The King of War - บทที่ 1183 หลงเคอขอพบ

ข้อมูลเกี่ยวกับหยางเฉินนั้น มีไม่มากนัก ซ่านกวนโหรวใช้เวลาเพียงห้านาทีในการอ่านข้อมูล

เห็นเพียงในสายตาของเธอดูเปล่งประกายเล็กน้อย “เมื่อหกปีที่แล้ว เขาเป็นเพียงชายหนุ่มผู้ยากไร้ซึ่งถูกขับไล่ออกจากแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู คุณชายที่ตระกูลซ่างกวนขับไล่ออกไป จากนั้นเข้าสู่สนามรบ หลังจากนั้นเพียงห้าปี เขากลายเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพ?”

“คุณแน่ใจนะว่า นี่คือทุกสิ่งที่คุณสามารถหาได้เกี่ยวกับเขา”

ชายชราพยักหน้า“ประสบการณ์ชีวิตของเขาช่างไร้เดียงสาจริงๆ เรียบง่าย ไม่ซับซ้อน เขาเติบโตขึ้นมาในตระกูลซ่างกวนตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แต่เขาไปอยู่ในสนามรบมาห้าปี ก็มีความแข็งแกร่งที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้”

“ยังมีข่าวลือว่า เขาเป็นผู้รักษาดินแดนเหนือ ซึ่งได้รับการยกย่องจากผู้นำของศัตรูว่า หยางไม่แพ้ ซึ่งสามารถแข่งขันกับคนครึ่งประเทศด้วยคนเพียงคนเดียว!”

หลังจากฟังคำพูดของชายชราแล้ว ใบหน้าของซ่านกวนโหรวก็ดูสดใสขึ้นเล็กน้อย “คิดไม่ถึงว่า เขาจะเป็นผู้รักษาดินแดนเหนือของสนามรบ ซึ่งเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงจริงๆ!”

บารมีของผู้รักษาดินแดนเหนือ มีชื่อเสียงในหมู่ตระกูลชั้นนำเหล่านี้

อย่างไรก็ตาม ซ่านกวนโหรวก็พูดขึ้นอีกครั้ง“แต่ว่า ความแข็งแกร่งของผู้รักษาดินแดนเหนือ น่าจะเป็นแดนเทพชั้นยอด อย่าบอกนะว่าหยางเฉินเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นยอดแล้ว”

ชายชราส่ายหัวด้วยรอยยิ้มขมขื่น “ทั้งหมดนี้เป็นข่าวลือ ผมไม่รู้ว่าความจริงคืออะไร”

ซ่านกวนโหรวพลิกดูข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับหยางเฉิน ก่อนหน้านี้เธอเพียงแค่เหลือบมองดูคร่าวๆ แต่ตอนนี้ เมื่อมองดูดีๆ สีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง

“ถ้าเขาใช้เวลาเพียงห้าปีในการเติบโตจากคนธรรมดาไปสู่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพ พรสวรรค์ด้านบูโดของเขาไม่สามารถบอกว่าเป็นอัจฉริยะแล้ว แต่มันถือว่าขัดกับฟ้าจริงๆ”

ซ่านกวนโหรวพูดอย่างชื่นชม“ฉันเริ่มฝึกบูโดตั้งแต่อายุสี่ขวบ แม้ว่าฉันจะมีพรสวรรว์ด้านบูโด กว่าฉันจะบุกเข้าไปในแดนราชาก็ตอนอายุสิบแปดแล้ว และอายุสามสิบฉันค่อยทะลุเข้าไปในแดนเทพ”

“อีกอย่าง ฉันยังคงได้รับทรัพยากรมากมายจากราชวงศ์ซ่างกวน แต่ต้องใช้เวลายี่สิบเจ็ดปีในการบุกเข้าไปในแดนเทพ”

“แม้ว่าเขาจะเริ่มฝึกบูโดตั้งแต่อยู่ในครรภ์ของแม่ แต่เขาก็ไม่สามารถบรรลุความสำเร็จในตอนนี้ได้ใช่ไหม?”

“ดังนั้น หากสิ่งที่ข้อมูลกล่าวเป็นความจริง บูโดของเขา สามารถกล่าวได้ว่าเป็นการขัดธรรมชาติจริงๆ”

ไม่เพียงแต่ราชวงศ์ซ่างกวนเท่านั้นที่สืบหยางเฉิน แต่ยังรวมถึงราชวงศ์ต้วน ราชวงศ์เย่ซึ่งเป็นราชวงศ์ในจิ่วโจว ต่างก็รู้บางอย่างเกี่ยวกับหยางเฉิน

แต่คนที่ไปหาหยางเฉินจริงๆ มีเพียงซ่านกวนโหรวคนเดียว

เยี่ยนตูในตอนนี้ มีคนหลายประเภทปะปนกันไป มีบุคคลสำคัญจากตระกูลชั้นนำและตัวละครเล็กๆบางคนที่มาโฉยโอกาส โรงแรมในเยี่ยนตู แออัดเกินไปแล้ว

แม้แต่โรงแรมขนาดเล็กบางแห่งที่มีสภาพไม่ดี ก็ได้รับการเช่าเหมา

นอกจากราชวงศ์ทั้งสี่ในจิ่วโจวแล้ว ยังมีสมาคมบูโดที่มีชื่อเสียงอีกด้วย

ส่วนพันธมิตรตระกูลคิงนั้น ถูกตระกูลชั้นนำเหล่านั้นละเลยแล้ว

สมาคมบูโด สาขาจิ่วโจว

รถหรูคันหนึ่งค่อยๆหยุดที่ประตู และชายวัยกลางคนก็ก้าวลงมา

“คุณปู่หัวผมหลงเคอ ในนามของพ่อของผม กษัตริย์หลง มาเข้าพบท่าน!”

หลังจากที่ชายวัยกลางคนเห็นหวาอิงเจี๋ย เขาก็กล่าวด้วยความเคารพ

หวาอิงเจี๋ยดูสงบ มองหลงเคอจางๆแล้วถามว่า “ไม่ได้พบมาหลายปี ไม่รู้ว่ากษัตริย์หลงสบายดีไหม?”

“ขอบคุณคุณปู่หัวที่เป็นห่วง พ่อของผมสบายดี”

หลงเคอพูดอย่างรวดเร็ว

ตอนที่เขาอยู่ในราชวงศ์หลง กษัตริย์หลงบอกเขาว่า ต้องการเปลี่ยนเป้าหมายในการบ่มเพาะ เขายังไม่รู้ว่าเป็นใคร จนกระทั่งหวาอิงเจี๋ยกลับมาที่เยี่ยนตู เขาก็รู้ว่าใครคือคนที่กษัตริย์หลงต้องการที่จะสนับสนุน

สิ่งที่ไม่มีใครรู้คือ เมื่อสิบกว่าปีก่อน หวาอิงเจี๋ยเป็นเพียงผู้แข็งแกร่งบูโดที่ตกต่ำ เพราะได้รับความช่วยเหลือจากกษัตริย์หลงหวาอิงเจี๋ยจึงได้ก่อตั้งสมาคมบูโด และได้พัฒนาและเติบโตขึ้นจนถึงทุกวันนี้

อย่างไรก็ตาม สมาคมบูโดในปัจจุบันนั้นทรงพลังมาก และแพร่กระจายไปทั่วโลก ความแข็งแกร่งของหวาอิงเจี๋ย นั้นก็ยากจะหยั่งถึง

หลงเคอไม่รู้จะบอกหวาอิงเจี๋ยอย่างไรดีว่า กษัตริย์หลงต้องการให้สมาคมบูโดยอมจำนนต่อราชวงศ์หลง

“กษัตริย์หลงให้คุณมาหาผม ไม่ใช่แค่มาเยี่ยมมั้ง? มีอะไรก็พูดมาตรงๆ!”

หวาอิงเจี๋ยกล่าวอย่างใจเย็น

หลังจากได้ยินคำพูดของหวาอิงเจี๋ยแล้ว หลงเคอก็พูดว่า “คุณปู่หัวคุณน่าจะยังจำได้ใช่ไหม สี่สิบปีที่แล้ว ปู่ของผมเคยได้ช่วยคุณ?”

หวาอิงเจี๋ยพยักหน้า และยังคงมีความรู้สึกขอบคุณอยู่ในสายตาของเขา แต่เขาก็ยังพูดอย่างสงบ “ถ้าไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือของกษัตริย์หลง บางที ผมหวาอิงเจี๋ยคงไม่มีวันนี้”

“คุณบอกให้กษัตริย์หลงวางใจได้เลย ผมหวาอิงเจี๋ยไม่ใช่คนประเภทจิตใจเหี้ยมโหดเยี่ยงหมาป่า หากวันหนึ่ง ผมสามารถควบคุมตี้ชุนได้ ผมจะไม่มีวันลืมกษัตริย์หลงแน่นอน”

การแสดงออกบนใบหน้าของหลงเคอแข็งทื่อ เพราะงานที่กษัตริย์หลงมอบให้เขา ไม่ใช่การรับส่วนแบ่งจากสมาคมบูโด แต่คือให้สมาคมบูโดยอมจำนนต่อราวงศ์หลง

แต่คำพูดของหวาอิงเจี๋ยได้ปิดกั้นคำพูดที่ไม่ได้พูดของเขา หวาอิงเจี๋ยจดจำบุญคุณของกษัตริย์หลง และจะตอบแทนกษัตริย์หลง แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะจำนนต่อราวงศ์หลง

“อะไรนะ? กษัตริย์หลงมีอะไรจะบอกผมอีกเหรอ?”

หวาอิงเจี๋ยขมวดคิ้ว มองไปที่หลงเคอและถาม

ออร่าที่น่าสะพรึงกลัวบนร่างกายของเขา ไม่โกรธแต่ดูน่าเกรงขาม ทำให้หลงเคอรู้สึกกดดันอย่างมาก

“ไม่! ไม่มีแล้ว!”

หลงเคอปาดเหงื่อเย็นเฉียบออกจากหน้าผากและปฏิเสธอย่างรวดเร็ว

ต่อหน้าหวาอิงเจี๋ย เขารู้สึกเหมือนเป็นเด็กอนุบาล ไม่สามารถต้านทาแรงกดดันของหวาอิงเจี๋ย ได้

แม้แต่ต่อหน้ากษัตริย์หลง เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้

เขากลัวว่าหวาอิงเจี๋ยจะฆ่าเขา หลังจากที่เขาบอกจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขา

“ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว ก็ตกลงกันแบบนี้นะ ในการแข่งขันชิงตำแหน่งคิงแห่งเยี่ยนตูในอีกสามวันข้างหน้า ผมจะเป็นแชมป์และสืบทอดตี้ชุนอย่างแน่นอน”

หวาอิงเจี๋ยกล่าวอย่างภาคภูมิใจ”เมื่อถึงเวลานั้น ผมจะประกาศให้สาธารณชนทราบว่า ราชวงศ์หลงเป็นพันธมิตรของสมาคมบูโดของผม”

“ขอบคุณครับคุณปู่หัว!”

หลงเคออรีบขอบคุณเขา แล้วลุกขึ้นกล่าวว่า “คุณปู่หัว ถ้าอย่างนั้นผมจะกลับไปบอกข่าวดีกับพ่อของผมก่อน”

“โอเค!”

หวาอิงเจี๋ยกล่าวจางๆ

หลังจากรอให้หลงเคออออกไป ชายที่แข็งแกร่งข้างๆหวาอิงเจี๋ยก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “หัวหน้าสมาคม เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้พูดไม่จบ”

“จงใจพูดถึงเรื่องเก่าๆ เกรงว่าคงต้องการให้สมาคมบูโดยอมจำนนต่อราชวงศ์หลง”

หวาอิงเจี๋ยกล่าวด้วยท่าทางไร้ความรู้สึก “สมแล้วที่เป็นกษัตริย์หลง เขายังคงเหมือนเดิม หยิ่งผยองและเผด็จการ”

“ถ้าราชวงศ์หลงยอมถอยก็แล้วไป หลังจากที่ผมควบคุมตี้ชุนแล้ว ผมจะประกาศข่าวการเป็นพันธมิตรระหว่างสมาคมบูโดและราชวงศ์หลงด้วย”

“แต่ถ้าพวกเขาไม่ยอม และต้องการให้ผมมอบสมาคมบูโดเพราะบุญคุณอันเล็กน้อยในตอนนั้น ก็อย่าโทษผมที่หยาบคาย!”

เสียงนั้นลดลงและรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวก็แทรกซึมจากเขา

เขาไม่ได้ปฏิเสธการช่วยเหลือของกษัตริย์หลงในสมัยนั้น แต่เขามีทุกอย่างที่เขามีในตอนนี้ และด้วยความพยายามของเขาเองเท่านั้น

อาจกล่าวได้ว่า สมาคมบูโดในปัจจุบัน ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าราชวงศ์ใดๆ

หากราชวงศ์หลงต้องการหาเรื่องใส่ตัว เขาก็ไม่รังเกียจที่จะส่งสมาคมบูโดจากทั่วทุกมุมโลกเพื่อจัดการกับราชวงศ์หลง

หลังจากที่หลงเคอออกจากสาขาในจิ่วโจว เขาก็โทรหากษัตริย์หลงทันที

“พ่อครับ ผมขอโทษ ผมทำให้คุณผิดหวังแล้ว!”

ทันทีที่กษัตริย์หลงรับสาย หลงเคอก็ขอโทษทันที