The King of War - บทที่ 1625 ผมฆ่าแทนคุณเอง

บทที่ 1625 ผมฆ่าแทนคุณเอง

เมื่อรู้สึกถึงความจริงจังในคำพูดของผู้ไร้นาม หยางเฉินก็ขมวดคิ้ว ดูเหมือนว่าอาจารย์จะรู้อะไรบางอย่าง เขาอาจจะรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับการเข้าซื้อกิจการในจิ่วโจวของสามนายทุนใหญ่ของประเทศซัน
มิฉะนั้น อาจารย์ของเขาจะเตือนเขาให้ดูแลความปลอดภัยของตัวเองได้อย่างไร?
หยางเฉินเอ่ยขึ้น “อาจารย์ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะปกป้องตัวเองให้ดี!”
ผู้ไร้นามกล่าวว่า “เอาล่ะ งั้นก็พอแค่นี้ก่อน!”
พูดจบก็วางสายไปทันที
เมื่อหยางเฉินกลับมาที่ห้องทำงาน โยชิดะ โนะก็ยังโทรศัพท์ไม่หยุด ใบหน้าเต็มไปด้วยความกังวล เม็ดเหงื่อทำให้เสื้อผ้าของเขาชุ่มโชก
“ได้เรื่องอะไรบ้างไหม?”
หยางเฉินมองไปที่เฝิงเจียหยีแล้วถามขึ้น
เฝิงเจียหยีส่ายหน้า “ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้แผนการเข้าซื้อกิจการของนายทุนคนอื่นจริงๆ”
หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อยด้วยสายตาอันเป็นประกายคมกริบ ปากกาเซ็นชื่อในมือของเขาถูกดึงออกไปจากมือทันที
“อุ๊บ!”
ปากกาเซ็นชื่อแทงทะลุลำคอของโยชิดะ โนะทันที
เฝิงเจียหยีมีสีหน้าประหลาดใจ พลางพูดว่า “คุณบอกไม่ใช่เหรอว่า จะให้เวลาเขายี่สิบนาที? ถ้าในช่วงเวลาที่เหลือ เขาสืบรู้แผนการเข้าซื้อกิจการของนายทุนคนอื่นล่ะ?”
หยางเฉินพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย “เขาสืบไม่พบ!”
เรื่องที่แม้แต่อาจารย์ยังไม่สะดวกออกหน้า โยชิดะ โนะจะสืบรู้ได้อย่างไร?
เขาเป็นเพียงพลทหารที่ตระกูลโยชิดะส่งมา คนใหญ่โตของตระกูลโยชิดะ เกรงว่าจะไม่ออกหน้าเลย
การตายของโยชิดะ โนะไม่ได้ทำให้เกิดความปั่นป่วนใดๆ ในทางตรงกันข้าม เรื่องการเข้าซื้อซุ่นเทียนกรุ๊ป ได้กลายเป็นจุดสนใจของวงการธุรกิจในจิ่วโจว
เมื่อมองดูในจิ่วโจว
มีกิจการเพียงสิบกว่าแห่งที่มีมูลค่านับล้านล้าน เยี่ยนเฉินกรุ๊ปและซุ่นเทียนกรุ๊ปล้วนเป็นกิจการที่มีสินทรัพย์หลายล้านล้าน หากตอนนี้ซุ่นเทียนกรุ๊ปถูกเยี่ยนเฉินกรุ๊ปซื้อไป
แค่มองก็รู้ว่า เรื่องนี้จะทำให้ผู้คนบนโลกตกตะลึง
จู่ๆ หยางเฉินก็พูดว่า “คุณไปพักผ่อนก่อน ผมจะออกไปข้างนอกหน่อย!”
เฝิงเจียหยีกล่าว “ฉันจะไปกับคุณด้วย!”
หยางเฉินส่ายหน้า พลางพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “คุณอยู่ที่นี่เพื่อคุ้มครองหม่าชาวและอ้ายหลิน หากมีเรื่องอะไรก็ติดต่อผมได้ตลอดเวลา”
ตอนนี้หม่าชาวอยู่ในอาการโคม่า อ้ายหลินนั้นคอยดูแลหม่าชาวอยู่ข้างกาย
โนะไป ในเวลานี้ ผู้คนที่อยู่รอบข้างเขาไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไรนัก
หยางเฉินก็เพิ่งฆ่าโยชิดะ
อย่างน้อยเฝิงเจียหยีก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับแดนเหนือมนุษย์ขั้นหนึ่ง เมื่อมีเธออยู่ข้างกาย หยางเฉินถึงรู้สึกสบายใจ
หลังออกจากยอดเมฆาแล้ว หยางเฉินก็ขับรถตรงไปยังที่พักของเซี่ยเหอ
ในเวลานี้ ใบหน้าของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
เธอไม่ได้ร้องไห้หรือโวยวายใดๆ แต่นั่งเงียบๆ อยู่บนโซฟา ใบหน้าของเธอมีคราบน้ำตา
เห็นได้ชัดว่าเธอร้องไห้จนน้ำตาแห้งเหือดไปแล้ว
หยางเฉินเดินไปหาเซี่ยเหอ
แล้วพูดว่า “คุณไม่ต้องห่วง คนที่อยู่เบื้องหลังการฆ่าแม่ของคุณ! ผมได้ฆ่าตายไปแล้ว! ฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าแม่ของคุณ คืนวันนี้
ต้องสืบออกมาให้ได้”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ของหยางเฉิน ดวงตาที่หม่นหมองของเซี่ยเหอก็มีพลังมากขึ้น ในสายตามีความเกลียดชังอย่างรุนแรงปรากฏขึ้น
เธอกัดฟันพูดว่า
“ฉันอยากจะฆ่าเขาด้วยมือตัวเอง เพื่อล้างแค้นให้แม่ของฉัน ได้ไหม?”
หยางเฉินชะงักไป เขารู้ว่าเซี่ยเหอเสียใจมากกับการตายของแม่ แต่ไม่คิดว่าเซี่ยเหอจะฆ่าคนเพื่อแก้แค้น
จากสายตาที่แน่วแน่และเกลียดชังของเซี่ยเหอ หยางเฉินจึงได้รู้ว่า เซี่ยเหอ ต้องการแก้แค้นด้วยมือตัวเองจริงๆ
หยางเฉินพยักหน้า “ได้!”
ในเวลานี้โทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น หลังจากรับสาย
เสียงของเฉียนเปียวก็ดังออกมา “พี่เฉิน ผมพาหลัวซื่อหงออกมาแล้ว ยังมีนักฆ่าที่หลัวซื่อหงจ้างมา
ก็ถูกองครักษ์เงาของพวกเรานำตัวไปที่ฐานทัพองครักษ์เงา”
หยางเฉินกล่าว “ผมจะไปที่นั่นเร็วๆ นี้!”
หลังจากวางสายแล้ว หยางเฉินก็มองไปที่เซี่ยเหอและพูดว่า “ฆาตกรอยู่ในมือเราแล้ว ให้ผมพาคุณไปหาไหม?”
เซี่ยเหอกัดฟันฃพูดว่า “ตกลง!”
เมื่อเห็นความโกรธอย่างรุนแรงที่แผ่ออกมาจากเซี่ยเหอ หยางเฉินก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ
เขารู้ว่าเซี่ยเหอเป็นผู้หญิงที่ไม่แก่งแย่งกับผู้อื่น บริสุทธิ์เหมือนดอกบัวสีขาว แต่ตอนนี้ เธอเปลี่ยนไปแล้วเพราะความเกลียดชัง
แต่เขาก็สามารถเข้าใจได้ แม่ของเซี่ยเหอเลี้ยงดูเธอมาตามลำพัง
คุณภาพชีวิตของเธอดีขึ้นอย่างมาก แม่ของเธอกำลังจะได้สนุกสนานกับชีวิต แต่กลับต้องมาถูกคนฆ่าตายในเวลานี้
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เซี่ยเหอจะโด่งดังในวงการบันเทิง
ยี่สิบนาทีต่อมา โฟล์คเภาตันสีดำค่อยๆ จอดลงที่ในลานขนาดใหญ่ ซึ่งมีอาคารสี่ชั้นอยู่หลายหลัง
นี่คือฐานทัพขององครักษ์เงา ปกติแล้วสมาชิกขององครักษ์เงาจะทำการฝึกที่นี่
“พี่เฉิน!”
เมื่อเห็นหยางเฉินปรากฏตัวพร้อมกับเซี่ยเหอ เฉียนเปียวก็รีบเข้ามาหา
ซาตานก็ยืนอยู่ข้างเฉียนเปียวและพูดว่า “เจ้านาย!”
หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “นำทางไป!”
“ครับท่าน!”
ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงห้องโถงใต้ดินที่กว้างขวาง
ในเวลานี้ บุคคลวัยกลางคนสองคนกำลังซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง ตัวสั่นเทิ้มไปทั้งตัว
หนึ่งในนั้นคือหลัวซื่อหง หุ่นเชิดที่ตระกูลโยชิดะเลี้ยงดูมา
อีกคนหนึ่งเป็นนักฆ่าที่หลัวซื่อหงจ้างมา และเป็นคนที่ฆ่าแม่ของเซี่ยเหอ
เมื่อเซี่ยเหอเห็นฆาตกรที่ฆ่าแม่ของเธอ ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด เธอกัดฟันพลางพูดว่า “ฉันจะฆ่าแก!”
พูดจบเธอก็พุ่งไปประเคนหมัดและเท้าใส่ฆาตกรอย่างบ้าคลั่ง
นักฆ่าที่ถูกมัดไว้ ไม่มีกำลังจะโต้ตอบ เขาถูกสมาชิกองครักษ์เงาซ้อมปางตายอยู่แล้ว และในเวลานี้ ก็ไม่มีกำลังที่จะตอบโต้แม้แต่นิดเดียว
“ทำไม? ทำไมแกต้องฆ่าแม่ของฉันด้วย? ทำไม?”
เซี่ยเหอคำรามด้วยความโกรธ พลางเตะขาอย่างแรง พูดไปร้องไห้ไป “แม่ของฉันลำบากมาทั้งชีวิต ไม่ง่ายเลยกว่าจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แต่ก็มาถูกสัตว์ร้ายอย่างแกฆ่าตาย! เธอเพิ่งอายุได้แค่ 55 ปีเอง! เอาแม่ฉันคืนมา! เอาแม่ฉันคืนมา!”
จิตใจของเธอพังทลายลงอย่างสมบูรณ์ ราวกับว่าโทสะที่ได้ระงับมานับไม่ถ้วน ได้ถูกปลดปล่อยออกมาในเวลานี้ทั้งหมด
หยางเฉินไม่เข้าไปยุ่ง ปล่อยให้เซี่ยเหอระบายความโกรธ
ขณะที่เซี่ยเหอกำลังระบายความโกรธอย่างบ้าคลั่ง หลัวซื่อหงที่อยู่ข้างๆ กำลังตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว
ตอนที่เขาถูกเฉียนเปียวพากลับมาจากทางการ ก็ถูกองครักษ์ซ้อมปางตาย ตอนนี้แค่อยากจะมีชีวิตอยู่
หลังจากเซี่ยเหอได้ระบายความโกรธ แต่ยังไม่หาย ก็พลันเห็นไม้เบสบอลอยู่ข้างๆ เธอคว้าไม้เบสบอลขึ้นมาอย่างไม่ลังเล ฟาดลงไปที่ศีรษะของนักฆ่าอย่างแรง
“ฉันจะฆ่าแก!”
เมื่อเห็นว่าไม้เบสบอลกำลังจะกระทบศีรษะของนักฆ่า นักฆ่าก็ตะโกนลั่นด้วยความหวาดกลัว “อย่าฆ่าผมเลย!”
“ผัวะ!”
ในขณะนี้ หยางเฉินได้ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าเซี่ยเหอ และคว้าไม้เบสบอลไว้
“เซี่ยเหอ ผมรู้ว่าตอนนี้คุณโกรธมากและเสียใจมาก ถ้าคุณอยากฆ่าไอ้สารเลวนี่เพื่อล้างแค้นให้แม่ของคุณ ผมรับประกันกับคุณได้ว่า ต่อให้คุณจะฆ่าไอ้สัตว์ร้ายตัวนี้ไปแล้ว จะไม่มีใครมาสร้างความเดือดร้อนให้คุณได้”
หยางเฉินมองไปที่เซี่ยเหอด้วยสีหน้าที่ซับซ้อน พลางพูดว่า “แต่คุณเป็นผู้หญิงที่จิตใจดี เป็นผู้หญิงจิตใจดีที่แม้กระทั่งการเหยียบมดสักตัวยังรู้สึกว่าโหดร้าย คุณแน่ใจเหรอว่า ต้องการฆ่าไอ้สารเลวนี่?”
“ถ้าคุณอยากให้เขาตายจริงๆ ผมจะฆ่าแทนคุณเอง!”