The King of War - บทที่ 1179 ความโกรธ

“คุณหยาง จะฆ่าไหม?”

หวังจ้านถาม

เขาหยุดหยางเฉินฆ่าหัวหน้าหง เพราะเขารู้สึกถึงรัศมีรุนแรงจากร่างกายของหยางเฉิน แต่ตอนนี้หลังจากหยางเฉินกินยาเข้าไป เขาก็ได้กลับสู่สภาวะปกติแล้ว

ขอเพียงหยางเฉินออกคำสั่ง เขาจะฆ่าหัวหน้าหง

จินกางที่อยู่ข้างๆ ตกตะลึงอย่างยิ่งในตอนที่หวังจ้านชกหัวหน้าหงจนกระเด็นออกไป และเมื่อเขาได้ยินคำพูดของหวังจ้านร่างกายของเขาก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

แค่ไม่พอใจกัน ก็จะฆ่าผู้แข็งแกร่งแดนเทพเลยเหรอ?

ข้างกายหยางเฉินมีผู้แข็งแกร่งเก่งกาจแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

“นี่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย ถ้ายังมีคนในสมาคมบูโดกล้ามาหาเรื่อง ให้ฆ่าอย่างไร้ความปราณี!”

หยางเฉินกล่าวด้วยสีหน้ามืดมน

“ครับ!”

หวังจ้านตอบกลับอย่างรวดเร็ว

แน่นอน เขาเข้าใจดีว่า คำพูดของหยางเฉินไม่ได้มีไว้สำหรับคนในสมาคมบูโดเท่านั้น แต่เป็นคำสั่งต่อเขาด้วย

หลังจากพูดอย่างนั้น หยางเฉินก็หันหลังกลับและเดินไปที่คลินิกอ้ายหมินฝั่งตรงข้าม

คำพูดของหัวหน้าหงเมื่อกี้ ได้กระตุ้นเขาและทำให้เขาเกือบจะสูญเสียการควบคุม ถ้าหวังจ้านมาไม่ทันและให้ยาแก่เขา ใครจะรู้ว่าเขาสามารถควบคุมความโกรธในใจของเขาได้หรือไม่

“นี่คุณ กล้าดียังไงมาทุบตีผม?”

ในเวลานี้ หัวหน้าหงก็ลุกขึ้นจากพื้นดิน สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและความโกรธ

“ทุบตีคุณ?ผมกล้าฆ่าคุณ เชื่อไหม?”

หวังจ้านยืนเอามือไขว้หลัง ออร่าของบูโดที่เหนือกว่าแดนเทพชั้นต้นก็ปะทุออกมาจากร่างกายของเขา

ในขณะนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นจักรพรรดิแห่งโลกนี้ และความกดดันของบูโดแดนเทพชั้นกลาง ได้ห่อหุ้มหัวหน้าหงโดยตรง

แม้แต่เศษบูโดที่หลงเหลือ ก็ทำให้จินกางสั่นสะเทือนไปทั่ว

หัวหน้าหงเบิกตากว้างขึ้นทันที ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อและสิ้นหวัง เมื่อกี้ เขาถูกหวังจ้านกระแทกและบินออกไป เดิมทีเขาคิดว่าเขาถูกลอบโจมตี

แต่ตอนนี้ เขาเพิ่งรู้ว่า ชายชราที่อยู่ข้างหน้าเขา เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นกลางอย่างแท้จริง

“คุณ คุณเป็นใคร? ทำไมคุณถึงช่วยเด็กคนนั้น?”

หลังจากผ่านไปนาน หัวหน้าหงอดไม่ได้ที่จะถาม

“ช่วยเขา?”

หวังจ้านหัวเราะเยาะ“ถ้าเมื่อกี้เขาลงมือ เกรงว่าคุณจะกลายเป็นกองเนื้อและเลือดแล้ว”

หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังกลับและเดินไปที่คลินิกอ้ายหมิน

เนื่องจากหยางเฉินบอกแล้ว ไม่ฆ่า เขาเพียงแค่ปลดปล่อยแรงกดบูโดของเขา ก็สามารถทำให้อีกฝ่ายกลัวแล้ว

“หัวหน้าหงเพราะความเย่อหยิ่งของคุณ คุณสูญเสียโอกาสในการเจรจากับหยางเฉินไปโดยสิ้นเชิง ผมจะคอยดู ว่าคุณจะอธิบายให้หัวหน้าสมาคมฟังว่าอย่างไร”

จินกางส่งเสียงอย่างเย็นชา

เมื่อมองไปที่สีหน้าที่น่าเกลียดของหัวหน้าหงเขาก็รู้สึกสะใจอย่างมาก ใครให้หัวหน้าหงผิดใจกับเขาล่ะ

“ตุ๊บ!”

ขาของหัวหน้าหงอ่อนลง เขาคุกเข่าลงตรงที่เท้าของจินกาง และรีบอ้อนวอน”หัวหน้าจิน ผมผิดไปแล้ว ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้วจริงๆ ผมจะไม่กล้าโจมตีคุณอีกแล้ว โปรดช่วยผมด้วย …”

“ช่วยคุณ?”

ก่อนที่หัวหน้าหงจะพูดจบ จินกางก็เยาะเย้ย “คุณคิดว่า แม้ว่าผมต้องการปิดบังสิ่งที่เกิดขึ้นในเมื่อกี้ ผมก็สามารถปิดบังมันได้เหรอ?”

“บางที ก่อนที่เราจะกลับไป หัวหน้าสมาคมก็คงรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่”

เมื่อได้ยินคำพูดของจินกาง หัวหน้าหงก็หน้าซีด เขารู้ว่าจินกางไม่ได้พยายามขู่ให้เขากลัว แต่มีความเป็นไปได้เช่นนั้น

“ไปกันเถอะ! กลับไปหาหัวหน้าสมาคมและรับโทษเถอะ”

พูดจบ จินกางก็หันหลังและเดินออกไป

เดิมที เขามากับหัวหน้าหงเพื่อตามหาหยางเฉิน แต่เขาไม่มีโอกาสได้พูดด้วยซ้ำ หัวหน้าหงก็ได้ทำให้หยางเฉินโกรธแล้ว

แม้ว่าหวาอิงเจี๋ยจะลงโทษพวกเขา แต่หัวหน้าหงก็ต้องรับผิดเยอะที่สุด ส่วนเขาไม่มีโอกาสได้พูดด้วยซ้ำ ดังนั้นเขามีความผิดอะไรล่ะ?

ในเวลานี้ หยางเฉินได้มาถึงที่คลินิกอ้ายหมินเฝิงเสียวหว่านกำลังตรวจร่างกายให้เขา

หลังจากผ่านไปห้านาทีเต็ม เฝิงเสียวหว่านก็พูดอย่างเคร่งขรึม “พี่หยาง สถานการณ์ตอนนี้ของคุณไม่ค่อยดี ในอนาคตอย่าโกรธอีกเลย”

“ก็เหมือนกับวันนี้ ดีนะที่หวางจ้าน อยู่ข้างๆคุณ ช่วยคุณจัดการศัตรู ถ้าคุณอยู่ที่อื่น หวางจ้านไม่ได้อยู่กับคุณ คุณจะต้องมีความคิดที่จะฆ่าอย่างแน่นอน”

“เมื่อคุณมีความตั้งใจที่จะฆ่า เกรงว่าคุณจะต้องบ้าคลั่งอีกครั้ง หากคุณสูญเสียการควบคุม ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก”

สีหน้าของหยางเฉินซีดเล็กน้อย นี่หมายความว่า ถ้ามีคนมายั่วยุเขาในอนาคต เขาจะทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?

หากเป็นเช่นนี้ เขาจะปกป้องภรรยา ลูกสาว ญาติและเพื่อนรอบข้างได้อย่างไร?

“เมื่อกี้ ยาที่คุณให้หวางจ้านมาให้ผม เป็นยาบรรเทาอาการของผมไม่ใช่ไหม?”

ทันใดนั้น หยางเฉินก็เห็นความหวัง จึงรีบถาม

เฝิงเสียวหว่านส่ายหัว “เมื่อกี้ คุณเพิ่งมีเจตนาฆ่าและกินยาทันเวลา และความโกรธของคุณก็ถูกควบคุมแล้ว”

“แต่ถ้าคุณอยู่คนเดียว และอยู่ในสถานการณ์เหมือนเมื่อกี้นี้ คุณคิดว่า คุณยังคิดที่จะกินยาอยู่หรือเปล่า เมื่อคุณกำลังจะสูญเสียการควบคุม?”

“แน่นอน นี่ไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือ เพราะการเปลี่ยนแปลงร่างกายของคุณด้วยยาที่สมบูรณ์แบบยังคงดำเนินต่อไป ยาที่คุณกินตอนนี้มีผลข้างเคียงอย่างมาก”

“ในช่วงแรก อาจช่วยให้อาการของคุณดีขึ้น แต่ต่อมา ทุกครั้งที่คุณบ้าคลั่ง คุณต้องกินยาในปริมาณมากขึ้น เพื่อควบคุมความโกรธที่บ้าคลั่งของคุณ”

“และคุณจะต้องพึ่งพายานี้ และจำนวนความบ้าคลั่งจะเพิ่มขึ้นในอนาคต บางทีอาจเป็นแค่คำพูดจากคนอื่น ก็สามารถทำให้คุณโกรธและควบคุมอารมณ์ไม่อยู่”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เฝิงเสียวหว่านพูด ความโกรธในใจของหยางเฉินก็เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

“ไอ้สารเลว! ทั้งหมดก็เพราะดอกเตอร์แบล็ก! ผมจะตามหามันให้เจอและฆ่ามันแน่!”

หยางเฉินกัดฟันและกล่าว

ทันใดนั้น รัศมีความรุนแรงก็ปะทุออกมาจากร่างกายของเขา

สีหน้าของเฝิงเสียวหว่านเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน “พี่หยาง ใจเย็นๆ! ไม่เช่นนั้นจะไม่มีใครสามารถช่วยคุณได้”

เท้าของหวังจ้านขยับ และเขาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเฝิงเสียวหว่านทันที เพราะกลัวว่าหยางเฉินจะสูญเสียการควบคุมด้วยความโกรธและจะฆ่าเฝิงเสียวหว่าน

“คุณหยาง ใจเย็นๆ เมื่อคุณสูญเสียการควบคุม ผู้คนรอบข้างจะได้รับผลกระทบด้วย!”

หวังจ้านพูดเสียงดัง

หลังจากได้ยินคำพูดของเฝิงเสียวหว่านและหวังจ้าน หยางเฉินก็ตระหนักว่าเขาโกรธอยู่ และรีบโยนความคิดที่วอกแวกในใจออกไป หลับตาลง และพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่คิดถึงทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับดอกเตอร์แบล็ก

รู้สึกว่ารัศมีความรุนแรงในร่างกายของเขาค่อยๆหายไป หวังจ้านและเฝิงเสียวหว่านถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากผ่านไปสิบนาที รัศมีที่รุนแรงในร่างกายของหยางเฉินก็หายไปอย่างสมบูรณ์

เขาหายใจเข้ายาว ลืมตา มองเฝิงเสียวหว่านอย่างรู้สึกผิด และกล่าวว่า “เสียวหว่าน ผมขอโทษ ทำให้คุณผิดหวังแล้ว!”