The King of War - บทที่ 1636 หยางเฉินเป็นคนฆ่า

บทที่ 1636 หยางเฉินเป็นคนฆ่า

ผู้แข็งแกร่งทั้งสี่แห่งหุบเขาราชายาหวาดกลัวจนตะลึงตาค้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเพิ่งได้รับความเจ็บปวดจากพิษกู่ที่กัดกินภายในร่างกายของเขาอย่างบ้าคลั่ง
หัวหน้าผู้แข็งแกร่งรีบบอกว่า “พวกเราหุบเขาราชายามีผู้แข็งแกร่งที่อำพรางตัวเก่ง ทุกครั้งที่ลงมือ จะมีคนซ่อนตัวอยู่ในเงามืดในหุบเขาราชายา ความสามารถของพวกเขานั้นไม่แข็งแกร่ง แต่ก็เพื่อความสะดวกในการส่งทุกอย่างที่พวกเขาเห็นกลับไปที่หุบเขาราชายา”
“ในขณะที่หยางเฉินสังหารผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาสองคน หุบเขาราชายาก็จะได้รู้เรื่องนี้แล้ว พวกเราจับตาดูหยางเฉินอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นพวกเราจึงรู้ทันทีที่หยางเฉินมาถึงเมืองหวยเฉิง”
หยางเฉินแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยก็หมายความว่าไม่ใช่สองพี่น้องตระกูลซ่งที่ทรยศเขา พูดอีกอย่างก็คืออ้ายหลินและคนอื่นๆ จะไม่ตกอยู่ในอันตรายในขณะนี้
เขาหรี่ตาทั้งสองลงเล็กน้อย “พูดแบบนี้แสดงว่าในบริเวณนี้จะมีผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายา กำลังซ่อนตัวเพื่อแอบดูพวกเราอยู่ใช่ไหม?”
“พวกคุณยอมตายดีกว่าจะยอมพูดออกมาว่าทำไมถึงรู้ว่าผมฆ่าผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายา ก็เพราะว่ามีผู้แข็งแกร่งแอบจับตามองพวกเราอยู่ ทันทีที่พวกคุณพูด หุบเขาราชายาจะไม่ยอมปล่อยพวกคุณไปใช่ไหม?”
หัวหน้าผู้แข็งแกร่งพูดด้วยสีหน้าสิ้นหวัง “คุณพูดถูก แม้ว่าคุณจะไม่ฆ่าพวกเรา แต่หุบเขาราชายาจะไม่ปล่อยพวกเราไปอยู่ดี”
พูดจบ จู่ๆ หัวหน้าผู้แข็งแกร่งก็คุกเข่าลงแทบเท้าหยางเฉิน แล้วพูดด้วยสีหน้าอ้อนวอน “คุณหยาง ได้โปรดรับเลี้ยงพวกเราไว้ด้วย มิฉะนั้นพวกเราจะไม่มีทางมีชีวิตรอดอยู่ได้เลย”
“คุณหยาง กรุณารับเลี้ยงพวกเราด้วย!”
“คุณหยาง ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย!”
“คุณหยาง ตอนนี้มีเพียงคุณเท่านั้นที่สามารถช่วยพวกเราได้ ขอเพียงคุณยินดีช่วยพวกเรา พวกเราจะทำงานให้คุณอย่างเต็มที่แน่นอน”
ในเวลานี้ ผู้แข็งแกร่งคนอื่นอีกสามคนของหุบเขาราชายาก็เริ่มพากันอ้อนวอนเช่นกัน
หยางเฉินกล่าวด้วยสีหน้านิ่งเฉย “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าทางนั้นให้ทางรอดแก่พวกคุณ พวกคุณก็ไปสินะ!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาทั้งสี่ล้วนมีสีหน้าสิ้นหวัง
พวกเขาบอกความลับของหุบเขาราชายาให้หยางเฉินรู้แล้ว จนถึงกับยอมสวามิภักดิ์ต่อหยางเฉิน แต่หยางเฉินกลับไม่ยินดียอมรับ และบอกให้พวกเขาไป
ด้วยความสามารถของหุบเขาราชายาแห่งเมืองหวยเฉิง พวกเขาสามารถหลบหนีได้เหรอ?
แต่ในเวลานี้เอง จู่ๆ เหล่าจิ่วก็พูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน “หาเจอแล้ว!”
สิ้นเสียง ร่างของเขาก็อันตรธานหายไป
หนึ่งนาทีต่อมา เหล่าจิ่วก็กลับมาพร้อมกับหิ้วชายวัยกลางคนที่สูญเสียวิถีบู๊ทั้งหมดมาด้วย
“ฉื้อถู้!”
ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาต่างตกใจเมื่อเห็นชายวัยกลางคน
ฉื้อถู้เป็นคนที่ซุ่มดูพวกเขาอยู่ อำพรางตัวได้ดีมาก
แม้แต่ผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ก็อาจจะหามันไม่พบ แต่ตอนนี้มันถูกเหล่าจิ่วจับกลับมาภายในเวลาสั้นๆ
เพียงหนึ่งนาที
แค่นี้ก็รู้แล้วว่า ความสามารถของเหล่าจิ่วนั้นแข็งแกร่งเพียงใด
ฉื้อถู้ทรุดตัวลงกับพื้น
“พวกนายกล้าทรยศหุบเขาราชายา พวกนายจะมีจุดจบอย่างน่าสังเวช!”
จ้องเขม็งไปที่ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาอย่างโกรธเกรี้ยว กัดฟันพูดว่า
ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาทั้งสี่มีสีหน้าย่ำแย่มาก
เหล่าจิ่วกล่าวว่า “ตอนนี้
ขอเพียงพวกคุณฆ่าเขา ต่อให้เป็นราชายาเอง
ก็จะไม่รู้ว่าพวกคุณพูดอะไรกับพวกเรา”
เมื่อได้ยินคำพูดของเหล่าจิ่ว หยางเฉินก็แอบแปลกใจ
แต่เหล่าจิ่วนั้นได้รับมอบหมายจากเจ้าเมืองเหมียวให้มาช่วยเหลือเขา ในเมื่อพูดออกมาในเวลานี้ ก็ต้องมีเจตนาของเขาแน่
ไม่ค่อยเข้าใจว่าเหล่าจิ่วคิดจะทำอะไร
เป็นไปตามคาด
มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่พวกเราจะสามารถให้ทางรอดแก่พวกคุณได้”
เหล่าจิ่วพูดต่ออีกว่า “ขอเพียงพวกคุณฆ่าฉื้อถู้ เราจะได้มั่นใจว่าพวกคุณจะไม่ทรยศเรา
เมื่อได้ยินประโยคนี้ของเหล่าจิ่ว ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาทั้งสี่ต่างก็มีสีหน้าประหลาดใจ
พวกเขามองไปที่ฉื้อถู้อีกครั้ง สายตาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างแรงกล้า
ฉื้อถู้พูดอย่างโกรธเคือง “พวกนายคิดจะทำอะไร?”
หัวหน้าผู้แข็งแกร่งจ้องไปที่ฉื้อถู้แล้วพูดว่า
ตอนนี้พวกเราแค่อยากจะมีชีวิตอยู่ ทำได้เพียงเอาชีวิตของนายมาแลก”
“นายอย่าโทษพวกเราเลย พวกเราไม่มีทางเลือกแล้ว
“ถูกต้อง นายต้องตายเท่านั้น เรื่องที่พวกเราแพร่งพรายความลับของหุบเขาราชายาจึงจะไม่ไปถึงหูของหุบเขาราชายา นายต้องตาย!”
“ฉื้อถู้ นายไปได้อย่างหมดห่วง ถือเสียว่าแลกชีวิตของนายคนเดียวกับพวกเราสี่ชีวิต!”
ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาคนอื่นๆ ก็พากันกล่าวขึ้นเช่นกัน
ฉื้อถู้มีสีหน้ามืดมนจนถึงขีดสุด
ราชายาจะปล่อยพวกนายไปงั้นหรือ? พวกนายคิดว่าราชายาเป็นคนโง่เหรอ?”
จ้องเขม็งไปที่คนทั้งสี่และพูดว่า “พวกนายคิดว่าหากฉันตายไปแล้ว
หัวหน้าผู้แข็งแกร่งพูดอย่างเกรี้ยวกราด “พวกเราไม่คิดอะไรมากแล้ว ตอนนี้ขอแค่ฆ่านาย พวกเราถึงจะมีชีวิตรอด!”
สิ้นเสียง หัวหน้าผู้แข็งแกร่งก็ตะโกนว่า “ทุกคน มาสู้ด้วยกัน!”
ทันทีที่เขาออกคำสั่ง ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาทั้งสี่ก็ร่วมมือกัน การโจมตีอันทรงพลังทั้งสี่พุ่งไปที่ตัวฉื้อถู้
ฉื้อถู้กระอักเลือดออกมา พลังชีวิตสูญสิ้นอย่างรวดเร็ว
ฉื้อถู้เป็นเพียงผู้แข็งแกร่งระดับแดนเทพชั้นยอด แต่กลับถูกโจมตีโดยความร่วมมือของผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์สี่คน เห็นได้ชัดว่าผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายาทั้งสี่ ต่างก็กังวลว่าคนอื่นจะหักหลัง ดังนั้นจึงได้ลงมือพร้อมกัน แบบนี้เท่านั้นจึงจะสามารถผูกมัดทุกคนเอาไว้ด้วยเชือกเส้นเดียวกัน
หัวหน้าผู้แข็งแกร่งมองไปที่เหล่าจิ่วและพูดว่า “พวกเราได้ทำตามที่คุณบอกแล้ว ตอนนี้ปล่อยพวกเราได้แล้วหรือยัง?”
แต่เหล่าจิ่วกลับบอกว่า “ผมแค่บอกว่า ขอเพียงพวกคุณฆ่าฉื้อถู้ตาย ถึงจะให้โอกาสพวกคุณได้มีชีวิตอยู่ แต่ไม่ได้บอกว่า จะปล่อยพวกคุณไปตอนนี้”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลายคนก็ถึงกับหน้าถอดสี
หัวหน้าผู้แข็งแกร่งกัดฟันพูดว่า “คุณล้อพวกเราเล่นหรือเปล่า?”
เหล่าจิ่วขมวดคิ้วและกล่าวอย่างเย็นชา “ช่วยระมัดระวังท่าทีเวลาคุณพูดจาด้วย มิฉะนั้นผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!”
ทุกคนตัวสั่นเทิ้ม เมื่อนึกถึงวิธีการของเหล่าจิ่ว พวกเขาก็ตระหนักว่า ในเวลานี้พวกเขากำลังเผชิญอยู่กับปรมาจารย์แห่งพิษกู่ตัวจริงแห่งเมืองเหมียว ผู้แข็งแกร่งที่สังหารผู้คนได้อย่างไร้ร่องรอย
ทันใดนั้นเหล่าจิ่วก็พูดขึ้นว่า “ตอนนี้ ผมจะมอบหมายภารกิจให้พวกคุณ ตราบใดที่พวกคุณทำสำเร็จ ผมสัญญาว่าจะปล่อยพวกคุณไปจากเมืองหวยเฉิง”
หัวหน้าผู้แข็งแกร่งถามโดยสัญชาตญาณ “ต้องการให้พวกเราทำอะไรบ้าง?”
เหล่าจิ่วกล่าวว่า “กลับไปที่หุบเขาราชายา ไปเป็นสายให้กับผม ส่งข้อมูลของหุบเขาราชายาให้ผมเร็วที่สุดตราบเท่าที่พวกคุณจะทำได้ แล้วผมจะปล่อยพวกคุณไป”
ทุกคนหรี่ตาลง ตอนแรกยังคิดว่าเหล่าจิ่วจะปล่อยพวกเขาออกจากเมืองหวยเฉิง แต่คิดไม่ถึงว่า เหล่าจิ่วไม่เพียงไม่ปล่อยพวกเขาไป แต่ยังต้องการให้พวกเขาไปเป็นสายในหุบเขาราชายาต่อไปอีก
นี่คือการตัดเส้นทางหนีทีไล่อย่างสมบูรณ์ หากพวกเขาตอบตกลง สถานการณ์ของพวกเขาจะอันตรายมาก แต่ตอนนี้พวกเขายังมีทางเลือกอื่นอยู่อีกหรือ?
ถ้าหากไม่ทำตามที่เหล่าจิ่วพูด เกรงว่าเหล่าจิ่วคงจะฆ่าพวกเขาในตอนนี้เลย
“ตกลง พวกเราให้สัญญากับคุณ!”
หลายคนมองหน้ากันแล้วพูดต่อ
หัวหน้าผู้แข็งแกร่งถามอีกครั้ง “แต่ว่า ฉื้อถู้ตายแล้ว หากกลับไปที่หุบเขาราชายาในตอนนี้ แล้วพวกเราจะอธิบายอย่างไร?”
เหล่าจิ่วกล่าวอย่างเฉยเมย “พอถึงตอนนั้น พวกคุณก็บอกไปว่า ฉื้อถู้ถูกหยางเฉินฆ่าตาย”