The King of War - บทที่ 1002 หม่าชาวกลับบ้าน

“คุณหม่า ท่านกลับมาแล้ว!”

ทันทีที่หม่าชาวกลับบ้านพร้อมกับคนสองสามคน แม่บ้านที่อ้ายหลินหามาก็กล่าวทักทายด้วยความเคารพอย่างยิ่ง

หม่าชาวพยักหน้าเล็กน้อย “ป้าหลี่ ช่วงนี้เสียวเสวี่ยดีขึ้นไหม?”

เมื่อได้ยินคำพูดของหม่าชาว ป้าหลี่ก็ดูเศร้าและส่ายหัวเล็กน้อย”เสียวเสวี่ยเป็นคนดีฟ้าคุ้มครอง เธอจะตื่นขึ้นอย่างแน่นอน”

ป้าหลี่รู้ประสบการณ์ชีวิตของหมีเสวี่ย และรู้สถานการณ์ปัจจุบันของเธอ

ในไม่ช้า หม่าชาวก็พาหยางเฉินและเฝิงเสียวหว่านไปที่ห้องของหมี่เสวี่ย

เดิมที หม่าชาวไม่ต้องการพาเฝิงเสียวหว่านไปพบหมีเสวี่ยเร็วขนาดนี้ แต่เฝิงเสียวหว่านเป็นคนขอมาเยี่ยมหมีเสวี่ยเอง

ก่อนหน้านี้ที่อยู่ในหมู่บ้านอู๋ในเมืองกษัตริย์กวน หม่าชาวกล่าวถึงสถานการณ์ของหมีเสวี่ยวกับเฝิงเสียวหว่าน ในเวลานั้นเฝิงเสียวหว่านก็กล่าวว่า เธอจะไม่สามารถระบุได้ว่าเธอสามารถรักษาให้หายขาดได้หรือไม่จนกว่าเธอจะเห็นผู้ป่วย

ในขณะนี้ หมีเสวี่ยกำลังนอนอยู่อย่างสงบบนเตียง ราวกับว่าเธอกำลังหลับอยู่

“เสียวหว่าน คุณดูซิ อาการป่วยของเสียวเสวี่ยจะหายขาดได้หรือไม่?”

หม่าชาวกล่าวอย่างมีความหวัง

ทักษะทางการแพทย์ของเฝิงเสียวหว่านสืบทอดมาจากมรดกของหมอเทวดาเฝิง ในตอนที่เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส เฝิงเสียวหว่านได้ดูแลเขา

เขามั่นใจในทักษะทางการแพทย์ของเฝิงเสียวหว่าน

“ฉันจะดูก่อน!”

เฝิงเสียวหว่านก้าวไปข้างหน้า คว้าข้อมือของหมีเสวี่ยวเพื่อตรวจสอบชีพจร และสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป

ทำให้หม่าชาวรู้สึกลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

ผ่านไปห้านาทีเต็ม ก่อนที่เฝิงเสียวหว่านจะหยุดตรวจสอบ

“พี่หม่า อาการป่วยของเสียวเสวี่ย ฉันมีความมั่นใจ 70% ว่าจะรักษามันได้!”

เฝิงเสียวหว่านพูดด้วยใบหน้าจริงจัง

“จริงหรือ?”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฝิงเสียวหว่าน หม่าชาวก็ตื่นเต้นทันที

ต้องรู้ว่า แม้แต่อ้ายหลินเองก็ทำอะไรไม่ได้เกี่ยวกับอาการของหมีเสวี่ย และยังคงมองหาแพทย์ที่มีชื่อเสียงระดับโลกอยู่ทุกหนทุกแห่ง

ก่อนหน้านี้เคยพบแพทย์ที่มีชื่อเสียงหลายคน แต่หลังจากที่แพทย์ทุกคนได้เห็นหมีเสวี่ย พวกเขาส่ายหัวและบอกว่าช่วยไม่ได้

หม่าชาวผิดหวังหลายครั้งเกินไป แต่เฝิงเสียวหว่านกล่าวว่าเธอมั่นใจ 70% ที่จะสามารถปลุกหมีเสวี่ยตื่นขึ้นมาได้

แม้ว่าจะไม่ใช่ 100% แต่ 70% ให้ความหวังอย่างมากกับหม่าชาว

เฝิงเสียวหว่านพยักหน้าเล็กน้อย “พี่หม่า ฉันจะพยายามทำให้ดีที่สุด!”

“ฮ่าฮ่า ดี! ดี! ดี!”

หม่าชาวหัวเราะอย่างตื่นเต้น เดินไปข้างๆหมีเสวี่ย จับมือหมีเสวี่แน่นแล้วพูดว่า “เสียวเสวี่ย คุณได้ยินไหม เสียวหว่านกล่าวว่าเธอมีความมั่นใจ 70% ที่จะรักษาคุณ”

“ทักษะทางการแพทย์ของเสียวหว่านเก่งมาก เป็นปู่ของเธอที่ช่วยผมหายจากการบาดเจ็บสาหัส ทักษะทางการแพทย์ของเสียวหว่านสืบทอดมาจากหมอเทวดาเฝิง เสียวหว่านจะรักษาคุณได้อย่างแน่นอน!”

เมื่อมองไปที่หม่าชาวที่ตื่นเต้นจนร้องไห้ หยางเฉินก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย

พี่น้องสองคนแยกจากกันมานานกว่าสิบปี และในที่สุดพวกเขาก็ได้พบกัน แต่เกือบจะเป็นครั้งสุดท้าย

โชคดีที่หมีเสวี่ยยังมีโอกาสตื่นขึ้น และโอกาสก็ใหญ่มาก

“เดี๋ยวต่อจากนี้ ฉันจะรักษาเสียวเสวี่ย พี่ยาง พี่หม่า พวกคุณออกไปก่อน”

ขณะที่เฝิงเสียวหว่านพูด เธอได้เปิดถุงเข็มที่บรรจุเข็มเงินออกมาแล้ว

หยางเฉินและหม่าชาวรู้ว่าการรักษาไม่สะดวก ดังนั้นพวกเขาจึงรีบออกจากห้องไป

“คุณสามารถวางใจได้ เนื่องจากเสียวหว่านบอกว่าเธอมั่นใจ 70% ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน เราต้องเชื่อเธอ ไม่กี่วัน เสียวหสวี่ยจะสามารถตื่นขึ้นมาได้อย่างแน่นอน”

ที่นอกประตูห้องของหมีเสวี่ย ใบหน้าของหม่าชาวเต็มไปด้วยความกังวล เดินไปมา หยางเฉินตบไหล่และปลอบโยนเขา

“ส่วนคุณ อาการบาดเจ็บยังไม่หายดีเลย ในช่วงเวลานี้ คุณควรอยู่บ้านและพักฟื้นให้เร็วที่สุด บางทีอีกสักพักคงมีงานยุ่ง”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ หยางเฉินดูเคร่งขรึม

การเดินทางไปเมืองกษัตริย์กวนในครั้งนี้ แม้ว่าเขาจะช่วยชีวิตหม่าชาวไว้ได้ เพราะช่วยตระกูลเจียง จึงทำให้สำนักมารเมืองเหมียวขุ่นเคือง

ก่อนหน้านี้ที่เขาปล่อยชายชราในชุดเต๋าของสำนักมารไป ก็หวังจะใช้เหตุการณ์นี้เพื่อบรรเทาความโกรธของสำนักมาร

แม้ว่าเขาจะไม่กลัวสำนักมาร แต่เขากังวลว่าคนรอบข้างจะเดือดร้อนเพราะเขา

ไม่เพียงแค่นั้น ยังมือนักฆ่าของหงเฉิน ก็ยังมองหาโอกาสที่จะลอบสังหารเขาด้วย

นอกจากนี้ เยี่ยนตูในตอนนี้ ตระกูลคิงเซวได้ถอนตัวออกจากเยี่ยนตูแล้ว และตระกูลคิงกวนก็ถอนตัวออกไปด้วย

อย่างไรก็ตาม มีผู้คนจากอีกสามตระกูลคิงที่กำลังจ้องมองมาที่พวกเขา ต้องการยึดครองเยี่ยนตู และสืบทอดตี้ชุน

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นปัญหา และบางทีวันหนึ่งจะมีปัญหาใหม่

แม้ว่าหม่าชาวกังวลว่าหมีเสวี่ยจะฟื้นคืนเมื่อไหร่ แต่เขาก็ทราบสถานการณ์ปัจจุบันดี พยักหน้าเล็กน้อยและพูดอย่างเคร่งขรึม”พี่เฉิน ไม่ต้องกังวล ผมจะดูแลตนเองดีๆ รีบพักฟื้นให้หายกลับมาเป็นปกติ!”

“ตกลง!”

หยางเฉินตบไหล่หม่าชาว

คราวนี้ เฝิงเสียวหว่านรักษาเป็นเวลานานมาก ครึ่งชั่วโมงก่อนที่ประตูห้องของหมีเสวี่ยจะถูกเปิดออก และเฝิงเสียวหว่านเดินออกจากห้องด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้า

ในเวลานี้ หน้าผากของเฝิงเสียวหว่านเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ละเอียดอ่อน และผิวของเธอก็ซีดมาก

เห็นได้ชัดว่าการรักษาของเมื่อกี้ได้กินแรงเธอไปมากแล้ว

“เสียวหว่าน คุณโอเคไหม?”

หยางเฉินรีบก้าวไปข้างหน้าและเอื้อมมือออกไปพยุงตัวเฝิงเสียวหว่าน

ดูเหมือนว่า เฝิงเสียวหว่านจะหมดแรง ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฉินคอยพยุงเธอไว้ เกรงว่าเธอจะล้ม

เฝิงเสียวหว่านส่ายหัวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย จากนั้นมองไปที่หม่าชาว และยิ้มอย่างนุ่มนวล”พี่หม่า ไม่ต้องกังวล อาการของเสียวเสวี่ยเบากว่าที่ฉันคาดไว้มาก บางทีในครึ่งเดือนเธออาจจะตื่นขึ้นได้”

เมื่อกี้หม่าชาวกำลังจะถาม แต่เขาไม่ได้ถามทันทีเพราะเห็นเฝิงเสียวหว่านเหนื่อยมาก

หลังจากได้ยินคำพูดของเฝิงเสียวหว่าน เขาก็รู้สึกตื่นเต้นและร้องไห้ออกมาเพราะความดีใจ “เสียวหว่าน ขอบคุณ! ขอบคุณมาก!”

เมื่อเห็นสีหน้าที่มีความสุขของหม่าชาว เฝิงเสียวหว่านก็แสดงรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอเช่นกัน

“เพียงแต่ว่า ช่วงนี้ต้องลำบากคุณแล้ว!”

เมื่อเห็นเฝิงเสียวหว่านที่ดูเหน็ดเหนื่อย หยางเฉินรู้สึกปวดใจเล็กน้อย

เพราะยังไงแล้ว ผู้หญิงคนนี้อายุแค่ 20 ต้นๆ เท่านั้น แม้ว่าทักษะทางการแพทย์ของเธอจะดีเยี่ยมเค่ไหน แต่ก็ต้องใช้ความพยายามอย่างมากเช่นกัน

ในขณะนั้น โทรศัพท์มือถือของหยางเฉินก็ดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาและเห็นว่าเป็นของฉินต้าหย่ง

ทันทีที่เขาเชื่อมต่อ เขาได้ยินเสี้ยวเสี้ยวร้องไห้อย่างเจ็บปวด “พ่อ คุณปู่กำลังจะตาย มาช่วยคุณปู่เร็ว!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเสี้ยวเสี้ยว สีหน้าของหยางเฉินก็เปลี่ยนไปทันที “เสี้ยวเสี้ยว เกิดอะไรขึ้นกับคุณปู่ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน พ่อจะมาหาทันที!”