ตอนที่69 เจอนักเลงแล้วสิ

แอดเกิดอาการจําผิดนึกว่าวันนี้ลงไปแล้วต้องขออภัยด้วยครับ^”

เนื่องจากความตัวใหญ่และน่ากลัวของซีฟอสถ้าเกิดอยู่ใกล้ๆพวกเบลซผู้รอดชีวิตหรือสัตว์อสูรตัวอื่นๆคงไม่กล้าเข้าใกล้พวกเขาแน่ เบลซเลยสั่งให้มันอยู่ห่างจากเขาไปไม่เกิน 1 กิโลเมตรเมื่อเขาเรียกมันผ่านสายสัมพันธ์มันสามารถมาหาเค้าได้ไม่เกิน1นาที15 วินาที

“ถ้าเกิดว่าเจอพวกวิวัฒนาการหรือผู้รอดชีวิตก็บอกฉันด้วยหละ” เบลซสั่ง

“กร้าววว” ซีฟอสพยักหน้าก่อนจะบินออกไป

หลังจากที่แยกกับซีฟอสแล้วเบลซก็ขึ้นรถบัสไป

รถบัสขับต่อไปไม่นานก็มาถึงที่แถวๆบ้านของเบลซ

ยังไงซะถ้าเกิดว่าจะต้องช่วยคนเขาก็อยากจะช่วยคนที่สนิทหน่อยอย่างเช่นเพื่อนบ้านที่เขาสนิทด้วยมากกว่าอย่างน้อยๆก็รู้จักนิสัยใจคอกันพอสมควรแม้ว่าช่วงเวลาที่เกิดยุคมืดขึ้นพวกเขาจะอยู่นอกอาคารซะส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีผู้คนอยู่ในบ้านแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีเลยด้วยความที่ที่นี่มีคนจํานวนไม่มากจึงไม่ค่อยมีสัตว์อสูรด้านนอกมากนัก

เบลซตั้งความหวังไว้ว่าจะยังคงมีผู้รอดชีวิตอยู่ในละแวกนี้
เนื่องจากเวลานี้ผ่านมาสามวแล้วนนับตั้งแต่วันแห่งหายนะได้เกิดขึ้นสัตว์อสูรก็หลากหลายมากขึ้นนอกจากหนูกลายพันธ์แล้วก็ยังมีสัตว์อสูรตัวอื่นๆอีกเช่นหอยทากที่มีเปลือกรูปทรงประหลาดมีสี ออกชมพูเข้มๆหรือสัตว์อสูรรูปร่างคล้ายกบตัวใหญ่

“ประเมิน” เบลซยืนมือไปก่อนจะสั่งในใจ

“หอยทากมาเจ็นต้า(ขาว)ระดับ8”

“เขียดใบไม้ยักษ์(ขาว)ระดับ7”

“หนูกลายพันธ์(ขาว)ระดับ8”

“สัตว์อสูรธรรมดาๆ ตอนนี้พัฒนามาเป็นระดับ7-8แล้ว”เบลซพิมพ์ในใจถึง ความเร็วในการวิวัฒนาการของพวกมัน

ต้องรู้ไว้ก่อนว่าเมื่อวันแรกของวันแห่งหายนะนั้นพวกสัตว์อสูรธรรมดาทั่วๆไปมีระดับมาที่สุดแค่5!

หลังจากให้จางมู่ยิงศรปราณจัดการสัตว์อสูรที่อยู่รอบๆไม่ให้เกะกะเบลซก็กล่าวว่า

“เอมิเลีย เอลลี่ ฉันจะเข้าไปในบ้านพวกคุณเฝ้ารถบัสด้วยนะ จางมู่ ชินมาช่วยฉัน”หลังจากที่พูดจบเบลซรีบวิ่งไปที่บันไดรถบัสทันที

เอลลี่ เอมิเลียและเหมียนเหมียนต่างเฝ้าอยู่ในรถ

เบลซและเพื่อนลงมาจากรถบัสฆ่าสัตว์อสูร 9 ตัวที่เข้ามาขวางทางของพวกเขาในขณะที่มุ่งหน้าไปที่บ้านหลังที่อยู่ตรงข้ามกับบ้านของเขา

เบลซ์เคาะประตูและตะโกนเสียงดัง“คุณลุงคุณป้าไลล่ายังมีใครอยู่ไหม”

“หนูยังมีชีวิตอยู่! หนูอยู่นี้พี่ชาย!”ไม่นานจากภายในบ้านก็มีเสียงร้องไห้ดีใจของหญิงสาวคนหนึ่งดังออกมา

หลังจากฟังเสียงขนย้ายสิ่งของหลังประตูซักพักประตูก็เปิดออกมีหญิงสาวผมยาวผูกหางม้าหน้าอกเล็กๆและทรวดทรงเต็มไปด้วยพลังความอ่อนเยาว์เป็นสาวน่ารักๆอายุ 15 ปี

ทันทีที่เด็กสาวเห็นเบลซเธอรีบโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของเขาและร้องไห้ออกมา“พี่ชาย!หนูรู้ว่าพี่จะต้องมาช่วยหนู!”

เบลซตบไหล่ไลล่าและถามว่า “คุณป้าและคุณลุงล่ะอยู่ไหน?”

ไลล่าเป็นนักเรียนที่เบลซเป็นครูสอนพิเศษให้ฟรีเพราะตอนที่เขาพึ่งย้ายมาใหม่ๆก็ได้รับการต้อนรับจากพ่อแม่ของเธออย่างประทับใจและเป็นกันเองไม่น้อยแถมยังช่วยและแนะนําเขาไม่น้อยเรียกได้ว่าเป็นคุณลุงคุณป้าที่ใจดีมากๆแม้ว่าปกติไลล่าจะซนมากแต่เธอก็เคารพรักเบลซมากทําให้พ่อแม่ของเด็กสาวไม่ต้องเป็นห่วงเพราะเธอเชื่อฟังเบลซ์เสมอแม้จะมีเถียงเค้าบ้างในเวลาที่เธอไม่พอใจ

ไลล่ายกใบหน้าที่เปื้อนน้ําตาของเธอและพูดว่า“หนูโทรศัพท์หาพวกเขาแล้วแต่ไม่มีสัญญาณเลยแถมไฟก็ดับด้วยข้างนอกก็มีพวกตัวประหลาดหนูกลัวจังเลย”
ไลล่าดูน่ารักขึ้นมาทันทีเมื่อเทียบกับเวลาปกติแตกต่างอย่างสิ้นเชิงระหว่างภูตน้อยแสนซนกับตอนนี้

เมื่อโลกเปลี่ยนไปคนส่วนใหญ่ได้กลายเป็นอาหารของสัตว์อสูร ไล่ล่าซ่อนตัวอยู่ในห้องมองออกไปนอกหน้าต่างมองดูคนที่วิ่งออกไปด้านนอกถูกกินโดยสัตว์เธอโทรหาคนรู้จักก็ไม่มีแม้แต่ สัญญาณเธอกลัวและทําอะไรไม่ถูกสองสามวันที่ผ่านมาได้แต่กินขนมและอาหารที่ค้างอยู่ในตู้เย็นด้วยความหวาดกลัวตอนที่เธอได้ยินเสียงเบลซด้านหน้าบ้านหัวใจของเธอสงบลงเล็กน้อย

เบลซได้พูดขึ้นว่า “หนูควรมาพร้อมกับพี่ในเวลานี้ที่นี้ไม่ปลอดภัยที่จะอยู่ระยะยาว” (แอดมิน : -*- ไอพี่หมี!!!!)

“พี่ชายรอหนูแปปนึงนะไลล่าไปที่ห้องของเธอสวมกระเป๋าเป้สะพายหลังของเธอใส่หมวกเบสบอลและสวมรองเท้าผ้าใบจากนั้นก็วิ่งไปที่ด้านข้างของเบลซ

“เสร็จแล้วใช่ไหม ไปกันเถอะ!”เบลซอดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็กน้อย “ช่างรู้จักเตรียมพร้อมจริงๆ”แล้ววิ่งลงมาพร้อมกับไลล่าลงมาชั้นล่าง

หลังจากที่วิ่งลงมาชั้นล่างรวมกับจางมู่และชินทั้งสี่รีบวิ่งเข้าไปในรถบัสฝากไลล่าไว้ในรถแล้วออกไปสํารวจบ้านอื่นๆต่อแต่ก็ต้องผิดหวังเนื่องจากไม่มีใครอยู่เลย

แล้วเบลซก็พูดกับเอมิเลียว่า “ตอนนี้ออกจากที่นี่ได้แล้ว ไปสํารวจที่อื่น!”

หลังจากสํารวจรอบๆพวกเขาก็ได้ขนเฟอร์นิเจอร์กลับไปจํานวนไม่น้อยพร้อมกับอุปกรณ์ทั่วๆไปอย่างอุปกรณ์ช่างจํานวนหนึ่งและ อาหารบางส่วนอีกด้วย

“โกร็วววววววว” ในขณะที่เสียงกําลังสํารวจของซีฟอสดังขึ้นในจิตใจของเบลซและมันได้ความรู้สึกบางอย่างผ่านสายสัมพันธ์มาได้ว่า “พบผู้รอดชีวิตแล้ว!”

“งั้นเดี๋ยวฉันจากที่ตําแหน่งของนาย”เบลซส่งความคิดกลับไปแน่นอนว่าเจ้าดาบน้อยเป็นสัตว์อสูรสงครามของเค้าเค้ารู้ตําแหน่งของมันตลอดไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหนก็ตาม

เบลมองมาที่เพื่อนๆแล้วพูดว่า “เจ้าดาบน้อยเจอผู้รอดชีวิตแล้ว และเราควรจะต้องไปที่นั้นดูหน่อยอย่างน้อยๆก็น่าจะได้ข้อมูลเกี่ยวกับสองสามวันที่ผ่านมา”

“งั้นไปกันแต่ว่าตรงไหนหละ?” เอมิเลียถาม

เบลซบอกทางให้กับเอมิเลียขณะที่ไลล่ากําลังแนะนําตัวกับทุกคน

“หนูชื่อไลล่า แองเจล่าค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักพี่ๆทุกคนนะคะ” ไลล่ากล่าวแนะนําตัวด้วยน้ําเสียงใสแจ๋วจากนั้นเธอหันไปสบตากับกระต่ายน้อยเหมียนเหมียนจนต้องอุทานออกมาว่า“น่ารักจัง!” แล้ว เธอก็เข้าไปอุ้มมันมากอดพลางลูบๆดึงๆเล่นไปมา

“ไม่นะอย่าทําแบบนั้นจิอา อาจักจี้นะไม่ ไม่ ไม่ หม่าม้าช่วยหนูด้วยยยย”เหมียนเหมียนส่งข้อความขอความช่วยเหลือให้เอมิเลีย เธอเลยหันกลับมาแล้วตอบว่า

“ก็หน้ารักดีออก กระต่ายตัวนั้นของพี่เองเล่นกับมันได้ตามสบายเลยนะจ๊ะ”

“ม่ายยยยยยยย”

หลังจากนั้นไม่นานเบลซก็เจอเจ้าดาบน้อยที่เกาะอยู่บนกําแพงตี มันสะบัดหัวไปที่อีกฝั่งหนึ่งของกําแพง

เบลซและเพื่อนๆลงจากรถบัสยกเว้นไลล่าและเดินไปยังกําแพงอีกฝั่งที่เจ้าดาบน้อยบอก

ทุกคนเห็นกลุ่มคนที่แต่งกายวิจิตรพิสดารย้อมสีผม ถือท่อนไม้และไม้เบสบอลในมือ

บนถนนสายนี้เบลซไม่เห็นสัตว์อสูรเลยเพราะผู้คนไม่ค่อยใช้ทางเส้นนี้ผ่านทางเพราะเป็นทางเปลี่ยวและมีพวกนักเลงอยู่เยอะ
ผู้คนหลายสิบคนเห็นพวกเบลซเข้าพวกเขารีบวิ่งเข้ามาอย่างกระชั้นชิด

ไม่นานก็วิ่งไปด้านอ้อมหน้าอ้อมหลังปีดกั้นเส้นทางพวกเขาทันที

“หยุดเดี๋ยวนี้! ฉันบอกให้หยุด!”

“ฆ่า!” ข้อมือของเบลซสะบัดเถาพิษโลหิตทั้งเจ็ดกําลังจะผุดออกมาจาก แขน

“ไม่พวกเขาเป็นคนนะ”เอมิเลียคว้าแขนห้ามเขาไว้เบลซขมวดคิ้ว

เหมือนเอมิเลียจะยังไม่ได้ได้สัมผัสกับความโหดร้ายของโลกนี้ยัง ไม่เคยสัมผัสถึงด้านมืดของจิตใจคนอย่างน้อยๆเธอก็ควรมีเซ้นในการปกป้องตัวเองบ้างในขณะที่เอลลี่จับด้ามดาบเตรียมพร้อมจางมู่ถือคันธนูส่วนชินก็มีออว่าธาตุดินล้อมรอบ

ชายหนุ่ม 7 คนที่ติดอาวุธด้วยมีดพร้าก็เดินเข้ามา

“ลูกพี่! 2คนนั้นสวยสุดไปเลย” คนที่ย้อมผมสีแดงสวมแหวนใส่จมูกอายุประมาณ 17 ปีมองมาทางเอลลี่และเอมิเลียด้วยสายตาลามกตื่นกาม เขาพูด และเลียริมฝีปากของเขาคนที่ยืนติดกับเขาเป็นผู้ชายสูง190 เซนติเมตร อ้วนลงพุงถือมีดพร้าอยู่ใน
มือคนที่แต่งตัวประหลาดที่เป็นผู้นํามองไปที่ทุกคนแล้วพูดเสียงลึกว่า “ผมเป็นลูกพี่ของกลุ่มเด็กแว้นนี้!ทิ้งอาวุธและอาหารลงซะแล้วผมจะปล่อยพวกคุณไป”