The King of War - บทที่ 1606 หนึ่งแก้วทุกวัน

บทที่ 1606 หนึ่งแก้วทุกวัน

หยางเฉินคิดไม่ออกจริงๆ ทำไมเจ้าเมืองเหมียวถึงทำแบบนี้กับตนเอง และไม่รู้ชัดว่าอีกฝ่ายมีเป้าหมายอะไร รู้แค่ว่า เหล้าที่เจ้าเมืองเหมียวให้เขาดื่ม พิเศษอย่างมาก คาดไม่ถึงสามารถเพิ่มระดับการฝึกฝนของตนเองได้เร็วขึ้น
หลังจากผ่านการฝึกฝนมาคืนหนึ่ง หยางเฉินรู้สึกว่าแดนในวิถีบู๊ของตนเองแตะถึงจุดสูงสุดของแดนเหนือมนุษย์ขั้นหกแล้ว
รอก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ชั้นยอดขั้นหก ยังอยู่ห่างจากแดนเหนือมนุษย์ขั้นเจ็ดไกลไหม?
ตั้งแต่เช้าตรู่ เหมียวหงมาแล้ว ด้านหลังยังมีผู้ติดตามสองคน ในมือผู้ติดตามแต่ละคน ต่างถือถุงใบใหญ่สองใบ ไม่รู้ว่าด้านในถุงใส่อะไรไว้
เหมียวหงมองทางหยางเฉินบอกว่า “คุณหยางครับ นี่คือต้นหญ้าคืนจิตที่เจ้าเมืองให้ผมนำมาให้คุณครับ”
พูดแบบนี้ออกมา หยางเฉินตะลึงค้างถึงที่สุด
เหตุผลที่เขามาเมืองเหมียวในครั้งนี้ ความจริงคือเพื่อมาตามหาต้นหญ้าคืนจิต เพราะเฝิงเจียหยีบอกเขาว่า ต้นหญ้าคืนจิตสามารถทำให้คนที่สูญเสียจิตสำนึกค่อยๆ ฟื้นฟูกลับมาได้
ส่วนต้นหญ้าคืนจิตมีแค่ที่เมืองเหมียว ดังนั้นเขาถึงมาที่เมืองเหมียวแล้ว
แต่สิ่งที่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คิดไม่ถึงคือ ตนเองยังไม่ได้เริ่มตามหาต้นหญ้าคืนจิตเลย เจ้าเมืองเหมียวก็ให้คนส่งเจ้าเมืองเหมียวมาให้แล้ว ประเด็นคือ เจ้าเมืองเหมียวรู้วัตถุประสงค์ที่เขามาเมืองเหมียวได้อย่างไรกัน?
“ฝากขอบคุณเจ้าเมืองเหมียวแทนผมด้วยครับ!”
หลังสีหน้าหยางเฉินกลับเป็นปกติ จึงเอ่ยปากบอกไป
เหมียวหงกลับพูดจาอย่างจริงจัง “อยากขอบคุณไปขอบคุณด้วยตัวเองเถอะครับ เจ้าเมืองเหมียวจะไปตกปลาที่ลำธารมังกรทุกวัน”
พูดจบ เขาหมุนตัวออกไป
มองภาพด้านหลังที่จากไปของอีกฝ่าย หยางเฉินหน้าตามึนงง ผู้ชายคนนี้ จริงจังเกินไปแล้วมั้ง?
“พี่หยาง นี่คือต้นหญ้าคืนจิตนี่! ต้นหญ้าคืนจิตมากขนาดนี้!”
เวลานี้ เฝิงเสียวหว่านเดินออกมาจากห้อง ตอนที่เธอมองเห็นต้นหญ้าคืนจิตสี่ถุงใหญ่ หน้าตื่นตกใจเต็มที่
หยางเฉินหัวเราะแล้วพยักหน้า “เจ้าเมืองเหมียวให้คนส่งมาให้เมื่อกี้นี้เอง”
เฝิงเสียวหว่านพูดแบบตกใจอยู่บ้าง
“ราคาของเจ้าเมืองเหมียวสูงมากๆ อยู่ข้างนอก ต้นหญ้าคืนจิตอายุร้อยปีอันหนึ่ง อยู่ในงานประมูลสามารถเสนอราคาเป็นสิบล้านออกมากัน แค่ต้นหญ้าคืนจิตธรรมดา อันหนึ่งก็สักห้าหกหมื่น
ตรงนี้มีตั้งสี่ถุงใหญ่”
ฟังคำพูดของเฝิงเสียวหว่านแล้ว หยางเฉินตกใจอย่างมากเหมือนกัน
เขารู้เพียงว่าต้นหญ้าคืนจิตหายากมาก
ต้นหญ้าคืนจิตแบบธรรมดาอันหนึ่ง จะราคาห้าหกหมื่น
มีเพียงที่เมืองเหมียวถึงมีของ กลับคิดไม่ถึงว่า
มองสี่ถุงใหญ่บนพื้น
ต้นหญ้าคืนจิตสี่ถุงใหญ่นี้ ถ้าเอาไปขายข้างนอก อย่างน้อยสามารถขายได้ราคาห้าหกร้อยล้านเลย
เดาว่าอย่างน้อยมีต้นหญ้าคืนจิตหมื่นอันขึ้น และนั่นหมายความว่า
ดูจากสถานะของเขาในปัจจุบันนี้ ถึงแม้ห้าหกร้อยล้านจะไม่มากอะไร แต่โดยเฉพาะนี่คือของที่คนนอกส่งมาให้ตนเอง
หยางเฉินมองเฝิงเสียวหว่านแล้วพูดว่า “เสียวหว่าน ต้นหญ้าคืนจิตพวกนี้
ว่าจะเอาต้นหญ้าคืนจิตพวกนี้ มาศึกษาวิจัยวิธีรักษาหม่าชาวให้หายได้หรือเปล่า อย่างน้อยต้องคิดวิธีรักษาจิตสำนึกของหม่าชาวไม่ให้สูญเสียเพิ่มขึ้น”
ให้เธอแล้วนะ เธอคิดหาวิธีหน่อย
หยางเฉินพยักหน้า
สำหรับเขานั้น เรื่องสำคัญที่สุดในตอนนี้ คือการฝึกฝน
ถึงแม้ตอนนี้เขาจะกลายเป็นคิงแห่งเยี่ยนตูแล้ว
แต่ผู้แข็งแกร่งตี้ชุนบอกว่าเขาอ่อนแอเกินไป แม้แต่สิทธิ์เข้าสู่ตี้ชุนยังไม่มี
ว่าตามที่เล่าลือกัน เขาเป็นผู้สืบทอดของตี้ชุน
ดังนั้นตอนนี้เขาได้เพียงคิดหาวิธีทำให้ตนเองแกร่งขึ้นกว่าเดิม ตี้เทียนก็บอกไว้แล้ว มีเพียงหลังจากแดนของเขาข้ามแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้า ถึงมีสิทธิ์เข้าสู่ตี้ชุน
ต่อให้เฝิงเสียวหว่านไม่มีทางรักษาหม่าชาวหาย ขอเพียงเขาพยายามฝึกฝนให้ไวจนผ่านขั้นเก้า
รอเข้าไปตี้ชุน ถ้าหากได้รับไม้เท้าตี้
ก็สามารถใช้ไม้เท้าตี้ดูดลูกแก้วดูดเลือดในร่างกายของหม่าชาวออกมาได้แล้ว
เห็นหยางเฉินเข้าสู่สภาพการฝึกฝนอีกครั้ง เฝิงเสียวหว่านเพียงรู้สึกว่าแรงกดดันของตนเองมากขึ้น แอบสาบานในใจ จะต้องรักษาหม่าชาวให้หายให้ได้
ช่วงบ่ายสามโมง หยางเฉินมาถึงข้างลำธารมังกรตรงเวลา ก็มองเห็นเจ้าเมืองเหมียวมาถึงแล้ว
ยังคงเหมือนกับเมื่อวานนี้ สวมชุดสามัญชนโบราณ
และใส่งอบ นั่งอยู่บนหินก้อนใหญ่ ในมือถือคันเบ็ดไว้ ที่ด้านข้างข้องใส่ปลา
ยังมีขวดน้ำเต้าวางอยู่
“เจ้าเมืองเหมียวครับ!”
หยางเฉินเรียกด้วยความเคารพนบนอบ
เจ้าเมืองเหมียวเงยหน้ามองทางหยางเฉิน
พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ หัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่เลว การฝึกฝนวันเดียว พัฒนาแดนขึ้นไปอีกด้วย ถ้าทำตามความเร็วในการฝึกฝนแบบนี้ของนายต่อไป กลัวว่าอีกไม่กี่ปี
ก็ก้าวสู่แดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าได้แล้ว นั่งเถอะ!”
หลังหยางเฉินนั่งลง ยิ้มแล้วบอกว่า “เจ้าเมืองเหมียว ขอบคุณท่านที่ให้คนส่งต้นหญ้าคืนจิตมานะครับ”
เจ้าเมืองเหมียวหัวเราะแล้วส่ายหน้า จากนั้นถามว่า
คือมาตามหาต้นหญ้าคืนจิตสินะ?”
“นายคงอยากจะถามฉันว่า ฉันรู้ได้อย่างไรว่า นายมาเมืองเหมียว
หยางเฉินตะลึงเล็กน้อย จากนั้นหัวเราะแบบท่าทางขมขื่นพูดว่า “ไม่ว่าเป็นเรื่องอะไร ล้วนปิดเจ้าเมืองเหมียวไม่ได้จริงๆ นะครับ!
ผมมาเพื่อตามหาต้นหญ้าคืนจิต ในเมื่อท่านรู้ว่าผมมาตามหาต้นหญ้าคืนจิต ย่อมต้องรู้เหมือนกันว่า ผมมีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง โดนลูกแก้วดูดเลือดกลืนกินจิตสำนึกแล้ว”
ถูกต้องครับ
เจ้าเมืองเหมียวพยักหน้า ไม่รอหยางเฉินสอบถาม ก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นเอง
“สถานการณ์ของเขาพิเศษ ฉันไม่มีวิธีช่วยเขาเหมือนกัน นอกจากนายจะได้รับไม้เท้าตี้ของตี้ชุนมา
บางทีเขาอาจยังมีทางรอด”
“แน่นอนว่า
เพียงแค่ไม่มีคนรู้ในตอนนี้เท่านั้นเอง”
โลกอันกว้างใหญ่ เรื่องแปลกประหลาดอะไรล้วนมีหมด บางทียังมีวิธีอื่นที่รักษาเขาให้หายได้
“ของอย่างอื่นเมืองเหมียวไม่มี แต่ว่ามีต้นหญ้าคืนจิตมาก นายไม่ต้องเกรงใจฉันหรอก ฝีมือการรักษาของแม่หนูคนนั้นยอดเยี่ยม ไม่แน่ว่าอาจสามารถวิจัยยาที่รักษาเพื่อนนายออกมาได้”
“รอใช้ต้นหญ้าคืนจิตจนหมดแล้ว นายเอ่ยปากบอกเหมียวหงไปตรงๆ ก็พอ”
ทันใดนั้นหยางเฉินไม่รู้จะพูดอะไรเลย เพราะทุกครั้งตอนที่เขาคิดจะถามเจ้าเมืองเหมียว เจ้าเมืองเหมียวจะตอบคำถามที่หยางเฉินยังไม่ได้ถามออกมาเองเลย
หยางเฉินคิดดูแล้ว เอ่ยปากถามว่า “ท่านผู้อาวุโสครับ ท่านรู้เรื่องราวพวกนี้ได้อย่างไรครับ?”
เห็นได้ชัดว่า ความหมายของเขาคือ เจ้าเมืองเหมียวรู้เป้าหมายที่เขามาเมืองเหมียวได้อย่างไร
บางทีเพราะรู้สึกใกล้ชิดสนิทสนมมาก คำเรียกที่หยางเฉินเรียกเจ้าเมืองเหมียว ก็เปลี่ยนเป็นท่านผู้อาวุโสแล้ว
เจ้าเมืองเหมียวมองทางหยางเฉินแบบท่าทางเมตตาพูดว่า “ถ้านายเรียกฉันว่าปู่ บางทีฉันจะบอกคำตอบนาย”
หยางเฉินตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นหัวเราะแล้วพูดว่า “ปู่เหมียว!”
“ฮาๆ ดี!”
เห็นได้ชัดว่าเจ้าเมืองเหมียวดีใจอย่างมาก หยิบขวดน้ำเต้าขึ้น แล้วเทเหล้าสองแก้ว ยื่นแก้วหนึ่งในนั้นให้หยางเฉิน ยิ้มบอกว่า “มา ดื่มเหล้า!”
หยางเฉินรอคอยเหล้านี้มากเช่นกัน เมื่อวานเพียงดื่มแก้วเล็กๆ ไป ประสิทธิผลการฝึกฝนยังเพิ่มเป็นเท่าตัว
กระทั่งแม้แต่คำถามที่เขาเพิ่งสอบถามเจ้าเมืองเหมียวไป ยังไม่ได้รับคำตอบของเรื่องนี้ ล้วนลืมไปหมดแล้ว
กลืนเหล้าแก้วหนึ่งลงท้อง เขารีบเข้าสู่สภาพการฝึกฝนทันที
รอตอนที่เขาเสร็จสิ้นการฝึกฝน ดวงอาทิตย์เพิ่งลับขอบฟ้า ไม่เห็นเงาของเจ้าเมืองเหมียวตั้งนานแล้ว
หยางเฉินหัวเราะขมขื่นแล้วส่ายหน้า “ท่านผู้อาวุโสเหมือนยังไม่ได้บอกคำตอบผมเลย”
สองสามวันต่อมา ช่วงบ่ายแต่ละวัน หยางเฉินจะมาที่ลำธารมังกรตรงเวลา ส่วนทุกครั้งที่มาถึงตรงนี้ เจ้าเมืองเหมียวจะให้เหล้าหยางเฉินแก้วหนึ่ง ดื่มเสร็จแต่ละครั้ง หยางเฉินจะเข้าสู่สภาพการฝึกฝน รอสิ้นสุดการฝึกฝน ก็ไม่เจอเจ้าเมืองเหมียวแล้ว
จนกระทั่งวันนี้เจ็ด หลังหยางเฉินฝึกฝนเสร็จสิ้น คาดไม่ถึงพบว่าเจ้าเมืองเหมียวไม่ได้ออกไป เหมือนว่ากำลังรอตนเองฝึกฝนเสร็จสิ้น