The King of War - บทที่ 1910 โอกาสรอด



เนี่ยชิวพูดจบ ก็ดีดเหรียญในมือออกไปทันที เสียง “ป๊าบ” ดังขึ้น เหรียญถูกกดไว้ในมือเขา

หม่าชาวก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที สองตาจ้องมองไปที่มือของเนี่ยชิว

ด้วยฝีมือของเนี่ยชิว ถ้าคิดจะฆ่าเขา เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย มรแต่ถูกฆ่าเท่านั้น

“ถ้าเลขอยู่บน ฉันจะผนึกพลังที่อยู่ในตัวแกกับมือ แต่ถ้าหากว่า เลขอยู่ล่าง ฉันก็จะฆ่าแกทิ้งเดี๋ยวนี้”

เนี่ยชิวมองไปที่หม่าชาว และพูดย้ำอีกครั้ง

หม่าชาวพยักหน้า พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “จะเป็นจะตาย สวรรค์เป็นคนตัดสิน! ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นยังไง ฉันก็รับได้เปิดเหรียญได้เลย!”

ท่ามกลางความคาดหวังของเขา เนี่ยชิวก็ค่อยๆ ยกมือซ้ายขึ้น เหรียญที่อยู่ในมือขวาของเขาหันหลังให้กับท้องฟ้า

หม่าชาวหน้าซีดขึ้นมาทันที ตัวเลขบนเหรียญหันลง แสดงว่า เนี่ยชิวจะฆ่าเขาแล้ว

ตอนที่เนี่ยชิวเห็นเหรียญคว่ำลง แรงอาฆาตถูกแสดงออกมาบนแววตา หรี่ตาแล้วพูดกับหม่าชาวว่า “ต้องขอโทษด้วย ดวงแกมันซวยเกินไป โอกาสรอดหนึ่งในสอง ยังไม่มีเลย!”

ทันใดนั้น จิตสังหารอันน่าสะพรึงกลัวได้เอ่อล้นออกมาจากตัวเนี่ยชิว

หม่าชาวรู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที จึงรีบพูดไปว่า “แกจะฆ่าฉันไม่ได้ ได้โปรดเชื่อฉัน ฉันจะให้ความร่วมมือ จะไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นการปล้นจี้ฉันอย่างแน่นอน”

“แกอุตส่าห์มาถึงจุดนี้แล้ว คงไม่อยากใช้ชีวิตอย่างหลบๆ ซ่อนไปตลอดใช่มั้ย? ไว้ชีวิตฉันสักครั้ง ลำพังแค่ยาระดับสูงสามสิบเม็ดที่ฉันให้แก มันก็มากพอที่จะทำให้แกบรรลุถึงแดนนภาได้แล้ว”

หม่าชาวร้อนใจมาก เขาไม่ได้กลัวตาย แต่กลัวว่าถ้าเขาตายไป ภรรยาของเขาจะไม่มีสามี ลูกของเขาจะไม่มีพ่อ พี่น้องของเขาจะขาดน้องชายไปหนึ่งคน

ดังนั้น เขาจะตายไม่ได้

เนี่ยชิวพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบใจว่า “กติกาต้องเป็นกติกา โอกาสที่จะรอดฉันได้ให้แกไปแล้ว แต่ดวงของแกไม่ดีเท่าไหร่แม้แต่สวรรค์ยังอยากให้ฉันฆ่าแก เมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็มีแต่ต้องฆ่าแกทิ้ง”

หม่าชาวร้อนใจยิ่งกว่าเดิม จึงพูดเสียงดังว่า “ถึงแกจะไม่กลัวถูกไล่ล่า แล้วแกไม่กลัวคนใกล้ตัวกับเพื่อนของตัวเองต้องมารับเคราะห์ไปด้วย ถูกตามฆ่าไปชั่วชีวิตอย่างนั้นเหรอ?”

“ฉันสามารถสาบานกับแกได้ ขอแค่แกยอมไว้ชีวิตฉัน ฉันไม่มีทางตามเอาเรื่องแก ถึงตอนนั้นกามิ กาโสะก็จะไม่ตามฆ่าแกต่อไปแกยังสามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระได้”

“แต่ถ้าฆ่าฉัน ทุกอย่างมันจะสายเกินแก้”

“อีกอย่าง ถ้าฆ่าฉันตอนนี้ แกจะได้ประโยชน์อะไร? อยู่ต่อหน้าแก ฉันก็เป็นได้แค่มดปลวก ถ้าไม่ฆ่าฉัน แกยังมีโอกาสได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระต่อไป แต่ถ้าฆ่าฉัน แกได้จบเห่จริงๆ แน่!”

จิตสังหารในตัวเนี่ยชิวไม่มั่นคง เขาโมโหมาก ความจริงเมื่อกี้ที่เขาใช้เหรียญมากำหนดชะตาชีวิตของหม่าชาวก็เพื่อให้ตัวเองมีทางลง แต่นึกไม่ถึงว่าหม่าชาวจะดวงซวยขนาดนี้

เขารู้ดีว่าการที่หม่าชาอยู่ต่อไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย ถ้าเขาฆ่าหม่าชาว ไม่เพียงไม่ได้อะไร แต่กลับจะถูกไล่ล่าตลอดไป

ถ้าไม่ฆ่าหม่าชาว กลับยังพอมีทางรอด

ปัญหาใหญ่สุดตอนนี้คือเขาไม่เชื่อใจหม่าชาว

ถ้าเขาปล่อยหม่าชาว แล้วหม่าชาวพูดความจริงกับกามิ กาโสะ กามิ กาโสะก็ไม่มีทางปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน

เวลาดำเนินไป เนี่ยชิวก็ยังตัดสินใจไม่ได้ หม่าชาวเองก็ร้อนรนมาก

ในเวลาเดียวกัน เขาเองก็เตรียมใจที่จะต่อสู้ทุกเมื่อ เดิมทีผนึกลูกแก้วดูดเลือดในตัวเขาก็ใกล้แตกสลายเต็มที ถ้าเขาต้องการก็สามารถฉีกผนึกขอลูกแก้วดูดเลือดออกไปทุกเมื่อ

ถึงตอนนั้น พลังของเขาจะเพิ่มขึ้นชั่วขณะ แต่เมื่อผนึกถูกทำลาย เขาก็ต้องตายจริงๆ

ถ้าเกิดว่าเนี่ยชิวจะฆ่าเขา เขาก็ต้องตาย แล้วยังจะไปกังวลอะไรอีก?

หลังจากพลังของลูกแก้วดูดเลือดระเบิดออกมาเต็มที่ ต่อให้ตัวเขาจะต้องตาย ไม่แน่ก็อาจจะทำให้เนี่ยชิวเจ็บหนักไปด้วยก็ได้

เนี่ยชิวยังตัดสินใจไม่ได้ ทันใดนั้นเอง รังสีที่แข็งแกร่งหลายจุดก็ได้มาเยือน

สีหน้าของเนี่ยชิวเปลี่ยนไปทันที แล้วพูดด้วยความโมโหว่า “เป็นคนที่แกเรียกมาอย่างนั้นเหรอ?”

หม่าชาวถึงกับงง สีหน้างงงวย แล้วรีบปฏิเสธไปว่า “ฉันอยู่กับแกตลอด แล้วจะไปเรียกคนมาได้ยังไง?”

“ตูม!”

เกิดเสียงดังสนั่น ฝุ่นผงตรงหน้าปากถ้ำฟุ้งกระจาย จากนั้น ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายหลายคนก็เข้ามาในถ้ำ

“เนี่ยชิว ในที่สุดพวกเราก็หาแกเจอสักที!”

ผู้แข็งแกร่งที่เป็นหัวหน้าจ้องมองเนี่ยชิวอย่างไม่ชอบใจ

ผู้แข็งแกร่งอีกคนมองมาที่หม่าชาว “คุณคือหม่าชาวใช่มั้ย?”

หม่าชาวทำหน้าตกใจ เขารู้ว่ากามิ กาโสะเริ่มไล่ล่าเนี่ยชิวแล้ว แต่ยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับโลกภายนอกบ้าง

หลังตกใจไปชั่วขณะ เขาก็รีบพยักหน้า “ใช่ครับ ผมเอง!”

“คุณไม่ต้องห่วง มีพวกเราอยู่ ใครก็อย่าหวังจะทำร้ายคุณ”

ผู้แข็งแกร่งที่เป็นหัวหน้าจับจ้องไปที่เนี่ยชิว แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “แกจะยอมมอบตัว? หรือให้เราเป็นฝ่ายลงมือ?”

เนี่ยชิวทำเสียงฮึดฮัด “ไม่เจียมกะลาหัว!”

สิ้นเสียงรังสีวิถีบู๊ในตัวเขาก็ระเบิดออก อุณหภูมิภายในถ้ำได้ลดลงไปหลายองศา แรงกดดันวิถีบู๊อันน่าสะพรึงกลัวปกคลุมไปทั่วถ้ำ

นี่เป็นทีมเล็กๆ ที่มีกันสี่คน ต่างก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย คนที่แข็งแกร่งที่สุดใกล้แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นสุดยอดอีกเพียงนิดเดียว

แต่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายก็คือแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลาย ต่อให้เข้าใกล้แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นสุดยอดสักแค่ไหน ก็ยังห่างจากแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นสุดยอดอยู่ดี

หม่าชาวไม่ได้คิดหนี เพราะเขารู้ดีว่าต่อให้หนีก็หนีได้ไม่ไกล ลำพังผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายแค่สี่คนไม่มีทางสู้เนี่ยชิวได้เด็ดขาด

“ฆ่ามัน แล้วเราจะได้ไปรับรางวัลที่เป็นยาสิบเม็ดกับกามิ กาโสะ กับที่สำนักบู๊อีกสิบเม็ด”

ผู้แข็งแกร่งที่เป็นหัวหน้า ไม่รู้ว่าพูดปลุกใจตัวเองหรือพูดปลุกใจคนในทีม จึงได้ตะโกนออกมาเสียงดัง

พอได้ยินที่เขาพูด นักสู้อีกสามคนต่างทำหน้าฮึกเหิม

ภารกิจในการช่วยเหลือหม่าชาวครั้งนี้ สองกองกำลังใหญ่ของภูเขาวมารได้ตั้งรางวัลพร้อมกัน นี่ถือเป็นภารกิจในรอบร้อยปีของภูเขาวมารที่รางวัลสูงขนาดนี้

เนี่ยชิวที่กำลังจะลงมือถึงกับขมวดคิ้ว แล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “ฉันมีปัญหากับกามิ กาโสะเท่านั้น แล้วทำไมสำนักบู๊ถึงเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ด้วย?”

“รอแกตายแล้วค่อยไปถามยมบาลที่ประตูนรกแล้วกัน!”

ผู้แข็งแกร่งที่เป็นหัวหน้าคำรามออกมา จากนั้นก็กระโจนเข้าใส่เนี่ยชิว

“หึ!”

เนี่ยชิวแสดงแววตาที่อาฆาต ขยับขา แล้วพุ่งเข้าใส่ผู้แข็งแกร่งที่เป็นหัวหน้า

“ตุบ!”

วินาทีต่อมา เสียงปะทะอันอุดอู้ก็ดังขึ้น ผู้แข็งแกร่งที่เป็นหัวหน้ากระเด็นออกไป แล้วกระแทกผนังถ้าที่ไกลออกไปสิบกว่าเมตรอย่างแรง กระอักเลือดออกมา ยังไม่ทันลงพื้นก็ตายไปก่อนแล้ว

พอร่างกายของเขาลงพื้น ผู้แข็งแกร่งอีกสามคนถึงสังเกตเห็นว่าที่หน้าอกของหัวหน้าได้ยุบลงไปเป็นรู หรือก็คือ ในตอนที่อีกฝ่ายถูกเนี่ยชิวชกใส่หน้าอก ก็ได้ตายไปแล้ว

“ตุบ!”

“ตุบ!”

อีกสามคนยังไม่ทันได้ตั้งตัว เนี่ยชิวก็ไปอยู่ตรงหน้าสองคน แล้วลงมือสังหารภายในครั้งเดียวอย่างง่ายดาย ผู้แข็งแกร่งถูกฆ่าไปอีกสองคน

ทันใดนั้น ทีมที่ตั้งขึ้นจากผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายสี่คน ได้ถูกฆ่าตายไปสามคนแล้ว

เหลืออีกคนสุดท้าย เนี่ยชิวจงใจที่จะเหลือไว้

เนี่ยชิวจ้องมองไปยังผู้แข็งแกร่งที่กำลังตัวสั่น แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ฉันจะให้โอกาสแกได้รอด บอกฉันมาว่าทำไมสำนักบู๊ถึงต้องตามล่าฉันด้วย?”