The Great Demon System - ตอนที่ 18 : ช่วงเวลาสงบก่อนความยุ่งยากจะเกิด

“สวัสดีตอนบ่ายครับคุณหนูเจย์เดน เมื่อเช้าคุณบอกว่าผมว่า คุณมีเรื่องที่อยากจะทำกับผม ดังนั้นผมจึงมาที่นี่ตามคำสั่งของคุณ” โมบี้พูดด้วยรอยยิ้มปลอม ๆ

เจย์เดนเริ่มหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะพูดว่า

“ฉันจะลงโทษนายที่ทำให้ฉันต้องรอถึง 3 นาที แต่มารยาทที่ดีจนไร้ที่ติของนายสามารถช่วยนายได้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”

“ครั้งหน้าถ้านายทำให้ฉันต้องรอ นายจะต้องถูกลงโทษเข้าใจไหมพุดเดิ้ลตัวน้อยของฉัน” เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนน่ากลัว

“เข้าใจครับมาดาม สัตว์เลี้ยงตัวนี้จะไม่ยอมให้นายหญิงของผมต้องรอเช่นนี้อีก” โมบี้พูดพยายามอย่างเต็มที่ที่จะฝืนยิ้มไว้โดยไม่เข้าไปบีบคอเธอ

“เด็กดี!” เธอกล่าวขณะที่สีหน้าของเธอกลับมาร่าเริงอีกครั้ง

โมบี้กำลังเดือดดาลด้วยความโกรธ แต่เขาก็พยายามที่จะไม่แสดงให้เห็นทางสีหน้า เขาไม่เคยอับอายต่อหน้าสาธารณชนมากถึงขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต

“เราจะไปที่คฤหาสน์ของฉันกัน เมื่อเราไปถึงที่นั่นฉันจะอธิบายแผนการของฉันวันนี้ให้นายฟัง” เธอพูดขณะเดินเข้าไปในรถลีมูซีนคันนั้น

“นายยืนทำอะไรเหมือนสุนัขอยู่ตรงนั้น! รีบมาเข้ามาในรถลีมูซีนสิ” เธอตะโกน

“ก็ผมคิดว่าผมควรจะเป็นหมา” โมบี้โต้กลับ

เจย์เดนหัวเราะจนน้ำตาไหลจากคำพูดของโมบี้

‘มันไม่ได้ตลกขนาดนั้น’ โมบี้คิด

เมื่อเขาเข้ามาในรถลีมูซีน เขารู้สึกประหลาดใจเพราะมันนั้นดูหรูหรากว่าด้านนอกอย่างมาก

เบาะนั่งเป็นสีแดงที่นั่งแล้วรู้สึกสบายที่สุดเท่าที่เขาเคยนั่งมา ด้านในนั้นสว่างด้วยคริสตัลสีขาวที่ส่องแสงสีทองออกมา มีโทรทัศน์จอแบนข้าง ๆ โต๊ะยาวที่บนนั้นมีเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อยู่เต็มไปหมด

ตลอดชีวิตของเขา เขาจำไม่ได้เลยว่าเคยนั่งรถที่เหาะได้แม้ว่ามันจะพบเห็นได้ทั่วไปในเมืองก็ตาม โมบี้ไม่มีเงินแม้แต่จะเรียกรถแท็กซี่ ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับการเดินไปยังจุดหมายเสมอ

การนั่งรถไปบ้านของเธอนั้นน่าอึดอัดเป็นพิเศษ โมบี้ไม่สามารถที่จะหยุดการสนทนาระหว่างเขาและเธอได้ แต่ว่าเขาก็ชอบแบบนั้น เขากำลังพยายามเพิ่มระดับทักษะ “Eyes of Sin” ของเขา ในขณะที่เขารอให้รถไปถึงยังที่หมาย ยิ่งไปกว่านั้นโมบี้เกลียดการเสียเวลาไปแบบเปล่าประโยชน์ “ทุกนาทีมีค่าและมี แต่คนโง่เท่านั้นที่จะปล่อยให้มันสูญเปล่า” นี่เป็นคำพูดที่เขาใช้ดำเนินชีวิตอยู่เสมอ

ทันใดนั้นการฝึกของเขาก็ถูกขัดจังหวะทันทีด้วยการสะกิดที่มือ

‘ฉันต้องใช้เวลาอีกแค่ 5 วินาทีในการใช้ทักษะ “Nature’s Stimulation” ให้เสร็จ แม่งเอ้ย!’ เขาสาปแช่งในความโชคร้ายของเขา

เนื่องจากความโชคร้ายนั่น ทักษะของเขาจึงหยุดชะงักลง ตอนนี้พลังปีศาจที่โมบี้มีคือ 0 ซึ่งนั่นทำให้เขาไม่มีความสามารถพอจะป้องกันตนเอง

“เฮ้… นายอยากดื่มสักหน่อยไหม” เธอถามเขาพร้อมถือแก้วในมือ

โมบี้อยากจะปฏิเสธจริง ๆ เขาไม่ดื่มแอลกอฮอล์เพราะเขาพบว่ามันไม่ดีต่อสุขภาพและมันก็ไม่มีประโยชน์ เขาไม่รู้ด้วยว่าแอลกอฮอล์นั่นจะทำให้เขารู้สึกอย่างไร ซึ่งจะทำให้อนาคตของเขาไม่สามารถคาดเดาได้ยิ่งกว่านี้ และสิ่งนี้อาจทำลายแผนทั้งหมดของเขา หากมันเปลี่ยนบุคลิกท่าทางของเขาไปโดยสิ้นเชิง

โมบี้หยิบแอลกอฮอล์ออกจากมือเธออย่างไม่เต็มใจและดื่มมัน เขาไม่มีทางเลือก หากเขาปฏิเสธมัน สิ่งต่าง ๆ ที่พยายามมาก็อาจจะจบลงไม่ค่อยดีสำหรับเขา

ทันทีที่เขาจิบเครื่องดื่มเขาก็เห็นการแจ้งเตือนของระบบปรากฏขึ้นตรงหน้าเขา

<ตรวจพบพิษที่ทำให้หลับ>

<ทักษะใหม่ที่เรียนรู้>

——————————————–

ภูมิต้านทานพิษ (ติดตัว)

ผู้ใช้จะมีภูมิต้านทานต่อสารพิษไม่ว่ามันจะมีความรุนแรงแค่ไหนหรือประเภทใดก็ตาม

——————————————–

‘ยาพิษที่ทำให้หลับงั้นเหรอ ?’ เขาคิดอยู่ในใจ

“เธอน่าจะใส่ยานอนหลับลงในเครื่องดื่มของนาย โชคดีที่ปีศาจมีภูมิคุ้มกันต่อพิษทุกประเภทไม่ว่าจะมีความรุนแรงแค่ไหน แต่ฉันขอแนะนำให้นายแกล้งทำเป็นว่ายาพิษกำลังออกฤทธิ์และหลับไปไม่งั้นจะทำให้เกิดความสงสัยตามมาอีกมากมาย” เอวิเลียกล่าว

โมบี้ตัดสินใจทำตามคำแนะนำของเอวิเลียและแกล้งทำเป็นหลับไปตลอดการเดินทาง โชคดีที่ถ้าเขาสามารถอยู่นิ่ง ๆ ได้อีก 10 นาที เขาก็จะสามารถฟื้นฟูพลังปีศาจของเขาให้เต็มได้ ซึ่งนั่นจะทำให้เขาสบายใจอย่างมาก

ในขณะที่พวกเขายังคงอยู่ระหว่างทาง โมบี้ได้ลองใช้ทักษะตรวจสอบของเขา เพื่อวางแผนในการโจมตีของเขาให้ดีขึ้น

————————————

ชื่อ: เจย์เดน กริฟฟิธ

เผ่าพันธุ์: มนุษย์

ความสามารถ: เงา ระดับ 3

ระดับพลัง: 3420

พลังชีวิต: 100/100

มานา: 90/90

ความแข็งแกร่ง: 77

ความคล่องตัว: 110

ความฉลาด: 90

ความอดทน: 65

พลังจิต: 0

————————————

‘ดูเหมือนว่าเธอจะมีความสามารถเกี่ยวกับการใช้เงาอยู่บ้าง แต่ข้อมูลนั่นก็ไม่ได้เป็นประโยชน์มากนักเกี่ยวกับความสามารถของเธอนอกเหนือจากประเภทและระดับเท่านั้น ทั้งหมดที่ฉันรู้ก็คือเธอมีความเร็วมหาศาลและพลังป้องกันต่ำเช่นเดียวกับฉัน และเธอยังมีสติปัญญาสูงอีกด้วย ฉันสามารถคาดเดาได้ว่าเธอนั้นมีการโจมตีทางเวทมนตร์ที่รุนแรงซึ่งนั่นเป็นข่าวร้ายสำหรับฉัน’

หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว เขาตัดสินใจที่จะรอโอกาสที่จะจัดการเธอตอนที่เธอไม่ทันระวังตัว นั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะเอาชนะได้

โมบี้พยายามใช้การฟังที่ดีขึ้นของเขา เพื่อพยายามหาเบาะแสต่าง ๆ ที่เจย์เดนอาจพูด แต่เธอนั้นก็เงียบสนิท

ในที่สุดเมื่อรถมาหยุดลงที่คฤหาสน์ คำพูดเดียวที่เธอพูดกับคนรับใช้ก็คือ

“ปล่อยพวกเราไว้ลำพัง ฉันต้องการเวลาส่วนตัวกับสัตว์เลี้ยงตัวน้อยของฉัน”

จากนั้นเธอก็มัดโมบี้ด้วยเชือกให้แน่น ก่อนจะแบกเขาขึ้นหลังเข้าไปในคฤหาสน์

หลังจากเดินเข้ามาด้านในที่ดูเหมือนจะใช้เวลาเป็นนิรันดร์ ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงห้องหนึ่งในคฤหาสน์

โมบี้ไม่สามารถเสี่ยงที่จะลืมตาขึ้นมามองได้

ด้วยความแข็งแกร่งของเขา เขาสามารถหลุดออกจากเชือกได้อย่างง่ายดายโดยใช้ความพยายามเพียงเล็กน้อย เพราะเชือกถูกออกแบบมาให้ใช้กับพวกที่มีพลังระดับต่ำเท่านั้น ซึ่งเจย์เดนคิดว่ามันเพียงพอที่จะมัดเขาเอาไว้ได้

เธอไม่รู้ว่าโมบี้นั้น ตอนนี้ไม่ได้ใกล้เคียงกับคำว่าระดับต่ำเลยแม้แต่น้อย

เขาถูกโยนลงบนเตียงนุ่ม ๆ

“นายรอที่นี่ก่อนนะ ระหว่างที่ฉันอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันจะกลับมาในอีก 15 นาทีแล้วเราจะได้สนุกกัน” เธอพูดพร้อมกับหัวเราะคิกคัก

“อ๊ะ ฉันขอโทษ ฉันลืมไปว่านายยังคงหลับอยู่ สัตว์เลี้ยงตัวนี้ช่างน่ารักซะจริง” เธอพูดพร้อมกับหัวเราะดัง ๆ

จากนั้นเสียงกระแทกประตูก็ดังขึ้นในห้อง ซึ่งหมายความว่าเธอน่าจะออกไปแล้ว

จากนั้นด้วยการได้ยินที่ดีขึ้นของเขา เขาสามารถได้ยินเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งที่เดินออกจากห้องซึ่งเป็นการยืนยันว่าเธอจากไปแล้ว

ตอนนี้โมบี้รู้สึกว่าเขาสามารถลืมตาได้อย่างปลอดภัย เขารู้สึกหวาดกลัวกับความใหญ่โตและหรูหราของห้องนี้

ห้องนั้นเป็นกำมะหยี่สีเข้ม หลังคาถูกยกขึ้นไปสูงอย่างน้อยประมาณ 10 เมตรและมีเส้นผ่าศูนย์กลางมากกว่า 20 เมตร เตียงนอนมีขนาดอย่างน้อย 5 เมตรคูณ 5 เมตรล้อมรอบด้วยม่านกำมะหยี่สีเดียวกันกับห้อง รอบ ๆ ตัวเขา เขาสังเกตเห็นเทียนจำนวนหนึ่งบนโต๊ะ ซึ่งช่วยสร้างอารมณ์ให้กับสิ่งที่กำลังจะมาถึง

โมบี้อดไม่ได้ที่ตัวสั่นสะท้าน เมื่อคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเขาในสถานการณ์นี้ถ้าเขาไม่มีพลังจากเอวิเลีย จากการทรมานและการกลั่นแกล้งทั้งหมด สิ่งเดียวที่โมบี้ยังไม่เคยโดนก็คือการถูกข่มขืน แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นความรู้สึกที่น่าพอใจสักเท่าไหร่

ทันใดนั้นโมบี้ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าคู่หนึ่งที่กลับเข้ามาในห้องของเขา

เขาหลับตาลงทันทีและแสร้งทำเป็นว่ากำลังหลับอยู่

จากนั้นประตูก็เปิดออกและปิดในทันที

“ฉันกลับมาแล้วชิวาวาตัวน้อยของฉัน! นายคิดถึงฉันไหม!”