The King of War - บทที่ 1214 โอกาสครั้งหนึ่ง

การที่ต้วนหวูหยาตรงปรี่เข้าไปหายอดฝีมือแดนเทพทั้ง 6 คนตามลำพังโดยไม่ลังเล ทำให้หยางเฉินรู้สึกคาดไม่ถึง มีสีหน้าพึงพอใจ

“เขาเป็นลูกธนูตอนปลายจริงๆ ให้ต้วนหวูหยาช่วยเขาต่อสู้กับยอดฝีมือแดนเทพทั้งหก ซื้อเวลาให้ตัวเองได้ฟื้นฟู ช่างเป็นคนไร้ยางอาย!”

“เดิมทีผมคิดว่าเขามีพลังมากพอที่จะเอาชนะยอดฝีมือระดับแดนเทพชั้นยอดได้ ที่แท้มันเป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น”

“หัวหน้าหวาประมาทเกินไป เจ้าหนูคนนั้นสบโอกาสผลักเขาออกจากสังเวียนต่อสู้ชี้ขาด มิฉะนั้นด้วยความแข็งแกร่งของหัวหน้าหวา การฆ่าเขาเป็นเรื่องง่ายดาย”

บรรดายอดฝีมือที่ถูกคัดออกทำสีหน้าดูถูกเหยียดหยาม

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะลืมไปว่า เมื่อครู่พวกเขามีข้อได้เปรียบในด้านจำนวนคนที่รายล้อมกลุ่มยอดฝีมือที่นำโดยหยางเฉิน

มนุษย์ก็เป็นเช่นนี้ เมื่อตัวเองทำเรื่องที่ไร้ยางอายก็จะไม่รู้ตัวเลย แต่เมื่อคนอื่นทำแบบนี้ พวกเขาจะคิดว่ามันไม่เหมาะสม

“คุณหยาง นี่คือ…”

ซ่างกวนโหรวที่อยู่ข้างกายหม่าชาว มีสีหน้าสับสน

เธอไม่เชื่อว่า หยางเฉินจะไม่มีกำลังต่อสู้อีกต่อไป ถึงได้ปล่อยให้ต้วนหวูหยาต่อสู้เพียงลำพัง

หยางเฉินเป็นลูกธนูตอนปลายจริงๆ สามารถโจมตีหวาอิงเจี๋ยให้ออกจากสังเวียนต่อสู้ตัดสินชี้ขาดได้อย่างไร?

หม่าชาวยิ้มมุมปาก “ต้วนหวูหยาโชคดีจัง!”

“หืม?”

ซ่างกวนโหรวยิ่งสับสนมากขึ้นไปอีก เห็นได้ชัดว่าหม่าชาวรู้เหตุผลแต่ไม่พูด เธอบังคับไม่ได้จึงต้องดูต่อไป

ในเวลานี้จิตวิญญาณการต่อสู้ของต้วนหวูหยาพลุ่งพล่านไปทั่วร่างกาย ลมปราณแห่งวิถีบู๊ระดับแดนเทพขั้นปลายได้แผ่ซ่านออกจากร่างกายของเขาตลอดเวลา

ยอดฝีมือแดนเทพทั้งหกของสมาคมบูโดและราชวงศ์หลง ทำได้เพียงควบคุมต้วนหวูหยาได้อย่างกระท่อนกระแท่นเท่านั้น เป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าต้วนหวูหยาได้ในทันที

สีหน้าของหวาอิงเจี๋ยมืดหม่นลงจนน่ากลัว ความแข็งแกร่งของต้วนหวูหยาอยู่เหนือความคาดหมายของเขา ในความเห็นของเขา หยางเฉินต้องการใช้ต้วนหวูหยาเป็นเครื่องมือในการฟื้นฟูความแข็งแกร่งของตัวเอง

เขาไม่กังวลว่าต้วนหวูหยาจะสามารถเอาชนะยอดฝีมือแดนเทพทั้งหกคนได้หรือไม่ แต่เกรงว่าหากให้เวลาหยางเฉินได้พักฟื้นช่วงหนึ่ง ยอดฝีมือแดนเทพทั้งหกคนก็มีแต่จะพ่ายแพ้เท่านั้น

“พวกคุณมีความสามารถแค่นี้เหรอ? มาเถอะ แสดงความแข็งแกร่งของพวกคุณให้ประจักษ์! ฮ่าๆๆๆ…”

ต้วนหวูหยาปลดปล่อยอย่างสมบูรณ์และต่อสู้ด้วยกำลังทั้งหมดที่มี ความรู้สึกนี้ทำให้เลือดในกายเขาเดือดพล่าน

เขาทะลุทะลวงยอดฝีมือแดนเทพทั้งหกราวกับเทพสงคราม ทุกครั้งที่เปิดการโจมตี ก็จะระเบิดความแข็งแกร่งออกมาอย่างถึงขีดสุด

ศัตรูของเขาคือยอดฝีมือแดนเทพทั้งหก หนึ่งในนั้นยังเป็นยอดฝีมือที่อยู่ระดับเดียวกันกับเขา เขาถูกกดดันอย่างหนัก แต่เขาไม่กลัว เหมือนว่าตราบใดที่เขาทุ่มสุดตัว เขาจะไม่มีวันแพ้

ที่สำคัญที่สุด เขาเชื่อว่าหยางเฉินจะไม่มีวันปล่อยให้เขาตกอยู่ในอันตราย

“ปังๆๆ!”

การโจมตีอันแข็งแกร่งระเบิดออกมาจากร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง

ทันใดนั้นเขาก็พุ่งไปข้างหน้า แล้วกระทืบเท้ากับพื้น ร่างกายของเขาก็กระโดดขึ้นไปในอากาศ

“ปัง!”

เขาเตะเข้าที่หน้าอกของหลงเคอ

“อุ๊บ!”

หลงเคอพ่นเลือดเต็มปากออกมา กระเด็นออกจากสังเวียนต่อสู้ตัดสินชี้ขาดราวกับว่าวที่สายขาด

หลงเคอถูกกำจัดออกไปโดยปราศจากความพะวงใดๆ

“ต้วนหวูหยา!”

หลงเคอกัดฟัน ความเจ็บปวดที่ถูกส่งมาจากหน้าอก ทำให้เขาโกรธจัด

สิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดมากที่สุดไม่ใช่อาการบาดเจ็บของเขา แต่เป็นเรื่องที่เขาและต้วนหวูหยาเป็นบุคคลที่โดดเด่นของราชวงศ์รุ่นที่สอง ซึ่งมีแนวโน้มว่าจะเป็นยอดฝีมือที่สืบทอดตำแหน่งกษัตริย์ในอนาคต

แต่ตอนนี้ แม้ว่าเขาจะเป็นพันธมิตรกับยอดฝีมือแดนเทพทั้งหก แต่ก็ยังพ่ายแพ้ให้ต้วนหวูหยา เรื่องนี้เป็นการดูถูกเขามากที่สุด

ภายในสังเวียนต่อสู้ตัดสินชี้ขาด คู่ต่อสู้ของต้วนหวูหยา เหลือเพียงห้าคนเท่านั้น!

หลังจากที่หลงเคอถูกคัดออก ยอดฝีมือแดนเทพห้าคนที่เหลืออยู่ต่างก็มีสีหน้าย่ำแย่ พวกเขามียอดฝีมือมากมายที่ทำงานร่วมกัน แต่ยังปล่อยให้ต้วนหวูหยาถูกคัดออก นี่เป็นความอัปยศสำหรับพวกเขาทุกคน

“ไม่ต้องปิดบังอะไรอีกแล้ว พยายามอย่างสุดกำลังเพื่อเอาชนะเขา! ไม่เช่นนั้นหากปล่อยให้หยางเฉินมีเวลาฟื้นตัว เกรงว่าพวกเราจะถูกฆ่าตายทั้งหมด!”

ยอดฝีมือระดับแดนเทพขั้นปลายของสมาคมบูโดพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ทันทีที่เขาพูดจบ ลมปราณแห่งวิถีบู๊ของเขาก็พุ่งสูงขึ้นในทันใด เขาขยับเท้าและรีบวิ่งไปที่ต้วนหวูหยาทันที

เมื่อเห็นเช่นนี้ ยอดฝีมือแดนเทพอีกสี่คนก็ไม่หลบซ่อนตัวอีกต่อไป ระเบิดพลังอันแข็งแกร่งออกมาในชั่วพริบตา พากันพุ่งเข้าหาต้วนหวูหยา

“ฮ่าฮ่า ทำได้ดีมาก!”

ต้วนหวูหยาหัวเราะลั่น ปล่อยหมัดทั้งสองโจมตีเบื้องหน้า

“ปังๆๆ!”

การปะทะชนกันอันน่าสะพรึงกลัว ทำให้พื้นที่ทั้งหมดดูเหมือนจะฉีกขาดออกจากกัน ต้วนหวูหยาระเบิดพลังออกมาอย่างสมบูรณ์ ทุกการโจมตี มันสั่นสะเทือนไปทั่วหล้าราวกับมีอานุภาพแห่งสวรรค์

แต่เขามีเพียงคนเดียวเท่านั้น หลังจากปลดปล่อยพลังทั้งหมดของยอดฝีมือแดนเทพทั้งห้าออกมา เขาก็ถูกโจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดบนร่างกาย จากสายตาของเขาไม่มีเจตนาที่จะหลบหนี จิตวิญญาณการต่อสู้ของเขาพรั่งพรู เกิดความบ้าคลั่งขึ้นมา

“ไปให้พ้น!”

เขาคำรามและเหวี่ยงหมัดออกไป เหมือนเกิดความสั่นสะเทือนขึ้นในพื้นที่นั้น

“ปัง!”

หมัดถูกต่อยเข้าที่จินกาง จินกางกระอักเลือดและหงายหลัง

“ไปให้พ้น!”

ทันทีที่โจมตี เขาก็เหวี่ยงหมัดอีกข้างออกมาที่ตัวหัวหน้าสาขาหง

หัวหน้าสาขาหงกระอักเลือดออกมาเต็มปาก ถูกโจมตีกระเด็นออกจากสังเวียนต่อสู้ชี้ขาด

เหลือเพียงยอดฝีมือแดนเทพอีกห้าคนที่ออกแรงเต็มที่แล้ว ในทางตรงกันข้าม ต้วนหวูหยาได้เอาชนะยอดฝีมือสองคนจากสมาคมบูโดในทันที

แต่ทั้งจินกางและหัวหน้าสาขาหงเป็นยอดฝีมือที่เพิ่งเข้าสู่ระดับแดนเทพ เหตุผลที่พวกเขาไม่ถูกกำจัด ก็เพราะจำนวนยอดฝีมือที่อยู่ฝ่ายพวกเขานั้นมีความได้เปรียบอย่างมาก

ด้วยความสามารถของพวกเขา เมื่อถูกโจมตีโดยต้วนหวูหยาที่อยู่ระดับแดนเทพขั้นปลาย ก็จะพ่ายแพ้ได้ภายในวินาทีเดียว

ชั่วครู่หนึ่ง ในสมาคมบูโดเหลือยอดฝีมือเพียงคนเดียวที่อยู่ระดับแดนเทพขั้นปลาย และราชวงศ์หลงก็เหลือยอดฝีมือระดับแดนเทพขั้นปลายและแดนเทพชั้นกลางอย่างละคน

“ไอ้สารเลว แกกำลังรนหาที่ตาย!”

ทั้งสามรู้สึกหงุดหงิดกับต้วนหวูหยาอย่างเต็มที่ พากันปรี่เข้าไปหาต้วนหวูหยา

สายตาของต้วนหวูหยาเคร่งขรึม คนที่ถูกคัดออกก่อนหน้านี้ล้วนอยู่ในระดับด้อยกว่าเขามาก แต่ตอนนี้ แม้จะเหลือเพียงสามคนสุดท้าย แต่ก็มีความแข็งแกร่งมาก

ในเวลานี้เขารู้สึกว่ากำลังทั้งหมดของตัวเองเกือบหมดแล้ว ยืนหยัดได้อีกไม่นาน บางทีเขาอาจจะต้องพึ่งพาหยางเฉินเท่านั้น

และในเวลานี้หยางเฉินก็พูดขึ้นว่า “ถ้าคุณทนไม่ไหวอีกต่อไป บางทีอาจจะต้องตาย ผมใช้พละกำลังจนหมดและไม่มีกำลังต่อสู้อีกต่อไปแล้ว!”

“อะไรนะ?”

คำพูดของหยางเฉิน ทำให้ต้วนหวูหยาถึงกับตกตะลึง

เขาเคยคิดมาตลอดว่า หยางเฉินปล่อยให้เขาต่อสู้เพียงลำพัง เพียงเพื่อให้เขามีโอกาสพัฒนาวรยุทธของเขา เขาไม่เคยคิดว่าหยางเฉินจะไม่มีกำลังต่อสู้อีกต่อไป

แต่เขาเองก็ทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว!

“สู้!”

ต้วนหวูหยาเลิกความคิดที่จะพึ่งพาหยางเฉิน เขากัดฟันเข้าไปต่อสู้

เมื่อมองไปที่ต้วนหวูหยาซึ่งดูแข็งแกร่งกว่ามาก หยางเฉินก็พอใจมาก รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปาก

เขาสามารถมองออกว่า แม้ว่าต้วนหวูหยาจะอยู่ในระดับแดนเทพขั้นปลาย แต่ก็ด้อยกว่าระดับแดนเทพชั้นยอดเพียงนิดเดียว ขอเพียงสามารถทะลุขีดจำกัดของตัวเองได้ ก็จะสามารถทะลวงเข้าสู่ระดับแดนเทพชั้นยอดอย่างแน่นอน

แม้ว่าจะไม่สามารถทะลวงไปสู่ระดับแดนเทพชั้นยอดได้ แต่ก็สามารถทำให้ความสามารถของเขาพัฒนาขึ้นมาก

เป็นโอกาสยากที่จะเห็นการต่อสู้เอาเป็นเอาตายแบบนี้ นี่เป็นโอกาสสำหรับต้วนหวูหยา

ตอนนี้เขาจะทำลายขีดจำกัดของตัวเองได้หรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับตัวต้วนหวูหยาเองแล้ว หยางเฉินแค่ให้โอกาสเขาเท่านั้น

“แน่นอน หยางเฉินไม่มีกำลังต่อสู้อีกต่อไปแล้ว!”

หวาอิงเจี๋ยแอบคิดในใจ สีหน้าย่ำแย่มาก

แม้ว่าเขาจะถูกคัดออกและได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ยังสามารถปลดปล่อยพลังที่เทียบเท่ากับระดับแดนเทพชั้นยอดได้ ถ้าไม่ใช่เพราะความประมาทของตัวเอง คนที่ถูกกำจัดออกคงต้องเป็นหยางเฉินเท่านั้น

บางที เขาอาจสืบทอดตี้ชุนได้

แต่หยางเฉินไม่มีกำลังต่อสู้แล้วจริงหรือ?