก็เต็มไปด้วยโกรธแค้นอย่างเต็มอก แต่ละคนมีสีหน้าโกรธเคือง

“เจ้าบ้านหาน คุณคิดยังไง?”

หลังจากที่ทุกคนสงบลง จูกว่างจื้อก็มองไปทางหานเซี่ยวเทียน แล้วเอ่ยปากถามขึ้น

หานเซี่ยวเทียนมีสีหน้าจริงจัง “เมื่อวานนี้ สมาคมบูโดเพิ่งส่งบัตรเชิญให้ตระกูลมั่งคั่งทั้งหมดในมณฑลเจียงผิง พวกเขาจะจัดงานราชาต่อสู้แห่งเจียงผิงขึ้นในวันที่ 15 สิงหาคมที่ศูนย์ยุทธ์แห่งเมืองเอก”

“วันนี้ตระกูลหูแห่งเมืองหนันหยังถูกทำลาย สมาคมบูโดยังแจกจ่ายบัตรเชิญไปยังตระกูลใหญ่ในเมืองหนันหยังด้วย โดยมีเนื้อหาก็เหมือนกันหมด ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือ เมืองหนันหยังต้องการเป็นราชาต่อสู้”

“นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นว่า ความทะเยอทะยานของสมาคมบูโดในครั้งนี้ มุ่งมั่นที่จะเอาชนะเจียงผิงและหนันยัง!”

“ถ้าพวกเราไม่สามารถรับมือได้ เกรงว่าพวกเราทุกคนในที่นี้จะถูกบังคับให้เป็นตระกูลผู้รับใช้สมาคมบูโดในอนาคต”

“เนื่องจากสมาคมบูโดได้ยั่วยุพวกเราสองมณฑลใหญ่ในเวลาเดียวกัน พวกเราจึงต้องร่วมมือกันต่อต้าน”

คำพูดของหานเซี่ยวเทียน เหมือนเป็นยาที่ทำให้จิตใจของบรรดาตระกูลมั่งคั่งในเมืองหนันหยังสงบลง

เฉินซิงไห่ก็แสดงความเห็นตามมา “เจ้าบ้านหานพูดถูก พวกเราต้องร่วมมือกันต่อต้าน ทำให้สมาคมบูโดรู้ว่า พวกเราไม่ใช่ปลาที่จะยอมให้ถูกฆ่าได้ตามใจชอบ!”

เหตุผลที่จูกว่างจื้อเชิญหานเซี่ยวเทียนและเฉินซิงไห่มาที่นี่ ก็เพราะสิ่งที่พวกเขาต้องการพูดเหล่านี้

“เจ้าบ้านหาน ผู้นำเฉินที่เคารพ! ผมจูกว่างจื้อ ในนามของตระกูลมั่งคั่งทั้งหมดในเมืองหนันหยัง ขอแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจต่อท่านทั้งสอง!”

จูกว่างจื้อลุกยืนขึ้นต่อหน้าสาธารณชน มองไปยังบุคคลทั้งสองด้วยความซาบซึ้งแล้วเอ่ยขึ้น

“เจ้าบ้านจูนั้นจริงจัง เพราะสมาคมบูโดบีบบังคับ พวกเราต้องร่วมมือกัน!” หานเซี่ยวเทียนพูดอย่างเร่งรีบ

“ว่าแต่ว่า ไม่ทราบว่าราชาเจียงผิงคุณหยางจะมาถึงเมื่อไหร่?” จูกว่างจื้อถามขึ้นอย่างกะทันหัน

หานเซี่ยวเทียนและเฉินซิงไห่เป็นเพียงตัวแทนของตระกูลมั่งคั่งในเจียงผิง แต่สำหรับเขา ราชาเจียงผิงคือบุคคลที่เขาคาดหวังมากที่สุด

หานเซี่ยวเทียนยกมือขึ้นมองดูเวลา แล้วพูดว่า “จากเจียงโจวไปถึงเมืองฝั่งใต้ มีระยะทางกว่า 150 กิโลเมตร หากรถไม่ติด จะใช้เวลาประมาณสองชั่วโมง คุณหยางน่าจะใกล้ถึงแล้ว”

“แต่ชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าๆ ต้องมีคุณสมบัติอะไรถึงได้ชื่อว่าราชาเจียงผิง?”

ในขณะนั้นเอง เสียงที่เต็มไปด้วยความประชดประชันก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน “ในสายตาของผม ราชาเจียงผิงนั้นเป็นเรื่องตลกใช่ไหม?”

คนที่พูดนั้นเป็นชายวัยกลางคนในชุดเพ้ายาวสีฟ้าอมเขียว ที่นั่งถัดจากจูกว่างจื้อมาตั้งแต่ต้น

ทันทีที่เขาพูดออกมา ก็เกิดความเงียบงันขึ้นในห้องประชุมทันที ทุกคนมองไปที่ชายวัยกลางคนในชุดเพ้าสีฟ้าอมเขียวด้วยความประหลาดใจ

“ไอ้สารเลว! แกพูดอะไร?”

หานเซี่ยวเทียนโกรธมาก ลุกขึ้นยืนทันที

เฉินซิงไห่ก็มีสีหน้าโกรธเคืองเช่นกัน สองตาจ้องไปที่ชายวัยกลางคนในชุดเพ้าสีฟ้าอมเขียว แล้วพูดอย่างเย็นชา “ผมไม่สนว่าคุณเป็นใคร กล้ามาดูถูกคุณหยาง คุณต้องขอโทษ!”

“จะให้ผมขอโทษเหรอ?”

ชายวัยกลางคนในชุดเพ้าสีฟ้าอมเขียวยิ้มเยาะ ดวงตากะพริบไปมาระหว่างหานเซี่ยวเทียนและเฉินซิงไห่อย่างหยอกเย้า “พวกคุณ เป็นคู่กันเหรอ?”

“คุณ…”

หานเซี่ยวเทียนโกรธมาก สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

เฉินซิงไห่ก็เช่นเดียวกัน ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางพูดว่า “พวกเราได้รับเชิญจากเจ้าบ้านจู มาเป็นแขกผู้มีเกียรติร่วมมือกับตระกูลมั่งคั่งในหนันยังเพื่อต่อสู้กับศัตรู!”

“คุณหยางคือราชาเจียงผิง คุณเป็นใครถึงมาตัดสินเขา?”

เฉินซิงไห่พูดอย่างไม่เกรงใจ

“คุณนี่รนหาที่ตาย!”

สีหน้าของชายวัยกลางคนในชุดเพ้าสีฟ้าอมเขียวขรึมลง

“ปัง!”

เขาเอามือฟาดลงบนโต๊ะประชุมไม้แท้ที่แข็งมาก รอยมือปรากฏขึ้นทันทีอย่างชัดเจน

เมื่อเอาฝ่ามือของเขาเป็นจุดศูนย์กลาง รอยแตกได้แผ่ขยายออกไปรอบๆ

ภาพนี้ทำให้ทุกคนถึงกับตกตะลึง

หานเซี่ยวเทียนและเฉินซิงไห่ ทั้งสองตกใจยิ่งกว่าเดิม

มือนี้ เหนือคนธรรมดา

คุณหยาง เขาทำได้ไหม?

“ปรมาจารย์หง กรุณาเห็นแก่หน้าผม ช่วยระงับอารมณ์ด้วย!”

จูกว่างจื้อเอ่ยออกมาในที่สุด

“เอาล่ะ เพื่อเห็นแก่หน้าของเจ้าบ้านจู ผมจะไว้ชีวิตพวกคุณ!”

ปรมาจารย์หงปรายตามองหานเซี่ยวเทียนและเฉินซิงไห่อย่างเย็นชา

ทั้งหานเซี่ยวเทียนและเฉินซิงไห่ข่มความโกรธเอาไว้ในใจ ไม่ใช่แค่ปรมาจารย์หงดูถูกพวกเขา แต่ยังเป็นเพราะการแสดงออกของจูกว่างจื้อด้วย

ดูเหมือนว่า จูกว่างจื้อกำลังขอร้องให้พวกเขาขอความเมตตาจากปรมาจารย์หง แต่ทุกคนก็เข้าใจว่าจูกว่างจื้อกำลังแสดงจุดยืนของตัวเอง

นี่คือตระกูลจูแห่งหนันยัง ปรมาจารย์หงนั่งอยู่ข้างกายจูกว่างจื้อตลอดเวลา เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นยอดฝีมือระดับสุดยอดของตระกูลจู

สำหรับเรื่องที่ปรมาจารย์หงดูถูกหานเซี่ยวเทียนและเฉินซิงไห่ต่อหน้าสาธารณชน จูกว่างจื้อแค่บอกให้ปรมาจารย์หงระงับอารมณ์ ก็จบเรื่องแล้วหรือ”?

ที่เชิญพวกเขามาที่นี่ ก็เพื่อหารือร่วมกันเกี่ยวกับท่าทีการรับมือสมาคมบูโดใช่หรือไม่?

จนกระทั่งตอนนี้ พวกเขาเพิ่งเข้าใจว่า จุดประสงค์ที่อีกฝ่ายเชิญพวกเขามานั้นไม่ธรรมดา

“ในเมื่อคุณหยางยังไม่มา ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไม่รอแล้ว มาคุยกันถึงเรื่องอนาคตกันต่อเถอะ!”

จูกว่างจื้อพูดขึ้นอย่างฉับพลัน