The Great Demon System - ตอนที่ 28 : การซักถาม!

[มุมมองของนายพล]

นายพลไรเกอร์อยู่ในห้องทำงานของเขาที่เต็มไปด้วยเอกสารกองพะเนินนับไม่ถ้วน

เขาเป็นชายวัยกลางคนผมสีดำยาวปานกลางจรดปลายจมูก เขามีหนวดเครารุงรังและดวงตาสีฟ้าที่มีอาการบวมของถุงใต้ตารุนแรงจากความอ่อนเพลียและการนอนไม่พอ ซึ่งทำให้เขาดูเหมือนออกมาจากหนังซอมบี้ เขาเป็นชายที่สูงมากถึง 6 ฟุต 6 นิ้วและมีมัดกล้ามจำนวนมาก

‘เมื่อตอนที่ฉันสมัครเป็นนายพล ฉันคาดหวังว่าจะได้อยู่ในสนามรบแล้วไล่อัดไอ้พวกศัตรู ไม่ได้ติดอยู่ในห้องและถูกบังคับให้เป็นทาสทั้งวันทั้งคืนบนกองเอกสารที่ไม่มีวันจบสิ้นแบบนี้’ เขาถอนหายใจ

‘และตอนนี้เรามีคดีฆาตกรรมในโรงเรียน ฉันรู้ว่ามันจะต้องเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว แต่ฉันไม่คาดคิดว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้’

‘ถ้าครอบครัวชั้นสูงอนุญาตให้เราใช้นาฬิกาเพื่อติดตามและตรวจสอบนักเรียนทุกคนตลอดเวลาสิ่งเหล่านี้จะไม่เกิดขึ้น! ทั้งหมดเป็นเพราะพวกเขากลัวเราสอดแนมลูก ๆ ของพวกเขา! มันน่าหงุดหงิดมาก! ทำไมพวกเขาถึงทำให้ชีวิตฉันยากขึ้นมากแบบนี้นะ!’

‘เราไม่สามารถใช้นาฬิกาเพื่อตรวจสอบระดับพลังงานแบบเรียลไทม์ได้สักหน่อย พวกเขาจะหวาดระแวงได้อย่างไร ? สิ่งที่พวกมันทำได้ดีคือการแจ้งตำแหน่งของพวกเขาเมื่อพวกเขาตายซึ่งไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก’

‘อย่างน้อยเด็กที่ตายก็เป็นเพียงแค่คนแรงค์ F จากตระกูลที่ไม่มีใครรู้จัก ถ้าเป็นคนที่มาจากตระกูลสำคัญนั่นคงเป็นปัญหาใหญ่ ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันคงจะไม่ได้นอนอีกเป็นเดือน’ เพียงแค่คิดตัวเขาก็สั่นสะท้าน

‘พยานบอกว่าพวกเขาเห็นเหยื่อและเด็กผู้ชายที่ชื่อโมบี้ เคนคนนี้เข้าไปในป่าด้วยกันในวันนั้น เบาะแสที่เรามีก็คือ: มีการทรมานอย่างชัดเจนในที่เกิดเหตุ อะไรบางอย่างที่ดูเหมือนเลือดสีดำสาดกระเซ็นบนพื้นหญ้า และอย่างสุดท้ายก็คือ โมบี้ เคน’ เขาคิดในขณะที่จิบกาแฟแล้วดึงแฟ้มขึ้นมา

‘โมบี้ เคน’

‘แรงค์ F’

‘ระดับพลัง: 800’

‘พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตในสงครามเมื่อเขายังเด็กและเขาก็อยู่คนเดียวมาตลอด’

‘เขาไม่มีความสามารถและเขาปฏิเสธข้อเสนอของโรงเรียนสำหรับลูกแก้วความสามารถพื้นฐาน อืม น่าสนใจ’

‘เขาเป็นเด็กที่มีความประพฤติดีในโรงเรียนเสมอและไม่มีประวัติอาชญากรรม’

‘เขายังกลายเป็นสัตว์เลี้ยงของเจย์เดน กริฟฟิธภายในช่วง 3 วันแรกของโรงเรียนเตรียมทหาร’

‘ฉันไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับครอบครัวกริฟฟิธนั้นเป็นอย่างไร แต่ฉันต้องรู้ว่าพวกเขาให้ความสำคัญกับเด็กคนนี้มากแค่ไหนเพื่อที่จะไม่ทำให้พวกเขาไม่พอใจ’ เขาคิด

เมื่อไรเกอร์เลื่อนไปที่ด้านล่างของประวัติโมบี้เขาก็ได้รับข้อความ

<การเข้าถึงถูกปฏิเสธ! >

ดวงตาที่ดูเหมือนคนจะหลับก่อนหน้านี้ของไรเกอร์เบิกกว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“อะไรกันวะ!” เขาโพล่งออกมาเสียงดัง พลางสะดุ้งออกจากที่นั่งเพื่อพ่นกาแฟในปากของเขากระจายไปทุกที่

‘ข้อมูลแบบไหนเกี่ยวกับเด็กคนนี้ที่จะเป็นความลับสุดยอดถึงขนาดที่จะจำกัดแม้แต่ตำแหน่งนายพลในกองทัพ’ เขาคิด

แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

ไรเกอร์ทำความสะอาดตัวเองทันทีจากกาแฟทั้งหมดที่เขาทำหก เขาสงบสติอารมณ์และนั่งลงบนเก้าอี้โดยวางท่าทางที่ดูมีอำนาจ

* อะแฮ่ม *

“เข้ามาได้”

ชายหนุ่มผิวสีแทนรูปหล่อที่สูงประมาณ 6 ฟุตเดินเข้ามาในห้อง เขามีผมสีดำที่มีริ้วสีแดงเล็กน้อยที่มองเห็นได้และดวงตาสีเขียวสดใสที่ดูเหมือนจะสามารถสะกดจิตได้

นายพลไรเกอร์ยังคงมองไปมาระหว่างภาพที่พบในแฟ้มของเขาและชายที่อยู่ตรงหน้าเขา

‘นั่นเป็นผู้ชายคนเดียวกันเหรอ ?’ เขาคิด

“นายคือโมบี้ เคนใช่หรือเปล่า ?”

“ครับผม! ผมมาที่นี่ตามประกาศเรียกของคุณ!” โมบี้กล่าวพร้อมกับคำนับ

‘ฉันเดาว่าเขาจะต้องเปลี่ยนไปมากตั้งแต่ถ่ายภาพนี้’ เขาคิดพลางตัดเรื่องนี้ออกไปจากหัว

“เชิญนั่งเก้าอี้ข้างหน้าฉัน”

โมบี้เดินเข้ามาและนั่งอย่างที่เขาบอก

“นายรู้ไหมว่าทำไมนายถึงต้องมาที่นี่”

“ไม่ครับ”

“เรามีพยานหลายคนเป็นพยานว่านายกับเอริค ควินน์ คนที่เสียชีวิตเข้าไปในป่าด้วยทั้งคู่ในวันที่เขาเสียชีวิต ฉันต้องการให้นายตอบคำถามทั้งหมดของฉันตามความเป็นจริงแล้วฉันจะปล่อยนายไป”

โมบี้พยักหน้ากลับไปที่นายพลโดยไม่มีสัญญาณของความกังวลใจหรือความกลัว

“ดีตอนนี้วางมือของนายบนคริสตัลวิเศษตรงหน้า นี่คือเครื่องจับเท็จที่ได้รับการพิสูจน์แล้วว่าสามารถทำงานได้ 100% ดังนั้นอย่าแม้แต่พยายามโกหก เพราะโทษที่นายจะได้รับจะเพิ่มเป็น 5 เท่าถ้านายทำมัน”

“ครับผม!”

โมบี้วางมือบนคริสตัลโดยไม่ลังเลและรอการซักถาม

“ถ้าคริสตัลเปลี่ยนเป็นสีเขียวแสดงว่านายพูดความจริง ถ้ามันเปลี่ยนเป็นสีแดงแสดงว่านายนั้นพูดโกหก”

“เริ่มจากคำถามแรกเลยแล้วกัน นายได้ฆ่าเอริค ควินน์หรือเปล่า ?”

“ไม่ครับ ผมไม่ได้ทำ!” โมบี้ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังติดจะรำคาญเล็กน้อย

คริสตัลเริ่มเรืองแสงและเปล่งแสงสีขาวสว่างไสวก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นสีเขียวในที่สุด

ไรเกอร์นั้นสามารถอ่านอารมณ์ของผู้คนได้ดี เขาอยู่ในวงการนี้มานานพอที่จะรับรู้สิ่งนั้นได้ สิ่งที่เขาสัมผัสได้จากโมบี้ไม่ใช่ความกลัวหรือความวิตกกังวล แม้ว่ามันจะมองออกเล็กน้อย แต่ตอนนี้เด็กตรงหน้าไรเกอร์นั้นกำลังรู้สึกเบื่อหน่ายและรำคาญผสมกับโกรธภายใต้การแสดงออกทางใบหน้าอย่างจริงจังของเขา

* อะแฮ่ม *

“คำถามต่อไปนายรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับเอริค ควินน์ และเขาเสียชีวิตได้อย่างไร ?” ไรเกอร์ถาม

“ผมไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่างเลยครับ ทั้งหมดที่ผมรู้ก็คือเขาเสียชีวิตเมื่อไม่กี่วันก่อน” เขาตอบ

คริสตัลส่องแสงสีเขียวสำหรับคำถามนี้เช่นกัน

“โอเค คำถามสุดท้ายนายมีความสัมพันธ์อย่างไรกับครอบครัวกริฟฟิธ”

ทันใดนั้นใบหน้าของ โมบี้เปลี่ยนเป็นสดใสและตื่นเต้นมากขึ้น

“ผมมีความสัมพันธ์ที่ดีกับครอบครัวกริฟฟิธ พวกเขาเป็นคนดี ร่ำรวยและมีอำนาจมาก แม้ว่าพวกเขาจะดูตระหนี่และขี้เหนียวกับลูกสาวคนเดียวของเขาไปหน่อย แต่ผมก็ยังชอบพวกเขามาก!” โมบี้กล่าวด้วยรอยยิ้มที่ดูจริงใจ

ไรเกอร์แทบไม่เชื่อหูของเขา

‘ไม่มีทางที่คนแรงค์ F นี่จะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับครอบครัวกริฟฟิธอันทรงเกียรติ’ เขาคิดขณะที่รอให้คริสตัลเปลี่ยนเป็นสีแดง

แต่ด้วยความประหลาดใจ คริสตัลส่องแสงเป็นสีเขียวแทน

นายพลไรเกอร์หมดคำจะพูด เขาแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

“ผมออกไปได้แล้วใช่ไหมครับ ?” โมบี้กล่าวอย่างรีบร้อน

“ใช่ นายออกไปได้แล้ว” ไรเกอร์พูดพึมพำออกมา โดยที่เขายังคงงุนงงและไม่เชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะครับ ขอบคุณมากครับสำหรับเรื่องนี้” โมบี้กล่าวพร้อมกับโค้งคำนับขณะที่เขาเดินออกจากห้องทำงานของนายพลไป

‘อย่างแรกมีส่วนที่ถูกล็อกในไฟล์ของเขาซึ่งแม้แต่ฉันก็ไม่สามารถเข้าถึงได้ และต่อมาเขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับครอบครัวกริฟฟิธ ตอนแรกฉันคิดว่าเขาจะเป็นแค่คนทั่วไปที่ไม่ได้น่าสนใจ แต่ตอนนี้ฉันต้องพิจารณาความคิดของตัวเองใหม่ เขาอาจจะสำคัญกว่าที่ฉันคาดไว้ก็ได้’

‘ฉันจะจับตาดูเด็กหนุ่มโมบี้ เคน คนนี้ให้มากขึ้น’ เขาคิดในขณะที่ลูบเคราของเขา

——————————–

[มุมมองของโมบี้]

โมบี้เดินออกจากห้องทำงานของนายพลด้วยความโกรธและรำคาญ

มันน่าเบื่อและใช้เวลานานมาก

แต่ตอนนี้มันถึงเวลาพักแล้วเขาจึงไม่ต้องกลับไปเรียน

เขาเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าโรงเรียนด้วยความโกรธเหมือนกำลังไม่พอใจใครสักคนอยู่

ที่นั่นเขาเห็นชายผิวสีแทนตัวสูงประมาณ 6 ฟุตผมสีดำมีริ้วสีแดงเล็กน้อย เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยสีหน้าไม่สบายใจเหมือนกำลังรอให้ใครบางคนมาถึง

ชายคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากโมบี้

“นายควรมีคำอธิบายที่ดีสำหรับเรื่องทั้งหมดนี้ให้ฉัน!” โมบี้กรีดร้องใส่ตัวของเขาเองอีกคน