The King of War - บทที่ 1787 ได้พบฉินยีอีกครั้ง

บทที่ 1787 ได้พบฉินยีอีกครั้ง
นักพรตเต๋าในเวลานี้ก็เริ่มพูด “พวกคุณวางใจเถอะ ผมไม่ปล่อยให้พวกคุณไปตายอย่างแน่นอน ผมจะร่วมมือกับพวกคุณเพื่อฆ่าหยางเฉิน!”
พูดจบนักพรตเต๋าก็พุ่งไปหาหยางเฉินก่อน
เขารู้ดีว่า เพราะคำพูดของหยางเฉิน ได้สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้แข็งแกร่งทั้งเจ็ดคน ในเวลานี้ เขาต้องใช้วิธีลงมือปฏิบัติเพื่อให้พวกเขารู้ว่า เขาไม่ใช่ต้องการส่งพวกเขาไปหาที่ตาย
เมื่อเห็นนักพรตเต๋าวิ่งเข้าหาหยางเฉิน ผู้แข็งแกร่งทั้งเจ็ดต่างจ้องมองหน้ากัน ด้วยสายตาที่แน่วแน่ และก็พุ่งเข้าหาหยางเฉินพร้อมกัน ราวกับเกรงว่าหากตัวเองพุ่งเข้าไปช้า หยางเฉินก็จะถูกฆ่าตายก่อน
ขณะนี้ จู่ๆบนท้องฟ้าก็มีฝนโปรยปรายลงมา ราวกับจะล้างกลิ่นไอเลือดที่นี่
หยางเฉินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำฉายแววเจตนาฆ่าที่รุนแรง
เดิมทีผมกับพวกคุณไม่มีความแค้นต่อกัน แต่พวกคุณทำเพื่อผลประโยชน์ ถึงกลับจะเอาชีวิตของผม ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นผมก็คงไม่ต้องยั้งมืออีกต่อไป
“ดาบมา!”
หยางเฉินตะโกนขึ้นทันที
ทันทีที่เขาพูดจบ ฉากที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงก็ได้เกิดขึ้น
เห็นเพียงเม็ดฝนโปรยปรายไปทั่วท้องฟ้า และหยุดอยู่ที่กลางอากาศ
หยาดฝนทุกหยด หลังจากหยางเฉินตะโกน หยดน้ำก็กลายเป็นดาบเล่มเล็ก เต็มท้องฟ้า และบนท้องฟ้าเต็มไปด้วยดาบ
บนท้องฟ้า ออร่าที่น่าสะพรึงกลัวกระจายออกมา
ผู้แข็งแกร่งที่กำลังพุ่งเข้าหาหยางเฉินเหล่านั้น ไม่ได้ตระหนักถึงอันตรายที่กำลังจะมาถึง ยังคงพุ่งเข้าหาหยางเฉินอย่างบ้าคลั่ง
เมื่อเห็นว่านักพรตเต๋ากำลังจะพุ่งเข้ามา ในขณะนี้ หยางเฉินได้รวมดาบฝนเต็มท้องฟ้าไว้เรียบร้อยแล้ว
ทันใดนั้นเขาก็โบกมือและตะโกนว่า “ลงมา!”
“พุดพุดพุด!”
เห็นเพียงดาบฝนนับไม่ถ้วนที่เดิมทีหยุดนิ่งอยู่บนอากาศ ก็ตกลงมาทันที
“อ๊ะ……”
วินาทีถัดมา ผู้แข็งแกร่งทั้งเจ็ดที่พุ่งเข้าหาหยางเฉิน ก็ส่งเสียงคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด
บรรดาผู้แข็งแกร่งที่ล้อมดูอยู่ด้านนอก ต่างก็ตกใจ เมื่อพบว่าดาบฝนจำนวนนับไม่ถ้วนตกลงมาที่ศีรษะ ใบหน้า และหูของผู้แข็งแกร่งทั้งเจ็ดคนผิวหนังทุกส่วนที่เผยออกมากลางอากาศ ล้วนมีคราบเลือดมากมาย
ผู้แข็งแกร่งทั้งเจ็ด โดยไม่มีข้อยกเว้น ทั้งใบหน้าล้วนแต่เต็มไปด้วยเลือด ผู้ที่ไม่รู้ คงคิดว่าพวกเขาโดนกรดซัลฟิวริกสาดใส่หน้า
มีแต่ผู้แข็งแกร่งที่ล้อมดูอยู่ด้านนอกเหล่านั้นที่รู้ว่า ผู้แข็งแกร่งทั้งเจ็ดนั้น ต่างได้รับบาดเจ็บจากดาบฝนจำนวนนับไม่ถ้วน
เนื่องจากดาบฝนหนาแน่นเกินไป ดังนั้นผิวหนังที่เผยออกมากลางอากาศ ผิวหนังจึงถูกทำลายอย่างรุนแรง
ดูเหมือนดาบฝนจะครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ แต่พลังโจมตีถูกจำกัด ได้แต่ทำร้ายผู้คนแค่บาดเจ็บเท่านั้น แต่ไม่สามารถฆ่าคนได้
ถึงจะเป็นเช่นนี้ สำหรับหยางเฉิน ก็เพียงพอแล้ว
ในขณะที่ดาบฝนตกลงมา ต่อหน้าหยางเฉิน ทันใดนั้นก็มีดาบฝนจำนวนนับไม่ถ้วนขวางกั้นนักพรตเต๋าที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเขา
นักพรตเต๋าได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดที่อยู่ข้างหลัง และเห็นดาบฝนจำนวนนับไม่ถ้วนที่อยู่ตรงหน้าหยางเฉิน สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที ในที่สุดเขาก็ได้ตระหนักถึงอันตราย
เพียงแต่ ทุกอย่างสายเกินไป
“ไป!”
หยางเฉินโบกมือทันที และเห็นดาบฝนจำนวนนับไม่ถ้วนอยู่ตรงหน้าเขา แทงไปทางนักพรตเต๋า
“ถอย!”
นักพรตเต๋าอุทาน กระแทกลงกับพื้น และรีบบังคับถอยกลับทันที
แต่ความเร็วของดาบฝนเร็วขนาดไหน? ความเร็วในการล่าถอยของนักพรตเต๋าจะเทียบได้กับฝนดาบจำนวนนับไม่ถ้วนที่ไล่ฆ่าเขาได้ยังไง?
“พุดพุดพุด!”
ในวินาทีต่อมา ดาบฝนจำนวนนับไม่ถ้วนได้หล่นลงมาต่อหน้านักพรตเต๋า
ทันใดนั้น ทั้งร่างและใบหน้าของนักพรตเต๋าเต็มไปด้วยเลือด
“หยางเฉิน!”
นักพรตเต๋าตะโกนด้วยความโกรธ เสียงของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างรุนแรง
หยางเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ เมื่อครู่ใช้พลังธาตุน้ำ เขาเปลี่ยนเม็ดฝนบนท้องฟ้าให้กลายเป็นดาบฝน ซึ่งทำให้เสียพลังไปมาก
หากไม่ใช่สุดวิสัยจริงๆ เขาก็คงไม่ใช้วิธีที่เสี่ยงแบบนี้
การปกคลุมของดาบฝนนั้นกว้างมาก แต่พลังของการโจมตีถูกจำกัด เว้นแต่ว่าจะกระทบกับตาของคู่ต่อสู้โดยตรง บางทีก็อาจลดความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ลงได้มาก มิฉะนั้นจะทำได้แค่ให้คู่ต่อสู้ตกใจเท่านั้น
หยางเฉินเปิดขวดเซรามิกสีขาวโดยตรง และนำยาเม็ดยัดเข้าไปในปาก
นี่คือยาที่เฝิงเสี่ยวหว่านให้หยางเฉินไว้ก่อนจะจากไป ซึ่งสามารถฟื้นฟูความแข็งแกร่งในระยะเวลาอันสั้น
เมื่อครู่หยางเฉินเสียพลังไปมาก เป็นช่วงเวลาที่เขาต้องการฟื้นฟูให้เร็วที่สุด
เมื่อครู่นี้มีการโจมตีด้วยดาบฝน เหล่าผู้แข็งแกร่งทั้งเจ็ดคนที่ต้องการช่วยนักพรตเต๋าฆ่าหยางเฉิน สีหน้าต่างก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว และไม่มีใครกล้าก้าวไปข้างหน้าอีก
ใบหน้านักพรตเต๋าเต็มไปด้วยเลือด และเมื่อกี้นี้ก็ถูกโจมตีด้วยดาบฝนทิ่มแทงจนตาบอดไปหนึ่งข้าง
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความดุร้าย ในฐานะที่เป็นนักฆ่าอันดับต้นๆของเซิ่งกง เขาไม่เคยได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้มาก่อน
มือซ้ายของเขาถูกหยางเฉินใช้มีดพกอาถรรพ์ตัดขาดไปครึ่งหนึ่ง และตอนนี้ก็ถูกดาบฝนของหยางเฉินทิ่มจนตาบอด
ความแข็งแกร่งของเขาลดลงอย่างมาก เกรงว่าต่อไปเขาคงไม่สามารถก้าวเข้าสู่แดนเหนือนมนุษย์ขั้นเก้าระยะปลายแล้ว
หยางเฉินเหลือบมองที่นักพรตเต๋าและคนอื่นๆ พูดอย่างเย็นชา “ยังต้องการสู้ต่ออีกไหม?”
นักพรตเต๋าจ้องไปที่หยางเฉินด้วยสีหน้าดุร้าย พูดด้วยความโกรธ “ผมก็อยากดูเหมือนกันว่า เมื่อครู่คุณใช้พลังธาตุน้ำทำร้ายผู้คนมากมาย ตอนนี้คุณยังมีพละกำลังเหลืออยู่แค่ไหน?”
พูดจบ เขาก็พุ่งตรงไปที่หยางเฉิน
หยางเฉินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มือขวาจับมีดพกอาถรรพ์ไว้แน่น ดวงตาจับจ้องไปที่นักพรตเต๋าที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเขา
ตอนนี้เขามาถึงจุดสิ้นสุดของพลัง ตอนนี้พยายามฝืนใช้สติควบคุมตนเองอย่างเต็มที่ ถ้าหากไม่ใช่เพราะยาฟื้นฟูพลังร่างกายที่เฝิงเสี่ยวหว่านให้ไว้ เขาคงจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
แต่เขาก็เชื่อด้วยว่า นักพรตเต๋าก็มาถึงจุดสิ้นสุดของการต่อสู้แล้ว ตอนนี้ก็ต้องดูว่าใครจะตายก่อนใคร
“หยางเฉิน ตายซะเถอะ!”
นักพรตเต๋าพุ่งเข้ามาแล้ว ทันใดนั้นก็ยกฝ่ามือขวาขึ้น และหมัดคิงคองก็กระแทกลงมาที่ศีรษะของหยางเฉินอย่างไร้ความปรานี
หยางเฉินตัดสินใจ จับมีดพกอาถรรพ์ไว้ในมือ และเหวี่ยงไปข้างหน้า
สิ่งที่ทำให้หยางเฉินประหลาดใจก็คือ ฝ่ามือขวาของนักพรตเต๋าเดิมทีจะกระแทกลงมาที่ศีรษะของเขา ทันใดนั้นก็คว้าปลายแหลมของมีดพกอาถรรพ์ไว้
หยางเฉินตกใจจนหน้าถอดสี เขาต้องการจะทำอะไร?
“ไปตายซะ!”
นักพรตเต๋าตะโกนด้วยความโมโห เข่าข้างหนึ่งดันเข้าหาหยางเฉิน
หยางเฉินคิดไม่ถึงว่านักพรตเต๋าจะมาไม้นี้ ยังไม่ทันตั้งสติ ก็ถูกเข่าข้างหนึ่งของนักพรตเต๋ากระแทกลงไปที่ท้อง
“ตูม!”
เสียงที่ดังลั่น หยางเฉินรู้เพียงว่าอวัยวะทุกส่วนในร่างกายขยับเขยื้อน ความเจ็บปวดที่รุนแรงออกมาจากท้อง
เขาไม่สนใจความเจ็บปวด และเข่าของนักพรตเต๋าก็กระแทกไปที่ท้องของเขาอีกครั้ง
ทันใดนั้นหยางเฉินก็ยกเข่าขึ้น
“ตูม!”
เข่าของทั้งสองคนกระแทกเข้าหากัน ทำให้เกิดเสียงกระแทกที่น่าหดหู่
“ตูมตูมตูม!”
จากนั้น เข่าของทั้งสองคนก็กระแทกเข้าหากันอย่างรุนแรง
นักพรตเต๋ากำปลายมีดพกอาถรรพ์ไว้แน่น หยางเฉินแทบไม่อาจดิ้นหลุดได้เลย
ทั้งสองทำได้เพียงใช้เข่าชนกันเท่านั้น
ผู้ชมรอบๆ ต่างตะลึงงัน นี่ทั้งสองคนกำลังต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายเหรอ?
ในขณะนี้ การจู่โจมจู่ๆก็รู้สึกรุนแรงขึ้น หยางเฉินรู้สึกในเวลานี้ขนลุกทั้งตัว
ทันใดนั้นเขาก็ออกแรงดึง ในที่สุดก็ดึงมีดพกอาถรรพ์ออกจากมือของนักพรตเต๋าในขณะเดียวกัน เขาก็เตะที่หน้าอกของนักพรตเต๋าทันที
“ตูม!”
นักพรตเต๋าถูกเตะปลิวห่างออกไปหลายสิบเมตร ร่างของเขาหล่นลงกับพื้นอย่างแรง ไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีก
และความรู้สึกอันตรายที่รุนแรง ก็ได้มาถึงแล้ว หยางเฉินก็หันกลับมาทันที คว้ามีดพกอาถรรพ์ในมือ แล้วแทงไปทางด้านหลัง
แต่ในขณะที่เขาเหวี่ยงกริชออก ทันใดนั้นเขาก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
“เสี่ยวยี!”
หยางเฉินอุทาน รีบดึงพลังกลับ และเปลี่ยนทิศทางของมีดพกอาถรรพ์อย่างรวดเร็ว
หากเขาไม่เปลี่ยนทิศทาง เกรงว่ามีดพกอาถรรพ์อาจฆ่าฉินยีได้
แต่ว่า ในขณะที่เขาเปลี่ยนทิศทางของมีดพกอาถรรพ์
“พุด!”
กริชสั้นเล่มหนึ่ง ก็แทงลงในร่างของหยางเฉิน
ดวงตาของหยางเฉินเบิกกว้าง จ้องมองฉินยีด้วยสีหน้าที่เย็นชา