The King of War - บทที่ 1652 ตามฆ่าทั้งเมือง

บทที่ 1652 ตามฆ่าทั้งเมือง

คำพูดของเหล่าจิ่ว ทำให้หยางเฉินช็อกไป เขาไม่ได้เชื่อเจ้าเมืองหวยเฉิงตลอด มีความสงสัยในใจเหมือนกัน แต่อีกฝ่ายดีกับตัวเองมาก เขาจึงไม่ได้คิดอะไรมาก
แต่คิดไม่ถึงว่า เจ้าเมืองหวยเฉิง กำลังใช้ประโยชน์จากเขาจริงๆ
“นอกจากนั้น สิ่งสำคัญอีกอย่างคือ นายเป็นศิษย์ของผู้อาวุโสไร้นาม มาเมืองหวยเฉิงครั้งนี้ เขาไม่กล้าฆ่านาย เพราะถ้านายตาย จะเกี่ยวข้องกับเขา ผู้ไร้นามต้องทำลายจวนเมืองหวยเฉิงทั้งหมดแน่นอน”
“อีกทั้งหลายปีมานี้ หุบเขาราชายา เติบโตอย่างกำเริบเสิบสาน ในเมืองหวยเฉิง ไม่สนใจจวนเมืองหวยเฉิง เป็นสิ่งขวางตาเจ้าเมืองหวยเฉิงมานานแล้ว”
“ดังนั้น เขาจึงลองใช้ผู้หญิงคนนี้ ล่อนายไปที่หุบเขาราชายา เมื่อเป็นเช่นนี้ หลังจากนายปลดปล่อยสายเลือดคลั่งออกมาทั้งหมด จะเข่นฆ่าในหุบเขาราชายา โดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ด้วยเหตุนี้ จะสร้างความเสียหายให้หุบเขาราชายา เป็นอย่างมาก”
“แต่นายมีเพียงพละกำลังแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดชั้นกลาง ถึงใช้สายเลือดคลั่ง ปล่อยพลังออกมาถึงขีดสุด ก็ไม่น่าจะข้ามผ่าน แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นยอดได้ ตอนนี้ทั้งหุบเขาราชายา คนที่สามารถฆ่านายได้ มีเพียงคนเดียว นั่นก็คือราชายา”
“ถ้านายโดนราชายาฆ่า ผู้อาวุโสไร้นาม ต้องทำลายหุบเขาราชายาแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้น ทั้งเมืองหวยเฉิง ไม่มีใครสามารถข่มขู่ตำแหน่ง ของจวนเมืองหวยเฉิงได้อีก”
เหล่าจิ่วพูดด้วยสีหน้าจริงใจ เมื่อหยางเฉินฟังจบ เขารู้สึกไม่ดี
ก่อนหน้านี้ เขาเคยสงสัยเหล่าจิ่ว แต่เหล่าจิ่วเป็นคนที่เจ้าเมืองเหมียวส่งมา เจ้าเมืองเหมียวดีกับเขามาก อีกทั้งเจ้าเมืองเหมียว ไม่มีเหตุผลที่จะฆ่าเขา แน่นอนว่าเหล่าจิ่วก็ด้วย
จนกระทั่งตอนนี้ หลังจากเหล่าจิ่ววิเคราะห์ทุกอย่าง หยางเฉินเข้าใจทุกอย่างแล้ว มิน่าล่ะ เจ้าเมืองหวยเฉิง ถึงปฏิบัติกับเขาอย่างสุภาพ แถมยังให้หวยหลัน ดูแลที่พักของเขา แม้กระทั่งตอนที่ราชายา มาจวนเมืองหวยเฉิง เจ้าเมืองหวยเฉิง ยังออกหน้าด้วยตัวเอง เป็นปฏิปักษ์กับราชายา ที่แท้มีแผนร้ายอันล้ำลึกนี่เอง
“ขอโทษครับท่านเก้า! ผมไม่ควรสงสัยคุณ!”
หยางเฉินพูดกับเหล่าจิ่ว ด้วยสีหน้าขอโทษ
เหล่าจิ่วส่ายหน้าเบาๆ โยนเจียงลั่วที่หายใจรวยริน ลงบนพื้นอย่างไม่สนใจ
เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “พิษกู่ไร้หัวใจบนตัวนาย เป็นฝีมือเจียงลั่ว
นายต้องฆ่าเจียงลั่วด้วยมือตัวเอง ถึงจะกำจัดพิษกู่ไร้หัวใจในตัวนายได้ รีบลงมือเถอะ! เดาว่าอีกไม่นาน ผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิง กับหุบเขาราชายา
คงมาถึง”
หยางเฉินมองเจียงลั่ว ที่บาดแผลเต็มตัว สีหน้าอาฆาต
“พลั่ก!”
โจมตีลงไป เจียงลั่วที่หายใจรวยริน สิ้นใจทันที
ทันใดนั้น หนอนสีดำขนาดประมาณเล็บนิ้วก้อย คลานออกจากปากเจียงลั่ว
เหล่าจิ่วพูดอย่างตกใจ “หนอนตัวนี้ คือพญาหนอนพิษกู่ไร้หัวใจ รีบฆ่ามัน!”
หยางเฉินหูตาว่องไว เหยียบลงบนพญาหนอนพิษกู่ไร้หัวใจ หนอนตัวนี้ โดนเหยียบจนเละ
ในเวลาเดียวกัน หยางเฉินรู้สึกชัดเจน
พิษกู่ไร้หัวใจ
ที่ทรมานตัวเองเหมือนตาย ไม่มีความเคลื่อนไหวในตัวเขาอีกแล้ว
ตอนนี้ หยางเฉินรู้สึกสบายไปทั้งตัว ไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานแล้ว
“พิษกู่ไร้หัวใจของผม ถูกกำจัดออกไปแล้วเหรอครับ”
หยางเฉินรู้สึกเหมือนกำลังฝันอยู่
เหล่าจิ่วพยักหน้าเบาๆ จากนั้นเอาขวดเคลือบสีขาวออกมา แล้วพูดว่า
“นี่เป็นยาปกป้องหัวใจ ที่เจ้าเมืองเหมียว เตรียมให้นาย นายโดนพิษกู่ไร้หัวใจ ทำร้ายหัวใจอย่างรุนแรง ตอนนี้มีเพียงยาปกป้องหัวใจ
ที่สามารถบรรเทาอาการบาดเจ็บของหัวใจนายได้”
เมื่อได้ยิน หยางเฉินรู้สึกอบอุ่นใจ เจ้าเมืองเหมียว ดีกับเขาเป็นอย่างมาก
เขาไม่ได้อิดออด รับขวดเคลือบมา
เอายาปกป้องหัวใจ ขนาดประมาณหัวแม่มือ
กลืนลงไปในปาก
เมื่อยาเข้าไปในปาก กลายเป็นกระแสลมอุ่นๆ
แค่ใช้ยาในระยะเวลาไม่กี่วินาที หยางเฉินรู้สึกชัดเจน หัวใจดูดซึมยาอย่างบ้าคลั่ง อาการบาดเจ็บตรงหัวใจ
บรรเทาลงไปไม่น้อย
“ต่อไปคือความท้าทายใหญ่สุดของเรา จะรอดออกไปหรือไม่ ขึ้นอยู่กับโชคชะตาแล้ว!”
เหล่าจิ่วมองหยางเฉินกินยาปกป้องหัวใจ แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
หยางเฉินเพิ่งรู้สภาพในตอนนี้ เหล่าจิ่วทำลายแผนการของเจ้าเมืองหวยเฉิง
เจ้าเมืองหวยเฉิง ไม่ยอมให้พวกเขารอดออกไปแน่นอน เพราะแผนใช้หยางเฉิน มาทำลายหุบเขาราชายา
โดนทำลายแล้ว ถ้ามีคนปล่อยข่าวนี้ออกไป เขาต้องโดนความโกรธของผู้ไร้นาม
หมายความว่า มีเพียงการฆ่าหยางเฉินกับเหล่าจิ่ว ถึงจะทำให้เจ้าเมืองหวยเฉิง สบายใจได้
ส่วนเหล่าจิ่ว ใช้โอกาสตอนที่ราชายา
ไปเมืองหวยเฉิง บุกเข้าไปเข่นฆ่าในหุบเขาราชายา อีกทั้งยังทำร้ายเจียงลั่วจนบาดเจ็บสาหัส แล้วพาตัวไป หยางเฉินยังฆ่าผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายา ไปหลายคน หนำซ้ำราชายา พาคนไปจวนเมืองหวยเฉิง เพื่อฆ่าเขา
ตอนนี้เขาแตกหักกับจวนเมืองหวยเฉิงแล้ว ราชายาจึงลงมือฆ่าเขาได้ โดยไม่ต้องกลัวอะไรอีก
หยางเฉินยิ้มแหย “จวนเมืองหวยเฉิงกับหุบเขาราชายา
ต่างต้องการฆ่าฉัน”
เห็นฉันสำคัญจริงๆ สองอำนาจใหญ่อันดับต้นๆ
เหล่าจิ่วไม่ได้พูดอะไร
ดวงตาทั้งสองข้าง มองไปยังหวยหลัน
ที่สลบอยู่ข้างๆ ความอาฆาตรุนแรง แผ่ซ่านออกจากตัวเขา
“ฉันจะฆ่าผู้หญิงคนนี้!”
เขาพูดจบ ก็ลงมือทันที
“ท่านเก้า!”
หยางเฉินรีบมาขวางหน้าหวยหลัน มองเหล่าจิ่ว แล้วพูดว่า “ท่านเก้า ผู้หญิงคนนี้น่าสงสาร เธอโดนเจ้าเมืองหวยเฉิง บังคับให้ทำเหมือนกัน เราไปกันเถอะ!”
เห็นหยางเฉินพูดอย่างนี้ เหล่าจิ่วจึงไม่คิดฆ่าอีก พูดออกมาว่า “เราไปกันเถอะ!”
หยางเฉินกำลังจะออกไป มือหนึ่งจับปลายเสื้อเขาไว้ หวยหลันที่สลบอยู่เมื่อครู่ ฟื้นขึ้นมาแล้ว เธอจับปลายเสื้อหยางเฉิน น้ำตาคลอเบ้า
หยางเฉินมองหวยหลัน ด้วยสีหน้าสับสน พูดอย่างเย็นชาว่า “หวยหลัน ฉันปล่อยเธอไปได้ แต่ถ้าเธอเปิดเผยเบาะแสของฉัน ฉันจะฆ่าเธอด้วยมือฉันเอง!”
แม้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้โดนบังคับ แต่อีกฝ่ายเป็นคนของจวนเมืองหวยเฉิง ตอนนี้รู้แผนของเจ้าเมืองหวยเฉิงแล้ว เขาไม่ไว้หน้าหวยหลันอยู่แล้ว
หวยหลันพูดน้ำตาซึม “พี่หยาง ขอบคุณที่ปล่อยฉันไป แล้วก็ขอบคุณที่เข้าใจความทุกข์ของฉัน ฉันหวังว่าพี่จะเชื่อฉันอีกสักครั้ง ฉันรู้ทางออกจากเมืองหวยเฉิง รับรองว่าปลอดภัย”
เหล่าจิ่วแววตาเย็นชา พูดอย่างเย็นชาว่า “หยางเฉิน อย่าใจอ่อน ฆ่าผู้หญิงคนนี้แล้ว เราต้องรีบออกไป ไม่งั้นถึงมีปีกก็หนียากแล้ว”
หยางเฉินลังเลเล็กน้อย แม้รู้จักหวยหลันได้ไม่นาน แต่เขารู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้ชั่วร้ายขนาดนั้น บางทีเธออาจพาพวกเขา ออกจากเมืองหวยเฉิง อย่างปลอดภัยก็ได้
หลังครุ่นคิดครู่หนึ่ง หยางเฉินพูดกับเหล่าจิ่วว่า “ท่านเก้า ตอนนี้อำนาจทั้งเมืองหวยเฉิง คงกำลังตามหาเราอยู่ เราอยากออกจากที่นี่ คงยากมาก สู้เชื่อใจเธอสักครั้ง ถ้าเหตุการณ์ไม่ดี ผมจะฆ่าเธอเอง!”
เหล่าจิ่วไม่พูดอะไร มองหวยหลัน ด้วยแววตาอึมครึม หวยหลันสีหน้าไม่เกรงกลัว จ้องตาเหล่าจิ่ว ในแววตาเต็มไปด้วยความจริงใจ
ผ่านไปหลายวินาที เหล่าจิ่วตัดสินใจได้ พูดอย่างเย็นชาว่า “นำทางไป!”