The Great Demon System - ตอนที่ 23 : พลังของทักษะควบคุมจิตใจ

ทุกครั้งที่พ่อบ้านหันมองกลับมาที่โมบี้ในขณะที่เขาขับรถอยู่ เขามักจะเห็นว่าโมบี้นั้นกำลังหัวเราะอย่างหนักโดยไม่มีเหตุผล

บางครั้งเขาก็กลิ้งไปมาบนเบาะขณะที่กำหมัดแน่น

ในสายตาของเขา โมบี้ดูเหมือนพวกขี้ยาที่กำลังเมายาและมีอาการไฮเปอร์เหมือนคนที่กินน้ำตาลมากเกินไปในเวลาเดียวกัน

‘คุณหนูไม่ควรคบหาหรือสนิทสนมกับคนอย่างเขา’ พ่อบ้านคิดเช่นนี้

หลังจากขับรถไป 30 นาทีในที่สุดพวกเขาก็มาถึงหน้าประตูหน้าโรงเรียน

โมบี้ขอบคุณพ่อบ้านที่ขับรถพาเขากลับและมุ่งหน้ากลับไปยังหอพัก

เมื่อเขามาถึงเขาสังเกตเห็นว่าทั้งอเล็กซ์และเรย์หลับไปแล้ว และเขาก็คาดหวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้นเพราะตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะเข้าสังคมและต้องการพักผ่อนในทันที

เขาใช้แรงไปมากในวันนี้และเขาจำเป็นต้องนอนหลับเพื่อที่จะฟื้นตัว

ทันทีที่เขาหัวถึงหมอน เขาก็หลับไปเหมือนเด็กตลอดทั้งคืน

————————————

เช้าวันรุ่งขึ้นเวลา 6 โมงเช้า

โมบี้ตื่นขึ้นมาอย่างกระปรี้กระเปร่าเต็มที่ ไม่มีร่องรอยความเหนื่อยล้าจากประสบการณ์เฉียดตายที่เขาเพิ่งผ่านมาเมื่อวันก่อน

เพื่อนร่วมห้องของเขายังคงหลับอยู่ซึ่งเป็นเรื่องดีสำหรับเขา

เขาออกไปข้างนอกเพื่อทำภารกิจประจำวันให้เสร็จสิ้นก่อนจะกลับมาอาบน้ำ

โมบี้ตัดสินใจใส่ค่าสถานะ 3 แต้มที่เขาได้รับจากภารกิจประจำวันลงใน “ความอดทน” เพื่อที่เขาจะมีความเป็นแคนน่อนกลาสน้อยลงและเพิ่มโอกาสในการรอดชีวิตได้อีกเล็กน้อย

ตอนนี้ค่าความอดทนของเขาอยู่ที่ 39 แต้ม

เวลาตอนนี้คือ 7:30 น. แล้วเขาจึงรีบออกจากหอพักไปอย่างรวดเร็วเพื่อให้ทันก่อนที่เพื่อนร่วมห้องนอนเขาจะตื่น

เมื่อไปถึงหน้าโรงเรียนเขาก็พบเป้าหมายของเขา ชายคนนั้นเป็นหนึ่งในลูกน้องของนาธาน

เขาเป็นคนที่มีความสามารถในการรักษาที่สามารถรักษากระดูกที่หักทั้งหมดของเขาได้เพียงเพื่อให้นาธานหักมันใหม่อีกครั้ง

ปัจจุบันระดับพลังของโมบี้คือ 2750 แล้ว มันสูงกว่าของนาธานซึ่งอยู่ในระดับพลัง 2510 เท่านั้นดังนั้นเขาจึงรู้ว่าทักษะใหม่ของเขาจะใช้ได้กับทั้งแก๊งของนาธานที่อ่อนแอกว่าเขาอย่างมาก

โมบี้ติดต่อทางโทรจิตหาเจย์เดนเพื่อบอกให้เธอรู้ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาต้องการสร้างความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นกับเธอเพื่อให้เธอไม่ทรยศเขาในอนาคต จากช่วงเวลาเล็กน้อยที่เขารู้จักเธอนั้น เขารู้ว่าเธออยากรู้ว่าเขากำลังจะทำเรื่องสนุก ๆ อะไร

‘เฮ้ เจย์เดน ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน’

‘ทำไมนายถึงทักหาฉันตั้งแต่ตอนนี้! นายไม่ควรทำให้เวลาของฉันเสียไปอย่างเปล่าประโยชน์นะ’เธอตอบด้วยน้ำเสียงรำคาญ

‘แค่ตอบคำถามนี่มาก็พอน่า!’ เขารีบตอบกลับ

‘พ่อบ้านของฉันเพิ่งส่งฉันลงที่ประตูหน้าโรงเรียน’

‘เร็วเข้า! รีบมาที่หน้าโรงเรียน! มีอะไรตลก ๆ ที่ฉันอยากโชว์ให้เธอเห็น!‘ โมบี้กล่าวอย่างตื่นเต้น

‘ก็ได้! หวังว่ามันจะคุ้มค่ากับเวลาที่เสียไปของฉันนะ!’ เธอพูดอย่างโกรธ ๆ

‘มันจะคุ้มค่ากับเวลาของเธออย่างแน่นอน!’ เขาตอบอย่างกระตือรือร้น

โมบี้ได้เริ่มใช้ทักษะใหม่ของ “Lesser Mind Control” ไปที่เป้าหมาย

15 วินาทีผ่านไปนับตั้งแต่เขาเริ่มร่ายมัน

‘ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าโรงเรียนแล้ว มีอะไรตลกและสำคัญมากที่ทำให้นายต้องมารบกวนเวลาของฉันแบบนี้’ เธอพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญจริงๆ

‘รออีกแค่ 1 วินาที’ เขาพูดพลางพยายามกลั้นหัวเราะ

ทันใดนั้นนักเรียนคนหนึ่งในฝูงชนก็ฉีกเสื้อผ้าของเขาออกจนหมด นั่นทำให้ร่างกายของเขาเปลือยเปล่า

เขาเริ่มเขย่ากระปู๋ของเขาต่อหน้าฝูงชนจำนวนมากในขณะที่วิ่งไปรอบ ๆ พร้อมกับผายลมออกมาและกระโดดเหมือนคนบ้าคลั่ง

เขาทำหน้าตลกและโง่เง่าตลอดเวลา เอามืออุดจมูกแลบลิ้นเลียไปมาด้วยท่าทางที่น่ารังเกียจ นี่เป็นเพียงส่วนน้อยของทั้งหมดเท่านั้น

เขาการแสดงของเขาจบลงด้วยการนั่งยอง ๆ ขณะที่เขาเริ่มอุจจาระออกมาบนพื้น

เมื่ออุจจาระออกมาครึ่งหนึ่งในที่สุดเขาก็ได้สติกลับคืนมา

“ฮะ ?” เขาอุทานพร้อมมองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน

เขาใช้เวลาเพียงชั่วครู่ในการรับรู้สถานการณ์ของเขา

ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด ด้วยความลำบากใจและอับอาย

เขาเปลือยเปล่าโดยไม่ได้สวมเสื้อผ้าสักชิ้นเดียวเพราะเขาฉีกมันไปทั้งหมดแล้ว

เขาเอามือปิดบริเวณส่วนล่างของเขาทันที ขณะที่วิ่งหนีไปพลางส่งเสียงกรีดร้องและร้องไห้ออกมาในที่สุด

เนื่องจากเขานั้นยังอุจจาระไม่เสร็จ ส่วนที่เหลือจึงยังคงยื่นออกมาจากทวารหนักของเขา และมันจึงร่วงหลนไว้เป็นทางตามเขาที่วิ่งนำหน้าไป

มีผู้คนมากมายอยู่รอบตัวเขาเพื่อชมเหตุการณ์ทุกอย่างที่เพิ่งเกิดขึ้น

ครึ่งหนึ่งกำลังมองเขาด้วยความรังเกียจเหมือนเขาเป็นลิงที่หนีออกมาจากสวนสัตว์ ขณะส่วนที่เหลือกำลังถ่ายภาพเขาหรือไม่ก็หัวเราะออกมาดัง ๆ

เจย์เดนเป็นส่วนหนึ่งของคนกลุ่มหลัง

นี่เป็นสิ่งที่ตลกที่สุดที่เธอเคยเห็นมาในชีวิตของเธอ

เธอหัวเราะอย่างหนักจนรู้สึกว่าท้องของเธอนั้นเริ่มปวดจากการเกร็งอย่างรุนแรง แต่เธอก็ไม่สนใจมันแม้แต่น้อย

เธอหายใจไม่ค่อยจะออกราวกับเธอกำลังจะเป็นอาการหอบหืดขั้นรุนแรง

ในบางครั้งเสียงหัวเราะของเธอก็หยุดลงอย่างกะทันหันเพื่อให้เธอได้พักหายใจและพยายามสงบสติอารมณ์ก่อนที่มันจะปะทุขึ้นอีกครั้ง จากภาพเหตุการณ์นั้นที่ย้อนกลับมาในหัวเธอ

วงจรนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก เป็นเวลานานกว่า 5 นาที จนกระทั่งในที่สุดเธอก็สามารถสงบสติอารมณ์ของเธอได้

โมบี้ไม่ได้ดีไปกว่ากัน เขาหัวเราะหนักพอ ๆ กับเจย์เดน ไม่ก็อาจจะหนักกว่าเล็กน้อย

เขาจำไม่ได้เลยว่าในชีวิตนี้ตัวเองเคยหัวเราะหนักแบบนี้มาก่อน แม้ว่าการทรมานเอริคจะเป็นความสำเร็จที่น่าประทับใจเช่นกันก็ตาม

เอวิเลียหวนคิดถึงความทรงจำเก่า ๆ ของเธอ เพราะเธอเองก็เคยให้คนอื่นทำสิ่งเหล่านี้ในอดีตของเธออยู่หลายครั้ง

ตัวโมบี้ยังได้ยินเสียงเอวิเลียหัวเราะอยู่ภายในหัวของเขาอย่างหนัก มันหนักกว่าเขาอย่างน้อย 3 เท่าเหมือนกับว่าเธอกำลังหวนนึกถึงช่วงเวลาที่สนุกที่สุดในชีวิตของเธอ

สิ่งเดียวที่เขาผิดหวังคือการที่ชายคนนั้นไม่เลอะอุจจาระไปทั่วทั้งตัวเหมือนที่เขาอยากให้เป็น เพราะเวลาในการควบคุมจิตใจหมดลงเสียก่อน

ทว่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั้นยังคงเป็นเรื่องตลกและน่าอับอายมากพอที่จะทำให้เขารู้สึกพอใจ

นี่เกินพอที่จะทำลายชีวิตและชื่อเสียงของใครบางคนไปชั่วชีวิตของเขา

ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือเขาอาจฆ่าตัวตายก่อนที่โมบี้จะได้จัดการเขา

เขายังคงต้องการที่จะตอบแทนชายคนนั้นอย่างสาสมสำหรับทุกสิ่งที่ทำกับเขา

โมบี้แค่อยากให้เขามีชีวิตอยู่อย่างน้อยจนถึงวันพรุ่งนี้เพื่อที่เขาจะได้ทำตามแผนการของเขา

ทันใดนั้นเจย์เดนก็โทรจิตหาเขา ขัดจังหวะความคิดต่าง ๆ ที่เขากำลังคิดอยู่

‘ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า นั่นนายเป็นคนทำใช่ไหม!?’ เธอถามโดยไม่สามารถกลั้นเสียงหัวเราะของเธอได้

‘ใช่แล้ว นั่นฉันทำเอง’ เขาตอบในขณะที่หัวเราะเบา ๆ พลางนึกถึงฉากที่เพิ่งเกิดขึ้น

‘นั่นเป็นเรื่องตลกที่สุดที่ฉันเคยเห็นมาในชีวิตเลย !! นายทำได้อย่างไร?!’ เธอถามขณะที่หัวเราะหนักกว่าเดิม

‘เอาเป็นว่า ฉันมีความสามารถในการควบคุมจิตใจหลังจากที่ฉันออกจากบ้านของเธอเมื่อวานนี้’ เขาตอบพร้อมกับแสยะยิ้มออกมา

‘จริงเหรอ! นายแม่งมีความคิดสร้างสรรค์จริง ๆ!’ เธอกล่าวหลังจากเริ่มสงบใจลงเล็กน้อย

‘มันต้องใช้เวลาในการคิดอยู่พอสมควรเลยนะ’ เขาตอบพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ

‘ยังไงก็ตามผู้ชายคนนั้นคือใครเหรอ ? ทำไมนายถึงเลือกเขาจากทุกคนตรงนั้น ? อย่าเข้าใจฉันผิดฉันไม่ได้แคร์อะไรเขาและฉันก็ชื่นชอบอารมณ์ขันของนาย แต่ฉันรู้ว่ามันต้องมีเหตุผลอยู่เบื้องหลังแน่ ๆ’ เธอถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

‘ใช่แล้วมันมีเหตุผล เมื่อวานนี้ฉันยังไม่มีโอกาสได้บอกเธอเพราะเราไม่มีเวลามากพอ ฉันจะอธิบายทุกอย่างให้เธอฟังตอนช่วงพัก เราต้องเข้าห้องเรียนกันก่อนตอนนี้ เหลือเวลาอีกแค่ 5 นาทีคาบเรียนก็เริ่มแล้ว’

‘ฟังดูน่าสนุกจัง! ฉันจะรอพบนายตอนช่วงพัก’ เธอตอบอย่างตื่นเต้น