The Great Demon System - ตอนที่ 31 : รสชาติของยาของตัวเอง

เดวิดนอนหงายหลังอยู่บนพื้นด้วยความตกใจ ขณะมองชายตรงหน้าเหมือนว่าคน ๆ นี้คือยมทูต

ตรงหน้าเขานั้นเป็นชายคนเดียวกับที่พวกเขาเคยทุบตีและทรมานในตรอกมืด ๆ เมื่อไม่กี่วันก่อน โมบี้ เคน แค่ว่าตอนนี้ตัวเลขบนนาฬิกาของเขาแสดงเป็น 3240 แทนที่จะเป็น 800 อย่างที่เขาจำได้

โมบี้ได้เพิ่มค่าสถานะ 30 แต้มลงในค่าความฉลาดจากค่าเดิมของเขา ซึ่งเขานั้นได้รับหลังจากที่เลเวลเพิ่มขึ้นอีก 3 จากการเอาชนะแอ๊บบี้ได้ ทำให้ระดับพลังของเขาตอนนี้สูงถึง 3240

“บอส!! บอส!! ช่วยด้วย!! มันเป็นพวกแอบอ้างหลอกลวง!! ถ้าเรารวมมือกัน เราถึงจะสามารถเอาชนะมันได้ !!” เขาตะโกนออกมาสุดเสียง

อย่างไรก็ตามไม่มีใครตอบรับการร้องขอความช่วยเหลือของเขา แต่นาธานกลับมาปรากฏตัวด้านหลังโมบี้ พร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง

“ดูเหมือนว่านายจะยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น งั้นขอให้ฉันทำให้นายตาสว่างเองละกันนะ” นาธานพูดขณะที่เขาค่อย ๆ กลายร่างเป็นเด็กผู้หญิง

“นายคิดว่านี่เป็นนาธาน จอห์นสัน แต่จริง ๆ แล้วเป็นฉันเอง เจย์เดน กริฟฟิธ!” เธอพูดพร้อมหัวเราะเบา ๆ

“เจย์เดน กริฟฟิธ?! แล้วนาธานอยู่ไหนกัน! นายทำอะไรกับหัวหน้าของฉัน!” เดวิดเริ่มร้องไห้

เดวิดมองไปที่นาฬิกาที่ส่ายไปมาของเจย์เดนซึ่งแสดงค่าพลังอยู่ที่ 6470

นับตั้งแต่ที่เธอกลายเป็นปีศาจ พลัง และร่างกายปีศาจของเธอนั้น ทำให้เธอมีระดับพลังที่เพิ่มขึ้นอย่างมาก

แน่นอนว่าเธอมักจะซ่อนความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเธอไว้เช่นเดียวกับโมบี้เพื่อไม่ให้เกิดความสงสัยจากทางกองทัพ

นอกจากนี้เธอยังเลเวลเพิ่มขึ้นอีก 10 จากการที่โมบี้ทำภารกิจลับเพื่อเปลี่ยนมนุษย์คนแรกของเขาให้กลายเป็นปีศาจ

ค่าสถานะปัจจุบันของเธอมีดังนี้:

**********

ชื่อ: เจย์เดน กริฟฟิธ

เผ่าพันธุ์: ปีศาจระดับต่ำ (Doppelganger)

ความสามารถ: เงา ระดับ 4

เลเวล: 25

XP: 1750/15000

ระดับพลัง: 6470

พลังชีวิต: 120/120

มานา: 175/175

พลังปีศาจ: 124/175

ความแข็งแกร่ง: 167

ความคล่องตัว: 202

ความฉลาด: 175

ความอดทน: 103

พลังจิต: 25

**********

“นายคงยังไม่เข้าใจ บอสของนายไม่เคยอยู่ที่นี่ มีแค่พวกเราสามคนเท่านั้น ในถ้ำแห่งนี้จะไม่มีใครได้ยินนายไม่ว่านายจะกรีดร้องเสียงดังแค่ไหน และเชื่อฉันได้เลยเมื่อฉันพูดแบบนี้เสียงกรีดร้องของนายจะต้องดังลั่นอย่างแน่นอน” โมบี้กล่าวด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

“เป็นแกนี่เอง! แกต้องเป็นคนที่ทำลายชีวิตของฉันแน่นอน!! แกคงใช้การสะกดจิตอะไรสักอย่างแน่ ๆ!! ทั้งตอนนี้และเมื่อเช้า!! แกทำลายชีวิตของฉัน ไอ้สารเลวเอ้ย!!” เขากรีดร้องราวกับคนบ้า

“ฉันขอโทษที่ต้องบอกนายนะ แต่นี่ไม่ใช่การสะกดจิต นี่เป็นเรื่องจริง” เจย์เดนพูดขณะที่เธอกลายร่างเป็นเดวิด แล้วทิ้งให้เขาจมอยู่กับกองปัสสาวะที่ไหลออกมาด้วยความหวาดกลัว

เมื่อเขามองเข้าไปในดวงตาของโมบี้ เขาเห็นแสงสีม่วงที่ดูเป็นลางร้ายและไร้ซึ่งความเมตตาปราณีฉายชัดอยู่ในนั้นทั้งสองข้าง เขารู้สึกเหมือนตกอยู่ในห้วงของฝันร้ายที่เลวร้ายยิ่งกว่าที่เขาเคยนึกถึงมาก่อนในชีวิต แต่ครั้งนี้ฝันร้ายนั่นมันช่างรู้สึกเหมือนจริงอย่างมาก

“พ… พ… พวกแกสองคนเป็นมนุษย์หรือเปล่า ?!” เขาพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“ถ้าฉันบอกว่าพวกเราไม่ใช่ล่ะ! ฉันกำลังจะสนุกกับการทรมานทุกส่วนในร่างกายแก” โมบี้พูดพร้อมกับหัวเราะอย่างกวนประสาท

เดวิดรู้ทันทีว่าเขาจะต้องทำอะไร มีทางเดียวเท่านั้นที่จะรอดพ้นจากสถานการณ์ตรงหน้าของเขาไปได้

เขาคว้ามีดที่อยู่ข้างเอวของเขาและปาดไปที่คอของเขาเพื่อหวังให้ตายอย่างรวดเร็วและไม่เจ็บปวด

แต่เขาต้องรู้สึกผิดหวังและตกใจเมื่อพบว่าจู่ ๆ มีดของเขาก็หายไปจากมือของเขาเอง

“แกกำลังมองหาไอ้นี่อยู่หรอ ?” โมบี้พูดขณะเล่นกับมีดของเดวิด

เดวิดตื่นตระหนก เขาจึงตัดสินใจทำสิ่งที่คิดว่าดีที่สุด เขาพยายามจะกัดลิ้นของเขาเอง แม้ว่ามันจะเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่ก็ยังดีกว่าการถูกทรมานไม่ว่าจะแบบไหนก็ตามที่เขาต้องทนหากยังมีชีวิตอยู่ต่อไป

ทันทีที่เขาอ้าปากขึ้น จู่ ๆ ผ้าสีขาวก็ถูกยัดเข้าปากมาขวางการกัดของเขา

“ฮา ฮา ฮา ฮา ฮา!! นายพูดถูกโมบี้! การให้ความหวังผู้คนก่อนที่จะทำลายมันทิ้งไป มันโหดร้ายจนน่าตลกแบบนี้นี่เอง” เจย์เดนหัวเราะ

“ตอนนี้เวลาพึ่ง 17:30 น. ไม่ต้องห่วงเราจะมีเวลาสนุกด้วยกันอีกเยอะเลย นายไม่เห็นด้วยเหรอ” โมบี้พูดขณะที่เขาเดินเข้าไปหาเดวิดอย่างช้า ๆ

เดวิดลุกขึ้นยืนและพยายามวิ่งไปให้ไกลที่สุดจากจุดที่เขาอยู่ เขาคงจะกรีดร้องด้วยความกลัวถ้าไม่ใช่เพราะปากของเขาถูกอุดเอาไว้

ทันใดนั้นขาของเขาก็ติดอยู่ที่พื้นและค่อย ๆ จมลงไปในทรายดูด เสาดิน 2 ต้นที่สร้างขึ้นมาจากพื้นค่อย ๆ เลื้อยเข้ามัดแขนทั้งสองข้างของเขาไว้ไม่ให้ขยับได้

เจย์เดนกลายร่างกลับไปเป็นนาธานเพื่อที่จะใช้ความสามารถดินของเขาผูกมัดเดวิดและหยุดเขาไว้

โมบี้ค่อย ๆ เข้าไปใกล้เดวิดที่กำลังหวาดกลัวและถูกตรึงอยู่กับที่ ขณะปรบมือช้า ๆ

“มันไม่ได้ผลหรอก แต่ฉันก็ขอชมเชยแกนะที่พยายาม”

“วันนี้ฉันรู้สึกใจกว้างขึ้นมา ดังนั้นฉันจะเริ่มง่าย ๆ กับแกแล้วกัน ฉันจะทำให้แกรู้สึกถึงรสชาติของยาของตัวเอง” โมบี้พูดในขณะที่หักนิ้วของเดวิดสองสามนิ้ว

เดวิดส่งเสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วทั้งถ้ำ

ปากของเขายังคงถูกผ้าอุดไว้ดังนั้นมันจึงฟังดูเหมือนเสียงครางมากกว่าเสียงร้อง ซึ่งทำให้เจย์เดนหัวเราะเบา ๆ

10 วินาทีต่อมานิ้วทั้งหมดของเขาก็หัก แต่สำหรับเดวิดรู้สึกเหมือนมันนานเป็นนิรันดร์

ใบหน้าของเดวิดมีน้ำตาไหลเปรอะเปื้อนราวกับน้ำตกและไม่ว่าเขาจะพยายามขยับตัวและดิ้นรนมากแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถหลุดรอดออกไปได้

ครู่ต่อมาโมบี้ถือมีดเล่มเดียวกับที่เดวิดพยายามจะฆ่าตัวตายและใช้มันแทงเข้าไปในเล็บทั้งหมดของเขา ขณะที่เขาส่งเสียงร้องครวญครางดัง ๆ สำหรับแต่ละเล็บที่ถูกแทง

เมื่อเดวิดคิดว่ามันจบลงแล้ว เขาก็รู้สึกได้ถึงแสงสีเขียวที่ส่องกระทบนิ้วของเขา เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นเขาเห็นตัวของเขาเองอีกคนกำลังรักษามือของเขา

เจย์เดนได้แปลงร่างเป็นเดวิดและคัดลอกความสามารถในการรักษาของเขาเพื่อรักษาบาดแผลทั้งหมดของเขา

‘นี่สินะที่เขาบอกว่า การได้ลิ้มรสยาของฉันเอง! แล้วที่เขาบอกว่าเขาจะง่าย ๆ กับฉัน ฉันไม่อยากจะรับรู้เลยว่าเขาจะทำอะไรกับฉันต่อไป‘ เขาคิดพลางตัวสั่น

“แกพร้อมสำหรับรอบ 2 หรือยัง” โมบี้กล่าวด้วยรอยยิ้มที่โหดร้ายราวปีศาจ

โมบี้จะสลับไปมาระหว่างกระดูกแต่ละชิ้นในร่างกายของเดวิด สำหรับแต่ละชิ้นนั้นเขาจะทำลายมันและรักษามัน 5 ครั้งก่อนที่จะย้ายไปยังกระดูกส่วนถัดไป

หลังจากที่เขาจัดการกระดูกเสร็จหมดทั้งร่างกายแล้ว เขาก็เปลี่ยนไปที่อวัยวะภายในและทำซ้ำแบบเดิม

เจย์เดนจำเป็นต้องหยุดพักสักครู่เพื่อฟื้นฟูมานาและพลังปีศาจของเธอโดยใช้ “Nature’s Stimulation”

ในระหว่างนั้นโมบี้ก็จะใช้มีดของเดวิดสร้างบาดแผลหลายที่บนร่างกายของเขา โดยพยายามไม่ทำให้เขาเลือดออกจนเสียชีวิต

ผิวของเขาจะเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นสีแดงเข้มจำนวนนับไม่ถ้วน ซึ่งมันยังคงอยู่แม้ว่าจะใช้การรักษาแล้วก็ตาม

หลังจากผ่านไป 5 ชั่วโมงของการทรมานที่หนักหนาจนแทบจะทนไม่ได้ ร่างกายของเดวิดก็ชาไปหมด เขาไม่สามารถขยับตัวหรือรู้สึกถึงส่วนใด ๆ ของร่างกายได้อีกต่อไป ผมของเขาเปลี่ยนเป็นสีขาวและเริ่มจะหัวล้าน เขาดูแก่กว่าอายุจริงไปอย่างน้อยอีก 50 ปี

เขาร้องไห้ออกมามากมาย จนทำให้ร่างกายของเขาดูเหมือนจะขาดน้ำและเหี่ยวย่นอย่างรุนแรง เขาอาเจียนหลายครั้งแต่ผ้าที่ติดอยู่ในปากของเขาบังคับให้เขากลืนมันกลับเสียทุกครั้งไป

เขาแผดเสียงออกมาเป็นเวลานาน จนตอนนี้เขาไม่สามารถแม้แต่จะส่งเสียงครางออกมาได้ด้วยซ้ำ

จากนั้นโมบี้และเจย์เดนก็มอบความตายสบาย ๆ ให้กับเขา

<การแจ้งเตือนระบบ!>

<คุณฆ่าคู่ต่อสู้แรงค์ E ระดับสูงสำเร็จแล้ว! >

<+ 750 XP>

การแก้แค้น

————————————-

รายละเอียด:

แก้แค้นนาธานและกลุ่มของเขาสำหรับสิ่งที่พวกเขาทำกับคุณ

เงื่อนไขในการดำเนินการ:

นักเรียนอับอายขายหน้า 1/6

นักเรียนถูกฆ่า 1/6

จำกัดระยะเวลา: ไม่มี

รางวัล:

ปลดล็อคทักษะใหม่

+50 แต้มสถานะ

————————————-

เจย์เดนคลายความสามารถดินของเธอ และปล่อยให้ร่างของเดวิดร่วงลงกระแทกกับพื้น

โดยปกติแล้วโมบี้จะเอาร่างของเดวิดไปเก็บไว้ในคลังของเขา แต่ถ้าเขาทำแบบนั้นมันก็น่าสงสัยเกินไป

เขาได้บอกให้เจย์เดนรู้แล้วเกี่ยวกับ คลังเก็บของต่างมิติส่วนตัวที่ไม่มีที่สิ้นสุด ดังนั้นนั่นไม่ใช่ปัญหา แต่ปัญหาคือถ้าเขานำศพไปเก็บไว้ในคลังของเขามันจะเป็นการสร้างความสงสัยให้กับตัวเขาเองอีกครั้ง

ผู้ต้องสงสัยอันดับต้น ๆ ที่ก่อนหน้านี้ได้รับแหวนมิติและในวันเดียวกันนั้น ฆาตกรก็ไปฆ่านักเรียนอีกคน แต่คราวนี้ร่างกายกลับหายไปเฉย ๆ เขาจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยคนสำคัญอีกครั้งหนึ่ง

และเขาจะไม่สามารถเอาตัวรอดได้เหมือนครั้งที่แล้วเพราะเจย์เดนรู้ดีถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด ดังนั้นแผนการก่อนหน้านี้จึงใช้ไม่ได้เลย

ดังนั้นโมบี้จึงตัดสินใจทิ้งศพไว้ในถ้ำนี้แทนเพื่อที่เขาจะได้หลีกเลี่ยงปัญหานั้น

เจย์เดนกลายร่างเป็นสัตว์วิเศษสีขาวรูปร่างคล้ายสิงโตและเริ่มฉีกทึ้งร่างกายของเดวิด นี่คือการทำให้ดูเหมือนการลงมือของสัตว์แทนที่จะเป็นการทรมานจากมนุษย์

ในท้ายที่สุดร่างกายของเดวิดก็กลายเป็นเศษเนื้อที่มีรอยกรงเล็บอยู่บนผิวหนังทุกตารางนิ้ว มันดูไม่เหมือนกับฝีมือของมนุษย์เลยซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาต้องการ

โมบี้ได้ใช้ “Energy Sense” ของเขาเพื่อตรวจสอบว่าพวกเขานั้นไม่ได้ถูกติดตามมายังที่นี่ และเขายังตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีพยานที่เห็นพวกเขาเข้ามาในป่า ดังนั้นไม่มีทางที่จะผูกเขากลับไปที่การฆาตกรรมอีกครั้งได้

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!! นี่มันสนุกมาก! เมื่อไหร่เราจะทำแบบนี้อีก!!” เจย์เดนกล่าวพลางกลับไปอยู่ในร่างกายปกติของเธอแล้วกระโดดขึ้นลงด้วยความตื่นเต้นเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ

“ไม่ต้องกังวลน่า เร็ว ๆ นี้แหละ เสร็จไป 1 เหลืออีกตั้ง 5 !” โมบี้กล่าวพลางเผยรอยยิ้มแบบซาดิสต์ออกมา