The King of War - บทที่ 2131 รีบขวางมันไว้

The king of War บทที่ 2131 รีบขวางมันไว้

แววตาของลู่เหวินจิ้นมีแต่ความโศกเศร้า จ้องมองเหอหยวนหงแล้วพูดไปว่า “ไม่ว่ายังไง คุณก็เป็นปู่ของเซี่ยเหอ แล้วทำไมต้องบังคับเธอให้แต่งการกับคนที่ไม่ได้รักด้วย?”

เหอหยวนหงขำอย่างไม่ชอบใจ “ก็เพราะมันเป็นหลานของฉันนี่แหละ จึงต้องเตรียมใจที่จะเสียสละให้ตระกูลเหอได้ทุกเมื่อ อีกอย่าง การที่ให้มันไปเป็นเมียเก็บของคุณชายเฉิน ก็ถือเป็นเกียรติของมันแล้ว!”

เซี่ยเหอดวงตาแดงก่ำ จ้องเขม็งไปที่เหอหยวนหง นี่นะเหรอคำพูดที่ออกจากปากของปู่ ในสายตาของเขา ตัวเธอก็เป็นได้แค่สิ่งของที่เอาไว้แลกผลประโยชน์ให้กับตระกูลเหอสินะ?

สองพ่อลูกเฉินไห่โจวกับเฉินหยางต่างมองดูเหตุการณ์อย่างเพลิดเพลิน เหมือนจะไม่ได้กังวลเลยว่าสุดท้ายเซี่ยเหอจะปฏิเสธ

ลู่เหวินจิ้นรู้อยู่แก่ใจว่าเหอหยวนหงเป็นคนไม่มีหัวใจ ยิ่งกว่านั้น เซี่ยเหอก็เพิ่งถูกรับกลับตระกูลเหอมาได้ไม่กี่เดือนเท่านั้น

การที่จะทำให้เหอหยวนหงเปลี่ยนแปลงความคิด มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย

เธอไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่กลับมองไปที่เซี่ยเหอ เซี่ยเหอก็มายังผู้เป็นแม่ น้ำตากำลังเอ่อล้นออกมาเต็มเบ้าตา

สองแม่ลูกไม่มีใครพูดอะไร แต่ทั้งสองต่างรับรู้ถึงความไร้กำลังของอีกฝ่าย

“เสี่ยวเหอ แม่รู้ว่าในใจของลูกมีคนที่ชอบอยู่แล้ว และรู้ว่านอกจากเขาลูกจะไม่ยอมแต่งงานกับใคร เมื่อเป็นแบบนั้น แม่ก็สนับสนุนให้ลูกไปตามหาความสุขของตัวเองนะ!”

จู่ๆ ลู่เหวินจิ้นก็พูดออกมา สีหน้ามีแต่ความเจ็บปวด และพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำว่า “แม่ยังอยากแนะนำลูกอีกอย่าง ถ้าอะไรที่ลูกไม่ชอบ ก็อย่าได้ไปยอมมัน!”

พอคำพูดนี้ถูกพูดออกมา ทุกคนต่างพากันตะลึงไปตามๆ กัน!

ไม่มีใครคาดคิดว่า ลู่เหวินจิ้นไม่เพียงไม่เกลี้ยกล่อมเซี่ยเหอให้ไปเป็นเมียเก็บของเฉินหยาง แต่กลับยังแนะนำให้เซี่ยเหอไปตามหาความสุขของตัวเองอีก

เหอหยวนหงสีหน้าเคร่งขรึมอย่างถึงที่สุด ความอาฆาตอันรุนแรงปรากฏขึ้นในสายตา

คนจากตระกูลฐู๊โบราณยังอยู่ตรงนี้ ลู่เหวินจิ้นยังกล้าพูดแบบนี้ แบบนี้มันไม่ให้เกียรติกันสักนิด

หลังจากที่เซี่ยเหอเหม่อลอยไปครู่หนึ่ง สีน้ำมีแต่ความซาบซึ้ง แล้วพูดเสียงสะอื้นไปว่า “แม่คะขอบคุณค่ะ!”

ตอนลู่เหวินจิ้นมองไปที่เซี่ยเหอ ใบหน้ามีแต่รอยยิ้มอันอบอุ่น “แม่แค่อยากให้ลูกมีความสุขเท่านั้น!”

เหอหยวนหงโมโหสุดขีด พูดพร้อมกัดฟันว่า “ลู่เหวินจิ้น! เธอรู้รึเปล่าว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่? หลักหลังฉันในตระกูลเหอแบบนี้ เธออยากตายใช่มั้ย?”

ลู่เหวินจิ้นจ้องมองเหอหยวนหงด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ไม่มีสีหน้าที่หวาดกลัวแต่อย่างใด แล้วพูดแล้วพูดด้วยสีเสียงที่เหมาะสมว่า “ถ้าคุณยังเห็นแก่สายเลือดที่ไหลอยู่ในตัวเซี่ยเหอ ก็ปล่อยเธอไปเถอะ!”

“ดี! ดีมาก!”

เหอหยวนหงโกรธจนยิ้ม จากนั้นก็มองไปที่เซี่ยเหอ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “แกแน่ใจแล้วใช่มั้ยว่าจะไม่เป็นเมียเก็บของ คุณชายเฉิน?”

เซี่ยเหอส่ายหน้า แล้วพูดด้วยสีหน้าที่แน่วแน่ว่า “ถึงตายก็ไม่!”

มีการตอบกลับเพียงสี่พยางค์

มันถือเป็นการแสดงจุดยืนของเธอ

เหอหยวนหงหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดออกมาอย่างกะทันหันว่า “เมื่อเป็นอย่างนั้น ก็อย่าหาว่าฉันไม่เห็นแก่สายเลือดแล้วกัน”

พูดจบ เขาก็ออกคำสั่งไปว่า “พาตัวลู่เหวินจิ้นไป! แล้วรอรับการลงโทษ!”

มีผู้พิทักษ์ของตระกูลเหอเข้ามาทันที จับตัวลู่เหวินจิ้นแล้วเตรียมที่จะไป

เซี่ยเหอร้อนใจขึ้นมาทันที กำลังจะพุ่งเข้าไปขวาง แต่กลับถูกผู้พิทักษ์ของตระกูลเหอขวางทางไว้ก่อน

เซี่ยเหอเริ่มตะโกนเสียงดัง แต่ว่า ไม่มีคำสั่งของเหอหยวนหง ก็ไม่มีใครสามารถหยุดการถูกเอาตัวไปของลู่เหวินจิ้นได้

เหอหยวนหงหันมองเซี่ยเหออย่างไม่ชอบใจ แล้วพูดไปว่า “ให้เวลาแกอีกหนึ่งนาทีสุดท้าย ถ้าไปเป็นเมียเก็บของคุณชายเฉิน ลู่เหวินจิ้นก็ตาย”

พอพูดอย่างนั้นออกมา สีหน้าของเซี่ยเหอก็เปลี่ยนไปทันที

เมื่อกี้เธอยังคิดว่าเหอหยวนหงแค่จะกักบริเวณลู่เหวินจิ้นเท่านั้น แต่นึกไม่ถึงว่าเหอหยวนหงจะใช้ชีวิตของชู่เหวินจิ้นมาข่มขู่เธอ

“ตุบ!”

เซี่ยเหอคุกเข่าลงไปที่ด้านหน้าของเหอหยวนหงทันที แล้วพูดด้วยสีหน้าที่อ้อนวอนว่า “คณปู่คะหนูขอร้องล่ะอย่าทำร้ายแม่หนูเลย ช่วยปล่อยพวกเราไปเถอะนะคะ”

เหอหยวนหงไม่ได้สนใจเซี่ยเหอ ทำน้าเฉยชา

เซี่ยเหอร้อนรนสุดขีด เธอรู้ดีว่าเหอหยวนหงเอาจริง ถ้าเธอกล้าปฏิเสธการเป็นเมียเก็บของเฉินหยางเหอหยวนหงก็จะสั่งฆ่าลู่เหวินจิ้นจริงๆ

รู้ตัวอีกที เวลาหนึ่งนาทีก็ได้ผ่านไป

เหอหยวนหงหรี่ตาถามเซี่ยเหอไปว่า “ฉันจะให็โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย จะยอมเป็นเมียเก็บของ คุณชายเฉินรึเปล่า?”

เซี่ยเหอจิตใจหม่นหมอง เธอรู้ดี นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่เหอหยวนหงให้กับเธอ

ถ้าปฏิเสธ เหอหยวนหงก็จะออกคำสั่งให้ฆ่าลู่เหวินจิ้นทันที

“หนูยอมแล้ว!”

เซี่ยเหอตอบเสียออกไปด้วยสีหน้าที่ไม่เต็มใจ

คำสั้นๆ เพียงสามพยางค์ ราวกับได้ดูดเรี่ยวแรงทั้งหมดในร่างกายของเธอไป

ใบหน้าของเหอหยวนหงได้เผยรอยยิ้มออกมา จ้องมองเซี่ยเหอแล้วพูดไปว่า “ในเมื่อแกรับปากแล้ว ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แกก็คือเมียเก็บของตระกูลเฉิน”

“ส่วนแม่ของแกก็ไม่ต้องเป็นห่วง ตระกูลเหออนุญาติให้เธอมีเงินมีอำนาจไปทั้งชาติ!”

พูดจบ เหอหยวนหงก็หันมองไปที่เฉินไห่โจว แล้วพูดไปยิ้มไปว่า “คุณเฉิน ต้องขออภัยด้วย ที่ต้องเห็นคุณมาเห็นเรื่องที่น่าอายแบบนี้!”

เฉินไห่โจวยิ้มๆ “ต่อไปลูกชายของผมจะสั่งสอนเธอเป็นอย่างดีเลย”

ทันใดนั้นเอง ผู้พิทักษ์ขอตระกูลเหอที่เพิ่งคุมตัวลู่เหวินจิ้นออกไปเมื่อกี้ ได้วิ่งกลับมาด้วยสีหน้าอันแตกตื่น

“เจ้าบ้าน ลู่เหวินจิ้น ตายแล้ว!”

ผู้พิทักษ์คุกเข่าอยู่ใต้เท้าเหอหยวนหง แล้วพูดด้วยความแตกตื่นว่า “เจ้าบ้าน ผมเองก็นึกไม่ถึงว่าอยู่ดีๆ ลู่เหวินจิ้นจะโขกหินฆ่าตัวตาย”

“ว่ายังไงนะ?”

คิ้วของเหอหยวนหงขมวดเป็นปม สีหน้าโกรธเกรี้ยว

เขาเพิ่งใช้ลู่เหวินจิ้นข่มขู่เซี่ยเหอจนยอมเป็นเมียเก็บของเฉินหยางได้สำเร็จ แต่เซี่ยเหอเพิ่งรับปาก ลู่เหวินจิ้นดันมาฆ่าตัวตายซะแล้ว

และเซี่ยเหอก็ได้ยินที่ผู้พิทักษ์พูดเหนือนกัน รู้สึกเข่าอ่อน น้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้แล้วเธอก็ได้ตะโกนออกมาว่า“แม่คะ!”

แล้วพุ่งตัวออกไป

ไม่นาน เธอก็ได้เห็นลู่เหวินจิ้นที่นอนจมกองเลือด

เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ กอดลู่เหวินจิ้นไว้แน่นๆ แล้วร้องไห้ฟูมฟายออกมา

เหอหยวนหงกับคนอื่นๆ ก็มาถึงแล้ว พอเห็นเซี่ยเหอกำลังกอดลู่เหวินจิ้นที่จมกองเลือด เหอหยวนหงก็ได้ขมวดคิ้วขึ้นมา

เฉินหยางหันไปพูดกับเหอหยวนหงว่า “เจ้าบ้านเหอ ตอนนี้ผมพาหลานสาวของคุณไปได้แล้วใช่มั้ย?”

เหอหยวนหงชะงักไปแปบหนึ่ง จากนั้นก็พูดพร้อมพยักหน้าว่า “ในเมื่อรับปากว่าจะเป็นเมียเก็บให้ตระกูลเฉินแล้ว คุณชายเฉินก็สามารถพาไปได้เลยครับ”

พูดจบเขาก็หันไปพูดกับเซี่ยเหอด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกว่า “ตอนนี้แกไปกับคุณชายเฉินได้แล้ว! ส่วนเรื่องงานศพของแม่แก ตระกูลเหอจะจัดให้อย่างยิ่งใหญ่เลย!”

หัวใจของเซี่เหอเหมือนถูกค้อนเหล็กทุบใส่อย่างแรง

เธอหันมองเหอหยวนหงด้วยหน้าที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตา สายตาเต็มไปด้วยความโกรธอันรุนแรง จ้องเขม็งไปที่เหอหยวนหงแล้วพูดว่า “ต่อให้ฉันตาย ก็ไม่มีทางแต่งงานกับเขาเด็ดขาด! เหอหยวนหง ฉันเกลียดแก!”

พูดจบ เซี่ยเหอก็วางลู่เหวินจิ้นลงทันที จากนั้นก็มองไปที่ลู่เหวินจิ้นอย่างลึกซึ้ง แล้วพูดเสียงสะอื้นว่า “แม่คะ หนูขอโทษ! ชาติหน้าหนูยังอยากเกิดเป็นลูกแม่อยู่นะคะ!”

เหอหยวนหงขมวดคิ้วอย่างแรง แล้วออกคำสั่งไปว่า “รีบขวางมันไว้!”

แล้วเห็นเซี่ยเหอทำหน้าแน่วแน่ หันมองเหอหยวนหงด้วยสายตาที่เกลียดชังทีหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัว แล้วพุ่งไปยังก้อนหินที่ลู่เหวินจิ้นใช้ฆ่าตัวตายก่อนหน้านี้