The King of War - บทที่ 1995 นี่มันผิดปกติ

The king of War บทที่ 1995 นี่มันผิดปกติ
ตอนที่หยางเฉินยังตกตะลึง ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “ไปให้พ้น!”

ได้ยินเสียงนี้ หยางเฉินตกใจค้างถึงที่สุด

ครั้งนี้ เขาแน่ใจอย่างมาก เสียงเมื่อสักครู่นี้ ล้วนเปล่งออกมาจากใจกลางทะเลเพลิง

“ไสหัวไปจากที่นี่ ไม่เช่นนั้น ตาย!”

หยางเฉินยังไม่ได้สติกลับมาจากความตื่นตกใจ ก็มีเสียงที่เย็นชาที่สุดดังขึ้นอีกที

กระดูกทั้งสามร่าง เปล่งเสียงสามเสียงออกมา เสียงทั้งสองในนั้น ล้วนให้เขาไสหัวไป มีเพียงกระดูกร่างเดียว กำลังเรียกเขา

“ท่านผู้อาวุโสครับ ท่านได้ยินหรือเปล่า?”

เห็นเทพมารไม่มีการตอบสนอง หยางเฉินเอ่ยปากสอบถาม

เทพมารถามแบบสงสัยว่า “ได้ยินอะไร?”

หยางเฉินมึนงงถึงที่สุด เพราะเทพมารสิงอยู่ในร่างของเขา สิ่งที่เขาสามารถรับรู้ทุกอย่างได้ เทพมารก็ล้วนรับรู้ได้เช่นกัน แต่ว่าตอนนี้ เทพมารกลับไม่ได้ยินเสียงทั้งสามเมื่อสักครู่

หยางเฉินตอบไปตามตรง “กระดูกทั้งสามที่ใจกลางทะเลเพลิง มีกระดูกสองร่างให้ผมไสหัวไป กระดูกอีกร่างหนึ่ง ให้ผมเข้าไปครับ”

“อะไรนะ?”

เทพมารตกใจอย่างมาก จากนั้นพูดด้วยเสียงทุ้ม “นายแน่ใจว่า มีกระดูกที่กำลังเรียกนายเข้าไป?”

หยางเฉินพยักหน้า “จริงแท้แน่นอนครับ!”

ชั่วขณะนั้นเทพมารเงียบงัน ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร

ผ่านไปสักพักหนึ่ง เสียงของเทพมารดังขึ้น “ในเมื่อเขากำลังเรียกนาย นายเข้าไปก็พอ!”

หยางเฉินมองทะเลเพลิงที่กำลังลุกไหม้รุนแรงอยู่ ทันใดนั้นกลัวอยู่บ้าง

ทะเลเพลิงแห่งนี้ เห็นชัดว่าลุกไหม้มาหลายปีมากแล้ว ยังไม่ได้เข้าใกล้ ก็รู้สึกได้ถึงไอร้อนผ่าวรุนแรงกระโจนมาตรงหน้า ถ้าเข้าไปในทะเลเพลิงจริงๆ ยังจะมีชีวิตรอดอีกเหรอ?

สิ่งสำคัญที่สุดคือ ในกระดูกทั้งสาม กระดูกสองร่างในนั้นล้วนให้เขาไสหัวไป

เจ้าของกระดูกสามร่างนี้ ตอนมีชีวิตอยู่ จะต้องเป็นผู้แข็งแกร่งชั้นยอด ไม่อย่างนั้นก็คงไม่ตายมาหลายปีขนาดนี้ แล้วเหลือเพียงแค่กระดูก ยังสามารถแผ่กระจายกลิ่นอายบู๊ที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ออกได้หรอก

ประเด็นคือ กระดูกของพวกเขาอยู่ในทะเลเพลิงมาโดยตลอด กลับยังคงรักษาสภาพสมบูรณ์เอาไว้ได้

ตอนที่หยางเฉินกำลังลังเลว่า จะเข้าไปหรือไม่ เสียงเมื่อตอนเริ่มแรกสุดนั้นดังขึ้นอีกครั้ง “รีบเข้ามา!”

ไม่รู้ว่าทำไม หยางเฉินมักรู้สึกว่าเสียงนี้คุ้นเคยอย่างมาก ทำให้เขามีความรู้สึกสนิทสนมแบบน่าประหลาดใจ

เพียงแค่ เขาแน่ใจมากว่า ตนเองเคยได้ยินเสียงนี้เป็นครั้งแรก

ครั้งแรกที่ได้ยินเสียงนี้ ก็ทำให้เขามีความรู้สึกอันคุ้นเคย แปลกประหลาดมากจริงๆ

“ถ้านายกล้าเหยียบเข้ามาทะเลเพลิงสักก้าวเดียว ฉันฆ่านายแน่นอน!”

เสียงที่เต็มไปด้วยจิตอาฆาตแค้นเสียงหนึ่งดังขึ้น

ถึงแม้เป็นแค่เสียง ก็ทำให้หยางเฉินรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาล

อีกเสียงหนึ่งที่เต็มไปด้วยจิตอาฆาตก็ดังขึ้นมาแล้ว “ที่นี่ไม่ใช่พวกต่ำต้อยอย่างนายมีสิทธิ์เข้ามาได้ ไสหัวออกไปจากที่นี่ ฉันสามารถคิดว่าไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นได้”

“เชอะ!”

เสียงที่เริ่มแรกสุดนั้น พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “อาศัยแค่พวกคุณ ก็อยากฆ่าคนที่ผมอยากคุ้มครอง?”

ทันใดนั้น ความกดดันพลังบู๊ที่เกรียงไกรกว่าเดิมส่วนหนึ่ง กระจายไปทั่วทั้งสถานที่ฝังเทพ

หยางเฉินเพียงรู้สึกว่าสั่นเทาไปทั้งตัว ความกดดันส่วนนี้แกร่งเกินไป แข็งแกร่งจนทำให้เขามีความวู่วามอยากคลานที่พื้น

เขายังรู้สึกถึงความกดดันพลังบู๊อันเกรียงไกรเช่นนี้เป็นครั้งแรก สามารถแน่ใจว่า ความสามารถของอีกฝ่าย จะต้องอยู่สูงสุดของแดนนภา

หยางเฉินในปัจจุบันนี้ เพียงแค่เนื้อหนังฝ่าฟันภัยพิบัติสวรรค์มาแล้ว วิถีบู๊ไม่ได้ฝ่าฟันภัยพิบัติสวรรค์ ดังนั้นจึงยังไม่ถือว่าเป็นผู้แข็งแกร่งแดนนภาโดยแท้จริง

อยู่ตรงหน้าเขา ผู้แข็งแกร่งสูงสุดของแดนนภา ก็คือผู้แข็งแกร่งชั้นยอดโดยสมบูรณ์

ทันใดนั้น กระดูกสามร่างล้วนปลดปล่อยความกดดันพลังบู๊อันยิ่งใหญ่ออกมา ทะเลเพลิงเหมือนลุกไหม้รุนแรงขึ้นมามากกว่าเดิม เหมือนอยากจะเผาไหม้พื้นที่ผืนนี้ให้หมด

“เวลาของธูปดอกหนึ่งใกล้จะถึงแล้ว ถ้านายยังไม่ได้รับการยอมรับของเทพมารยุคดึกดำบรรพ์ร่างหนึ่ง ชาตินี้นายได้เพียงเป็นคนพิการแล้ว หยางเฉิน นายยินยอมเหรอ?”

เสียงของเทพมาร ดังขึ้นข้างหูของหยางเฉินทันใด

หยางเฉินจ้องทะเลเพลิงแบบดวงตาไม่กะพริบ หลังจากลังเลครู่หนึ่ง ในที่สุดตัดสินใจแล้ว

“ถ้าชีวิตที่เหลือต้องเป็นคนพิการคนหนึ่ง ผมขอยอมไปตาย!”

หยางเฉินตะโกนเสียงดัง จากนั้นก้าวเท้าไปทางใจกลางทะเลเพลิง

แต่ละก้าวที่เขาเดิน ล้วนสัมผัสถึงความกดดันที่มาจากใจกลางทะเลเพลิงว่ายิ่งมากขึ้น ตอนที่เขามาถึงริมทะเลเพลิง แรงกดดันยิ่งใหญ่เกรียงไกรจนถึงขั้นที่ทำให้เขาก้าวเดินลำบาก

เขายกเท้าด้วยความยากลำบากอย่างยิ่ง จากนั้นวางลง แต่ละก้าวล้วนมีแรงกดดันมหาศาลกำลังขัดขวางเขา

เพียงแค่ เขาฝืนความกดดันยิ่งใหญ่ที่ใกล้จะทับเขาแหลกส่วนนั้นไว้ ดิ้นรนเดินไปข้างหน้าก้าวแล้วก้าวเล่า

“อ่า!”

เขาตะโกนทีหนึ่ง ทันใดนั้นเท้าก็ตกลงมาอีก

เวลานี้ ระยะห่างจากทะเลเพลิง มีเพียงความห่างก้าวเดียวแล้ว ขอเพียงยกก้าวนี้ขึ้นมา เหยียบลงไปอีก ก็เข้าสู่ในทะเลเพลิงได้แล้ว

เพียงแต่ ยังไม่ได้เข้าสู่ทะเลเพลิง เพียงแค่อยู่ริมทะเลเพลิง ยังทำให้เขารู้สึกถึงความร้อนผ่าวที่ไม่เคยเจอมาก่อน เหมือนจะเผาไหม้เขาเลย

หยางเฉินยืนอยู่ริมทะเลเพลิง ชักช้าไม่กล้าก้าวเข้าไป

สำหรับเขานั้น นี่คือการเลือกระหว่างเป็นกับตาย เขาไม่รู้ชัดว่า ถ้าก้าวเข้าในทะเลเพลิง ตนเองจะต้านทานเปลวไฟโชติช่วงอยู่ในทะเลเพลิงไหวหรือไม่

ถ้าต้านทานไม่ได้ กลัวว่าเพียงชั่วพริบตาเขาคงจะโดนฝังอยู่ในทะเลเพลิง

เวลานี้ กระดูกทั้งสามร่างในทะเลเพลิง ก็ไม่ได้เปล่งเสียงใดๆ ออกมาอีก

ถึงแม้ไม่ได้เปล่งเสียงออกมา แต่หยางเฉินมีความรู้สึกว่าถูกดวงตาสามคู่จ้องไว้อยู่

วินาทีนี้ ในหัวสมองของเขาปรากฏภาพมากมาย หลายปีมานี้ ความยากลำบากที่เขาเหยียบบนเส้นทางวิถีบู๊ และถูกศัตรูแข็งแกร่งข่มขู่ครั้งแล้วครั้งเล่า ความจำใจที่จำเป็นต้องซ่อนภรรยาและลูกสาวของตนเองเอาไว้ และความรู้สึกผิดที่ไม่มีทางปกป้องเพื่อนข้างกายไว้ได้

นึกถึงอดีตแต่ละฉากที่ทำให้เขาปวดใจเหล่านี้ ในดวงตาของหยางเฉินเป็นสีแดงเลือด ชั่วขณะนั้นสายเลือดคลั่งถูกกระตุ้นขึ้น

“ต่อให้ต้องตาย ผมก็อยากตายแบบกล้าหาญ!”

หยางเฉินตะโกนเสียงดัง เหยียบเข้าสู่ในทะเลเพลิงก้าวใหญ่ๆ ทันใด

ชั่วขณะที่เขาเหยียบเข้าในทะเลเพลิง ทะเลเพลิงรอบด้านหายไปในชั่วพริบตา หายไปตามกัน ยังมีกระดูกสามร่างนั้นด้วย

ไม่เพียงแค่นี้ ทุกอย่างรอบด้านของเขา เกิดความเปลี่ยนแปลงในชั่วขณะหนึ่ง

เห็นเพียงใจกลางสถานที่ฝังเทพที่เมื่อสักครู่ยังเป็นทะเลเพลิง เวลานี้กลับเป็นด้านในของทะเลดอกไม้ผืนหนึ่ง

หยางเฉินถามว่า “ท่านผู้อาวุโส ที่นี่คือที่ไหนกันครับ?”

เขาอยากขอความช่วยเหลือจากเทพมาร แต่ว่ากลับไม่มีการตอบรับใดๆ

หยางเฉินถามอีกว่า “ท่านผู้อาวุโส ท่านอยู่ไหมครับ?”

ยังคงไม่มีการตอบรับใดๆ ของเทพมาร

หยางเฉินลองสัมผัสดูสักหน่อย คาดไม่ถึงพบว่า วิญญาณของเทพมาร ไม่อยู่ในร่างกายของเขา

หรือว่า เทพมารไปจากร่างกายของตนเองแล้ว?

“เฉิน!”

ในเวลานี้เอง เสียงอันคุ้นเคยเสียงหนึ่ง ดังขึ้นกะทันหัน

วินาทีต่อมา ภาพคนที่คุ้นเคย ปรากฏอยู่ด้านหน้าของเขาแล้ว

“แม่!”

ตอนที่หยางเฉินมองเห็นผู้หญิงปรากฏตัวด้านหน้าเขา ชั่วขณะนั้นร้องตกใจออกมา

เขาไม่มีทางควบคุมอารมณ์ของตนเองไว้ได้ ชั่วขณะหนึ่งน้ำตาไหลเป็นสาย

“เฉิน เฉินของแม่ แม่คิดถึงลูกแทบแย่เลย!”

หยางเสว่เยี่ยนรีบก้าวมาข้างหน้า กอดหยางเฉินเอาไว้แน่น

“แม่ครับ ผมคิดถึงแม่มาก!”

หยางเฉินน้ำตานองหน้าไปหมด ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึง ชาตินี้ตนเองยังมีโอกาสพบเจอมารดาของตนเองอีก

แต่ว่าไม่นาน เขาก็ใจเย็นลงมาแล้ว มารดาของตนเองเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว ตอนนั้นยังเป็นเขาที่มองเห็นกับตาตัวเองว่ามารดาของตนเองเสียชีวิตลงแล้ว มารดาจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?