The Great Demon System - ตอนที่ 12 : การหลบเลี่ยงครั้งยิ่งใหญ่

โมบี้ยังคงยืนอยู่หน้าประตูห้อง ตัวสั่นเล็กน้อย ขณะก่นด่าตัวเอง เมื่อประตูเปิดออกจนสุดโมบี้สังเกตเห็นเด็กชายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง เขาถืออุปกรณ์เกมแบบพกพาอยู่ในมือ

เขามีผมสีน้ำเงินเข้มที่ยาวปิดดวงตาข้างหนึ่งของเขา ดวงตาสีฟ้าของเขาดูว่างเปล่า โดยมีถุงใต้ตาคล้ำ ๆ อยู่ข้างล่าง เขาสวมหูฟังที่ปิดกั้นเสียงรบกวนจากสิ่งรอบข้าง เขาไม่ได้สบตากับโมบี้ที่เปิดประตูเข้ามาอย่างกะทันหัน

ความคิดของโมบี้ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย หัวของเขาไม่สามารถอ่านหรือเข้าใจสถานการณ์ตรงหน้าของเขาได้ โมบี้เตรียมหยิบดาบของเขาโดยสัญชาตญาณและกำลังจะโจมตีนักเรียนคนนั้น ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงของเอวิเลียดังขึ้นในหัวของเขา

“นายกำลังจะทำเรื่องบ้าบออะไรเนี่ย ?!”

ทันใดนั้นโมบี้ก็หยุดสิ่งที่เขากำลังจะทำ และในที่สุดก็มีสติกลับคืนมา

“เด็กคนนั้นไม่สังเกตด้วยซ้ำว่านายเข้ามาในห้องแล้ว! นายกำลังจะทำลายทุกอย่างด้วยแรงจูงใจโง่ ๆ ของนาย ตอนนี้ไปที่ห้องน้ำและทำความสะอาดร่างกายตัวเองก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นนายสิ!” เอวิเลียร้องบอกอย่างเร่งด่วน

โมบี้ใช้ทักษะ Demon Flash ไปทางประตูที่ดูเหมือนว่ามันน่าจะเป็นของห้องน้ำโดยไม่หยุดคิดแม้แต่น้อย เขาเปิดประตูอย่างรวดเร็วแล้วเข้าไป และรีบปิดประตูตามหลังอย่างเงียบที่สุด

โมบี้เอนหลังพิงประตูด้วยความโล่งใจ

“ในที่สุดก็ปลอดภัย” โมบี้คิดในใจ

จากนั้นช่วงเวลาแห่งความสุขสบายของเขาก็หยุดลงทันที เพราะมีเสียงร้องเพลงดังมาจากห้องอาบน้ำ

“ไม่ใช่แค่ผู้ช่วย ไม่ใช่ฉันแบบนั้นอีกต่อไป ลองจินตนาการภาพที่ฉันถือถ้วยรางวัล ฉันต้องการที่จะเขย่าถ้วยรางวัลของฉันในหนังของฉันเอง!” (เพลง My Superhero Movie ในการ์ตูนเรื่อง Teen Titans Go! To the Movies)

“ให้ตายเถอะ! ทำไมชีวิตฉันต้องโชคร้ายทุกครั้ง ชีวิตฉันมันต้องโดนสาปไว้แน่ ๆ” โมบี้ตื่นตระหนกและบ่นตัวเองอยู่ในใจ

“อ่างล้างมือ! รีบซักผ้าในอ่างล้างมือ!” เอวิเลียกรีดร้องออกมา ทำให้โมบี้ทำตามคำแนะนำของเธอทันที

หลังจากที่เขาถอดเสื้อผ้าของเขาและชุดชั้นในของเขาจนเหลือแต่ตัวเปล่า พวกมันชุ่มโชกไปด้วยเลือด ผ้าสีขาวก่อนหน้านี้ถูกย้อมเป็นสีแดงอย่างสมบูรณ์ โมบี้เปิดน้ำร้อนและเริ่มทำความสะอาดเสื้อผ้าให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ต้องขอบคุณสำหรับค่าสถานะทั้งหมดของเขาที่อยู่ในค่าความคล่องตัว เขาสามารถทำความสะอาดได้เร็วมากขึ้น มือของเขาเคลื่อนไหวเร็วมากจนดูเหมือนเป็นภาพเบลอ มันดูเหมือนเป็นใบพัดของพัดลม

และค่าความแข็งแกร่งของเขาที่เพิ่มมากขึ้นนั้นมีบทบาทอย่างมากเนื่องจากการซักและแต่ละครั้งของเขาจะมีพลังมากขึ้น ทำให้มันสะอาดได้เร็วมากยิ่งขึ้น โมบี้ไม่เคยมีความสุขกับการตัดสินใจในชีวิตของเขามาก่อนจนถึงตอนนี้ แผนการสุดแสน “อัจฉริยะ” ของเขา (ซึ่งไม่ได้มาจากความตื่นตระหนกอะไรทั้งนั้น) ในการเพิ่มค่าสถานะส่วนใหญ่ของเขาในด้านความคล่องตัวและที่เหลือใส่ไปในด้านความแข็งแกร่ง มันสามารถใช้งานได้อย่างยอดเยี่ยม

“ขอบคุณพระเจ้าสำหรับความโชคดีที่ไม่คาดคิดแบบนี้” โมบี้คิดในใจ

จากนั้นความเจ็บปวดอย่างมาก ที่เจ็บยิ่งกว่าแต่ก่อนก็ตีเข้าที่ศีรษะของเขา

“นายกำลังพยายามฆ่าตัวตายหรือไง! จำไว้นะ! ตอนนี้นายเป็นปีศาจ! ปีศาจแบบไหนขอบคุณพระเจ้ากัน ห๊ะ! ถ้านายทำแบบนั้นต่อไปไม่ช้าก็เร็ว นายจะต้องตายแน่นอน! ฉันไม่สามารถปล่อยให้ผู้สืบทอดของฉันตายแบบโง่ ๆ ได้นะ! ” เอวิเลียอุทานด้วยความโกรธ

“โอ้ใช่ ฉันเกือบลืมไปแล้วว่าตอนนี้ฉันเป็นปีศาจแล้ว นี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันได้ขอบคุณพระเจ้ามาทั้งชีวิตดังนั้นอย่ากังวลเลยน่า มันจะไม่เกิดขึ้นอีก” โมบี้ตอบด้วยความรู้สึกเขิน ๆ

เมื่อโมบี้กำลังซักเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายของเขา เสียงร้องเพลงที่น่ารำคาญก็หายไป และครู่ต่อมาเขาเสียงน้ำที่เปิดอยู่ก็เงียบลง มือของโมบี้กำลังร้อนแทบไหม้จากการขัดถูอย่างบ้าคลั่งเนื่องจากว่าทุกสิ่งที่เขาได้ทำมา มือของเขารู้สึกเหมือนสามารถหมดแรงได้ทุกวินาที เขาไม่เคยรู้สึกเหนื่อยแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต แม้จะผ่านการฝึกฝนมามากมายก่อนหน้านี้ก็ตาม

ตอนนี้เขากำลังพยายามอย่างเต็มที่และพยายามกดดันร่างกายของเขาเองให้พ้นขีดจำกัดของความเหนื่อยเพื่อทำความสะอาดเสื้อผ้าทั้งหมดให้เสร็จ เขาเปิดใช้งานทักษะ “Eyes of Sin” ของเขาเพื่อเพิ่มค่าสถานะทั้งหมด 10% ของเขา เขาเหลือพลังปีศาจเพียง 17 หน่วย เพราะเขาใช้ Demon Flash ก่อนหน้านี้เพื่อเข้าไปในห้องน้ำ นั่นหมายความว่าเขาสามารถใช้ “Eyes of Sin” ได้เพียงแค่ 8 วินาทีเท่านั้น

ทันใดนั้น เขาก็เริ่มเห็นภาพร่างที่ของทุกสิ่งอย่างชัดเจนที่จะเกิดขึ้นในอีก 0.1 วินาทีในอนาคต สมองของเขาแทบจะไม่สามารถให้รับรู้ให้ทันกับการคาดการณ์ทั้งหมด แต่อย่างไรก็ตามเขาก็สามารถรับมือการคาดการณ์ทั้งหมดได้

เมื่อเขาเปิดใช้งานทักษะนั้น รูม่านตาของเขาจะเปลี่ยนเป็นสีแดงและมีลวดลายสีม่วงแปลก ๆ ปรากฏบนดวงตาของเขา โมบี้ไม่สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของรูปลักษณ์นี้เพราะกระจกห้องน้ำเต็มไปด้วยหมอกฝ้าจากน้ำร้อนในห้องน้ำ

โมบี้ต้องการเวลาอีก 3 วินาทีเท่านั้น

ทันใดนั้นมือนั่นก็ค่อย ๆ เอื้อมออกมาจากม่านกั้นอาบน้ำ

ในขณะนั้น โมบี้เกือบหมดความหวังและกำลังจะยอมจำนนต่อชะตากรรมที่โหดร้ายของเขา

แต่แทนที่จะเปิดผ้าม่านมือนั้นกลับคว้าผ้าขนหนูที่อยู่ใกล้ที่สุดแล้วหยิบมันกลับเข้าไป

ดวงตาของโมบี้เปล่งประกายอีกครั้งพร้อมกับความหวังอันใหม่ ในที่สุดเขาก็ซักเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายของเขาเสร็จ โมบี้รีบสวมใส่เสื้อผ้าของเขาและรีบวิ่งออกไปจากห้องน้ำ โดยปิดประตูให้เงียบที่สุด เพื่อไม่ให้ใครตกใจ เขาผุดออกไป 0.1 วินาทีก่อนที่บุคคลนั้นจะออกมาจากห้องอาบน้ำ ด้วยทักษะ “Eyes of Sin” ของเขา

โมบี้มองไปที่เตียงเพื่อตรวจสอบว่านักเรียนอีกคนสังเกตเห็นอะไรบ้างหรือเปล่า แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังสนใจกับเกมมากกว่าเมื่อก่อนหน้านี้เสียอีก

โมบี้คิดว่าเขาจะออกไปจากห้อง และทำทีเป็นกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งโดยแสร้งทำเป็นว่าเขาเพิ่งมาถึง แต่เวลานั้นเลยเคอร์ฟิวไปแล้ว มันไม่สามารถดำเนินการตามแผนนั้นได้ โมบี้ตัดสินใจนั่งรอบนเก้าอี้เพื่อให้นักเรียนคนที่อาบน้ำ จัดการตัวเองจนเสร็จเพราะเขาสามารถเดาได้ว่า ผู้ชายที่เล่นวิดีโอเกมนั้นไม่ต้องการถูกขัดจังหวะแน่นอน

หลังจากรอไป 1 นาที ก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก

“ดูเหมือนเพื่อนร่วมหอพักที่หายไปของเรา ในที่สุดก็มาถึงแล้ว” นักเรียนชายคนนั้นกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

นักเรียนคนนี้มีผมสีม่วงเข้มที่ปลายผมเป็นสีดำ เขามีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบ ไม่ผอมเกินไปและไม่มีกล้ามเนื้อมากเกินไป ความสูงของเขาอยู่ที่ 6 ฟุต 1 นิ้ว ซึ่งสูงกว่า โมบี้เพียงแค่นิ้วเดียว ใบหน้าของเขาหล่อเหลา กรามคมชัดจนสามารถปาดเนยได้เลย เขาถูกสร้างขึ้นมาเพื่อเป็นนายแบบอย่างแน่นอน

ทันใดนั้นนักเรียนคนนั้นก็เริ่มหัวเราะอย่างควบคุมไม่ได้

โมบี้สันนิษฐานจากรูปลักษณ์ของเขา ว่าเขาน่าจะเป็นคนที่มีระดับพลังสูงที่กำลังดูถูกเขาเมื่อเขานั้นเห็นระดับพลังของโมบี้ โมบี้กำลังเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับช่วงเวลาที่ยากลำบากในหอพักของเขาจนกระทั่งเขาจะพบวิธีกำจัดเพื่อนร่วมหอพักโดยที่ไม่ทำให้มันดูน่าสงสัย

แล้วความคิดของเขาถูกขัดจังหวะและความรู้สึกก่อนหน้านี้ของเขานั้นถูกทำลายโดยสิ้นเชิง

“ทำไมเสื้อผ้าของนายถึงเปียกแบบนี้ และทำไมนายถึงใส่เสื้อและกางเกงทั้งกลับหน้าหลัง และยังสวมข้างในไว้ข้างนอกด้วย! รองเท้าของนายก็ใส่สลับข้างเหมือนกัน อย่าบอกนะว่านายไปโรงเรียนทั้งแบบนี้!” นักเรียนคนนั้นกล่าวพลางหัวเราะจนกุมท้องเอาไว้

ใบหน้าของโมบี้กลายเป็นสีแดงจากความอาย อย่างน้อยสิ่งนี้ก็เป็นการยืนยันได้ว่าเขานั้นไม่ได้สังเกตเห็นโมบี้ในห้องน้ำ ซึ่งทำให้เขารู้สึกไม่ดีในใจอย่างมากที่เคยคิดจะจัดการเพื่อนร่วมหอแบบนั้น

“ขอโทษด้วยนะ! นายคงมีเหตุผลของนาย ดังนั้นฉันจะไม่สอดรู้สอดเห็นในเรื่องของนายอีก ฉันคิดว่าเราเริ่มต้นได้ไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ ฉันชื่ออเล็กซ์ ฮาร์ท ฉันอยู่ในแผนกการต่อสู้เช่นเดียวกันกับนาย ยินดีที่ได้รู้จักนะ” อเล็กซ์กล่าวด้วยรอยยิ้มขณะยื่นมือมาจับมือ

โมบี้มีความคิดที่ผิดอย่างสิ้นเชิงเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้ เขาอาจจะไม่ได้เป็นคนนิสัยไม่ดีเลยก็ได้ แต่โมบี้ไม่สบายใจที่จะไว้ใจคนแปลกหน้า เพราะเขานั้นรู้ดีว่าผลที่ตามมาคืออะไร

เขาตัดสินใจว่าจะทำตัวดีด้วยและพยายามเข้ากันได้ดีกับเขา จนกว่าโมบี้จะเข้าใจธรรมชาติที่แท้จริงของเขา วินาทีที่เขารู้สึกว่าคนตรงหน้าเป็นตัวอันตรายโมบี้จะพยายามกำจัดเขาทิ้งในทันที โมบี้มองไปที่นาฬิกาเพื่อดูระดับพลังของเขา

<9490>

วินาทีที่เขาเห็นตัวเลขนั้น ดวงตาของเขาแทบจะทะลุออกมาจากเบ้า เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนตรงหน้านี้จะแข็งแกร่งขนาดนี้ นี่เป็นระดับพลังที่สูงที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็น

ตอนนี้โมบี้ต้องการอยู่ในด้านที่นิสัยดีของอเล็กซ์จนกว่าเขาจะเข้มแข็งพอที่จะรับมือกับเขาได้ โมบี้ปรารถนาให้อเล็กซ์เป็นคนดีและไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคาดการณ์ไว้ ทว่าในตอนนี้เขาไม่สามารถประมาทได้เลย

โมบี้เอื้อมมือไปจับกับมือของอเล็กซ์ด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณนะ สำหรับการแนะนำตัวอย่างอบอุ่น ฉันชื่อโมบี้ เคน ฉันหวังว่าเราจะเข้ากันได้ดี”

อเล็กซ์มองไปรอบ ๆ และสังเกตเห็นนักเรียนอีกคนบนเตียง ที่ยังคงหมกมุ่นอยู่กับวิดีโอเกมของเขา

เขาค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเขาและตีไปที่หัวเขาเบา ๆ

“เรย์! ทำไมนายไม่ทักทายเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ ตอนที่เขาเข้ามาในหอพัก”

“ทำบ้าอะไรเนี่ย! ฉันกำลังถึงด่านไฟนอลบอสแล้ว! นายจะทำแบบนั้นกับฉันไม่ได้นะ! นี่มันแย่มาก”

“อย่าพูดคำหยาบคาย แล้วไปแนะนำตัวกับเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ของเราซะ!”

“ก็ได้” เรย์พูดพร้อมกับถอนหายใจด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

เรย์ค่อย ๆ เดินมายังหน้าโมบี้และยื่นมือออกมาเพื่อจับมือ

เมื่อเขานอนลง โมบี้ไม่สามารถบอกความสูงของเขาได้จริง ๆ แต่ตอนที่เขายืนอยู่ตรงหน้าแล้วดูเหมือนว่าเขาค่อนข้างตัวเตี้ยไปสักหน่อย เขาสูงประมาณ 5 ฟุต 6 นิ้ว เท่านั้นและนาฬิกาของเขาก็เป็นสีเขียวแทนที่จะเป็นสีน้ำเงินปกติและแสดงค่าพลังอยู่ที่

<3750>

นี่คือประมาณครึ่งหนึ่งของระดับพลังของอเล็กซ์ แต่ก็ยังสูงและน่านับถือ

“นี่คืออัจฉริยะประจำห้องของเรา เขาเป็นเหมือนสารานุกรมเคลื่อนที่ได้ มันเหมือนเขารู้ทุกอย่างบนโลกนี้เลย” อเล็กซ์พูดพร้อมกับหัวเราะอย่างเป็นมิตรขณะที่เขาวางมือบนไหล่ของเรย์

“สวัสดีฉันชื่อ เรย์ กอน ฉันเป็นเด็กในแผนกวิทยาศาสตร์ ขอโทษที่ไม่ได้ทักทายนายทันทีที่นายเข้ามา ฉันยุ่งเกินกว่าที่จะสังเกตเห็นตอนที่นายเข้ามาจริง ๆ ฉันสัญญาว่าฉันจะเป็นคนดีฉันหวังว่าเราจะเข้ากันได้” เรย์พูดด้วยใบหน้าที่นิ่งจนแทบไม่ขยับ

โมบี้ตั้งข้อสังเกตว่านาฬิกาที่มีหน้าปัดสีเขียวจะแสดงว่าเจ้าของนั้นสังกัดอยู่ในแผนกวิทยาศาสตร์

“ฉันชื่อโมบี้ เคน ฉันอยู่แผนกการต่อสู้ ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันหวังว่าเราจะได้เป็นเพื่อนกันได้ เพราะถ้าเรามีสภาพแวดล้อมที่แย่ ๆ ในหอพัก มันคงไม่ใช่เวลาที่ดีสำหรับทุกคน” โมบี้กล่าวพร้อมกับรอยยิ้มปลอม ๆ นั่น