The Great Demon System - ตอนที่ 36 : เล่นกับเหยื่อ

ก่อนที่การต่อสู้จะเริ่มต้นขึ้น โมบี้ก็ได้ใช้ทักษะการตรวจสอบของเขากับนาธานเพื่อสร้างความมั่นใจอีกครั้ง

————————————-

ชื่อ: นาธาน จอห์นสัน

เผ่าพันธุ์: มนุษย์

ความสามารถ: ดิน เลเวล 3

ระดับพลัง: 2520

พลังชีวิต: 100/100

มานา: 39/39

ความแข็งแกร่ง: 75

ความคล่องตัว: 61

ความฉลาด: 39

ความอดทน: 77

พลังจิต: 0

————————————-

‘เฮ้ ค่าความฉลาดที่ต่ำขนาดนั้นก็ดูเหมาะสมกับสติปัญญาของเขามากจริง ๆ’ โมบี้คิดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ออกมา

ทันทีที่การต่อสู้เริ่มต้นขึ้นนาธานปกคลุมมือของเขาด้วยโลหะที่เขารวบรวมมาจากพื้นดิน เขาเปลี่ยนพวกมันให้กลายเป็นนวมโลหะซึ่งห่อหุ้มกำปั้นของเอาไว้สำหรับต่อยชั่วคราว

ความสามารถของธาตุดินนั้นไม่ได้จำกัดอยู่แค่การควบคุมก้อนดินเท่านั้น แต่ยังสามารถจัดการกับโลหะ แร่ต่าง ๆ หรือหินได้อีกด้วย

นอกจากนี้การที่เขารวบรวมโลหะขึ้นมาจากในดินที่มีอยู่แล้วจะช่วยลดการใช้มานาของเขาได้มากกว่าที่เขาจะสร้างพวกมันขึ้นมาเอง และเนื่องจากปริมาณของมานาที่ต่ำของนาธานนั่นคือทางที่เหมาะสมที่เขาเลือกใช้

นาธานวิ่งเข้าใส่โมบี้ด้วยความเร็วเต็มที่ ขณะหัวเราะเหมือนคนบ้าตลอดทางที่ใกล้เข้ามา

โมบี้นั้นยังคงยืนอยู่ที่เดิมพลางยิ้มออกมาเหมือนสิ่งที่เห็นนั้นไม่มีอะไรให้น่ากังวลใจเมื่อนาธานวิ่งตรงมายังตัวของเขา

นาธานเหวี่ยงหมัดขวาไปที่หัวของโมบี้อย่างแรงในทันทีที่เขาไปถึงในระยะโจมตีที่เหมาะสม

ทันทีที่นาธานรู้สึกว่ากำปั้นของเขากำลังจะสัมผัสเข้ากับกะโหลกของฝ่ายตรงข้าม โมบี้ก็ขยับศีรษะและร่างกายไปด้านข้างเพื่อหลบการโจมตีที่พุ่งเข้ามา

หมัดของนาธานทะยานไปในอากาศขณะที่ตัวของเขาพุ่งผ่านตำแหน่งเดิมของโมบี้ที่เคยยืนอยู่ไป

‘อะไรกันเนี่ย! มันจะพลาดไปได้ยังไง! ฉันสาบานเลยว่าหมัดของฉันอยู่ห่างจากใบหน้าของมันเมื่อสักครู่นี้เพียงหนึ่งนิ้ว!’ นาธานคิดด้วยความตระหนกตกใจ

เมื่อเขามองย้อนกลับไปที่โมบี้ เขาเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังยืดคอและสะบัดแขนและขาได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

‘นี่มันเป็นโชคอย่างนั้นเหรอ!’ นาธานแทบไม่อยากจะเชื่อ

คู่ต่อสู้ของเขานั้นมีระดับพลังเพียงแค่ 800 มันเป็นไปไม่ได้ที่ร่างกายอีกฝ่ายจะหลบได้แม้ว่ามันจะเห็นการโจมตีนั้นพุ่งเข้ามาหาร่างกายของตัวเอง ทว่ายังไงก็ไม่น่าจะสามารถเคลื่อนไหวได้รวดเร็วมากพอ

นาธานตัดสินใจที่จะลืมสิ่งที่พึ่งจะเกิดขึ้น ขณะที่เขาสรุปกับตัวเองว่ามันเป็นเพียงเพราะไอ้กระจอกนั่นแค่โชคดี

นาธานรีบวิ่งไปยังโมบี้ที่ยังคงทำท่าวอร์มร่างกายอยู่อีกครั้ง

แต่คราวนี้แทนที่จะใช้หมัดที่แข็งแกร่ง เขาเลือกใช้หัวเข่าและการเตะแทน

โมบี้เพียงแค่หลบหลีกการโจมตีที่เข้ามาอีกครั้งโดยทำเหมือนไม่ได้ตั้งใจจะหลบ เขานั้นกำลังหลับตาขณะที่ยังคงทำท่ายืดเส้นยืดสายต่อไป

‘เขาเคลื่อนไหวได้ช้ามากและรูปแบบการโจมตีของเขาก็คาดเดาได้ง่าย! ช่างน่าสมเพชซะจริง!’ โมบี้คิดพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ออกมา

แม้จะหลับตาอยู่โมบี้ก็ยังสามารถใช้ “Energy Sense” และประสาทสัมผัสที่เพิ่มขึ้นมาของเขานั้นคาดเดาการโจมตีครั้งต่อไปของนาธานว่าจะไปยังที่ใดกันแน่

โมบี้ทำเช่นนี้เพราะต้องการดูว่านาธานจะคิดว่า “เขานั้นช่างโชคดี” อยู่นานแค่ไหน ก่อนที่จะรู้ว่าที่จริงแล้วมันเกิดอะไรขึ้น

‘อะไรวะ! การโจมตีของฉันไม่โดนมันได้อย่างไร! มันเป็นไปไม่ได้! ไม่ว่าคนคนนั้นจะแข็งแกร่งมากแค่ไหนก็ไม่สามารถหลบการโจมตีของฉันโดยที่ยังหลับตาอยู่! มันต้องเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกแน่ ๆ ! ฉันไม่สามารถทำให้ตัวเองอับอายแบบนี้ต่อหน้า เจย์เดนที่รักของฉันได้!’ นาธานคิดด้วยความโกรธเกรี้ยว

ณ ตอนนี้นาธานยังคงอดกลั้นที่จะใช้ความสามารถธาตุดินของเขาอย่างเต็มที่ เพราะเขาคิดว่าถ้าเขาจะเอาชนะโมบี้ได้เร็วเกินไป มันคงจะไม่สนุกเอาเสียเลย

ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจใช้พลังเพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อยเพื่อพลิกสถานการณ์ตามความต้องการของเขาและสอนบทเรียนให้โมบี้ได้รู้เกี่ยวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นเมื่อมันกล้ามายั่วยุและกวนใจเขา

ในการชกแต่ละครั้งของนาธานนั้นจะมีหนามโลหะจำนวนมากยื่นออกมาจากนวมโลหะของเขาซึ่งพุ่งตรงไปยังดวงตาของโมบี้ด้วยความเร็วอย่างมาก

‘ถ้ามันไม่อยากจะลืมตาขึ้นมามองฉันมากนัก ฉันก็จะทำให้มันตาบอดไปซะ! มันจะได้เป็นบทเรียนราคาแพงของมัน!’ นาธานคิดแล้วเผยรอยยิ้มแบบซาดิสต์ออกมา

ทันทีที่โมบี้รู้สึกได้ถึงการโจมตีที่กำลังจะมาถึง ในที่สุดเขาก็ถูกบังคับให้ลืมตาและหลบจริง ๆ สักที เขาตอบโต้ด้วยการย่อหลบเข้าไปใต้การโจมตีของนาธาน แล้วต่อยไปยังบริเวณหน้าอก นั่นส่งผลให้นาธานกระเด็นถอยหลังไปหลายเมตร

นาธานไอเป็นเลือดออกมาเล็กน้อยและทรุดตัวลงกับพื้นโดยการคุกเข่าลงไปข้างหนึ่ง ซึ่งเป็นผลมาจากกำปั้นของโมบี้

‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย! ทำไมมันถึงได้โชคดีขนาดนี้! ไม่สิ! ไม่ใช่โชคแน่ ๆ ! เป็นไปไม่ได้คำอธิบายที่เป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือมันโกง!’ นาธานคิดพลางกัดฟันด้วยความโกรธ

“ไอ้เวร! ไอ้ชาติชั่ว! แกมันขี้โกงชัด ๆ ! นอกจากแกจะเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกเท่านั้นแหละ!” นาธานตวาดออกมาด้วยความโกรธและหงุดหงิด

“งั้น ฉันเดาว่าฉันน่าเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดในโลกละมั้ง” โมบี้พูดพร้อมกับหัวเราะดัง ๆ ทำให้ใบหน้าของนาธานเปลี่ยนเป็นสีแดงเนื่องจากความโกรธ

“จัดการมันเลย!! เตะตูดมันซะ ฉันอยากเห็นมันอ้อนวอนและร้องไห้เหมือนเด็กน้อย!” เจย์เดน กล่าวพร้อมกับเชียร์จากข้างสนาม

ทันทีที่นาธานได้ยินเสียงของเจย์เดนเขาก็สงบลงทันที ราวกับได้รับกำลังใจกลับคืนมาอีกครั้งพร้อมกับความมุ่งมั่นที่ยิ่งกว่าเดิม

‘เจย์เดนกำลังเชียร์ฉันอยู่! ฉันไม่สามารถทำให้เธอผิดหวังได้อีกแล้ว! ฉันจะทำให้เธอเห็นว่าฉันฉีกร่างไอ้กระจอกนี่เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย เพื่อพิสูจน์ความรักที่ไม่มีวันหมดของฉันที่มีต่อเธอ!’ นาธานคิดพลางลุกขึ้นและตั้งท่าต่อสู้โดยตัดสินใจที่จะไม่ออมมืออะไรเอาไว้อีกต่อไปแล้ว

ทว่าเขานั้นไม่ได้รู้สักนิดเลยว่าเสียงเชียร์นั่นของเจย์เดนไม่ได้ส่งมาที่เขาเลย แต่มันกลับตั้งใจที่จะส่งไปหาโมบี้แทน

นาธานล้อมรอบร่างกายของเขาด้วยชุดเกราะโลหะและสร้างหอกโลหะขนาดใหญ่ขึ้นมาถือไว้ในแขนทั้งสองข้าง

“เอาล่ะไอ้กระจอก จนถึงตอนนี้ฉันนั้นออมมือไว้เพื่อที่จะไม่เผลอฆ่าแกไปซะก่อน แต่ตอนนี้ฉันจะไม่รั้งรออะไรอีกแล้ว! แกจะต้องเสียใจกับช่วงเวลานี้ไปตลอดชีวิตของแก! อย่ากระพริบตาเลยนะเจย์เดนสุดที่รักของผม! ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสงสารคนนี้จะต้องตายในไม่ช้า เชื่อผมสิ!” นาธานกล่าวด้วยความมั่นใจ

เจย์เดนหัวเราะเบา ๆ ทันทีที่เขาพูดซึ่งนาธานถือเป็นสัญญาณว่าเธอเห็นด้วยกับคำพูดของเขา

นาธานพุ่งเข้าหาโมบี้อย่างรวดเร็วกว่าเดิมมาก และเขาสร้างหอกโลหะขึ้นมามากมายในอากาศและพุ่งไปที่ตัวของโมบี้ด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ

โมบี้กระโดดหลบหอกที่ทยอยพุ่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง

ทันทีที่เขาลงแตะพื้นเขาก็สังเกตเห็นว่าเท้าของเขานั้นจมลงไปในพื้น นั่นทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้

ทันใดนั้นโมบี้ก็มีสีหน้าหวาดกลัวและตื่นตระหนกขณะที่เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำให้ขาของเขาเป็นอิสระ ทว่ามันเป็นการดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์

“ฉันจับตัวแกได้แล้ว ไอ้สารเลว!” นาธานตะโกนเสียงดังลั่นออกมาราวกับคนบ้า พลางแทงหอกโลหะในมือของเขาไปที่หน้าอกของโมบี้

ทันใดนั้นหอกของนาธานก็ถูกหยุดลง นั่นทำให้เขาตะลึงจากการถูกหยุดอย่างกะทันหัน เขารู้สึกราวกับว่าเขาแทงหอกใส่ภูเขามากกว่าแทนที่จะเป็นคนทั่วไป

โมบี้หยุดการโจมตีของนาธานโดยคีบหอกเอาไว้ด้วยนิ้ว 2 นิ้ว

เขาเริ่มหัวเราะเหมือนคนบ้าในขณะที่เขาหักปลายหอกโลหะโดยใช้ 2 นิ้วนั้น

“จับได้แล้วงั้นเหรอ ไอ้เวร!” โมบี้กล่าวพร้อมกับหัวเราะอย่างโหดเหี้ยม

นาธานถอยห่างจากโมบี้โดยสัญชาตญาณทันทีที่เขาสังเกตเห็นว่าการโจมตีของเขานั้นไม่ได้ผล

โมบี้เดินออกจากหลุมโคลนที่เหนี่ยวรั้งเท้าของเขาไว้เหมือนกับว่ามันไม่เคยอยู่ตรงนั้นและค่อย ๆ เดินเข้าไปหานาธาน

“อยู่ให้ห่างจากฉันนะ ไอ้ชั่ว!” นาธานร้องออกมา ความกลัวฉายชัดอยู่ในดวงตาของเขา

นาธานพยายามหยุดการเคลื่อนที่ของโมบี้โดยการสูบเท้าของเขาให้ลงไปในพื้นโลหะอีกครั้ง ทว่าโมบี้นั้นก็สามารถเดินออกมาได้ทันทีเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ ไอ้สารเลว!” นาธานกรีดร้องด้วยความกลัวอย่างมาก

นาธานเริ่มใช้เทคนิคการตรึงร่างทุกอย่างที่เขารู้เพื่อหยุดการเคลื่อนไหวของโมบี้อย่างไร้ประโยชน์ จากนั้นเขาก็เริ่มขว้างหอกโลหะไปที่โมบี้อย่างต่อเนื่อง ซึ่งเขาก็สามารถหลบหรือเบี่ยงเบนการโจมตีได้อย่างง่ายดาย

โมบี้ค่อย ๆ เดินไปหานาธานด้วยรอยยิ้มแบบซาดิสม์ เจตนาสังหารที่รุนแรงพวยพุ่งออกมาจากร่างของเขา นั่นทำให้ขาของนาธานแทบจะไม่สามารถยืนทรงตัวอยู่ได้ในทันที เขาทรุดลงไปกองกับพื้นด้วยสีหน้าหวาดกลัว

ตอนนี้มานาของนาธานนั้นหมดแล้ว เขาพยายามทุกวิถีทางที่คิดออกเพื่อพยายามจะเอาชนะแล้ว แต่ทุกอย่างก็จบลงด้วยความล้มเหลวอย่างที่สุด เขาไม่มีความหวังที่จะชนะอีกต่อไป ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขานั้นไม่มีโอกาสที่จะชนะมาตั้งแต่แรก และทั้งหมดที่โมบี้ทำนั้นมันก็แค่การเล่นของนักล่าที่พยายามเล่นกับเหยื่อของมันก่อนจะลงมือสังหาร

“ปะ… เป็น… ไปได้ยังไง! แกมันเป็นตัวอะไรกันแน่! แกมันน่าจะเป็นไอ้ขยะเปียกขี้แพ้สิ! แกจะมาแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง !!” นาธานร้องลั่นด้วยความตกใจ

“ไอ้ขยะเปียกขี้แพ้งั้นเหรอ ทำไมไม่ตรวจดูอีกสักทีล่ะ”

เมื่อนาธานตรวจสอบนาฬิกาของโมบี้เพื่อดูระดับพลังของเขา กางเกงของเขาก็เปียกชุ่มไปทั้งหมดเพราะของเหลวสีเหลืองจำนวนมากไหลออกมาเหมือนแม่น้ำ

“3.. 3… 3… 3570! เป็นไปไม่ได้! ฉันตรวจสอบระดับพลังของแกแล้วก่อนที่เราจะเริ่มสู้กัน และมันบอกชัดเจนว่า 800! ไม่มีใครสามารถปิดบังระดับพลังของพวกเขาแบบนี้ได้หรอก!”

“ฉันเคยได้ยินเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว ณ จุดนี้แต่มันก็ตลกทุกครั้งที่ได้ยินเลย!” โมบี้กล่าวพร้อมกับหัวเราะ

“ฉัน … ฉันยอมแพ้! ได้โปรดปล่อยฉันไป ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่บอกใครเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่เพียงแค่ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับนายอีกแล้ว! ฉันสัญญา!” นาธานคุกเข่าลงบนพื้น

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า! แกจำไม่ได้เหรอตอนที่แกบอกว่าฉันจะต้องนอนร้องไห้อยู่บนพื้น แล้วจูบเท้าพลางขอให้แกให้อภัยฉัน โอ้ว เหตุการณ์มันพลิกไปเป็นแบบนี้ได้ยังไงกันนะ!”

“และเกี่ยวกับคำถามของแก ขอฉันคิดสักแปปนะ… อืม… ไม่มีทาง! ตอนนี้ทำไมฉันถึงต้องปล่อยแกไปด้วยล่ะ ฉันจะทำให้แกต้องชดใช้เป็น 1,000 เท่าสำหรับเรื่องชั่ว ๆ ทั้งหมดที่แกทำกับฉัน ฉันจะทรมาน แกให้หนักกว่าที่ฉันเคยทรมานลูกน้องคนอื่น ๆ ของแกอีกหลายเท่า! เตรียมตัวเอาให้ดี ๆ เถอะน่า!” โมบี้กล่าวพลางย่อตัวลงไปที่ระดับสายตาของนาธาน นั่นทำให้เขาเผยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยวออกมา

“นี่แก…แกฆ่าพวกฉันทั้งแก๊งเลยเหรอ! แกคือคนที่ทำลายแก๊งของฉันสินะ!” นาธานพูดพยายามคลานหนีจากโมบี้ให้เร็วที่สุด

“เจย์เดน! ที่รัก! ไอ้โรคจิตนี้จะฆ่าฉัน ได้โปรดควบคุมสัตว์เลี้ยงของคุณด้วย!” นาธานกรีดร้องออกมาเหมือนคนบ้า

“แล้วทำไมฉันจะต้องยื่นมือเข้าไปช่วยหมูอ้วนที่น่าขยะแขยงและตะกละตะกรามอย่างนายจากเพื่อนเพียงคนเดียวของฉันด้วยล่ะ!” เจย์เดนพูดจากด้านหลังเขาพร้อมกับหัวเราะออกมาเบา ๆ

“ที่… ที่รัก…?” นาธานกล่าวด้วยน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้าของเขา

“ทำไมคนอย่างฉันถึงต้องชอบลาโง่ที่สกปรกเช่นตัวของแกด้วยล่ะ อย่าเข้าใจผิดไปสิ ทั้งหมดนี่มันก็คือแผน! ฉันเกือบจะอาเจียนทุกครั้งที่ถูกบังคับให้บอกว่าฉันชอบแกและทุกครั้งที่โดนแกจ้องมองด้วยสายตาหื่น ๆ ของแกเหมือนฉันเป็นตุ๊กตา มันทำให้ฉันอยากจะฆ่าแกทุกที!” เจย์เดนกล่าวพลางถ่มน้ำลายใส่หน้าเขาด้วยความรังเกียจ

“แต่ฉันดีใจนะที่ไม่ได้แสดงอะไรแบบนั้นออกไป! การแสดงออกบนใบหน้าของแกตอนนี้ ทำให้ประสบการณ์ทั้งหมดที่ฉันอดทนมานั้น ช่างคุ้มค่า!” เธอกล่าวด้วยเสียงหัวเราะที่ดูบิดเบี้ยว

ทันทีที่เจย์เดนพูดจบ นาธานก็รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบของเขาพังทลายลงต่อหน้าเขา ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้เขาคิดว่านั่นเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา ทว่ามันกลับเป็นแค่การโกหก และการสร้างภาพปลอม ๆ เพื่อที่จะได้เห็นเขาต้องทนทุกข์ทรมาน

ความหวัง ศักดิ์ศรี ความสุข หรือสิ่งที่เขาเคยมีอยู่ก่อนหน้านี้ มันถูกฉีกออกจากจิตวิญญาณของเขาอย่างโหดร้ายโดยไม่เหลืออะไรไว้เลย เขาเป็นเหมือนสิ่งที่แห้ง กลวง และว่างเปล่าจากสิ่งที่เขาเคยเป็นมาตลอดชีวิต

“ตอนนี้พวกเราคงไม่สามารถยอมให้แกนั่งรำพึงรำพันต่อไปได้แล้ว นี่เรายังไม่ได้ไปถึงส่วนที่สนุกที่สุดกันเลยนะ” โมบี้พูดพร้อมกับจ้องไปที่ดวงตาที่เหมือนกับคนตายไปแล้วของนาธาน พลางดึงผมของเขาไว้ด้วยสีหน้าผิดหวัง

“มาเริ่มต้นเรื่องสนุก อย่างง่าย ๆ เหมือนที่แกได้เคยทำกับฉันกัน!” โมบี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม

โมบี้คว้าไปที่นิ้วข้างหนึ่งของเขาและหักมันอย่างรวดเร็วและรุนแรงในคราวเดียว

ทันทีที่เขารู้สึกเจ็บปวด ประกายของชีวิตก็ก็ฉายกลับเข้ามาในดวงตาที่เหมือนตายไปแล้วของนาธานอีกครั้ง น้ำตาเริ่มไหลลงมาบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง ในขณะที่เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวดอย่างน่ากลัว

“อ๊ากกกก !!!”