The King of War - บทที่ 1173 ความผิดหวัง

ไม่จำเป็นต้องทุ่มสุดแรง ก็สามารถรู้ว่า ความแข็งแกร่งของหวังจ้านนั้นเหนือกว่าเขามาก

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีหยางเฉินอีกคนหนึ่งที่มีความแข็งแกร่งเกินกว่าจะหยั่งถึง มองดูอยู่ข้างสนาม

เพียงแต่ว่า เขาต้องการไป หลงเฟยหยางยอมไปหรือไม่?

“หวังจ้านไอ้สารเลว เรียกผมว่าองค์ชายกากๆ? คุณกล้ารุกรานผู้ที่อยู่สูงกว่า คุณควรได้รับโทษอะไร?”

หลงเฟยหยางถามอย่างโกรธเคือง

หวังจ้านต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง เขาได้ยินหยางเฉินพูดว่า “ภายในห้านาที จ่ายเงินชดเชยหนึ่งหมื่นล้านบาท แล้วไสหัวออกไป ผมสามารถแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่เช่นนั้น ฆ่า!”

หลังจากพูดแบบนี้ หยางเฉินก็กระทืบพื้นด้วยเท้าข้างหนึ่ง และเห็นแผ่นบลูสโตนที่แตกเป็นเสี่ยงๆ เป็นหินก้อนเล็กๆหลายสิบก้อนที่มีขนาดเท่ากันในทันที

“ปังปังปัง!”

ในวินาทีถัดมา เศษหินหลายสิบชิ้น เช่นเดียวกับกระสุนที่พุ่งออกมาด้วยความเร็วสูง ยิงไปรอบๆ เท้าของหลงเฟยหยาง

หลังจากที่หยางเฉินพูดจบ เขาก็หันกลับมาและกลับไปที่คลินิกอ้ายหมิน

เหลือเพียงผู้คนที่ตกตะลึง หลงเจียงก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว สำหรับหลงเฟยหยาง ในใจของเขาเต็มไปด้วยความกลัว

หยางเฉินเพียงแค่กระทืบเท้าของเขา และชิ้นส่วนของหินบลูสโตนก็แตกออกเป็นหลายสิบชิ้น และยิงใส่เขา

ในเวลานี้ รอบๆเท้าของเขาเป็นแผ่นบลูสโตนที่เจาะเข้าไปในพื้นสามส่วน ซึ่งแต่ละแผ่นติดอยู่กับรองเท้าของเขาและยิงลงไปที่พื้น

ยังไงแล้วหลงเฟยหยาง ก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุด ในฐานะที่เป็นผู้แข็งแกร่งบูโด เขารู้ดีว่าการควบคุมพลังของเขาให้อยู่ในระดับที่แม่นยำนั้นยากเพียงใด

แม้แต่ราชวงศ์หลง ก็ไม่สามารถทำเช่นนี้ได้มั้ง?

หลงเจียงที่เป็นแดนเทพชั้นกลาง รู้สึกหวาดกลัวมากยิ่งขึ้นในใจ เพราะเขาพบว่า เศษหินหลายสิบชิ้น โดยพื้นฐานแล้วมีขนาดเท่ากัน ราวกับว่าพวกมันถูกตัดด้วยเครื่องตัดอย่างแม่นยำ และแบ่งออกเป็นชิ้นเล็กๆจำนวนมาก

สิ่งสำคัญคือ หินก้อนเล็กๆเหล่านี้ ยังสามารถยิงเข้าไปในแผ่นบลูสโตนได้ และแผ่นบลูสโตนไม่มีรอยแตกเลยด้วยซ้ำ

ในความทรงจำของเขา ไม่มีใครเคยทำได้เช่นนี้ สำหรับเขา สิ่งนี้มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย

ถ้าเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง เขาจะไม่มีวันเชื่อมัน

ไม่เพียงแต่หลงเจียงและหลงเฟยหยางเท่านั้น แต่หวังจ้านก็ตกตะลึงด้วย แม้ว่าเขาจะคิดว่าเขาพอจะรู้เกี่ยวกับความแข็งแกร่งของหยางเฉิน แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะรู้จักความแข็งแกร่งของหยางเฉินแค่ผิวเผินเท่านั้น

“หลงเจียงภายในสิบนาที จ่ายเงินชดเชยหนึ่งหมื่นล้าน อย่าลืม มิฉะนั้น วันนี้คุณจะไม่สามารถออกจากจิ่วโจวได้”

หวังจ้านพูดด้วยรอยยิ้มเย็นชา จากนั้นหันกลับมาและกลับไปที่คลินิกอ้ายหมิน

เมื่อหลงเจียงมองไปที่หลงเฟยหยางเขาพบว่า ในเป้าของหลงเฟยหยางเปียก ร่างกายของเขาสั่นอย่างต่อเนื่อง และนัยห์ตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว

จู่ๆหลงเจียงก็ผิดหวังเล็กน้อย เขาเหลือบมองหลงเฟยหยางจางๆแล้วโทรออก “ภายในห้านาที โอนเงินหนึ่งหมื่นล้านเข้าบัญชีของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป”

ในฐานะที่เป็นหนึ่งในผู้แข็งแกร่งสูงสุดของราชวงศ์หลง เขามีคุณสมบัติที่จะใช้เงินหนึ่งหมื่นล้าน

สำหรับการใช้งานหนึ่งหมื่นล้านนี้ ค่อยอธิบายให้กษัตริย์หลงทราบในภายหลังก็พอ

เขารู้สึกได้ว่า ถ้าเขาไม่ชดเชย เขาและหลงเฟยหยางจะไม่สามารถออกจากเมืองจิ่วโจวได้ในวันนี้

เพียงหวังจ้านเขาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหยางเฉินที่หยั่งรู้ไม่ได้?

ในเวลาไม่ถึงห้านาที หนึ่งหมื่นล้านก็เข้ามาในบัญชีของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

“คุณหยาง คิดไม่ถึงว่าราชวงศ์หลงจะจ่ายเงินชดเชยหนึ่งหมื่นล้านจริงๆ”

ในคลินิกอ้ายหมิน หวังจ้านรู้สึกประหลาดใจเมื่อรู้ว่าได้รับเงินหนึ่งหมื่นล้านแล้ว

หยางเฉินเอ่ยปากพูด “การสูญเสียของราชวงศ์หลงนั้นเยอะมากแล้ว หากสูญเสียบุคคลที่แข็งแกร่งแดนเทพอีก ความแข็งแกร่งของราชวงศ์หลง อาจจะลดลงอย่างมาก”

“ในอนาคต ราชวงศ์หลงจะให้ความสำคัญมากขึ้นเท่านั้น เกรงว่าจะเป็นเรื่องยากสำหรับเรื่องเช่นคุณจะเกิดขึ้นอีกครั้ง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หวังจ้านก็ดูขมขื่น

เขาเข้าใจความหมายของคำพูดของหยางเฉินเป็นอย่างดี หากกษัตริย์หลงสามารถตระหนักถึงความสำคัญของผู้แข็งแกร่งแดนเทพที่มีต่อราชวงศ์ก่อนหน้านี้ได้ เขาจะเจอเรื่องแบบนี้ได้ไง?

ในเวลาเดียวกัน ไกลออกไปในเมืองเมืองราชวงศ์หลงในคฤหาสน์ราชวงศ์หลงมีชายชราผมขาวในชุดจีนโบราณ สีหน้าของเขาดูมืดมนมาก

“ปัง!”

เขาทิ้งฝ่ามือลง และโต๊ะน้ำชาไม้จันทน์อันมีค่าก็กลายเป็นผงในทันที

“คิดไม่ถึงว่า เมืองเล็กๆอย่างเยี่ยนตู จะซ่อนผู้แข็งแกร่งระดับนั้นไว้ได้”

ชายชราผมขาว โดยธรรมชาติมันคือกษัตริย์หลง กล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “แม้แต่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นกลางอย่างหลงเจียง ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”

“หยางปูไป้ผู้นี้ สมแล้วที่จะเป็นผู้รักษาดินแดนเหนือ มีข่าวลือว่า คนๆเดียวสามารถเอาชนะคนครึ่งประเทศได้”

หากในเวลานี้ เขายังคาดเดาตัวตนของหยางเฉินไม่ได้ เขาก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นกษัตริย์หลงแห่งราชวงศ์หลงแล้ว

“ท่านพ่อ หยางปูไป้คนนี้ ทรงพลังขนาดนั้นจริงหรือ? แต่ว่า เขาอายุเพียงยี่สิบแปดปีเท่านั้นนะ!”

ข้างหลังกษัตริย์หลง ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างเคร่งขรึม

“ถ้าเขาไม่ได้ทรงพลังขนาดนั้น หวังจ้านจะรอดมาได้เพราะเขาช่วยไว้ได้อย่างไร? หลงเจียงจะถูกรีดไถเงิน หนึ่งหมื่นล้านได้อย่างไร?”

กษัตริย์หลงพูดอย่างเย็นชา”เขายังเด็กมาก แต่แล้วไงล่ะ? โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ และมีสิ่งมหัศจรรย์มากมายนับไม่ถ้วน อย่าว่าแต่คุณเลย แม้แต่ผม ผมก็ไม่เคยเห็นเด็กหนุ่มที่อายุน้อยขนาดนี้ อย่างน้อยก็เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นปลาย”

“แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ยอมรับไม่ได้ ในโลกนี้ ยังมีเรื่องที่เราไม่รู้”

“เช่นเดียวกับคนธรรมดาพวกนั้น พวกเขาจะรู้ได้อย่างไรว่า ยังมีคนที่แข็งแกร่งระดับเราอยู่ในโลกนี้”

“คุณต้องเข้าใจว่า อยู่ในระดับที่ต่างกัน เรื่องที่เผชิญก็ต่างกัน”

“คุณคิดว่าผู้แข็งแกร่งแดนเทพที่อายุ 28 ปีไม่มีอยู่จริง กล่าวได้เพียงว่า คุณกำลังนั่งอยู่ในบ่อน้ำและมองดูท้องฟ้า!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชายวัยกลางคนก็โค้งคำนับอย่างเร่งรีบ “สิ่งที่พ่อสอน หลงเคอเข้าใจแล้ว!”

หลงเคอลูกชายคนที่สองของราชวงศ์หลง ก็คือพ่อของหลงเฟยหยาง

ในบรรดาบุตรชายของกษัตริย์หลง หลงเคอคือผู้ที่มีความแข็งแกร่งที่ครอบคลุมมากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นด้านบูโดหรือด้านธุรกิจ พรสวรรค์ของเขานั้นยอดเยี่ยม

มีเพียงความแข็งแกร่งที่ครอบคลุมของลูกชายคนโตของกษัตริย์หลงเท่านั้นที่เหนือกว่าเขา แต่เขาแข็งแกร่งกว่าหลงเคอเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่บูโดของหลงเทียนหยู่ถูกทำลาย ลูกชายคนโตของกษัตริย์หลงก็ได้รับผลกระทบด้วย และสถานะของเขาในราชวงศ์หลงก็ค่อยๆโดนหลงเคอแซงหน้า

“พ่อ!”

ทันใดนั้น ชายวัยกลางคนก็เดินเข้ามา

“มีธุระอะไร?”

กษัตริย์หลงถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ท่านพ่อ ท่านเคยพูดก่อนหน้านี้ไม่ใช่หรือว่า ท่านตกลงที่จะให้ตระกูลหลงในเยี่ยนตูกลับคืนสู่ราชวงศ์หลง?”

ชายวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ “วันนี้ที่ผมมา เพื่อถามพ่อว่า คุณยังต้องการยอมรับการกลับมาของตระกูลหลงหรือไม่?”

“คุณยังต้องการให้ผมสอนวิธีจัดการเรื่องเล็กน้อยนี้ให้คุณไหม?”

กษัตริย์หลงขมวดคิ้วและดุ “หลงเสียง คุณทำให้ผมผิดหวังในตัวคุณมากขึ้นเรื่อยๆเลยนะ!”

หลงเสียงลูกชายคนโตของกษัตริย์หลง ก็คือพ่อของหลงเทียนหยู่

ในเวลานี้ เขาหัวเราะเยาะตัวเอง “ในวันนี้บูโดของหลงเทียนหยู่ถูกทำลาย พ่อผิดหวังในตัวผมแล้วใช่ไหม?”

“บังอาจ!”

กษัตริย์หลงโกรธจัด ตบหน้าหลงเสียงและดุว่า “คุณกล้าดียังไงมาพูดถึงไอ้หลานทรยศคนนั้น?ถ้าไม่ใช่เพราะเขา หวังจ้านจะทรยศราชวงศ์หลงได้อย่างไร?”