The Great Demon System - ตอนที่ 25 : ทัวร์นาเมนต์ของอาจารย์ลีโอตอนที่ 2

<พิษถูกทำให้เป็นกลางเนื่องจากทักษะของคุณ “ภูมิต้านทานพิษ“>

ทันใดนั้นพื้นก็เริ่มสั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหว พายุหมุนขนาดใหญ่ที่ปะทุขึ้นกลางสนามประลอง มันพัดพาทุกสิ่งและทุกคนที่ขวางทาง อุณหภูมิในห้องลดลงอย่างรวดเร็ว 20 องศา ไฟในสนามเริ่มหรี่ลงและกะพริบ มันเหมือนกับว่าเงาแห่งความตายปรากฏขึ้นอยู่บนไหล่ของทุกคน

ทั้งห้องเรียนยืนนิ่งอยู่กับที่ ทุกคนต่างตัวสั่น พวกเขาไม่สามารถก้าวเท้าเดินออกไปได้แม้แต่ก้าวเดียว

โมบี้มองขึ้นไปและเห็นสัตว์ประหลาดที่ล้อมรอบด้วยเงาหรือว่ามันคือยมทูต ?

โมบี้ตกใจมากที่เขาไม่ได้สังเกตเลยว่าเลเมนหายไปจากใต้ตัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

บุคคลที่เขาไม่รู้จักกำลังคว้าคอของเลเมนเอาไว้ด้วยเจตนาสังหาร นั่นทำให้บริเวณด้านล่างลำตัวของตัวเขาเปียกชื้นและยังสามารถมองเห็นคราบสีน้ำตาลได้จากด้านหลังของเครื่องแบบกางเกงของเขา ตัวของเขาสั่นอย่างหนัก โมบี้สามารถได้ยินเสียงฟันของเขากระทบกันราวกับเสียงเครื่องยนต์กำลังทำงาน

“เมื่อฉันบอกว่าใครก็ตามที่โกงจะได้รับการลงโทษอย่างรุนแรง และฉันก็หมายความแบบนั้นจริง ๆ” ชายคนนั้นพูดพร้อมกับแสดงเจตนาในการฆ่า

ดวงตาของเลเมนกรอกไปมา จนกระทั่งทั้งสองข้างเปลี่ยนเป็นสีขาว ปากของเขาเริ่มมีฟองออกมาอย่างบ้าคลั่ง ในที่สุดร่างกายของเขาหยุดตอบสนอง

ทั้งชั้นเรียนตัวแข็งทื่อด้วยความหวาดกลัวจากแรงกดดันและเจตนาสังหารที่ปล่อยออกมาจากสัตว์ประหลาดตัวนั้น

ทันใดนั้นแรงกดดันและเจตนาฆ่าก็หายไปทันที เงาแห่งความตายนั่นจางหายไปแล้ว

สัตว์ประหลาดเดินไปที่โมบี้และถามเขาด้วยรอยยิ้มที่ดูอบอุ่น

“เฮ้ เด็กน้อย เธอโอเคไหม ?”

โมบี้ยังคงตกตะลึงกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เขาจึงทำได้เพียงพยักหน้าเท่านั้น

ชายที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่เทพเจ้าหรือสัตว์ประหลาด มันคืออาจารย์ลีโอ โมบี้ไม่รู้เลยว่าเขาเป็นคนแข็งแกร่งที่น่ากลัวมากขนาดนี้

บุคลิกของเขาพลิกเหมือนเปิดสวิตช์ เขากลับสู่ท่าทางปกติราวกับว่าทั้งหมดนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

‘เอวิเลียเตือนฉันด้วย ว่าอย่าทำให้อาจารย์ลีโอไม่ชอบหน้า’ เขาคิด

‘ทำไมล่ะ ? เขาไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นสักหน่อย อย่าบอกนะว่านายกลัว ? ผู้ชายคนนั้นไม่เห็นจะน่าประทับใจเลย’ เธอพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายเหมือนกำลังรอให้กาแฟยามเช้าของเธอหายร้อนจนพอจะดื่มได้

โมบี้ไม่รู้ว่าอะไรที่น่ากลัวยิ่งกว่ากันระหว่าง ความแข็งแกร่งและน่ากลัวของอาจารย์ลีโอเมื่อตอนเขาโกรธ หรือการที่เอวิเลียที่รู้สึกเฉย ๆ กับสถานการณ์แบบนี้

“ฉันต้องการนักเรียนสักคนที่ถูกคัดออกจากการแข่งขันแล้ว เพื่อพาชายคนนี้ไปยังห้องพยาบาล” ลีโอพูดด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ

ไม่มีใครยกมืออาสา เพราะทั้งชั้นเรียนยังคงตัวแข็งทื่อจากเหตุการณ์ทั้งหมดที่เพิ่งเกิดขึ้น ไม่มีใครกล้าขยับตัวนอกจากการสั่นของปากและฟันที่กระทบกันเบา ๆ บนสนามประลอง

“นักเรียนคนนั้น!” ลีโอพูดขณะชี้ไปที่นักเรียนผู้หญิงผมบลอนด์ตัวเตี้ยคนหนึ่ง

“ค… ค… ค… ค่ะ… อาจารย์” เธอแทบจะพึมพำไม่ได้

“เธอแพ้ในการต่อสู้หรือยัง ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ

“แพ้…แพ้แล้ว…ค่ะ” เธอตอบโดยยังคงพูดตะกุกตะกักทุกตัวอักษร

“ดีมาก! ถ้าอย่างนั้นเธอก็สามารถพาเขาไปที่ห้องพยาบาลได้” เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม

เธอพยักหน้าช้า ๆ ก่อนที่จะวิ่งออกจากสนามประลองไปโดยแบกร่างของเลเมนไว้บนหลังของเธอเอง

“โอเค! กลับไปฝึกซ้อมกันต่อเถอะ กลับมาต่อจากจุดที่เราค้างไว้และจบการต่อสู้ในรอบแรก” ลีโอพูดก่อนจะยิงกระสุนปืนอีกนัดเพื่อส่งสัญญาณให้พวกเขากลับมาเริ่มกันใหม่อีกครั้ง

โมบี้ส่ายหัวและพยายามสงบจิตใจของตัวเอง เขาไม่สามารถปล่อยให้เรื่องแบบนี้มามีผลกระทบต่อเขา ไม่เช่นนั้นเขาจะไม่สามารถอยู่ในโลกแห่งความจริงแห่งนี้ได้

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที โมบี้ก็ฟื้นคืนความสงบก่อนหน้านี้ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เพื่อนร่วมชั้นที่เหลือของเขานั้นไม่มีใครพูดอะไรสักคน พวกเขาทั้งหมดดูบอบช้ำเหมือนเพิ่งเผชิญหน้ากับความตายแต่รอดชีวิตมาได้

มีเพียงคนเดียวที่เขาสังเกตเห็นว่าเธอเริ่มสงบมากขึ้น คือเด็กผู้หญิงผมแดงที่อยู่ในกลุ่มเดียวกับเขาเมื่อตอนทดสอบทักษะ

เป็นนักเรียนแรงค์ C เพียงคนเดียวในชั้นเรียนของเขา แอ๊บบี้ รีดดูเหมือนว่าเธอเป็นหนึ่งในคนเดียวที่ไม่ใช่เขาที่ชนะการต่อสู้ครั้งแรกได้สำเร็จเรียบร้อยแล้ว

โมบี้ทำนายว่าถ้าเขาจะพบใครในรอบชิงชนะเลิศก็น่าจะเป็นเธอ

หลังจากผ่านไป 5 นาที ดูเหมือนว่านักเรียนส่วนใหญ่จะมีความกล้าและความมั่นใจกลับคืนมาแล้ว โมบี้ยังสามารถเห็นนักเรียนสองสามคนยังคงสั่นอยู่ในบางครั้งจาก PTSD ที่พวกเขาน่าจะได้รับ (PTSD คือ สภาวะป่วยทางจิตใจเมื่อเผชิญกับเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจอย่างร้ายแรง)

2 รอบต่อไปเป็นเรื่องง่ายสำหรับโมบี้ที่จะชนะในรอบแรก ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือคราวนี้จะไม่มีใครกล้าโกงอีกแน่นอน

โมบี้เอาชนะคนแรงค์ E ไปอีก 2 คน คนแรกที่เขาชนะด้วยการเตะตัดขาคู่ต่อสู้ของเขาให้ล้มแล้วกระทืบคอของเขาด้วยแรงทั้งหมดซึ่งทำให้เขาสลบไป

สำหรับคนที่สองเขาสามารถยกเข่าขึ้นกระแทกหน้าคู่ต่อสู้โดยใช้ประโยชน์จากโมเมนตัมของอีกฝ่าย ซึ่งทำให้เขาสลบไปในทันทีเช่นกัน

โมบี้เอาชนะนักเรียนแรงค์ E ไปแล้วทั้งหมด 3 คน ซึ่งทำให้เขาได้รับ 1200 XP ทำให้เขาเลเวลขึ้นไปที่ 12 ในตอนนี้

โมบี้ตัดสินใจเพิ่มแต้มสถานะ 10 แต้มที่เขาได้มาใหม่ให้กับค่า “ความอดทน” ในทันทีเพื่อให้มันมากขึ้นเมื่อเทียบกับค่าสถานะที่เหลือของเขา

ตอนนี้เขามีค่าความอดทนอยู่ที่ 49

สำหรับรอบที่ 4 โมบี้ จะปะทะกับคู่ต่อสู้แรงค์ D คนแรกของเขา

เจย์ ทรูซ

เขาเป็นผู้ชายที่มีผมสีบลอนด์และตาสีเขียว เขาเตี้ยกว่าโมบี้เพียงแค่นิ้วเดียวเท่านั้น และมีผ้าพันรอบมือซึ่งเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกนักมวย

“ฉันยอมรับในตัวนาย! ว่านายพอมีทักษะอยู่บ้าง! แม้ว่านายจะมีร่างกายอ่อนแอกว่าแต่นายก็ยังเอาชนะคนอื่น ๆ ได้เนื่องจากการฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ที่มากกว่าของนาย”

“แต่นายจะทำยังไงกับคนที่ร่างกายแข็งแกร่งกว่านายและ มีการฝึกซ้อมมวยอย่างมืออาชีพ!” เขากล่าวพร้อมกับยิ้มเยาะ

โมบี้เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่สนใจการยั่วยุของเจย์

“ถูกต้อง! ทำอะไรไม่ได้! ถ้านายยอมแพ้ตั้งแต่ตอนนี้ นายยังสามารถรักษาหน้าไว้ได้ ถ้าไม่เช่นนั้นฉันจะไม่เมตตานายอีกต่อไป แล้วจะเป็นยังไงต่อไปล่ะ ?” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่ข่มขู่

“ฉันจะสู้ต่อไม่ว่าจะยังไงก็ตาม” โมบี้พูดโดยไม่แม้แต่จะหลบตา

โมบี้รู้ว่าสิ่งที่เจย์พูดนั้นถูกต้อง จนถึงตอนนี้คู่ต่อสู้ทั้งหมดของเขาล้วนเป็นมือสมัครเล่นทั้งหมดและทักษะที่เหนือกว่าของเขาสามารถลดช่องว่างของความแข็งแกร่งทางกายภาพและความเร็ว ซึ่งทำให้เขาเอาชนะได้ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ช่องว่างของความแข็งแกร่งและความเร็วก็จะมีมากขึ้น ในขณะที่ช่องว่างของทักษะก็ยิ่งแคบลง

โมบี้ใช้ทักษะการตรวจสอบของเขาเพื่อให้เข้าใจได้ดีขึ้นว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับใคร

————————————

ชื่อ: เจย์ ทรูซ

เผ่าพันธุ์: มนุษย์

ความสามารถ: ดิน เลเวล 3

ระดับพลัง: 3010

พลังชีวิต: 100/100

มานา: 78/78

ความแข็งแรง: 80

ความคล่องตัว: 74

ความฉลาด: 78

ความอดทน: 69

พลังจิต: 0

————————————

‘ดูเหมือนว่าค่าสถานะของเขาจะบาลานซ์กันดีจริง ๆ ฉันคิดว่าค่าสถานะของเขาที่เห็นอยู่นี้เป็นค่าสถานะของเขาโดยรวมความสามารถของเขาเข้ามาแล้ว ดังนั้นความสามารถทางกายภาพที่แท้จริงของเขาน่าจะอ่อนแอกว่าที่ระบุไว้ในค่าสถานะที่ฉันใช้ตรวจสอบได้’ โมบี้คาดการณ์อยู่ภายในใจ

เขาแค่ต้องหวังว่าช่องว่างทางกายภาพและช่องว่างทักษะที่แคบลงนั้น จะทำให้เขาสามารถเอาชนะได้

อาจารย์ลีโอส่งสัญญาณเพิ่อเริ่มการแข่งขันอีกครั้ง

เจย์พุ่งเข้าใส่โมบี้ในทันทีพลางออกหมัดใส่เขาสองสามครั้ง

แม้เจย์จะไม่ได้เป็นนักมวยมืออาชีพ แต่ความแตกต่างระหว่างเขากับคู่ต่อสู้คนอื่น ๆ ของโมบี้ ก็เหมือนเวลากลางวันกับกลางคืน

โมบี้พยายามหลบหมัดทั้งหมดของเขาอย่างเส้นยาแดงผ่าแปด

จากนั้นหมัดครั้งสุดท้ายของเขาก็เร่งเร็วกว่าครั้งอื่น ๆ เล็กน้อย โมบี้ไม่มีที่ว่างให้หลบเขาจึงต้องใช้ทักษะอย่างใดอย่างหนึ่ง

“Demon Flash“

จากการแข่งขันทั้งหมดนี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกบังคับให้ใช้หนึ่งในทักษะของเขา

‘ไอ้เจย์คนนี้ไม่ใช่เล่น ๆ เลย’ เขาคิด

“ฉันแปลกใจที่นายหลบได้ แต่นายไม่สามารถหลบได้ตลอดไปหรอก!” เจย์พูดในขณะที่พุ่งเข้าหาโมบี้อีกครั้ง โดยออกหมัดไปทั้งข้างซ้ายและขวา

ขณะที่โมบี้กำลังหลบการโจมตีของเขา เขาก็สังเกตเห็นช่องว่าง เขามุดตัวลงและกระแทกเข้าตรงบริเวณตับ ซึ่งมันเป็นบริเวณที่เจ็บที่สุดของร่างกาย

อย่างไรก็ตามมันให้ความรู้สึกเหมือนเขาชกภูเขามากกว่าคน การโจมตีของเขานั้นไม่มีผลเลย

เจย์ใช้โอกาสนี้เตะใส่โมบี้ด้วยแรงทั้งหมดของเขา

<-67 พลังชีวิต>

‘เชี่ย! การโจมตีของฉันไม่มีผลต่อเขาเลย’ โมบี้สบถอยู่ภายในใจ

“ห๊ะ! นั่นมันเรียกว่าจั๊กจี้! หรือโจมตีกันแน่!” เจย์เย้ยหยัน

โมบี้ตัดสินใจที่จะโจมตีครั้งนี้แทนที่จะตั้งรับอยู่แบบเดิม

เขาเปิดใช้งานทักษะ Demon Flash ต่อเนื่องเพื่อทำให้เจย์สับสนและปล่อยให้โมบี้หลุดรอดสายตาไปอยู่ข้างหลังเขาโดยที่เขาไม่ทันสังเกตเห็น

จากนั้นเขาก็โจมตีเข้าที่ท้ายทอยด้วยกำลังทั้งหมด

แต่ถึงกระนั้นเขาก็ไม่สามารถทำให้เจย์สะดุ้งสะเทือนได้แม้แต่น้อย

หลังจากที่เขาสังเกตเห็นว่าการโจมตีของเขาไร้ประโยชน์ โมบี้ก็ก้าวถอยหลังโดยสัญชาตญาณเพื่อสร้างระยะห่างระหว่างเขากับคู่ต่อสู้

‘อะไรกัน! ผู้ชายคนนี้ทำจากเหล็กหรืออะไรเนี่ย! ผู้ใช้ความสามารถเลเวล 3 นั้นแข็งแกร่งกว่าผู้ใช้ความสามารถเลเวล 2 มากแบบนี้เลยหรอ ?’ เขาคิดในใจ

“ขอบใจนะเพื่อน คอฉันกำลังปวดนิดหน่อยอยู่พอดี!” เขาพูดในขณะที่หัวเราะและยกมือขึ้นนวดคอของเขา

โมบี้ได้ใช้พลังปีศาจไปมากแล้วในการโจมตีครั้งก่อนของเขา เขามีพลังปีศาจเหลือเพียงแค่ 12 แต้มจาก 55

การโจมตีเพียงอย่างเดียวของโมบี้ ที่มีโอกาสทำร้ายเจย์ได้คือ “Demon Slash” ของเขา แต่ถ้าไม่มีดาบเขาก็จะไม่สามารถใช้มันได้

โมบี้ไม่เคยพยายามรวบรวมพลังปีศาจใส่ในหมัดเพื่อโจมตีมาก่อน แต่ถ้าเขาอยากชนะเขาก็ต้องลองทำดู

เจย์รีบพุ่งเข้าใส่โมบี้อีกครั้งเพื่อระดมโจมตีด้วยหมัดของเขา ทันใดนั้นโมบี้ก็พบช่องว่าง เขารวมพลังปีศาจที่หลงเหลือของเขาเข้าไปที่หมัดโจมตีใส่เจย์ทันที

เจย์ขวางพื้นที่บริเวณตับของเขาเอาไว้เพราะเขาคาดการณ์ว่าโมบี้จะโจมตีไปที่นั่นอีกครั้ง แต่ที่น่าประหลาดใจก็คือ โมบี้ไม่โง่พอที่จะลองโจมตีแบบเดียวกันถึงสองรอบ

แทนที่จะไปต่อยไปยังบริเวณตับ โมบี้กลับชกไปที่ขากรรไกรโดยการชกหมัดเสยขึ้น หมัดที่ใส่พลังปีศาจของเขา สามารถเอาชนะการป้องกันของเจย์จนทำให้กรามของเขาหลุดออกไปได้

สิ่งนี้ทำให้เจย์ตะลึงไปสองสามวินาที

มือของเขาปล่อยจากการป้องกันบริเวณตับของเขา ซึ่งทำให้โมบี้สามารถโจมตีมันได้อย่างง่ายดาย

โมบี้ใช้โอกาสนี้ในการปล่อยหมัดครั้งสุดท้าย หมัดของเขาที่ยังคงแน่นไปด้วยพลังปีศาจ พุ่งเข้าใส่เจย์ตรงบริเวณตับทำให้เขากระอักเลือดและอาเจียนอาหารที่กินในตอนเช้าออกมา

ร่างที่อ่อนปวกเปียกของเจย์ล้มลงบนพื้นพร้อมกับเสียงสัญญาณดังขึ้นที่บ่งบอกว่าการแข่งขันสิ้นสุดลงแล้ว

<การแจ้งเตือนระบบ>

<สร้างทักษะใหม่แล้ว>

————————–

Hell’s Fist [ระดับ 1]

ผู้ใช้รวบรวมพลังงานปีศาจไว้ในหมัดของเขาเพื่อเพิ่มความเสียหายอย่างมากต่อศัตรู

พลัง: 1.25 เท่าของการต่อยปกติ

เวลาในการคงสภาวะ: 2 วินาที

ค่าร่าย: 12 พลังปีศาจ

—————————

<การแจ้งเตือนระบบ!>

<คุณได้รับ 1500 XP จากการเอาชนะศัตรูแรงค์ D>

<เลเวลอัพ!>

ตอนนี้โมบี้อยู่ในรอบสุดท้าย ตามที่เขาทำนายไว้คู่ต่อสู้คนสุดท้ายของเขาจะไม่ใช่ใครอื่นนอกจากนักเรียนอันดับ C ที่แข็งแกร่งที่สุดในห้องเรียนของเขา

ผู้ใช้ความสามารถไฟ แอ๊บบี้ รีด