The Great Demon System - ตอนที่ 37 : การทรมานที่รอมานาน

TL’s Note : เนื้อหาในตอนนี้มีฉากความรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ขอบคุณครับ

ก่อนที่จะดำเนินการทรมานต่อไป โมบี้และเจย์เดนได้มัดแขนและขาของ นาธานเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่พยายามขัดขืนอะไรอีก

โมบี้พึ่งทำลายนิ้วทั้งหมดของนาธานเสร็จและฉีกเล็บทั้งหมดออก นาธานส่งเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาราวกับน้ำตก จนท่วมใบหน้าของเขาในทุกจังหวะที่โมบี้กระทำ

เมื่อเล็บมือสุดท้ายของนาธานหลุดออก เขาคิดว่ามันจะเป็นการสิ้นสุดการทรมาน

อย่างไรก็ตามเขาเข้าใจผิดอย่างน่าเศร้า

ทันใดนั้นแสงสีเขียวก็ส่องสว่างลงมายังมือของนาธาน และทุกนิ้วก็หายเป็นปกติ

“เดวิด!? แกมาจากไหนเนี่ย!? ไอ้ชั่ว! นี่แกทำงานให้กับพวกนี้มาตลอดงั้นเหรอ!” นาธานคำรามด้วยความโกรธและความประหลาดใจที่มากขึ้นเรื่อย ๆ

“ไม่น่า ฉันเอง!” เจย์เดนพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เธอเปลี่ยนร่างกลับสู่ร่างเดิม

“ก… ก… ก… ก… แกมันไม่ใช่มนุษย์! แกเป็นตัวอะไร!” นาธานกรีดร้องราวกับคนบ้า

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่แกเพิ่งสังเกตเห็นเหรอ! แน่นอนว่าพวกเราไม่ใช่มนุษย์พวกเราเป็นปีศาจ!” โมบี้กล่าวพร้อมกับจ้องเข้าไปในดวงตาของนาธานโดยใช้ทักษะ “Nightmare” ของเขา

ทักษะนี้ใช้เวลาเพียงวินาทีเดียวแต่สำหรับนาธานมันคือเวลาหลายวันหรือหลายสัปดาห์

จากนั้นโมบี้ก็ย่อตัวลงไปที่ระดับสายตาของนาธาน แล้วมองตรงเข้าไปในดวงตาที่ซีดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัวของเขา

“แกพร้อมสำหรับรอบที่ 2 หรือยัง” โมบี้กล่าวด้วยรอยยิ้มแบบซาดิสต์

‘ฉันรอที่จะพูดประโยคนี้มานานแล้ว’ โมบี้คิดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ พลางแต่บ่าของตัวเอง

โมบี้หักนิ้วทั้งหมดของนาธานอีกครั้งและฉีกเล็บทั้งหมดออก ความเจ็บปวดนั้นหนักพอ ๆ กับครั้งแรกขณะที่นาธานยังคงกรีดร้องและร้องไห้ออกมาอยู่ตลอด จากนั้นเจย์เดนก็จะรักษามือของเขาและพวกเขาจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

โมบี้ทำซ้ำแบบนี้อยู่ 10 ครั้งก่อนที่เจย์เดนจะเข้ามาขัดจังหวะเขาในที่สุด

“ถึงตาฉันบ้างได้ไหม! นายคงไม่เก็บเรื่องสนุกนี่ไว้คนเดียวหรอกนะ!” เจย์เดนพูดกับโมบี้ด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะฉุน ๆ นิดหนึ่งแล้ว

“ได้สิ! เต็มที่เลย” โมบี้พูด เขายิ้มให้กับเธอและเดินออกมาจากนาธาน

“แกรู้ไหมว่าฉันรู้สึกอึดอัดแค่ไหนทุกครั้งที่แกจ้องฉันเหมือนฉันเป็นตุ๊กตา และทุกครั้งที่แกเรียกฉันว่า “ที่รัก” หรือ “ที่รักของฉัน” ฉันอยากจะอ้วกทุกครั้ง ฉันต้องแกล้งทำเป็นชอบแกและทำให้แกคิดว่าแกมีโอกาสจะแอ้มฉัน แต่ทั้งหมดนั้นมันก็คุ้มค่าสำหรับในช่วงเวลานี้!” เจย์เดนกล่าวด้วยรอยยิ้มเหยียดหยาม

“แกรู้ไหมว่าแกพูดว่า “ที่รัก” ทั้งหมดกี่ครั้ง ? แต่ฉันจำได้ว่ามัน 17 ครั้ง! และฉันจะทำให้แกชดใช้ในทุกคำ! เจย์เดนพูดขณะที่เธอถอดกางเกงและกางเกงในของนาธานเปิดเผยทหารม้าตัวจิ๋วของเขา

“นั่นคือสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่น่ารังเกียจและน่าขยะแขยงที่แกคิดว่าจะได้สอดใส่เข้าไปในตัวฉันงั้นเหรอ?!” เจย์เดนกล่าวพลางหัวเราะเสียงดังลั่น

“น่าสมเพช!” เธอคำรามในขณะที่เธอใช้พลังเงาฟันมันออกมา

เลือดเริ่มไหลทะลักออกมาจากบริเวณที่เคยเป็นอวัยวะเพศของเขา

นาธานส่งเสียงกรีดร้องดังกว่าเสียงกรีดร้องทุกครั้งที่เขาเคยทำ น้ำตาไหลอาบใบหน้าของเขาในขณะที่เขากรีดร้องระคนหายใจหอบแฮก ๆ ระหว่างมองดูตรงบริเวณที่เคยเป็นอวัยวะเพศของเขา

เจย์เดนหยิบสิ่งนั้นของนาธานขึ้นมาจากพื้นโดยใช้ความสามารถเงาของเธอ เธอนั้นไม่ยอมที่จะแตะต้องหรือแม้แต่เข้าใกล้ทหารม้าตัวจิ๋วที่น่าขยะแขยงของเขา

“แกยังคาดหวังให้ฉันลองดูดไอ้จ้อนอันเล็ก ๆ ที่น่าขยะแขยงนี่อยู่ไหม ทำไมไม่ลองชิมเองล่ะ!” เจย์เดนพูดในขณะที่เธอบังคับให้ปากของนาธานอ้าออกโดยใช้ความสามารถเงาของเธอ ก่อนจะยัดอวัยวะเพศของเขาเข้าไปในปาก จนเขาแทบจะสำลักมันออกมา

นาธานเริ่มสำรอกอวัยวะเพศของตัวเองออกมา ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกลัวและอับอาย เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อจะคายมันออกมาจนสำเร็จในที่สุด

“อย่าเพิ่งดีใจไป!” เจย์เดนกล่าวพร้อมหัวเราะเบา ๆ

“นี่เป็นครั้งที่ 1 จากทั้งหมด 17 ครั้งเท่านั้น! แกยังต้องอดทนกับมันอีก 16 ครั้ง” เจย์เดนพูดด้วยรอยยิ้มที่จะทำให้นาธานต้องโกรธตัวเองอย่างแน่นอนถ้าเขายังมีอวัยวะเพศอันอื่น ๆ ให้ทำ

ทันใดนั้นเจย์เดนก็เปลี่ยนเป็นสาวผมสั้นสีเขียวแทนเดวิดเพื่อทำการรักษาเขา

“ความสามารถของเดวิดเพื่อนของแกช้ามากและอ่อนแอเมื่อเทียบกับเด็กผู้หญิงคนนี้ เขาไม่สามารถงอกแขนขาที่ขาดได้เลย เพราะเขาถูกจำกัดไว้ที่การรักษากระดูกและการบาดเจ็บทั่วไปเท่านั้น ฉันดีใจที่ได้เจอคน ๆ นี้ ไม่เช่นนั้นเรื่องแบบนี้คงจะเกิดขึ้นไม่ได้!” เจย์เดนกล่าวด้วยรอยยิ้มขณะที่เธอรักษาอวัยวะเพศของนาธานให้หายสนิท นั่นทำให้อวัยวะเพศของนาธานอันใหม่งอกออกมาเหมือนเดิม

หลังจากที่ต้องวนอยู่ในลูปนรกนี้จนครบ 16 ครั้งที่เหลือ การงอกและการถูกตัดแล้วยัดใส่เข้าไปในปากอย่างโหดเหี้ยม ในที่สุดก็ถึงคราวของโมบี้ที่จะต้องทรมานเขาอีกครั้ง

ณ จุดนี้นาธานไม่สามารถรู้สึกถึงร่างกายด้านล่างของเขาได้อีกต่อไป เขาสงสัยว่าเขาจะสามารถไปห้องน้ำได้โดยไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับอาการ PTSD ที่รุนแรง หรือถ้าทหารม้าตัวจิ๋วของเขาจะยังสามารถใช้งานได้อย่างปกติอีกครั้ง แต่นั่นเป็นความกังวลที่น้อยที่สุดของนาธาน เพราะถ้าหากเขาตายไปก่อนแล้วก็ไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องไปใช้ห้องน้ำหรือใช้อวัยวะเพศของเขาอีกต่อไป (PTSD ย่อมาจาก Post-Traumatic Stress Disorder โรคเครียดหลังผ่านเหตุการณ์ร้ายแรง)

ผิวของนาธานซีดราวกับภูตผีปีศาจ ดวงตาของเขาเหือดแห้งไปนานแล้วและเขาก็แทบสูญเสียเสียงที่จะใช้ในการกรีดร้อง

“แกมีความสุขที่ได้เจอฉันอีกครั้งหรือเปล่า!” โมบี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม

นาธานพยายามจะวิ่งหนีโมบี้ทันทีที่เขาเข้ามาใกล้ แต่ต้องลงเอยด้วยการดิ้นรนในสภาพที่ดูเหมือนหนอนกำลังชักดิ้นชักงออย่างเต็มที่ เขากรีดร้องและร้องไห้ออกมา ทว่ากลับไม่มีเสียงหรือน้ำตาอะไรออกมาทั้งนั้น

นาธานยังไม่ฟื้นจากทักษะ “Nightmare” ของโมบี้ซึ่งมันรู้สึกทรมานมากกว่าทุกสิ่งที่เขาเคยผ่านมา ในชีวิต สิ่งที่นาธานต้องการคือการตายอย่างรวดเร็วโดยไม่ต้องเจ็บปวดอีก เพราะความเจ็บปวดต่าง ๆ ที่เขาได้รู้สึกมานั้นมันไม่เคยจางหายไปและเขาก็ไม่ชินชากับมัน ในทุกครั้งที่รู้สึกเจ็บปวด มันดูเหมือนจะรุนแรงมากขึ้นทุกครั้ง ทว่าเขานั้นก็รู้ดีว่าความปรารถนาของเขานั้นมันไกลเกินเอื้อมมากไป

“เจย์เดน เธอช่วยเป็นเกียรติในการรักษาดวงตาและเส้นเสียงของเขาให้ฉันได้ไหม ฉันอยากได้ยินเสียงกรีดร้องที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเขาและเห็นน้ำหูน้ำตาของเขาอีกครั้ง” โมบี้กล่าวพร้อมกับรอยยิ้มที่อบอุ่นที่มีต่อเจย์เดน

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ!” เจย์เดนตอบด้วยรอยยิ้มน่ารัก พลางทำตามที่โมบี้ร้องขอ

“ได้โปรด !! ฆ่าฉันไปเสียที!! ฉันไม่สามารถทนรับมันได้อีกต่อไปแล้ว!! ฉันขอร้อง!!” นาธานกรีดร้องทันทีที่รู้สึกว่าเสียงของเขาได้รับการเยียวยา

ทันใดนั้นโมบี้ก็เริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่งกับคำพูดของนาธาน จากนั้นเขาก็ตัดเชือกที่มัดตัวของนาธานเอาไว้ออก และมองตรงเข้าไปในดวงตาของเขาด้วยแววตาที่เป็นประกายเล็กน้อย

“กำหมัดของแกขึ้นมา แล้วยัดใส่เข้าไปในตูดของแกซะ” โมบี้สั่งด้วยน้ำเสียงเผด็จการ

โมบี้พบว่าเขาสามารถใช้ “Lesser Mind Control” เพื่อทำให้ผู้คนนั้นทำร้ายตัวเองได้ตราบเท่าที่มันไม่รุนแรงหรือสาหัสถึงแก่ชีวิต เขาไม่สามารถควบคุมให้หักกระดูกของตัวเองได้ แต่ถ้าเป็นการกินหรือดื่มอะไรก็ตามเป็นไปได้ทั้งนั้น การยัดกำปั้นของใครก็ตามใส่เข้าไปในทวารหนักนั้นก็อยู่ในขอบเขตของความเป็นไปได้ของการควบคุมจิตใจเช่นกัน เขานั้นมีเวลามากพอที่จะทดลองกับเหล่าสมาชิกแก๊งค์ของนาธานคนอื่น ๆ พวกเขาเหล่านั้นล้วนเป็นหนูทดลองที่สมบูรณ์แบบ

ทันใดนั้นนาธานก็รู้สึกเหมือนสูญเสียการควบคุมร่างกาย ขณะที่มือของเขากำลังขยับด้วยตัวของมันเอง เขากำหมัดขึ้นและเอามือสอดใส่เข้าไปในทวารหนักของเขาจนลึกพอสมควร

หลังจากผ่านไป 5 วินาที นาธานก็ดึงมือที่เปื้อนอุจาระออกมาจากรูทวารของเขา มันส่งกลิ่นที่ชวนอ้วกออกมาอย่างร้ายกาจ

“ตอนนี้ แกก็กินมันเข้าไปซะ!” โมบี้พูดพร้อมกับชี้ไปที่อุจจาระที่ปกคลุมมือของนาธานขณะที่เขาเริ่มหัวเราะ

นาธานพยายามอย่างเต็มที่ที่จะขัดขืนแต่มันก็ไม่มีประโยชน์ ก่อนที่เขาจะรู้ตัว เขาก็เริ่มดูดมือของเขาเหมือนเด็กวัยหัดเดินอีกครั้ง เขาเลียอุจจาระทั้งหมดที่เปรอะเปื้อนอยู่บนมือของเขาจนสะอาด

แม้ว่าร่างกายของนาธานจะเคลื่อนไหวด้วยตัวเอง แต่รสชาติของอุจจาระของเขาที่อยู่ในปากนั้นเป็นสิ่งที่รู้สึกได้จริง

ทันทีที่การควบคุมจิตใจจบลง นาธานก็อาเจียนออกมาเป็นลิตร

“มันคือแกนี่เอง! แกเป็นคนที่ควบคุมร่างกายของฉันและทำให้ฉันทำทุกอย่างที่แปลกประหลาดในห้องน้ำวันก่อน โชคดีที่ไม่มีใครเห็น แต่ฉันรู้ว่าจริง ๆ แล้วแกมีจุดประสงค์อย่างอื่น!” นาธานพูดพึมพำออกมา

“ฉันประหลาดใจนะที่แกสามารถประติดประต่อเรื่องราวได้อย่างถูกต้อง แม้ว่าจะเคยโดนมาก่อนหน้านี้แล้วก็ตาม! ฉันนึกว่าฉันต้องทำมากกว่านี้ซะอีก! แต่ก็ใช่ ฉันได้ถ่ายวีดีโอทุกอย่างที่แกทำในวันนั้นไว้แล้ว และฉันก็กำลังจะโพสต์ลงในโลกออนไลน์! มันน่าจะทำเงินได้มากเลยจากวิดีโอนั้น! ” โมบี้กล่าวพร้อมกับหัวเราะอย่างยียวน

“โอ้เจ้าแห่งปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ โมบี้ เคน!! ได้โปรดเมตตาต่อผมด้วย!! ผมจะทำทุกอย่างตามที่ท่านต้องการ !! โปรดให้ผมได้เป็นทาสของท่านไปตลอดกาล!! ผมสัญญาว่าผมจะเป็นประโยชน์ต่อท่านแน่นอน!!” นาธานกรีดร้องราวกับคนบ้า

เขาสูญสิ้นศักดิ์ศรีไปจนหมดแล้ว ดังนั้นการยอมอ้อนวอนขอความเมตตาสักครั้งจะเป็นอะไรล่ะ แม้ว่ามันจะมีโอกาสเพียง 0.000000001% ที่จะสำเร็จก็ตาม

ทันทีที่นาธานพูดแบบนั้น โมบี้ก็ทำท่าเหมือนครุ่นคิดถึงสิ่งที่นาธานพูด

‘ฉันเดาว่าถึงเวลาแล้วที่ฉันจะลองแบบนี้ดู!’ โมบี้คิดพลางเผยรอยยิ้ม

“ก็ได้! แต่แกควรทำตัวเองให้มีประโยชน์มากกว่านี้! เมื่อแกกลายเป็นคนรับใช้ของฉัน แกจะถูกผูกมัดด้วยคำพูดและคำสั่งของฉันและไม่อาจต่อต้านมันได้ โมบี้พูดขณะที่เขาวางมือลงบนศีรษะของนาธาน

“ผมขอขอบคุณ เจ้าแห่งปีศาจผู้ทรงพลังที่สุดสำหรับความเมตตาครั้งนี้!! ผมสัญญาว่าจะยอมเป็นทาสผู้ซื่อสัตย์ตราบชั่วนิรันดร์ของท่าน!! ผมจะต้องทำประโยชน์ให้กับท่านได้อย่างแน่นอน!!” นาธานกรีดร้องด้วยอารมณ์ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง

การเสี่ยงดวงกับโอกาส 0.000000001% ของเขาได้รับการตอบรับแล้ว และตอนนี้เขามีโอกาสครั้งที่สองในชีวิต! ในที่สุดเขาก็สามารถมองเห็นแสงสว่างเล็กน้อยที่ปลายอุโมงค์สีดำสนิทนี้ได้ และเขาพยายามไขว่คว้าทุกเศษเสี่ยวของความหวังที่ยังเหลืออยู่

ทันใดนั้นพลังงานที่ไม่รู้จักก็เริ่มแทรกซึมเข้าสู่ร่างกายของเขา มันไม่เหมือนกับอะไรที่เขาเคยสัมผัสมาก่อนในชีวิต เขารู้สึกเหมือนว่ามันเป็นพรแห่งความสุขอย่างแท้จริง เขารู้สึกถึงความสบายราวกับความเจ็บปวดและความกังวลทั้งหมดก่อนหน้านี้ของเขากำลังลอยไปกับกระแสน้ำ

แต่ฉับพลันนาธานก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างมากที่มาจากศีรษะของเขาตรงบริเวณที่โมบี้สัมผัสอยู่

“แกคิดว่าฉันจะโง่ขนาดนั้นเลยเหรอ” โมบี้ตวาดขณะที่เขาจับศีรษะของนาธานแน่นขึ้นจนเกิดรอยแตกร้าวในกะโหลกศีรษะของนาธาน

ทันใดนั้นนาธานก็รู้สึกเหมือนเลือดของเขากำลังเดือดด้วยความร้อนจากดวงอาทิตย์นับ 1,000 ดวง

กระดูกทุกชิ้นในร่างกายของเขาบิดงอเป็นรูปร่างแปลกประหลาด พวกมันล้วนหักครั้งแล้วครั้งเล่าจนแหลกละเอียด

เขารู้สึกเหมือนอวัยวะทั้งหมดของเขากำลังจะถูกขย้อนออกมาจากข้างใน

เขารู้สึกว่าผิวหนังของเขาเริ่มพุพองอย่างรุนแรงราวกับโดนลาวาเหลวร้อนสัมผัส

เลือดสีดำเริ่มพวยพุ่งออกมาจากอวัยวะทุกส่วนของร่างกายเป็นลิตร ๆ

ผมสีบลอนด์ของเขาก่อนหน้านี้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวโพลน ก่อนที่จะเริ่มหลุดล่วงลงไปกองที่พื้น ซึ่งทำให้เขาหัวล้าน

ผิวของเขาเริ่มเหี่ยวแห้งและมีริ้วรอยอย่างรวดเร็ว และไขมันในร่างกายของเขาก็เริ่มจางหายไป ทำให้เขาดูเหมือนชายชราที่หิวโหย

ความทรมานนี้กินเวลานานกว่า 10 นาทีก่อนที่มันจะหยุดลง ตอนนี้นาธานนอนหมอบอยู่บนพื้นดินโดยสมบูรณ์และแห้งเหี่ยวเหมือนเศษใบไม้ แต่ทว่าเขานั้นยังคงมีชีวิตอยู่

โมบี้และเจย์เดนเฝ้าดูปรากฏการณ์ทั้งหมดด้วยความหวาดหวั่นผสมตื่นเต้น เหมือนกับว่าพวกเขากำลังดูรอบชิงชนะเลิศฟุตบอลโลกที่ทีมโปรดของพวกเขาสามารถพลิกกลับมาชนะจากการโดนนำไปก่อน 20-0 ภายในช่วง 10 นาทีสุดท้ายของการแข่งขันเท่านั้น

การทดลองของโมบี้จบลงได้ดีกว่าที่เขาคาดไว้มาก! โมบี้อยากทดสอบการทดลองนี้มานานแล้วและหนูทดลองตัวไหนจะดีไปกว่านาธาน

โมบี้สังเกตเห็นความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสทั้งหมดที่มาพร้อมกับการกลายร่างเป็นปีศาจเขาจึงต้องการทดสอบว่ามันสามารถกลายเป็นวิธีทรมานได้หรือไม่ ทฤษฎีของโมบี้คือถ้าเขาใส่พลังงานปีศาจให้แก่นาธานน้อยกว่าที่จำเป็นและไม่ได้ให้พลังด้วยเจตนาที่ต้องการจะทำให้เขากลายเป็นปีศาจ ซึ่งมันก็น่าจะให้ผลการทรมานที่เจ็บปวดเช่นเดียวกัน โดยที่สุดแล้วเขาจะไม่ได้กลายร่างเป็นปีศาจ

จำนวนความทรมานและความเจ็บปวดที่เขาได้เห็นนั้นมันดูเจ็บปวดมากกว่าและใช้เวลานานกว่าที่ทั้งเขาและเจย์เดนเคยสัมผัสมา

‘เอาล่ะ ถึงเวลาตรวจสอบผลของมันแล้ว!’ โมบี้คิดขณะที่เขาใช้ทักษะการตรวจสอบกับนาธาน

————————————-

ชื่อ: นาธาน จอห์นสัน

เผ่าพันธุ์: มนุษย์

ความสามารถ: ดิน เลเวล 1

ระดับพลัง: 40

พลังชีวิต: 9/100

มานา: 0/1

ความแข็งแรง: 1

ความคล่องตัว: 1

ความฉลาด: 1

ความอดทน: 1

พลังจิต: 0

————————————-

ตาของโมบี้เบิกกว้างด้วยความตกใจหลังจากได้เห็นค่าสถานะของนาธาน ค่าสถานะต่าง ๆ ของเขาลดลงอย่างมากจนถึงขั้นเดียวกับคนพิการ สิ่งเหล่านี้เป็นค่าสถานะของเด็กวัยเตาะแตะหรือไม่ก็ทารกแรกเกิด

โมบี้สังเกตว่าเขายังคงเป็นมนุษย์อยู่ ซึ่งหมายความว่าการทดลองของเขาประสบความสำเร็จอย่างสมบูรณ์แบบ!

‘ฉันประทับใจมากที่นายคิดทุกอย่างเหล่านี้ด้วยตัวเอง!’ เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากในหัวของโมบี้ซึ่งเขาไม่ได้ยินเสียงนี้มาสักพักหนึ่งแล้ว

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา เอวีเลียนั้นเงียบมาก เหมือนเธอนั้นนั่งเพลิดเพลินกับโชว์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นพลางกินป๊อปคอร์นไปด้วยอย่างสบายอารมณ์ สิ่งที่โมบี้ได้ยินจากเธอคือเสียงหัวเราะที่ดังอย่างบ้าคลั่งที่มีเรื่องตลก ๆ เกิดขึ้นหรือเมื่อเขาเริ่มทรมานผู้คน

นี่เป็นครั้งแรกในช่วงเวลาที่ผ่านมาที่เขาได้ยินเธอพูดกับเขา

‘เมื่อนายปล่อยพลังงานปีศาจเข้าไปในมนุษย์โดยไม่ได้มีความตั้งใจที่จะทำให้เขากลายเป็นปีศาจมันจะทำให้เขานั้นเจ็บปวดและทรมานอย่างมากเกินกว่าจะทนได้ไหว มันเจ็บปวดยิ่งกว่าการวิวัฒนาการของนายหลายเท่า ไม่ต้องสงสัยเลย แต่เทคนิคนี้มันก็มีข้อจำกัดหลายประการ เช่นสามารถใช้ได้เฉพาะในกรณีที่คู่ต่อสู้อ่อนแอลงอย่างที่สุดและได้รับบาดเจ็บ หรือเมื่อมีคนเต็มใจให้นายปล่อยพลังงานปีศาจของนายเข้าไปในร่างกายของเขา นั่นคือเหตุผลที่เทคนิคนี้ใช้สำหรับการทรมานเท่านั้น ยิ่งนายฉีดพลังงานปีศาจเข้าไปในเป้าหมายของนายมากเท่าไหร่ นายก็จะทำให้พวกเขาทุกข์ทรมานมากขึ้นเท่านั้น แต่เมื่อนายใส่พลังปีศาจใส่นาธานน้อยกว่าความต้องการที่จะเปลี่ยนมนุษย์ให้กลายเป็นปีศาจ มันจะทำให้เกิดความเจ็บปวดอย่างมากเลยทีเดียว‘ เอวีเลียอธิบาย

‘ขอบใจสำหรับคำอธิบายนะ เอวีเลีย! ดูเหมือนว่าทฤษฎีของฉันส่วนใหญ่จะเป็นจริง!’ โมบี้คิดตอบเธอด้วยความตื่นเต้น

ตอนนี้โมบี้มีวิธีการทรมานที่รวดเร็ว ง่ายและเจ็บปวดมากเกินกว่าที่เขาจะทำได้ตามปกติแล้ว

‘ทุกวันนี้นายฉลาดขึ้นและมีไหวพริบที่ดีมากขึ้น ฉันเริ่มจะชอบนายมากขึ้นแล้ว! ฉันรู้สึกว่านายจะเป็นเจ้าแห่งปีศาจที่ดีได้!’ เอวีเลียกล่าวด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข

‘ขอบใจสำหรับคำชมนะ เอวีเลีย!’ โมบี้คิด

‘ไม่มีปัญหา! ฉันชมนายก็ต่อเมื่อฉันรู้สึกว่านายสมควรได้รับคำชม และตอนนี้นายสมควรได้รับ!’ เอวีเลียกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วรู้ว่าเธอกำลังยิ้มอยู่

โมบี้มองไปที่ร่างที่ยังไม่ได้สติของนาธานและตัดสินใจที่จะแก้แค้นครั้งสุดท้าย เพราะของอร่อยต้องเก็บไว้กินทีหลังเสมอ

เขาปลดซิปกางเกงของเขาแล้วฉี่ไปทั่วใบหน้าที่เหี่ยวแห้งของนาธาน

ทันใดนั้นนาธานก็ลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ

“ขอโทษทีนะ น้ำมันหมดเลยตัดสินใจจะฉี่ใส่นายแทน!” โมบี้กล่าวด้วยเสียงหัวเราะดังลั่น

นาธานเพิกเฉยต่อกลิ่นเหม็นของปัสสาวะที่ร่างกายของคนตรงหน้าเขาขับออกมาเพราะตอนนี้มันเป็นสิ่งที่ตัวเขากังวลน้อยที่สุด ความทรงจำและความเจ็บปวดจากการทรมานครั้งสุดท้ายของเขาพึ่งพุ่งเข้าอัดตัวของเขาเหมือนโดนรถไฟความเร็วสูงพุ่งชนเลยทีเดียว ร่างกายของเขาอ่อนแออย่างมากจนแทบจะขยับตัวไม่ได้ เขามองไปที่แขนและขาที่แห้งเหี่ยวเหมือนท่อนไม้ของเขาด้วยแววตาหวาดผวา เขาตัวสั่นระรัวยิ่งกว่าเครื่องเจาะถนนเสียอีก

เมื่อเขาเห็นร่างของโมบี้และเจย์เดนในระยะทางสายตา ดวงตาทั้งคู่ของเขาหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิม  มันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะเชื่อ

“อยู่ให้ห่างจากฉันนะ!! อย่าอีกเลย!! ได้โปรดอย่าทำอีก!! ผมขอร้อง!! ผมยอมทำอะไรก็ได้!! จะให้ผมกินไอ้จ้อนหรือขี้ของตัวเองอีกก็ได้!! ทำลายกระดูกทุกอย่างในตัวของฉันให้แหลกละเอียด!! ลอกผิวหนังของฉันออกด้วยมีดเหมือนกับฉันเป็นแอปเปิลก็ได้!! ได้โปรด!! อย่าทำกับผมแบบนั้นอีก!! ” นาธานกรีดร้องเหมือนคนเสียสติไปแล้ว

น่าเศร้าที่แม้ว่า โมบี้อยากจะทำมันอีกครั้ง แต่นาธานก็น่าจะเหี่ยวแห้งและตายไปตรงนี้

โมบี้มองไปที่นาฬิกาเพื่อตรวจสอบเวลา

[22:34]

เคอร์ฟิวจะเริ่มขึ้นในอีก 1 ชั่วโมง 26 นาทีดังนั้นเขาจึงมีเวลาเหลือไม่มาก

ตอนนี้ร่างกายของนาธานอ่อนแอเกินกว่าที่จะถูกทรมาน กระดูกของเขาเปราะบางราวกับท่อนไม้ อวัยวะและโครงสร้างกระดูกของเขาดูเหมือนจะแหลกเหลวแม้ว่าจะได้รับการรักษาอย่างดีก็ตาม

“เจย์เดน! เธอรู้ว่าต้องทำอะไรใช่ไหม!” โมบี้กล่าวกับเจย์เดนด้วยรอยยิ้ม

“แน่นอน!”

“ฉันกำลังรออยู่เลย!!” เจย์เดนกล่าวด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว มันช่างเหมาะสมกับปีศาจที่ทำให้นาธานหวาดกลัวมากกว่าเดิม