The King of War - บทที่ 2106 ชีวิตที่เลวร้าย

The king of War บทที่ 2106 ชีวิตที่เลวร้าย

จงโจว เมืองจิ่วโจว

นี่คือเมืองศูนย์รวมการท่องเที่ยวอาหารเสื้อผ้า และยังมีร้านค้าหรูหราติดอันดับโลกมากมาย

“นี่คือเมืองจิ่วโจวภายใต้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปใช่ไหม?”

เซี่ยเหอมองไปที่หยางเฉินซึ่งอยู่ข้างๆ และถามด้วยรอยยิ้ม

หยางเฉินพยักหน้าและพูดอย่างมีสีหน้าอารมณ์ “ในตอนแรกที่:black”ประธานลั่ว พูดถึงแนวคิดของเมืองจิ่วโจวให้ฉันฟัง ฉันก็รู้สึกตื่นเต้นมาก เดิมทีเขาวางแผนที่จะสร้างเมืองจิ่วโจวในเมืองใหญ่ทุกเมืองในจิ่วโจวภายในห้าปี แต่คิดไม่ถึงว่า แค่เวลาเพียงสองปีกว่าโครงการเมืองจิ่วโจวก็แล้วเสร็จ”

สำหรับเยี่ยนเฉินกรุ๊ปในปัจจุบัน เมืองจิ่วโจวเป็นโครงการที่ทำกำไรได้มากที่สุด

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ลั่วปิงใช้เงินจำนวนมากเพื่อสร้างเมืองจิ่วโจวที่สมบูรณ์แบบ

ในที่สุดเมืองจิ่วโจวก็เสร็จสมบูรณ์และได้กลายเป็นอาคารสำคัญในเมืองใหญ่ทุกแห่ง รายได้ค่าเช่าต่อปีเป็นตัวเลขที่น่าทึ่ง

ยิ่งไปกว่านั้น นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น หลังจากนี้ ผลกำไรของเมืองจิ่วโจวก็จะยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ

หยางเฉินและเซี่ยเหอกำลังเดินเล่นในเมืองจิ่วโจว เพลิดเพลินกับทิวทัศน์ที่สวยงามทุกรูปแบบ พวกเขาเป็นเหมือนคู่รักที่กำลังมีความรัก

เซี่ยเหอเคยเป็นดาราดัง แม้ว่าเธอจะลาวงการไปแล้ว แต่เธอก็ยังคงเป็นดาราหญิงยอดนิยม หากไม่ปกปิดให้ดี แฟนๆ ก็อาจจำเธอได้

“หยางเฉิน ฉันอยากกินไอศกรีม!”

ในเวลานี้ เซี่ยเหอก็ชี้ไปที่ร้านไอศกรีมที่อยู่ไม่ไกลและพูดอย่างคาดหวัง

มันเป็นร้านไอศกรีมที่มีสไตล์แปลกใหม่ ที่หน้าร้าน มีบริกรต่างชาติในมือถือช้อนยาวและกำลังแกล้งแหย่เด็กคนหนึ่ง

เมื่อมือของเด็กยื่นออกไปจับไอศกรีม บริกรต่างชาติเก็บช้อนยาวกลับมาและไอศกรีมก็ถูกดึงกลับไปเพื่อแกล้งเขา

หน้าร้านไอศกรีมก็มีนักท่องเที่ยวมุงดูกิจกรรมกันแน่นขนัด

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่คาดหวังของเซี่ยเหอ หยางเฉินก็ยิ้มจากนั้นก็เดินไปและยืนเข้าแถวเป็นเวลานานก่อนจะถึงตาของหยางเฉิน

ขณะที่บริกรต่างชาติกำลังจะแหย่เล่นกับหยางเฉิน หยางเฉินกลับเร็วกว่า อีกฝ่ายยังไม่ทันได้เอาช้อนยาวคืน ไอศกรีมก็อยู่ในมือของหยางเฉินแล้ว

เด็กๆ ที่อยู่รอบๆ ส่งเสียงเชียร์อย่างตื่นเต้น หยางเฉินเป็นลูกค้าคนแรกที่สามารถจับไอศกรีมได้สำเร็จ

ชายต่างชาติยกนิ้วให้หยางเฉิน ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร

“ให้เธอ!”

หยางเฉินมาหาเซี่ยเหอพร้อมกับไอศกรีมและส่งให้เขา

ใบหน้าเล็ก ๆ ที่บอบบางของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยความสุข เธอรับไอศกรีมขึ้นมากัดคำใหญ่แล้วพูดด้วยท่าทางเพลิดเพลิน “ฉันไม่ได้กินไอศกรีมมานานแล้ว ฉันเป็นดารามาหลายปี อันนั้นอันนี้ก็กินไม่ได้ ในที่สุดก็ไม่ได้มีภาระทางจิตใจหนักหนาขนาดนั้นและกินอะไรก็ได้ที่ฉันต้องการได้แล้ว”

หยางเฉินเองก็ถือไอศกรีมไว้ในมือด้วย หลังจากที่เขากัดไปคำเล็กๆ เซี่ยเหอก็คว้ามือของเขาเอาไว้ จากนั้นภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของเขา เซี่ยเหอก็กัดคำใหญ่ลงไปที่เดียวกับที่หยางเฉินเพิ่งกิน

เมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของเซี่ยเหอ มุมปากที่เปรอะด้วยไอศกรีม ในใจของหยางเฉินก็ยิ้มอย่างขมขื่น เขาจะไม่เข้าใจจิตใจของ เซี่ยเหอได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม ในใจของเขามีเพียงฉินซี ชั่วชีวิตนี้ เขาได้แต่คิดค้างเซี่ยเหอแล้ว

“ฉันแค่อยากจะชิมรสไอศกรีมของคุณ คุณไม่รังเกียจที่ฉันกินไอศกรีมของคุณใช่ไหม?”

ในไม่ช้าใบหน้าของเซี่ยเหอก็กลับมาเป็นปกติและยิ้มให้หยางเฉิน

หยางเฉินส่ายหัวเล็กน้อยและพูดว่า “พวกเราเป็นเพื่อนกัน ฉันย่อมจะไม่รังเกียจเธออยู่แล้ว”

ประโยคเดียว ทำเอาบรรยากาศที่อบอุ่นเมื่อครู่ตกอยู่ในจุดเยือกแข็งอีกครั้ง

ดวงตาของเซี่ยเหอเป็นสีแดง กรอบตาของเธอมีน้ำตาส่องประกายอยู่แต่ก็พยายามไม่ให้น้ำตาไหลลงมา

ไม่มีใครรู้ว่าหลายปีมานี้เธออยากเจอหยางเฉินมากแค่ไหน และบางครั้งเธอก็ถึงกับฝันถึงเขา

อย่างไรก็ตาม ในใจของเธอเองก็เต็มไปด้วยความขัดแย้งเช่นกัน เธอรักผู้ชายคนนี้อย่างสุดซึ้ง แต่เธอก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้รับเธอไม่ได้

หลังจากนั้นไม่นาน เซี่ยเหอก็ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “แค่เพื่อนเหรอ?”

หยางเฉินก็รู้สึกลำบากใจอยู่บ้าง เขารู้จิตใจของเซี่ยเหอและรู้ว่าเซี่ยเหอเป็นผู้หญิงที่ดีมาก เขาไม่ต้องการทำร้ายเซี่ยเหอจริงๆ แต่ว่า บางอย่าง ก็ต้องตัดใจพูด

ไม่อย่างนั้น หากเซี่ยเหอมีความหวัง แต่ตนกลับไม่สามารถรับรักเซี่ยเหอได้ นี่จะเป็นการทำร้ายเซี่ยเหอแบบไหนกัน?

“ใช่แล้ว! เป็นเพื่อน เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอย่างมาก!”

หยางเฉินกล่าวด้วยใบหน้าที่หนักแน่น หลังพูดจบ เขาก็ชะงักไปไม่กี่วินาที จากนั้นก็มองไปที่เซี่ยเหอซึ่งสูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว เขาพูดด้วยใบหน้าจริงจัง “ในชีวิตนี้ เมื่อใดก็ตามที่เธอประสบปัญหา สามารถมาหาฉันได้เสมอ แม้ว่าฉันจะอยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์ ฉันก็จะมาช่วยเธอทันที”

เซี่ยเหอมีสีหน้าซับซ้อน เมื่อมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าเธอ เธอก็รู้แล้วว่าตนไม่สามารถปวดใจเพราะผู้คนอื่นได้อีกตลอดชีวิตนี้

หลังจากผ่านไปชั่วครู่ เซี่ยเหอก็ยิ้ม เธอมองไปที่หยางเฉินและพูดว่า “นี่คุณเป็นคนพูดเองนะ วันหน้าถ้าฉันพบกับอันตรายใดๆ นายต้องมาช่วยฉัน!”

“แน่นอน!”

“พวกเรามาเกี่ยวก้อยสัญญากันเถอะ!”

“อันนี้ไม่ต้องหรอกมั้ง?”

“ไม่ได้!”

“ก็ได้ๆ!”

“เกี่ยวก้อยร้อยปีห้ามเปลี่ยน ใครผิดสัญญาเป็นลูกหมา!”

เซี่ยเหอเหมือนเด็กน้อย นิ้วก้อยของเธอเกี่ยวเข้ากับนิ้วก้อยของหยางเฉิน ก่อนที่จะประทับนิ้วหัวแม่โป้งเข้าด้วยกัน

ในไม่ช้า ทั้งสองก็หาร้านอาหารเจียงโจวในเมืองจิ่วโจว

ทันใดนั้น หยางเฉินก็พูดว่า “เซี่ยเหอ ไหนเล่ามาให้ฉันฟัง ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอในช่วงสองปีที่ผ่านมา!”

เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลยจนกระทั่งตอนนี้

เขารู้สึกได้ว่า ตอนนี้ชีวิตของเซี่ยเหอดูเหมือนจะไม่มีความหวังอยู่

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน เซี่ยเหอก็ดูหลีกเลี่ยงเล็กน้อยและพูดว่า “ไม่มีอะไรพิเศษ ก็แค่ฉันยอมแพ้กับเส้นทางดาราแล้วก็เท่านั้น”

หยางเฉินรู้ว่าเซี่ยเหอไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมแพ้ง่ายๆ และเธอก็ชอบวิถีแห่งดารา

หยางเฉินไม่รู้ว่าทำไมเซี่ยเหอถึงยอมแพ้ให้กับเส้นทางสายนี้ แต่เขาก็เดาได้ว่าน่าจะเป็น เหอหยวนหงที่หยุดมัน

หลังจากจ้องที่เซี่ยเหอเป็นเวลานาน หยางเฉินก็พูดอย่างจริงจังว่า “เซี่ยเหอ ถ้าเธอถือว่าฉันเป็นเพื่อนก็บอกทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเธอในสองปีที่ผ่านมามาเถอะ!”

ดวงตาของเซี่ยเหอเปียกชื้น ในช่วงสองปีที่ผ่านมา นอกจากแม่ของเธอแล้ว เกรงว่าคงมีแค่หยางเฉินเท่านั้นที่สนใจตัวเองจริงๆ ใช่ไหม?

เซี่ยเหอรีบพูดขึ้น “แน่นอนว่าฉันเห็นคุณเป็นเพื่อน! เพียงแต่สิ่งที่ฉันพูดนั้นเป็นความจริง สองปีที่ผ่านมานี้ฉันสบายดีอย่างมาก ไม่มีเรื่องไม่ดีอะไรเกิดขึ้น ตอนนี้ฉันได้กลับไปสู่ตระกูลเหอแล้ว คุณปู่ก็ปฏิบัติต่อฉันเป็นอย่างดี ฉันพอใจกับชีวิตของฉันในตอนนี้มาก”

หยางเฉินส่ายหัว เห็นได้ชัดว่าเซี่ยเหอกำลังรับมือกับสิ่งที่เขาพูด

แม้ว่าเซี่ยเหอจะไม่ได้พูดอะไร แต่เขาก็เดาได้ว่าเซี่ยเหอไม่ได้มีชีวิตที่ดีในช่วงสองปีที่ผ่านมา