The King of War - บทที่ 1142 สู้กับหลงคุนยกหนึ่ง

ส่วนญาติพี่น้องของหวางจ้านเสียชีวิตไปตั้งแต่แรกแล้ว เดิมเขาก็ไม่มีห่วง ราชวงศ์หลงคือครอบครัวหนึ่งเดียวของเขา เขาจะเป็นฝ่ายทรยศก่อนได้อย่างไร?

หรือว่า มีเรื่องลับลมคมในบางอย่างจริง?

“หวางจ้าน นายอย่ามาพูดจาเหลวไหล ทรยศก็คือทรยศ ไม่ต้องหาเหตุผลที่ปั้นน้ำเป็นตัวให้ตนเองเลย”

ต่อให้หวางจ้านถูกราชวงศ์ทอดทิ้งไปจริง หลงคุนย่อมจะไม่ยอมรับต่อหน้าสาธารณชนเป็นธรรมดา

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ถ้าพวกนายอยากคิดว่าฉันคือคนทรยศ งั้นฉันก็คือคนทรยศก็พอแล้ว”

หวางจ้านหัวเราะเยาะอยู่บอกไป

เวลานี้ เขาท่าทางผ่อนคลาย เห็นได้ชัดว่าตัดขาดกับราชวงศ์หลงจริงๆ แล้ว

“ดี! ดีมาก! นึกไม่ถึงผู้แข็งแกร่งแดนเทพผู้น่าเกรงขามของราชวงศ์ จะทรยศจริงๆ แล้ว ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นนายก็ไปกับฉันสักหน่อยเถอะ!”

หลงคุนเพิ่งพูดจบลง ยื่นมือไปโดยตรง พุ่งเข้าไปทางหวางจ้าน

ตอนที่หวางจ้านมองทางหลงคุน ในสายตาเต็มไปด้วยความเย็นชาและดูถูก ราวกับไม่กังวลว่าหลงคุนจะทำร้ายตนเองได้สักนิด

ตามคาด ในเวลานี้เอง ผู้แข็งแกร่งกลิ่นอายสยองขวัญจำนวนมาก ปรากฏตัวด้านหน้าของหวางจ้านขึ้นฉับพลัน

“ปึงๆๆ!”

ชั่วพริบตาเดียว ผู้แข็งแกร่งสิบคน ลงมือต่อหลงคุนทั้งหมด

ถึงแม้หลงคุนจะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นกลาง เผชิญหน้ากับผู้แข็งแกร่งสิบคนในเวลาเดียวกัน ก็รู้สึกถึงแรงกดดันเช่นกัน

แต่โดยเฉพาะตัวเขาเป็นการมีอยู่ของแดนเทพ รับการโจมตีอันแข็งกร้าวสิบทางในเวลาเดียวกัน ก็ไม่ได้ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บ เพียงแค่ร่างกายถอยหลังไปหลายก้าวเท่านั้น

“ดูแล้ว หยางเฉินยังดูแลนายอย่างมากจริงด้วยสินะ! คาดไม่ถึงจัดเตรียมผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุดสิบคนมาคุ้มครองนาย”

หลงคุนมองทางหวางจ้าน พูดจาแบบทำหน้าหยอกเย้า “ตอนนี้ นายยังกล้าบอกว่า นายไม่ได้ทรยศราชวงศ์หลงอีกเหรอ?”

หวางจ้านเลือกที่จะเพิกเฉยไป เพียงแค่ความผิดหวังใจสายตา นับวันยิ่งเข้มข้นขึ้น

ทันใดนั้นเขารู้สึกเยาะเย้ยอย่างมาก หลังจากวิถีบู๊ของตนเองโดนทำลาย หลานชายคนโตของราชวงศ์หลงอยากฆ่าตนเอง หลงหวงก็ยึดนามสกุลที่มอบให้กลับคืน แต่ทว่าเป็นหยางเฉินที่เผชิญความเป็นความตายก่อนหน้านี้กับเขา ลงมือช่วยชีวิตเขาไว้

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ระหว่างฉันกับราชวงศ์หลง ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ ต่อกัน!”

เสียงของหวางจ้านจบลง ถือโอกาสกรีดไปอีกทีหนึ่ง เสื้อผ้าของเขาขาดลงแล้ว

หลงคุนตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ถึงเข้าใจว่านี่คือหวางจ้านอยากตัดขาดมิตรภาพทิ้ง ทันใดนั้น แรงอาฆาตแค้นในดวงตาทั้งสองของเขายิ่งเข้มข้น “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นต่อให้ฉันฆ่านายแล้ว ก็จะไม่รู้สึกเสียดายแล้วสินะ”

“หลงคุน นายฉลาดมาก นายน่าจะรู้ว่า ที่นี่คือสถานที่แบบไหน คุณหยางอยู่ที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปตรงข้ามนี้ นายคิดว่า เขาจะไม่รู้เหรอว่านายมา?”

หวางจ้านพูดด้วยเสียงเย็นยะเยือก “ถ้านายอยากทดสอบคุณหยาง แค่รีบลงมือให้ไวก็พอ”

มองลักษณะท่าทางมั่นใจเต็มเปี่ยมของหวางจ้านอยู่ หลงคุนก็ไม่ได้ลงมือในวินาทีแรก หรี่ตาจ้องหวางจ้านอยู่

หวางจ้านที่ท่าทีแบบนี้ ทำให้เขาสัมผัสถึงแรงกดดันที่น่าแปลกประหลาดนิดๆ

ถ้าเกิดหวางจ้านฟื้นฟูวิถีบู๊กลับมา ต้องกลายเป็นศัตรูของทั้งราชวงศ์หลงเป็นแน่

ดังนั้น หวางจ้าน เขาจำเป็นต้องตาย!

“ฉันอยากดูสักหน่อยว่า ผู้ยิ่งใหญ่ที่มีโอกาสเป็นคิงแห่งเยี่ยนตูมากสุดตามที่เล่าลือกัน มีสิทธิ์ได้รับเกียรติอันนี้จริงหรือเปล่า?”

หลงคุนเพิ่งพูดจบลง ก็พุ่งเข้าไปทางหวางจ้านโดยตรง

“สู้!”

ผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุดสิบคน ลงมือกันหมด พุ่งเข้าไปทางหลงคุน

หยางเฉินให้พวกเขามาคุ้มครองหวางจ้านที่นี่ และมีประสบการณ์โชกโชนอย่างหนึ่งต่อพวกเขา

เหมือนที่หวางจ้านพูดไปแบบนั้น หยางเฉินอยู่ที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปตรงข้าม ขอเพียงมีหยางเฉินอยู่ พวกเขาย่อมไม่เกรงกลัวสิ่งใด

เพราะพวกเขาเชื่อสุดใจว่า หยางเฉินจะไม่มองดูพวกเขาโดนหลงคุนฆ่าทิ้งแน่

หวางจ้านสีหน้าอึมครึมไร้ที่เปรียบ เขาคิดไม่ถึงว่า หลงคุนจะมาหาเสียวหว่านให้ไปรักษาหลงเทียนหยู่ และคิดไม่ถึงว่า หลงคุนจะพบตนเองเข้าที่นี่

“เสียวหว่าน ที่นี่มีอันตราย หนูออกไปก่อน!”

หวางจ้านไม่วางใจเฝิงเสียวหว่านสักเท่าไร จึงพูดจาเสียงทุ้ม

เฝิงเสียวหว่านส่ายหน้าแล้ว ถึงแม้บนหน้าจะมีความกังวลระดับหนึ่ง แต่สายตาเธอแน่วแน่อย่างยิ่ง

เหมือนกับผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุดสิบคนนั้น เธอเชื่อว่า ขอเพียงมีหยางเฉินอยู่ ย่อมไม่มีใครทำร้ายเธอได้

ผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุดสิบคน ต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นกลางคนหนึ่ง แต่ยังคงไม่ใช่คู่ต่อสู้ โดนกำราบทุกคนแล้ว

หวางจ้านที่มองอยู่ด้านข้าง สีหน้าเคร่งขรึมถึงขีดสุดแล้ว กลัวหลงคุนจะลงมือหนัก

คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่หยางเฉินส่งมาคุ้มครองเขา ถ้าตายอยู่ที่นี่ เกรงว่าชาตินี้เขาคงยากจะสงบใจลง

“พวกสวะกลุ่มหนึ่ง!”

หลงคุนไม่ปกปิดอาการเย้ยหยันในสายตาตนเองแม้แต่น้อย เสียงพูดจบลง ลักษณะพลังบนตัวของเขา พุ่งทะยานสูงขึ้นในชั่วพริบตา

ระเบิดกำลังไร้ขอบเขตออกมา ปกคลุมผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุดสิบคนไว้ขึ้นมาโดยตรง

วินาทีนี้ ผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุดสิบคน สีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่กันหมด พวกเขารู้สึกถึงพลังที่ไม่อาจต้านทานได้ส่วนหนึ่ง

นี่คือผู้แข็งแกร่งแดนเทพเหรอ?

“ตึงๆๆ……”

วินาทีต่อมา หลงคุนหายตัวไปฉับพลัน ตอนที่ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุดทั้งสิบคน ก็กระเด็นออกไปกันแล้ว

มีเพียงหลงคุน ยืนตระหง่านอย่างทระนงองอาจผู้เดียว

“คุณหยาง คุณยังไม่คิดจะปรากฏตัวอีกเหรอ?”

ทันใดนั้นหลงคุนมองทางเยี่ยนเฉินกรุ๊ปฝั่งตรงข้าม ก่อนจะเอ่ยปากถามไป

“มาทางไหน ไสหัวกลับไปทางนั้น!”

ทันใดนั้นเอง กลิ่นอายที่น่าสะพรึงกลัวกว่าเดิมมาเยือนคลินิกอ้ายหมิน เสียงของหยางเฉิน ดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ระเบิดดังขึ้นข้างหูของหลงคุน

“ตึกๆๆ!”

ภายใต้ความตกใจของทุกคน หลงคุนถอยหลังไปหลายก้าวโดยตรง ทั้งตัวราวกับโดนโจมตีหนัก สีหน้าซีดเซียวถึงขีดสุด

ส่วนบนหน้าหลงคุน เต็มไปด้วยความตื่นตกใจ

เดิมที เขาเพียงแค่มาหาเฝิงเสียวหว่านเพื่อไปรักษาให้หลงเทียนหยู่ กลับนึกไม่ถึงว่าจะเจอหวางจ้านเข้าแล้ว จึงคิดจะนำตัวคนไปด้วย

แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือ ยังมีผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุดสิบคนคุ้มครองหวางจ้านอยู่

ไม่เพียงแค่นี้ เขายังรู้สึกถึงกลิ่นอายเกรียงไกรที่เดี๋ยวชัดเดี๋ยวจาง กำลังปกคลุมตนเองไว้ เห็นได้ชัดว่าเป็นหยางเฉิน

ที่เมืองจิ่วโจว เขาย่อมจะไม่ลงมือโหดเหี้ยมกับคนของหยางเฉินเป็นแน่ ดังนั้นจึงเพียงแค่สั่นสะเทือนให้ผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุดสิบคนถอยหลังไป

ตอนแรกยังคิดอยากลองวิถีบู๊ของหยางเฉินดูหน่อย แต่ผลลัพธ์คือคนยังไม่ทันปรากฏตัว เพียงแค่คำพูดประโยคเดียว ก็ทำให้เขาสั่นสะเทือนถอยมาสามก้าว

ไม่ได้พบเจอ กลับตัดสินแพ้ชนะได้แล้ว

“ไม่เสียแรงเป็นอัจฉริยะวิถีบู๊ที่ครอบครองนามคิงแห่งเยี่ยนตูไว้ เก่งกาจตามคาด!”

หลงคุนมองทางด้านเยี่ยนเฉินกรุ๊ป พูดด้วยเสียงแข็ง “แต่ต่อให้คุณเก่งกาจแค่ไหน ก็ไม่สามารถขัดขวางผมเอาตัวคนทรยศของราชวงศ์หลงกลับไปได้!”

พูดจบ สายตาของเขาตกอยู่บนตัวของหวางจ้านทันใด

หวางจ้านย่อมรู้สึกได้ถึงความเด็ดเดี่ยวที่หลงคุนอยากพาเขากลับไป สีหน้าอึมครึมไร้ที่เปรียบ กัดฟันพูดว่า “หลงคุน นายอยากพาฉันไปจริง?”

“สิ่งที่ราชวงศ์ไม่มีทางยอมรับได้มากที่สุด ก็คือคนทรยศ นายจำเป็นต้องกลับไปรับโทษที่ราชวงศ์หลง!”

เสียงพูดของหลงคุน จบลง พุ่งเข้าไปหาหวางจ้านอย่างรวดเร็ว

“ปึง!”

แต่ตอนที่เขาใกล้จะพุ่งไปถึงตรงหน้าหวางจ้าน ชั่วพริบตาเดียวแรงอาฆาตแค้นน่าสยองขวัญอันหนึ่งก็โจมตีมาทางเขา

หลงคุนสีหย้าเปลี่ยนไปมากทันใด หยุดฝีเท้าลงฉับพลัน

อยู่แทบเท้าของเขา ปากกาด้ามหนึ่ง ปักลงพื้นบางส่วนแล้ว

เมื่อสักครู่ถ้าหากเขาเดินหน้าอีกครึ่งก้าว ปากกาด้ามนี้ คงต้องทะลุผ่านร่างกายของเขาแน่

วินาทีนี้ หลงคุนตกใจจนเหงื่อแตกเต็มหน้า

เขารู้ชัดแน่นอนว่า ปากกาด้ามนี้ เป็นใครโยนออกมา