The King of War - บทที่ 1401 หยางเฉินจากไป

เสียงของอู่จื่ออี้ลดลง และไม่ลังเลใดๆ เขาก็หันหลังกลับและกระโดดลงแม่น้ำซ่างเหลียง โดยตรง

ด้วยน้ำในแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว อู่จื่ออี้ก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์วิ่งมาถึง มีเพียงน้ำที่ไหลเชี่ยวเท่านั้น ไม่มีแม้แต่เงาของอู่จื่ออี้เลย

“บัดซบ! อู่จื่ออี้หนีไปแล้ว!”

ผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์สองสามคนที่รีบเข้ามา คนที่เป็นผู้นำ กล่าวด้วยสีหน้ามืดมน

เขาเป็นหนึ่งในคนที่รู้ว่าเฝิงเสียวหว่านสามารถปรุงเม็ดยาได้ ดังนั้นเขาจึงรู้ดีว่า หากอู่จื่ออี้รอดชีวิตไปได้ มันจะเป็นอันตรายต่อเฝิงเสียวหว่านอย่างมาก

เฝิงเสียวหว่านเป็นน้องสาวของหยางเฉิน และอู่จื่ออี้ก็เป็นคนที่หยางเฉินต้องการจะฆ่าด้วย แต่ตอนนี้ อู่จื่ออี้กระโดดลงไปในแม่น้ำและจากไป ไม่รู้ว่าเขายังอยู่หรือตายไปแล้ว เขาไม่รู้ว่าจะบอกหยางเฉินยังไง

ในขณะนี้ ร่างชายหนุ่มเดินออกมาจากรถโรลส์-รอยซ์ นั่นคือหยางเฉิน หลังจากที่ได้รับข่าวของอู่จื่ออี้ก็รีบมาทันที

ข้างหลังเขา ซ่านกวนโหรวเดินตาม

“คุณหยาง!”

ผู้นำของผู้แข็งแกร่งราชวงศ์รีบก้าวไปข้างหน้าและกล่าวขอโทษ “ขออภัยจริงๆ ผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งสี่ของเราล้มเหลวในการจับตัวอู่จื่ออี้ เขากระโดดลงไปในแม่น้ำ และตอนนี้ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของหยางเฉินก็ดูน่าเกลียดมากในทันที เขาคิดไม่ถึงว่าราชวงศ์ได้ส่งผู้แข็งแกร่งแดนเทพไปมากขนาดนี้ แต่พวกเขาก็ล้มเหลวในการจับตัวอู่จื่ออี้ที่เป็นแค่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นปลาย ยังปล่อยให้เขากระโดดลงไปในแม่น้ำไปได้

ถ้าอู่จื่ออี้ตายก็ดี แต่ถ้าเขารอดมาได้ เฝิงเสียวหว่านจะอันตรายมาก

“เป็นไปได้ยังไง?”

ซ่านกวนโหรวดูโกรธ และพูดอย่างโกรธเคือง“ความแข็งแกร่งของอู่จื่ออี้เป็นแค่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นปลาย เขาถูกปิดล้อมด้วยผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งสี่ หนึ่งในนั้นมีผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดกับผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นปลาย ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นกลางสองคน ท่ามกลางเหล่าทวยเทพเช่นนี้ ทำไมถึงจับตัวแดนเทพชั้นปลายอย่างอู่จื่ออี้ไม่ได้”

กว่าความสัมพันธ์ระหว่างราชวงศ์ซ่านกวนและหยางเฉินจะดีขึ้นได้ แต่สุดท้าย บุคคลที่หยางเฉินต้องการจะฆ่ากลับรอดพ้นจากเงื้อมมือของราชวงศ์ซ่านกวน ซ่านกวนโหรวจะโกรธแค่ไหน ไม่ต้องพูดก็รู้

“คุณหนู เราขอโทษ เราทำให้ท่านผิดหวังแล้ว!”

ผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งสี่ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเดินมาโซเซ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

ซ่านกวนโหรวต้องการที่จะด่าต่อ แต่หยางเฉินหยุดเธอไว้”ไม่โทษพวกเขา ยังไงแล้ว อู่จื่ออี้ก็เป็นหลานชายของราชวงศ์อู่ และเขามีพรสวรรค์ด้านบูโดที่โดดเด่นอยู่แล้ว แม้ว่าเขาจะมีเพียง ความแข็งแกร่งแดนเทพชั้นปลาย แต่ด้วยสถานะของเขา เขาต้องมีวิธีการเพิ่มความแข็งแกร่งในช่วงเวลาสั้นๆแน่นอน”

“ต่อให้กระโดดลงไปในแม่น้ำ ก็อาจจะไม่รอดก็ได้ แม่น้ำสายนี้ไหลเชี่ยวมาก แม้แต่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดที่มีพลังเต็ม เขาก็อาจจะไม่สามารถรอดออกมาได้”

“ยิ่งไปกว่านั้น อู่จื่ออี้ไม่ได้เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอด และเขายังใช้วิธีเสริมความแข็งแกร่ง โดยทั่วไปแล้ว วิธีการเสริมกำลังมีผลข้างเคียงอย่างมาก และก่อนที่เขาจะกระโดดลงไปในแม่น้ำ เขายังได้ต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งสี่คน มันต้องใช้พลังงานไปเยอะมาก และมีโอกาสรอดน้อยมาก”

“แต่ถึงแม้โอกาสจะน้อย ก็จงหาต่อไป สั่งทุกคนให้ตามหาอู่จื่ออี้ต่อไปตามปลายน้ำแม่น้ำซ่างเหลียง ”

หลังจากฟังคำพูดของหยางเฉิน บรรดาผู้แข็งแกร่งแดนเทพของราชวงศ์ก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้งในสายตาของพวกเขา ซ่านกวนโหรวออกคำสั่งทันทีว่า ทั้งเมืองราชวงศ์ และผู้แข็งแกร่งซึ่งมีแดนบูโดที่อยู่เหนือแดนเทพชั้นปลาย ทุกคนไปค้นหาอู่จื่ออี้ตามบริเวณตอนล่างของแม่น้ำแม่น้ำซ่างเหลียง หยางเฉินเข้าใจว่า มันไม่มีประโยชน์สำหรับเขาที่จะอยู่ที่นี่ต่อไปในเวลานี้ เขาทำได้แค่มอบภารกิจค้นหาให้ราชวงศ์ซ่านกวนเท่านั้น และเขาก็กลับบ้านทันที

เมื่อเขากลับไปถึงราชวงศ์ ในที่สุดเฝิงเสียวหว่านก็ตื่นขึ้น และเมื่อเธอเห็นหยางเฉินอีกครั้ง เธอร้องไห้ด้วยความปิติยินดี และใช้เวลานานกว่าที่อารมณ์ของเธอจะคงที่

“พี่หยาง ฉันขอโทษ ฉันทำให้คุณลำบากเพราะฉันอีกแล้ว” เฝิงเสียวหว่านพูดด้วยตาสีแดงและรู้สึกผิด

หยางเฉินยิ้มและส่ายหัว “ไม่ใช่ความผิดของคุณ แค่คนในโลกนี้มันโลภมาก”

ตั้งแต่เล็กจนโต เฝิงเสียวหว่านเติบโตขึ้นมาในหมู่บ้านของเธอ ก่อนที่เธอเกิด พ่อแม่ของเธอก็สละชีพในสนามรบแล้ว เธอถูกเลี้ยงดูมาโดยปู่ของเธอตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่ปู่ของเธอเสียชีวิต สำหรับเธอ หยางเฉินคือญาติที่สนิทที่สุดของเธอ

หลังจากเดินทางไปในที่ต่างๆมาสองสามเดือน เธอก็ได้เจออะไรมากมายกับอ้ายหลิน และตอนนี้เธอได้เห็นหยางเฉิน คนทั้งคนก็ผ่อนคลายลง

สองสามวันต่อมา อ้ายหลินและเฝิงเสียวหว่านต่างก็อาศัยอยู่ในคฤหาสน์ราชวงศ์ซ่านกวน

ฝั่งซ่านกวนโหรว ในทุกๆวัน เธอจะนำผู้แข็งแกร่งแดนเทพของเมืองราชวงศ์เพื่อค้นหาตัวอู่จื่ออี้ตามแม่น้ำซ่างเหลียง แต่ไม่พบอะไรเลย

ในวันที่สาม ในที่สุดหยางเฉินก็ยอมแพ้ และให้ซ่านกวนโหรวปล่อยผู้แข็งแกร่งที่กำลังค้นหาอยู่กลับไป

ด้วยความไหลเชี่ยวของแม่น้ำซ่างเหลียง ภายในสามวัน แม้ว่าอู่จื่ออี้จะยังมีชีวิตอยู่ เขาก็จะถูกนำแม่น้ำซัดไปนอกเขตเมืองเมืองราชวงศ์ซ่านกวนแล้ว

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ช่านกวนโหรวได้นำคนในราชวงศ์ออกจากอาณาเขตของราชวงศ์ และได้ประสานงานกับกองกำลังควบคุมบางส่วนในบริเวณตอนล่างของแม่น้ำซ่างเหลียง เพื่อร่วมกันค้นหาตัวอู่จื่ออี้ แต่ยังไม่มีข่าวคราวเลย

“คุณหยาง ขอโทษจริงๆ ราชวงศ์ทำให้คุณผิดหวังมากแล้ว!”

ซ่านกวนโหรัวมาที่บ้านของหยางเฉินเป็นการส่วนตัว และกล่าวขอโทษหยางเฉิน

หยางเฉินส่ายหัว “ไม่หรอกฝ่าบาท ถ้าไม่ใช่เพราะความประมาทเลินเล่อของผม ตอนที่ผมเห็นอู่จื่ออี้ครั้งแรก ผมก็คงจับตัวเขาไว้แล้ว”

หลังจากพูดจบ เขามองไปที่อ้ายหลินและเฝิงเสียวหว่านอีกครั้ง และหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็กล่าวว่า “พี่อ้าย เสียวหว่าน ต่อจากนี้ พวกคุณก็อยู่ในราชวงศ์ซ่านกวนไปก่อน!”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของอ้ายหลินและเฝิงเสียวหว่านก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

หลังจากเร่ร่อนไปมาสามเดือน ไม่มีใครรู้ว่าพวกเธอทนมาได้อย่างไร ในที่สุดก็ได้พบหยางเฉิน แต่หยางเฉินกำลังจะทิ้งพวกเธอไว้อีกหรือ?

“พี่หยาง ฉันอยากไปกับคุณ!” เฝิงเสียวหว่านพูดด้วยดวงตาสีแดง คำพูดของเธอสะอึกสะอื้น

แม้ว่าอ้ายหลินจะไม่พูด แต่เธอก็จ้องไปที่หยางเฉิน และเห็นได้ชัดว่าต้องการจะจากไปพร้อมกับหยางเฉิน

หยางเฉินส่ายหัว “ไม่ได้ มันยังไม่ใช่เวลาที่เราจะกลับไปที่เยี่ยนตู ในช่วงเวลาต่อจากนี้ ผมจะต้องไปจัดการกับบางสิ่ง พาพวกคุณไปด้วยมันไม่สะดวก”

“พวกคุณวางใจได้เลย ผมจะรีบจัดการทุกอย่างให้เร็วที่สุด แล้วมารับพวกคุณ”

หลังจากพูดจบ เขามองไปที่อ้ายหลินและพูดอย่างหนักแน่น “เมื่อถึงเวลานั้น ผมจะพาหม่าชาวมารับคุณที่ราชวงศ์ซ่านกวน!”

ดวงตาของอ้ายหลินกลายเป็นสีแดงทันที เธอคิดถึงหม่าชาวมาก โดยเฉพาะวันที่ลูกเพิ่งคลอด

“โอเค ฉันจะรอพวกคุณ!” ในที่สุดอ้ายหลินก็พยักหน้าตอบตกลง

เฝิงเสียวหว่านก็เข้าใจ ถ้าเธอตามหยางเฉินไป เธอก็จะกลายเป็นภาระ เธอหยิบขวดพอร์ซเลนสีขาวออกมาแล้วยื่นให้หยางเฉินทั้งน้ำตา

“พี่หยาง นี่คือยาเม็ดที่ฉันปรุงเอง แต่มีเพียงหนึ่งเม็ด เมื่อคุณจำเป็นต้องกินจริงๆค่อยกินมัน มันจะทำให้ความแข็งแกร่งของคุณพุ่งสูงขึ้นในเวลาอันสั้น และจะไม่มีผลข้างเคียงที่ร้ายแรงเกินไป”

หยางเฉินรับยาเม็ดจากเฝิงเสียวหว่าน และอารมณ์ของเขาก็ซับซ้อนมาก ผู้หญิงที่เขาพาออกมาจากหมู่บ้านอู่ ได้ช่วยชีวิตเขาไว้หนึ่งครั้งแล้ว

ครั้งที่แล้วได้ไปหนิงโจวเพื่อหยุดอู่หยู่หลาน ถ้าไม่ใช่เพราะยาสามเม็ดที่เฝิงเสียวหว่านมอบให้เขา เขาอาจเสียชีวิตบนยอดเขาหนิงซานแล้ว

“รอพี่หยางกลับมานะ!”

หยางเฉินก้าวไปข้างหน้าและเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเฝิงเสียวหว่าน จากนั้นมองไปที่กษัตริย์ซ่านกวนและสั่งว่า“พี่สาว น้องสาว และหลานชายของผม ผมจะฝากไว้ให้คุณดูแลชั่วคราวนะ ผมหวังว่ากษัตริย์ซ่านกวนจะปกป้องพวกเขาแทนผม ผมหยางเฉินขอบคุณมากนะ!”

กษัตริย์ซ่านกวนดีใจมากในทันที และพูดอย่างเคร่งขรึม “คุณหยางวางใจได้เลย ตราบใดที่ราชวงศ์ยังอยู่ เราจะดูแลให้พวกเขาปลอดภัยแน่นอน!”

“ขอบใจ!”

หลังจากที่หยางเฉินพูดจบ เขาก็หันหลังกลับและจากไป