The King of War - บทที่ 1671 ใครกันที่เป็นไอ้หน้าโง่

บทที่ 1671 ใครกันที่เป็นไอ้หน้าโง่
ในขณะที่ผู้แข็งแกร่งของหุบเขาราชายากับพวกจวนเมืองหวยเฉิงถล่มสู้กันพันตูอยู่
หยางเฉินกับหวยหลัน ยังมีเหล่าจิ่ว ก็ได้เข้าพักในโรงแรมเป็นที่เรียบร้อย
ในห้องธรรมดา ที่โรงแรมฮิลตัน ณ.ซ่านเฉิง
หวยหลันพูดพร้อมใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ข่าวดีมาแล้ว！มาเมื่อกี้นี้เอง
กลุ่มผู้แข็งแกร่งที่หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่จัดมาไล่ล่าพวกเรานั้น ตายเรียบหมดแล้ว แต่ที่น่าเสียดายคือ
กองกำลังของฝ่ายหุบเขาราชายาแข็งแกร่งเกิน ไม่มีสูญเสียเลยสักคน”
หยางเฉินพูดว่า “ทางฝ่ายหุบเขาราชายาเสียศิษย์เอกไปคนหนึ่งกับสองผู้คุมกฎซ้ายขวา
นั้นก็เป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่มากทีเดียว
มาคราวนี้ ความแค้นระหว่างหุบเขาราชายากับจวนเมืองหวยเฉิงก็ต้องเพิ่มขึ้นไปอีกเป็นอย่างมากแล้ว”
“โดยเฉพาะภายในเมืองหวยเฉิง ในเวลานี้ผู้คนคงขวัญเสียกันไปหมด โดยเฉพาะหวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่
คงจะต้องโกรธเกรี้ยวอย่างหนัก”
เหล่าจิ่วก็พูดว่า “ดูท่าว่า น่าจะได้เวลาฉวยโอกาสที่กำลังวุ่นวาย จัดการเก็บผู้แข็งแกร่งทิ้งสักหลายคนได้แล้ว”
หวยหลันส่ายหน้า “ท่านจื่ว
ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา คนของหุบเขาราชายาถึงจะฆ่าผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิงไปหกนาย แต่พวกผู้แข็งแกร่งเหล่านี้
ล้วนเป็นคนที่หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ขุนเพาะขึ้นมาเอง ตั้งใจไว้เพื่อจัดการกับเจ้าเมืองหวยเฉิง สำหรับเจ้าเมืองหวยเฉิงแล้ว ไม่ใช่สิ่งสูญเสีย”
“ตอนนี้ต้องคอยดูฝ่ายพวกหุบเขาราชายา มีหรือไม่ที่จะคิดตามไล่ฆ่าผู้แข็งแกร่งของจวนเมืองหวยเฉิงต่อ”
“ที่ฉันห่วงอยู่ตอนนี้ก็คือ
ถ้าไม่เปิดศึกกัน คิดว่าพวกเราก็ต้องรีบออกจากเมืองนี้ละ”
เจ้าเมืองหวยเฉิงจะไม่คิดเปิดศึกกับหุบเขาราชายา
หยางเฉินผงกหัว “เสียเวลาจมอยู่ในเมืองหวยเฉิงนี่ก็หลายวันแล้ว
ๆ ก็ลองรอไปอีกสักสองสามวัน ดูต่อไปว่า จวนเมืองหวยเฉิงกับหุบเขาราชายา เมื่อไหร่จะเริ่มทำสงครามกันจริง”
ไหน ๆ ก็ไหน
ขณะเดียวกันนั้น ในห้องโถงที่กว้างใหญ่
ณ.จวนเมืองหวยเฉิง
หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่กับหวยเฟิ่งคุกเข่าอยู่กับพื้น เจ้าเมืองหวยเฉิงนั่งอยู่บนที่นั่งประธาน บนใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
เจ้าเมืองหวยเฉิงตวาดถามไปอย่างเกรี้ยวกราด “หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ เจ้ารู้ไหมว่าที่เจ้าทำลงไปครั้งนี้ เจ้าได้นำความเดือดร้อนมาให้จวนเมืองหวยเฉิงหนักหนาขนาดไหน？”
หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ในใจที่เต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจ
ไม่เพียงยังไม่ได้ใช้ช่วยหล่อนสังหารเจ้าเมืองหวยเฉิงเพื่อแก้แค้น แต่กลับไปตายหมดด้วยน้ำมือของผู้แข็งแกร่งจากหุบเขาราชายา
ถึงตอนนี้ หกสุดยอดผู้แข็งแกร่งที่หล่อนแอบขุนเลี้ยงไว้
ไม่ได้แค่เพียงเท่านี้ แม้แต่เจ้าเมืองหวยเฉิงก็ได้รู้เรื่องแล้ว
หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่จำต้องสะกดไฟแค้นไว้
ก้มหน้าพูดว่า “คุณพ่อ
โปรดอภัยด้วย ลูกรู้ในความผิดแล้ว！”
“เพิ่งจะรู้ว่าผิดตอนนี้？”
ฝ่ามือเจ้าเมืองหวยเฉิงฟาดลงไป โต๊ะน้ำชาที่อยู่ข้างหน้าแตกกระจุย
“หุบเขาราชายากับพวกเราสั่งสมความแค้นกันมายาวนาน
ตัวราชายาเองก็จ้องจะประกาศสงครามกับพวกเรานานแล้ว ตอนนี้ ปล่อยให้พวกมันฉวยได้โอกาส
เจ้ารู้ไหม วันไหนเปิดสงครามกันขึ้น อะไรมันจะเกิด？”
เจ้าเมืองหวยเฉิงโกรธอย่างสุดกลั้น ตวาดใส่ออกไปว่า
“ถ้าสงครามระเบิด จวนเมืองหวยเฉิงเป็นไปได้ว่าจะต้องถึงขั้นล่มสลาย แม้อาจไม่ถึงขั้นล่มสลาย แต่พลังอำนาจคงต้องถูกถล่มเสียหายย่อยยับ
เมื่อนั้นหากถูกกลุ่มอิทธิพลรอบข้างที่จ้องฉวยโอกาสใส่ จวนเมืองหวยเฉิงคงเป็นต้องถึงกาลดับสูญ”
“ทั้งหมดนี้ นี่แหละคือความหายนะที่เจ้านำพาเอามา！”
หวยเฟิ่งตัวสั่นงันงก คุกเข่าอยู่ข้าง ๆ
“ท่านปู่ เรื่องในครั้งนี้ ล้วนเป็นเพราะนังแพศยาหวยหลันคนนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะนางมาหลอก คุณแม่หนูคงไม่หลงเชื่อไป”
ก็ได้พยายามข่มความหวาดกลัวพูดว่า
แววตาเจ้าเมืองหวยเฉิงสาดทอประกายฆ่าออกมา หรี่ตามองหวยเฟิ่งถามว่า “เจ้าว่า
พวกเจ้าหลงกลนังหวยหลันงั้นหรือ？พวกเจ้าไปหลงกลมันได้ยังไง？”
หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่เกิดลังเลขึ้นมาในทันที ใจนึกกลัวจะถูกเจ้าเมืองหวยเฉิงล่วงรู้ถึงความจริงที่หล่อนช่องสุมฝึกผู้แข็งแกร่งไว้อยู่
เจ้าเมืองหวยเฉิงตวาดไปด้วยความโกรธ “พูด！”
บอกว่าหยางเฉินกับผู้แข็งแกร่งที่อยู่ข้างตัวเขา ต่างบาดเจ็บสาหัส บอกว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะแก้แค้นให้หลงเยว่ ข้าเหมือนถูกผีอำไปหลงเชื่อมัน
จึงได้ส่งคนไปฆ่าพวกเขา คิดไม่ถึงว่ากลับไปตกหลุมพรางของมัน”
“เฮอะ ๆ ！”
เจ้าเมืองหวยเฉิงหัวเราะขึ้นมา
แต่เสียงหัวเราะนั้น เต็มไปด้วยการประชด พูดเสียงเยือกหนาว “หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่เอ๋ยหวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ นี่เจ้าเห็นข้าเป็นไอ้หน้าโง่หรือไง？
หรือจะว่า เจ้ามันหน้าโง่？”
“หวยหลันบอกว่าหยางเฉินกับผู้แข็งแกร่งข้างตัวเขาบาดเจ็บสาหัส เจ้าก็เชื่อเลยงั้นหรือ？”
“หรือว่า หล่อนมีข้อมูลอะไรของเจ้าอยู่ในมือ จึงได้บีบให้เจ้าจัดส่งผู้แข็งแกร่งไป？”
พอพูดคำนี้ออกไป
หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่สะท้านขึ้นมาทั้งตัว รีบตอบไปว่า “คุณพ่อได้โปรดอย่าเพิ่งโกรธ ที่ข้าพูดนั้นเป็นเรื่องจริงทั้งหมด
ข้าหลงใจลืมตัวไปทำให้ไปหลงไปเชื่อคำลวงของนังหวยหลันนั่น！”
สายตาที่คมกริบของเจ้าเมืองหวยเฉิงทั้งคู่จ้องใส่หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ถามไปว่า
“แล้วที่เจ้าแอบเลี้ยงฝึกหกผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ไว้ ยิ่งกว่านั้น อีกยังมีที่เป็นถึงระดับสุดยอดแดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดอยู่หนึ่งนาย
นังหวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่เอ๋ย ข้านี่มองข้ามเจ้าไปจริง ๆ！”
ทั้งตัวหวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่สั่นเทิ้มหนักขึ้น พูดเสียงแสดงถึงความหวาดหวั่นว่า “ท่านพ่อ
ไม่ใช่ข้าเป็นคนฝึกเลี้ยงมา แต่เป็นคนของหลงเยว่ที่เลี้ยงไว้ตั้งแต่เขายังมีชีวิตอยู่ ข้าก็เพิ่งรู้ตอนที่เขาตายแล้วว่าเขามีฝึกเลี้ยงผู้แข็งแกร่งไว้มากมายขนาดนี้”
พวกผู้แข็งแกร่งเหล่านี้
เจ้าเมืองหวยเฉิงพูดเสียงเยือก “ใช่หรือ？”
หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่รีบผงกหัว “ท่านพ่อ
ที่ข้าพูดเป็นข้อเท็จจริงแท้แน่นอน พวกผู้แข็งแกร่งพวกนั้นล้วนเป็นคนที่หลงเยว่แอบฝึกเลี้ยงขึ้นมาไว้จริง
ๆ！”
ถึงเวลานี้ หล่อนได้แต่โยนเรื่องทั้งหมด ให้กับหลงเยว่ที่ตายไปแล้วรับบาปไป
มิฉะนั้นแล้ว ถ้าเจ้าเมืองหวยเฉิงรู้ถึงความจริงทั้งหมด หล่อนกับหวยเฟิ่ง ต้องตายแน่นอนไม่มีต้องสงสัย
แววฆ่าในสายตาของเจ้าเมืองหวยเฉิงเข้มข้นหนักขึ้น “ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ทำไมเจ้าไม่เอาเรื่องการมีตัวตนของพวกนี้มาบอกให้ข้ารู้ตั้งแต่แรก？ถ้าจวนเมืองหวยเฉิงของเรามีผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์เพิ่มมากขึ้นอีกหกนาย ก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพถูกรุกไล่มาอย่างทุกวันนี้”
หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ก็รีบตอบไปว่า “เดิมทีข้าก็เคยคิดว่าจะรีบมอบคนพวกนี้ให้ท่าน แต่ใจก็นึกกลัวท่านจะเข้าใจผิด จึงได้ลังเลไม่กล้าเปิดเผยเรื่องของคนพวกนี้
ถ้าไม่ใช่คราวนี้ที่มุ่งหวังจะแก้แค้นเต็มที่ ข้าก็คงไม่ถูกผีบังตา ทำเรื่องโง่
ๆ แบบนี้”
“ท่านพ่อ ข้ายอมรับผิดจริง ๆ
ขอท่านโปรดได้เห็นแก่คุณแม่ของข้า ให้โอกาสข้าอีกสักครั้งเถิด！”
ทันใดนั้นเอง อานุภาพพลังบูโดที่น่าสะพรึงกลัวกระแสหนึ่ง แผ่กระจายออกมาจากตัวของเจ้าเมืองหวยเฉิง
และทันทีนั้น สีหน้าหวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่กับหวยเฟิ่งเปลี่ยนไปอย่างหนัก ใบหน้าคนทั้งสองเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ความรู้สึกของพวกหล่อน ได้สัมผัสถึงการตั้งใจฆ่าจากเจ้าเมืองหวยเฉิงแล้ว
และ จู่ ๆ
เจ้าเมืองหวยเฉิงก็ถามว่า
“หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ เจ้าปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว？”
หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ตัวสั่นงันงก “เรียนท่านพ่อ ข้าปีนี้อายุได้สี่สิบเก้าปีแล้ว”
แววตาเจ้าเมืองหวยเฉิงในทันใดนั้นก็เกิดมีภาพความหลังขึ้นมา เอ่ยขึ้นว่า “สี่สิบเก้าปีผ่านไปแล้วนะ！”
หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่เกิดความรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่เลวร้ายมาก ๆ
หล่อนมีความรู้สึกในใต้จิตสำนึกว่า เจ้าเมืองหวยเฉิงรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว
รู้แล้วว่าหล่อนได้รู้ถึงเบื้องหลังชีวิตของตัวเอง
และรู้แล้วว่าการที่หล่อนแอบเลี้ยงผู้แข็งแกร่งไว้ ก็เพื่อฆ่าเจ้าเมืองหวยเฉิง
“ข้าเคยคิดไว้แต่เดิมว่า จะให้พวกเจ้ามีชีวิตที่สงบสุขสบายใจตลอดชีวิตในจวนเมืองหวยเฉิง จะได้เป็นการสนองตอบชดเชยให้กับแม่ที่หมดบุญไปแล้วของเจ้า”
“แต่ทว่า สิ่งที่ข้าคิดยังไงก็คิดไม่ถึงเลยว่า
พวกเจ้าไม่เพียงไม่รู้จักบุญคุณ แต่กลับเก็บความเจ็บแค้นกับข้าไว้ในใจ ซ้ำร้ายยังคิดตั้งใจจะสังหารข้า”
“เจ้าว่ามาซิ ข้ายังน่าจะปล่อยพวกเจ้ามีชีวิตอยู่ต่อไปไหม？”
กลิ่นอายการฆ่าในตัวของเจ้าเมืองหวยเฉิงเข้มข้นขึ้นไปอีก
สีหน้าของหวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่กับหวยเฟิ่งต่างก็เปลี่ยนมากขึ้น ทั้งใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
หวยฉิงอวี่หวยฉิงอวี่ที่คุกเข่าอยู่กับพื้น
พูดเสียงสั่นว่า “ท่านพ่อ ท่านกำลังพูดเรื่องอะไรกันนะ
ข้าฟังไม่เข้าใจเลย！”
เจ้าเมืองหวยเฉิงหยีตาพูดไปว่า “เจ้าฟังไม่เข้าใจจริง ๆ หรือ？หรือว่ายังคิดจะโกหกข้าต่อไปอีก？”