The King of War - ตอนที่ 164 ขาทั้งสองสั่นเทา
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว Pradoจอดลงมายังไม่ถึงห้าวินาที และเซี่ยเหอก็โดนชายร่างใหญ่สองคนบังคับพาขึ้นรถไป
รอฉินซีดึงสติกลับมา รถก็เคลื่อนตัวออกไปแล้ว
ในห้องผู้ป่วยของฉินต้าหย่ง หยางเฉินกำลังเลื่อนอ่านพาดหัวข่าวของเจียงโจวอย่างเบื่อหน่าย ทันใดนั้นมีโทรศัพท์โทรมาขัดจังหวะ
เมื่อเห็นหมายเลขผู้โทรที่แสดงผลคือฉินซี ทันใดนั้นหยางเฉินก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี
ด้วยความหยิ่งของฉินซี ตอนนี้คงจะไม่มีทางเป็นคนเริ่มโทรหาเขาก่อนอย่างแน่นอน นอกจากว่าประสบกับปัญหา
“หยางเฉิน เซี่ยเหอโดนคนลักพาตัวที่ทางเข้าโรงพยาบาล!”
“เป็นรถPradoสีขาวคันหนึ่ง หมายเลขทะเบียนรถเจียงAPG696 ออกเดินทางจากใต้สู่เหนือ!”
“นายรีบไปช่วยเซี่ยเหอ!”
ทันทีที่หยางเฉินรับสาย เสียงที่ตื่นตระหนกของฉินซีดังขึ้นอย่างรวดเร็ว และบอกข้อมูลทั้งหมดที่ตัวเองรู้ให้หยางเฉิน
“ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!”
ร่างกายของหยางเฉินก็บันดาลโทสะเยือกเย็นอย่างฉับพลัน ฉินต้าหย่งที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ก็ตกใจกับรัศมีที่ตื่นตาตื่นใจ
“พ่อ ผมออกไปข้างนอกก่อน!”
หยางเฉินบอกกล่าว ก็หันหลังออกไป
ในเวลาเดียวกัน โทรหาหมายเลขหนึ่ง: “เมื่อกี้นี้ ทางเข้าโรงพยาบาลประชาชน รถคันหนึ่ง…..”
หลังจากที่อธิบายเรื่องราวแล้ว เขาก็เดินออกไปที่โรงพยาบาลแล้ว
“คุณหยาง ตอนนี้คุณกำลังจะไปไหน?”
หวงอู่เห็นหยางเฉินจากระยะไกล และรีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
“ไปตามถนนทางเข้าของโรงพยาบาลก่อน ขับรถออกเดินจากใต้ไปสู่เหนือ” หยางเฉินพูดอย่างเยือกเย็น
รู้สึกถึงความโกรธของหยางเฉินอย่างเห็นได้ชัด หวงอู่ก็ไม่กล้าถามมากนัก สตาร์ตรถ ออกจากโรงพยาบาลอย่างเสียงดัง
ในไม่ช้า โทรศัพท์ของหยางเฉินดังขึ้นมา: “พี่เฉิน เป็นรถของตระกูลจวง ไปที่คลับหลงเถิง
“โอเค!”
หยางเฉินวางสายแล้ว และสั่งหวงอู่: “ไปที่คลับหลงเถิง ด้วยความเร็วที่สุด!”
“ครับ!”
หลังจากได้รับคำสั่งของหยางเฉิน ในใจของหวงอู่ตกใจ รีบตอบรับอย่างรวดเร็ว
คลับหลงเถิง เป็นหนึ่งในไนต์คลับชั้นสูงของเจียงโจว เป็นกิจการของตระกูลจวง
มองดูท่าทางที่โกรธจัด ยังจะไปที่นี่ คนของตระกูลจวงคงจะยั่วโมโหเขาอย่างแน่นอน
หวงอู่เดาได้อย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น
ตอนเที่ยงเพิ่งไปที่ตระกูลสงหนึ่งในตระกูลชั้นนำของเจียงโจว และแม้แต่ตระกูลจางก็มีส่วนเกี่ยวข้องเข้ามาด้วย ตอนนี้ก็ไปที่ตระกูลจวงหนึ่งในสี่พรรกแห่งเมืองเจียงโจว และยังไม่เกรงกลัวฟ้าดินจริงๆ
ในใจหวงอู่ไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย แต่แอบมีความรู้สึกตื่นเต้นและคาดหวัง
ยี่สิบนาทีต่อมา คลับหลงเถิงทันใดนั้นรถโฟล์คเภาตันสีดำคันหนึ่งก็เบรกจอดอยู่ที่ทางเข้าประตู
“พี่เฉิน!”
หยางเฉินเพิ่งลงรถมา ชายร่างใหญ่กำยำก็ก้าวไปข้างหน้า และพูดอย่างเคารพนบนอบ
“ให้นายจับตาดูอยู่ที่เมืองโจวเฉิงไม่ใช่เหรอ?”
เมื่อเห็นหม่าชาว หยางเฉินก็ขมวดคิ้วถาม
หลังจากที่ก่อนหน้านี้ทำให้ตระกูลหยางออกจากเมืองโจวเฉิง หยางเฉินก็ทิ้งความเละเทะของตระกูลหยางให้ลั่วปิงจัดการ เพื่อที่จะทำให้ธุรกิจของเมืองโจวเฉิงมั่นคง เขาส่งหม่าชาวและเฉียนเปียวไปช่วยเหลือ
หม่าชาวเอ่ยปากพูดว่า: “เรื่องของเมืองโจวเฉิง เกือบจะมั่งคงแล้ว มีเฉียนเปียวอยู่ ไม่เกิดปัญหาแน่!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยางเฉินก็ไม่พูดอะไรอีก เงยหน้าขึ้นเหลือบมองไปยังอาคารสูงเกือบยี่สิบชั้น และแววตาฉายแววเฉียบคมเล็กน้อย
ในเวลานี้ สายลมอันหอมหวนได้พัดมา หญิงสาวที่ใส่ชุดราตรีที่สวยหยาดเยิ้ม ทันใดนั้นก็แนบชิดไปที่บนร่างกายของหยางเฉิน
หยางเฉินขมวดคิ้ว ขยับเท้าเบาๆ และหลบหลีกผู้หญิงการโอบกอดของหญิงสาว
หญิงสาวคนนี้ท่าทางอายุยี่สิบสี่ยี่สิบห้า สวยมาก ก็ไม่รู้ว่า ถ้าหากล้างเครื่องสำอางหนาๆบนใบหน้านั้นแล้ว ยังจะดูสวยเหมือนตอนนี้มั้ย
หญิงสาวคาดไม่ถึงว่าหยางเฉินจะหลบหลีก และแววตาฉายแววเฉียบคมเล็กน้อย
“เอาไป ช่วยฉันกำจัดแมลงวันตัวหนึ่ง!”
แม้จะรู้สึกหงุดหงิดอยู่ในใจ แต่เธอยังไม่ได้พูดอะไร ก็หยิบธนบัตรสีแดงกองเล็กๆออกมาแล้ว มองดูราวกับมีสองสามพัน ยัดใส่กระเป๋าของหยางเฉินทั้งหมด และพูดด้วยน้ำเสียงสั่งการ
เธอหันหน้ามองไปที่มายบัคสีดำที่จอดอยู่ข้างๆ บนใบหน้าปรากฏความรังเกียจ และยื่นมือออกไปกอดแขนของหยางเฉิน
“ไม่ว่าง!”
หยางเฉินพูดอย่างเยือกเย็น จากนั้นโยนเงินของหญิงสาวที่งดงาม ออกไป
“ฉันคือเว่ยหมิงเยว่ของตระกูลเว่ย ตอนนี้นายร่วมมือเล่นละครกับฉัน!”
เว่ยหมิงเยว่กัดฟันพูด ในเวลาเดียวกันก็แสดงฐานะของตัวเองออกมา
ถ้าหากไม่ใช่ว่าคนที่ตามตื๊อเธอใกล้เข้ามาแล้ว เธอก็ไม่มีทางรบกวนหยางเฉิน
ในความเห็นของเธอ ทั้งเจียงโจว ไม่มีใครหลังจากที่รู้ฐานะของตัวเองแล้ว ยังกล้าปฏิเสธคำขอของตัวเอง
แต่ว่าเธอ ดันมาเจอกับหยางเฉิน
“ไสหัวไปซะ!”
เขากำลังรีบร้อนตามหาเซี่ยเหอ ไม่มีเวลาไปยุ่งเรื่องอื่น สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ น้ำเสียงที่ออกคำสั่งของผู้หญิงคนนี้ ทำให้เขาไม่พอใจมาก
“คุณหนูอย่างฉันให้นายเป็นไม้กันหมา นั่นก็คือเป็นเกียรติกับนาย นายกลับกล้าดูถูกฉันแบบนี้ รนหาที่ตายชัดๆ!”ใบหน้าของเว่ยหมิงเยว่เต็มไปด้วยอับอายขายหน้า
หยางเฉินมองไปที่เธอด้วยความเยือกเย็น หันหลังก็จะจากไป
“หมิงเยว่รอฉันก่อน!”
ในเวลานี้ ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินลงมาจากมายบัคคันนั้น ทันใดนั้นก็เรียกเว่ยหมิงเยว่
เว่ยหมิงเยว่รู้ว่าหนีไม่พ้น มองดูแผ่นหลังที่จากไปของหยางเฉิน ในแววตาฉายแววความโหดร้าย
“เมิ่งชวน ไอ้สารเลวนี่ดูถูกฉัน ใช้เงินฟาดฉัน บอกว่าให้ฉันอาบน้ำให้สะอาดแล้วไปหาเขา”
เว่ยหมิงเยว่ที่แข็งแกร่งอย่างสุดขีดเมื่อกี้นี้ ในเวลานี้ดูเหมือนกำลังร้องไห้อยู่ แต่ว่าดวงตากลับเต็มไปด้วยความเยือกเย็น
เมิ่งชวนบังเอิญเห็นฉากที่หยางเฉินโยนเงินใส่เว่ยหมิงเยว่พอดี และในเวลาเดียวกันเขาไม่สงสัยแม้แต่น้อย
เขาตามจีบเว่ยหมิงเยว่มาเป็นเวลานาน เพียงแต่ว่าผู้หญิงคนนี้ถือตัวมาก และหลบตัวเองมาโดยตลอด
คาดไม่ถึงวันนี้ หาโอกาสที่เหมาะได้
ไม่แน่จัดการเรื่องนี้เสร็จ คืนนี้ก็จะได้นอนกับผู้หญิงคนนี้
“ไอ้เวร แกแมร่งไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้วใช่มั้ย? แม้แต่ผู้หญิงของฉันเมิ่งชวน ก็อยากจะมาทำมิดีมิร้ายเหรอ?”
เมิ่งชวนก้าวไปข้างหน้าทันที และขว้างทางหยางเฉินไว้
ข้างหลังของเขายังมีบอดี้การ์ดสองคนในชุดสูทและรองเท้าหนังตามมาด้วย ทั้งสามคนรายล้อม ล้อมหยางเฉินและหม่าชาวไว้ตรงกลาง
แววตาของหยางเฉิน เย็นชาไปอย่างสมบูรณ์ และในแววตาของหม่าชาวที่อยู่ข้างๆก็ฉายแววจิตสังหารอย่างรุนแรง
ในเวลานี้ ทางเข้าของคลับหลงเถิง นี้ ผู้คนจำนวนมากรุมล้อมไว้ เห็นฉากนี้ ก็เหมือนกับดูละคร
“ไอ้โง่ แม้แต่คุณชายชวนก็กล้าทำให้ขุ่นใจ รนหาที่ตายชัดๆ”
“ไม่แน่ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณชายชวนเป็นใคร”
“ใช่ คุณชายชวนมาจากมหาเศรษฐีแห่งเมืองเอก แค่คนบ้านนอกของเจียงโจว ไม่รู้ก็เป็นเรื่องปกติ”
……
ทุกคนก็วิพากษ์วิจารณ์เยาะเย้ย มองไปที่หยางเฉินอย่างเจ้าเล่ห์ เหมือนราวกับว่าอยากเห็นฉากที่หยางเฉินโดนเมิ่งชวนทำร้าย
เว่ยหมิงเยว่ที่อยู่ข้างกายเมิ่งชวน แววตาก็ฉายแววเจ้าเล่ห์เล็กน้อย สายตามที่มองหยางเฉิน เต็มไปด้วยเจตนาร้าย
“ภายในสามวินาที จัดการให้หมด!”
ทันใดนั้นหยางเฉินเอ่ยปากพูด เห็นได้ชัดว่าสั่งหม่าชาว
ทันทีที่เสียงของเขาลดลง หม่าชาวก็เหมือนราวกับลูกธนู กลายเป็นภาพติดตา พุ่งออกไปทันที
“ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ!”
เสียงกระแทกอย่างกลัดกลุ้มดังขึ้นติดต่อกันสามเสียง ต่อจากนั้นร่างทั้งสามก็กระเด็นออกไป
“นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จำนวนการฝึกของนายเพิ่มขึ้นอีกห้าสิบเปอร์เซ็นต์! คนเลวไม่กี่คน กลับใช้เวลาไปสี่วินาที!”
หยางเฉินพูดอย่างไม่พอใจ
“ครับ!”
หม่าชาวกระตุกมุมปาก และตอบกลับอย่างรวดเร็ว
ผู้คนที่ดูอยู่รอบๆ ในเวลานี้ก็แข็งทื่อกลายเป็นหิน มองชายหนุ่มที่เดินเข้าไปในคลับหลงเถิง ทั้งหน้าและหลัง ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสยดสยอง
เว่ยหมิงเยว่ที่อยู่ข้างๆ ใบหน้าก็ยิ่งสะพรึงกลัวอย่างสุดขีด เมื่อนึกถึงคำพูดที่ตัวเองดูถูกหยางเฉินเมื่อกี้นี้ ขาทั้งสองของเธอกำลังสั่นเทา
YOU MAY ALSO LIKE
