the first order สู่รุ่งอรุณเเห่งมวลมนุษย์ - ตอนที่ 365 การล่มสลายของสมาคมตระกูลหลี่

ในทางตะวันตกเฉียงใต้ หลี่เสินถานกาลังเดินทอดน่องคนเดียว อยู่บนทางเล็กๆ แห่งหนึ่งในป่าใหญ่ที่พอให้รถผ่านได้หนึ่งคัน พื้นดิน กลายเป็ นโคลนเหนอะหลังฝนตก

เขาแบกเบ็ดตกปลาไว้บนบ่า ตรงเอวห้อยตะกร ้าใส่ปลาไว้

ตะกร ้าปลาทาจากไม้ไผ่สาน ในนั้นมีกุ้งแม่น้าสองตัวดิ้นอยู่ ปู สามตัวมีเชือกป่านมัดก้ามมัดขา ปูแต่ละตัวดูหนักราวๆ หนึ่งกิโลกรัม ถึงห้ากิโลกรัม ถ้าถูกจับตอนก่อนยุคภัยพิบัติล่ะก็ ถือว่าเป็ นการจับ ได้ของดี

“เสี่ยวหลีเหริน เห็นหรือยังว่าเงาในแม่น้าคืออะไร” หลี่เสินถาน ถาม

เสียงหวานของซือหลีเหรินดังมาจากบนหัวเขา “ยังเลย ยังไม่ เห็น”

หลี่เสินถานเบ้ปาก “น่ากลัวอยู่น่ะนี่”

“ไม่ต้องห่วง มันสู้หนูไม่ได้หรอก” หลีเสินถานพูดปลอบใจ

“ฉันกลัวว่าฉันจะถูกมันกินก่อนเธอจะเข้ามาช่วยทันน่ะสิ” หลี่ เสินถานยิ้มว่า “วันนี้ฉันดวงดี ถึงจะจับปลาไม่ได้ แต่ก็ยังจับกุ้งจับปู ได้หน่อย”

 

ตอนนั้นเองก็มีเสียงรถขับบนถนนดังมาจากข้างหน้า หลี่เสิน ถานยืนรอด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

พอรถโผล่ขึ้นมาในสายตา คนขับรถที่อยู่หลังพวงมาลัยเห็นหลี่ เสินถานยืนอยู่ก็ตกใจ “หลบทางๆ!”

คนขับรถบีบแตรอย่างบ้าคลั่ง แต่หลี่เสินถานก็ยังยืนนิ่งเป็ นก้อน หิน

คนขับรถเหยียบเบรก แต่เพราะถนนเป็ นโคลนรถจึงไม่อาจหยุด ตัวได้ ชายวัยกลางคนกัดฟันกรอดและพุ่งตรงไปยังหลี่เสินถานต่อ เขาหักพวกมาลัยตอนนี้ไม่ได้เพราะจะทารถพลิกคว่า

ขณะที่รถออฟโรดกาลังจะชนหลี่เสินถานนั้น ก็มีเด็กสาวตัวน้อย คนหนึ่งทะยานลงมาจากบนฟ้ าและส่งหมัดเล็กๆ กระแทกเข้ากับกกระ โปรงหน้ารถอย่างแรง

หมัดนี้ทาให้ท้ายรถยกตัวขึ้นบนฟ้ า จากนั้นก็พลิกตัวบนอากาศ และลอยลงมาบนพื้นโคลนข้างหลังเขา

“หลี่เสินถาน สายน้อยสุดสวยมาช่วยนายแล้ว!” ซือหลีเหรินพูด อย่างร่าเริง

หลี่เสินถานยิ้มและไม่ตอบอะไร เขากลับมองไปยังรถออฟโรดที่ พลิกคว่าอยู่ข้างหลัง “แย่จัง”

 

คนขับรถติดแหง่กอยู่กับที่นั่ง ห้อยหัวลงมากลางอากาศ เขาอ้า ปากสบถอยู่ในรถ “ตาบอดเหรอไงว่ะ ไอ้…”

เขายังพูดไม่จบ ซือหลีเหรอก็ลอยลงมาพลิกรถกลับ จากนั้นก็ ยกชายชราที่อยู่เบาะหลังออกมาจากรถอย่างไม่เปลืองแรง

ชายชราเผยสีหน้าหวาดกลัว หลี่เสินถานยิ้มกล่าว “พวกเราเจอ กันครั้งแรกสินะ สวัสดี ฉันชื่อหลี่เสินถาน”

พอเขาพูดชื่อตัวเอง ชายชราก็หวาดกลัวกว่าเดิมอีก “นายรู ้ได้ ยังไงว่าฉันจะผ่านทางนี้ ต้องการอะไร”

หลี่เสินถานยิ้ม “ดูเหมือนว่านายจะไม่รู ้อะไรเกี่ยวกับพลังฉันเลย นะ แต่ว่าไม่ต้องไปพูดถึงเรื่องไร ้ความหมายพวกนั้นหรอก ที่ฉันสงสัย คือ สมาคมตระกูลชิ่งล้อมป้ อมปราการมาตั้งแต่ก่อนหน้าพักใหญ่ แล้วไม่ใช่เหรอ แล้วนายฝ่าวงล้อมพวกเขาออกมาได้ยังไง”

ชายชราหน้าดาคล้า “นายต้องการอะไรจากฉัน”

หลี่เสินถานพึมพากับตัวเอง “อ้อ แบบนี้นี่เอง นายไปทาสัญญา กับปีศาจชิ่งเจิ่น นายก็เลยสามารถทิ้งทั้งสมาคมตระกูลหลี่หนีออกมา คนเดียวได้ แล้วถนนเส้นนี้ไปไหนนะ ข้างหน้ามีทางภูเขาที่จะทอด ยาวไปหาที่ราบตอนกลาง งั้นนายคงกาลังหนีไปที่นั่นล่ะสิ”

ตอนนี้เองซือหลีเหรินก็พูด “พี่เสินถาน ในรถมีทองแท่งเยอะ เลย!”

 

“อืม” หลี่เสินถานพยักหน้า “ก่อนจะหนีไป ยังมีหน้าขนทองจาก ธนาคารสมาคมตระกูลหลี่ไปหมดด้วย นี่น่าจะพอให้ใช ้ชีวิตอย่าง ร่ารวยในที่ราบตอนกลางได้”

ชายวัยกลางคนที่ซ่อนอยู่ในรถไม่กล้าเปร่งเสียงอะไรทั้งสิ้น ชาย ชราค าราม “หลีโหย่วป๋ าย ใช ้ปืนฆ่าพวกมัน!”

แต่ไม่ว่าชายชราจะตะโกนอะไรไปแค่ไหน ชายวัยกลางคนก็ไม่ กล้าเคลื่อนไหววู่วาม

หลี่เสินถานยิ้ม “ถึงนายจะพาลูกชายหนีมาด้วยกัน น่าเศร ้าที่เขา ใช ้การไม่ได้ ตระกูลหลี่รุ่นนายนี่เสื่อมโทรมลงไปมาก”

ในสายตาของหลี่เสินถาน สมาคมตระกูลหลี่มีชื่อเสียงล้าหน้า กว่าความจริงไป เป็ นแค่ขุนศึกเล็กๆ ที่ครองอานาจในมุมเล็กๆ ของ ตะวันตกเฉียงใต้

เขากล่าวกับชายชรา “เจ้าตระกูลหลี่ ขอฉันเดานะว่านายไปทา สัญญาอะไรกับเจ้าปีศาจชิ่งเจิ่นนั่น…”

เพราะซือหลีเหรินยังยกชายชราอยู่ ผมยาวหร็อมแหร็มของเขา จึงรกบังหน้าผาก ใบหน้าแดงก่าพูด “กล้าบอกว่าคนอื่นว่าเป็ นปีศาจ ทั้งๆ ที่ตัวเองนั่นแหละที่เป็ นปีศาจ!”

“ฉันไม่ได้บอกสักหน่อยว่าโลกนี้มีปีศาจตนเดียว” หลี่เสินถาน ยิ้ม “ฉันก็เป็ นปีศาจเหมือนกัน แต่มาเข้าเรื่องกันดีกว่า เมื่อเดือนที่ แล้ว จู่ๆ สมาคมตระกูลชิ่งก็ถอนกาลังออกจากสนามรบหลัก จากนั้น

 

ไม่นานกองกาลังทหารนาโนแมชชีนที่ลึกลับที่สุดของสมาคม ตระกูลหลี่ก็หายตัวไป เบื้องคนของสมาคมตระกูลหลี่คิดว่านายคง เตรียมจะดิ้นรนต่อสู้กับศัตรูเป็ นครั้งสุดท้าย แต่ว่าพวกเขาไม่รู ้เลยว่า ทหารนาโนแมชชีนลึกลับพวกนั้นเป็ นแค่เบี้ยต่อรอง ชิ่งเจิ่นให้ เงื่อนไขอะไรมานายถึงสามารถขนทองหนีออกมาได้ นายนี่ทรยศทั้ง สมาคมตระกูลหลี่ได้ง่ายๆ เลยนะ”

ชายชราไม่ได้พูดอะไร เพราอายุมากแล้ว หลังจากดิ้นอยู่ในเงื้อม อยู่ของซือหลีเหรอนิดหน่อยก็เริ่มเวียนหัว

หลี่เสินถานพูดต่อ “ตอนนั้นกองทหารลึกลับปลอมตัวเป็ นทหาร บาดเจ็บของสมาคมตระกูลชิ่งที่ถอนตัวไปแนวหลัง พวกเขาเดินทัพ ขึ้นเหนือไปยังพื้นที่ของสมาคมตระกูลชิ่งโดยไม่มีใครเข้ามาห้าม พวกเขาถึงกับได้รับปืนและเสบียงด้วยซ้า ส่วนที่ว่าพวกเขาไปไหน นั้น ฉันเองก็ยังไม่แน่ งั้นนายบอกหน่อยได้ไหมว่าพวกเขาจะไปไหน และไปท าอะไร”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับแก!” ชายชราคาราม

“ฉันก็เป็ นสมาชิกคนหนึ่งของสมาคมตระกูลหลี่” หลี่เสินถาน ถอนหายใจ “ฉันอยากทาลายสมาคมตระกูลหลี่ด้วยตัวเองเพราะ ละอายใจกับตัวตนนี้เสียเหลือเกิน แต่ยังไงสมาคมตระกูลหลี่หายๆ ไป แบบนี้ก็ไม่น่ายินดีนัก”

“แกมันบ้า!”

 

“ไม่สนุกเลย” หลี่เสินถานยิ้มก่อนจะพูดอีกครั้ง “สมาคมตระกูล ใกล้พังย่อยยับ นายก็ควรตายไปพร ้อมกับมันเช่นกัน”

ซือหลีเหรินว่า “ให้ฆ่าพวกเขาไหม”

“ไม่ต้อง ฉันจะฆ่าพวกเขาเอง เธอยังเด็ก ไม่ควรฆ่าใครอีก”

จากนั้นหลี่เสินถานก็ยกมือขึ้นและอยู่ดีๆ ก็มีก้อนหินลอยขั้นมา จากพื้น เพียงแค่เขาสะบัดนิ้ว ก้อนหินก็ยิงทะลุศีรษะชายชรา ทิ้งรู เลือดบนหน้าผาก

จากนั้นหินก้อนหินก้อนน้อยก็หยุดที่หลังศีรษะชายชรา และพลัน เปลี่ยนทิศพุ่งทะลุหลังศีรษะของชายคนขับ

หลี่เสินถานพึมพากับตัวเอง “ทุกอย่างจบลงแบบนี้สินะ”

ซือหลีเหรินปล่อยร่างชราลงกับพื้นโคลนเหมือนเป็ นถุงผ้าชี้ริ้ว เธอถาม “พวกเราจะท าอะไรต่อ”

“ไม่รู ้สิ” หลี่เสินถานยิ้ม “พวกเราไปที่ราบตอนกลางกัน ได้ยินว่า ที่นั่นรุ่งเรืองมาก แต่ว่าต้องรออีกหน่อย คุณตายังมาไม่ถึง”

“อืม” ซือหลีเหรินพยักหน้า “เมื่อไรคุณตาหูชัวจะมาเหรอ”

“พรุ่งนี้” หลี่เสินถานพลันนึกอะไรได้ “เอาทองที่อยู่บนรถมาด้วย เริ่นเสี่ยวซู่ต้องชอบแน่นอน เจอกันครั้งหน้าพวกเราค่อยเอาทองให้ เขา”

“ทาไมไม่ไปหาเขาที่ทางเหนือล่ะ” ซือหลีเหรินสงสัย

 

หลี่เสินถาน “ตอนนี้เขาคงไม่อยากเจอหน้าฉันหรอก พวกเราไป รอเขาที่ที่ราบตอนกลางดีกว่า”

“ได้” ซือหลีเหรินตอบรับอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็ลอบเข้าไปในป่ า และกลับมาพร ้อมแบกกล่องเหล็กใบโตไว้บนหลัง กล่องนี้มีขนาด ใหญ่กว่าเธอหลายเท่า ทาให้ร่างเล็กที่ลอยกลางอากาศของเธอนั้น ไม่ต่างไปจากผึ้งตัวน้อย เธอยัดทองคาหนักๆ ลงไปในกล่อง แต่ตอน เธอแบกขึ้นหลังก็ดูไม่ได้กินแรงอะไรนัก

หลี่เสินถานยืนอยู่เงียบๆ บนถนน สายตาทอดมองออกไปไกล เขาเห็นแสดงอาทิตย์ส่องผ่านหมู่ใบไม้ลงมา ล าแสงกระจัดกระจายนี้ ราวดั่งฝนเย็นที่ตกลงมาจากฟ้ า ทาให้เขารู ้สึกสับสนหลงทางอยู่บ้าง

ก็อย่างกับเด็กที่ทาคะแนนสอบได้หนึ่งร ้อยเต็ม เขาควรจะไปหา พ่อแม่รับค าชมและขอของรางวัลอย่างมีความสุข แต่ว่าส าหรับเขา แล้ว เขาไม่อาจหาใครมาแบ่งปันความสุขและความสาเร็จนี้ได้เลย

แม่ครับ ผมล้างแค้นให้แม่แล้วนะ