the first order สู่รุ่งอรุณเเห่งมวลมนุษย์ - ตอนที่ 362 ซุกซ่อนจิตชั่วร ้าย

ดูแล้วเหลาสู่ใจเย็นมากทีเดียว เริ่นเสี่ยวซู่ปล่อยข่าวไปสามวันถึง พยายามหนีออกจากนิคม ช่วงที่ผ่านมาเริ่นเสี่ยวซู่นอนไม่เต็มที เพราะอยากจะหาสายลับที่ยังรอดชีวิตอยู่

เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะพาคนผู้นั้นออกมา เพราะถ้ายัง ปล่อยไว้แบบนี้อยู่ ต่อให้เคลื่อนย้ายที่อยู่ไป สมาคมตระกูลจงอาจจะ เจอพวกเขาก่อนจะทันได้ตั้งตัวกว่านี้อยู่ดี

เริ่นเสี่ยวซู่เชื่อว่าโจรทางเหนือน่าจะมีสมาคมตระกูลจงสนับสนุน อยู่ ถึงเขาจะไม่มีหลักฐาน แต่แผนการเดิมของจงเฉิงคือพาพวกเขา ไปที่แนวหน้าตรงเขาช่างอิ๋ง เขาเหลียนต่า และเขาติ้งย่วน

ดังนั้นเริ่นจึงคิดว่าสถานที่ที่จงเฉิงอยากพาพวกเขาไปต้องไม่ใช่ สถานที่ธรรมดาแน่ อาจจะกลายเป็ นว่าที่นั่นคือรังโจรภายใต้สมาคม ตระกูลจง

แต่จงเฉิงมีแผนอะไรกันถึงพาพวกเขาไปเขาติ้งย่วน เขาจะแสดง ละครกับพรรคพวกโจรตัวเองให้สมาคมตระกูลหยางดูอย่างนั้นเหรอ

เริ่นเสี่ยวซู่รู ้สึกว่าเรื่องนี้มันมีอะไรมากกว่าที่ตาเห็น …

  

ตอนนี้หวังฉงหยางกาลังเดินคนเดียวบนทางสายน้อยแห่งหนึ่งใน หุบเขาและเนินเขาของแดนรกร ้างทางเหนือ แต่ขณะเดินอยู่เขาก็ ชะลอฝีเท้าลง

“ออกมา” หวังฉงหยางพูดเสียงเย็น

ข้างหน้าเขา มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาจากเนินดิน เขา กล่าวกับหวังฉงหยางด้วยรอยยิ้มอบอุ่น “หัวหน้าหวัง ฉันรอนายอยู่ ที่มาพักใหญ่แล้ว ขอแนะนาตัวเองนะ ฉันชื่อจงเฉิง มาจากสมาคม ตระกูลจง”

หวังฉงหยางมองไปรอบๆ “มาคนเดียว?”

“ไม่ใช่อยู่แล้ว” จงเฉิงยิ้ม “ต้องเผชิญหน้ากับนาย ฉันจะมาคน เดียวได้ยังไง”

จงเฉิงพูดจบก็มีทหารสามสิบนายผุดขึ้นมาจากข้างหลังเนินดิน แต่หวังฉงหยางพบว่าทหารทั้งสามสิบนายทาตัวแปลกๆ ไปบ้าง ดูไม่ เป็ นธรรมชาติเลย ราวกับเป็ นหุ่นชักใยอย่างไรอย่างนั้น พฤติกรรม ไม่เหมือนกับมนุษย์ธรรมดา

เขาขมวดคิ้วและพูด “ตามหาฉันทาไม”

หวังฉงหยางสงสัยว่าจงเฉิงน่าจะได้ข่าวเรื่องการหลบหนีของเขา แล้ว ไม่อย่างนั้นจะคาดการณ์ได้อย่างไรว่าตนจะผ่านมาทางนี้ และ มารอจับเขาล่วงหน้าด้วย

  

ถ้าเริ่นเสี่ยวซู่อยู่ด้วยคงสัมผัสถึงความผิดปกติได้แล้ว ถ้า โทรศัพท์ดาวเทียมแตกเป็ นเสี่ยงไปแล้วตอนสู้รบกัน เช่นนั้นเหลาสู่จะ บอกข่าวจงเฉิงได้อย่างไร

“นายกับฉันปะทะกันเองมาพักใหญ่แล้ว” จงเฉิงยิ้ม “นายเป็ น หนึ่งในศัตรูที่ยากรับมือที่สุดในหุบเขาสาหรับตระกูลจงเรา ไม่คิดเลย ว่านายจะมีวันที่ลงเอยแบบนี้ด้วย”

“อย่างกับว่ารู ้ทุกอย่างงั้นแหละ” หวังฉงหยางแค่นเสียง ถ้าไม่ใช่ ว่าเขากลัวพลังอ านาจของป้ อมปราการ 178 เริ่นเสี่ยวซู่ก็คงทาอะไร เขาไม่ได้แล้ว “แล้วฉันเคยไปปะทะกับนายตอนไหน…อ้อ รู ้แล้ว โจรที่ เขาติ้งย่วนเป็ นคนของสมาคมตระกูลนายนี่เอง”

“คุยกับคนฉลาดที่คุยง่ายจริงๆ” จงเฉิงยิ้ม “ฉันกาลังสงสัยอยู่ อย่าง เริ่นเสี่ยวซู่กับนายนี่มีเรื่องขุ่นหมองข้องใจกันงั้นเหรอ”

หวังฉงหยางหยัน “ไม่ใช่เรื่องของนาย ในฐานะที่เป็ นสมาชิกรุ่น สองของสมาคม ไม่ละอายใจบ้างเหรอไงมาอยู่รวมกับพวกฌโจรแบบ นี้”

จงเฉิงไม่สนใจ “หุบเขานี้เป็ นพื้นที่ของสมาคมตระกูลจงมาตลอด ตามสิทธิ์แล้วสมาคมตระกูลจงควรเป็ นคนควบคุมพื้นที่นี้ แต่หัวหน้า หวัง นายเป็ นคนที่แปลกมากเลยนะ ทาไมถึงเสี่ยงทุกอย่างเพื่อจะฆ่า เริ่นเสี่ยวซู่ให้ได้ทั้งๆ ที่นายเป็ นคนระวังตัวขนาดนี้หืม? เขาคงไม่ได้ ไปฆ่าลูกฆ่าเมียนายหรอกใช่ไหม”

  

อารมณ์ของหวังฉงหยางเปลี่ยนไปทันที เขาโพล่งว่า “ฉันมีเรื่อง กับเริ่นเสี่ยวซู่ตอนพวกเราอยู่ป้ อมปราการ 113 เขาฆ่าพี่ชายฉัน ผิด เหรอที่ฉันอยากฆ่าเขา”

จงเฉิงถาม “งั้นนายรู ้อะไรเกี่ยวกับเริ่นเสี่ยวซู่บ้าง ฉันได้ยินมาว่า เขามีสายสัมพันธ ์ที่ดีกับจางจิ่งหลินตั้งแต่อยู่ป้ อมปราการ 113 กัน แล้ว จางจิ่งหลินตั้งใจให้เขาเข้ามาแทนที่ตาแหน่งตัวเอง เป็ นเพราะ เขาชอบเริ่นเสี่ยวซู่และอยากให้เขากลายมาเป็ นผู้บัญชาการคน ต่อไปของป้ อมปราการ 178 งั้นเหรอ พยายามฆ่าเขาแบบนี้ไม่กลัวว่า ป้ อมปราการ 178 จะมาก าจัดนายเหรอไง”

หวังฉงหยางหัวเราะพูดความจริงกึ่งหนึ่ง “ไปได้ข้อมูลนั้นมาจาก ไหน ตอนฉันอยู่ป้ อมปราการ 113 จางจิ่งหลินเป็ นอาจารย์ประจาเมือง น้อย ส่วนเริ่นเสี่ยวซู่เป็ นแค่อาจารย์สอนแทนของเขา ถ้าเขาสนิทกับ จางจิ่นหลินจริงๆ ฉันจะกล้าฆ่าเขาได้ยังไง พวกนายโดนเขาหลอก แล้ว!”

หวังฉงหยางซุกซ่อนจิตชั่วร ้าย เขากลัวว่าจงเฉิงจะไม่กล้าลงมือ กับเริ่นเสี่ยวซู่เพราะเขามีสายสัมพันธ ์กับจางจิ่งหลิ่น!

หวังฉงหยางตั้งใจชะงักพูดไปอึดใจหนึ่งและว่า “นายอาจจะไม่รู ้ แต่ฉันเป็ นคนรับหน้าที่คุ้มกันส่งจางจิ่งหลินจากป้ อมปราการ 113 ไป ยังป้ อมปราการ 178 แต่คนระดับสูงอย่างจางจิ่งหลิน คิดเหรอว่าเขา จะเพื่อนกับคนธรรมดาน่ะ”

  

จงเฉิงคิ้วขมวดมุ่น ทาไมคาพูดของหวังฉงหยางถึงต่างไปจากที่ เริ่นเสี่ยวซู่พูดนักนะ

แต่พวกเขารับมือกับหวังฉงหยางมาพักใหญ่แล้ว และรู ้ดีว่า หวังฉงหยางไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่น ในเมื่อหวังฉงหยางตั้งใจสร ้าง ปัญหาให้เริ่นเสี่ยวซู่แบบนี้ หรือว่าจริงๆ แล้วเริ่นเสี่ยวซู่ไม่ได้สนิทกับ จางจิ่งหลินเลย?

จงเฉิงยิ้มและว่า “นายกาลังพูดว่านายอยากให้ฉันแก้แค้นให้งั้นสิ งั้นทาไมนายไม่เข้าร่วมกับพวกเราและล้างแค้นเขาด้วยกันล่ะ”

หวังฉงหยางยิ้มขณะถอยร่นไป “ตั้งแต่ฉันออกจากป้ อมปราการ 113 ว่าก็บอกกับตัวเองแล้วว่าจะไม่ทางานให้ใครอีก ฉันจะตายเพื่อ ตัวเองเท่านั้น!”

“น่าเสียดายจริง” จงเฉิงพูดด้วยความเสียใจอยู่บ้าง “แต่นายฆ่า โจรใต้ธงสมาคมตระกูลจงไปมากมาย เกรงว่าปล่อยนายไปแบบนี้คง ไม่เหมาะสม”

“คิดว่าใช ้คนพวกนี้ไปและจะหยุดฉันได้งั้นเหรอ” หวังฉงหยาง คารามเสียงหัวเราะ “ก็ขึ้นอยู่แล้วว่านายสามารถหรือเปล่า!”

พูดจบ หวังฉงหยางก็เห็นว่าพวกทหารหลังจงเฉิงมีเส้นสีเงิน เปล่งแสงบนใบหน้า จากนั้นก็พุ่งมาหาเขา!

ทหารพวกนี้เร็วกว่าที่หวังฉงหยางคิดไว้มาก ถึงกับรู ้สึกด้วยซ้า ว่าตนเองก าลังรับมือกับผู้มีพลังพิเศษทั่วไปสามสิบคนอยู่!

  

“ทหารนาโนแมชชีน!” หวังฉงหยางสับสน ถึงเขาจะเคยได้ยิน เรื่องทหารนาโนแมชชีนมาก่อน แต่เขายังไม่เคยเจอกับตัวเอง แต่ หวังฉงหยางมีเรื่องที่ไม่เข้าใจอยู่ มีแค่สมาคมตระกูลหลี่และสมาคม ตระกูลหยางไม่ใช่หรือที่มีทหารนาโนแมชชีน แล้วทาไมจงเฉิงถึงมี ทหารนาโนแมชีนในหมู่ลูกน้องเขาด้วย

แต่ว่าหวังฉงหยางเตรียมการไว้พร ้อมพรัก พริบตานั้นรถจักรไอ น้าหยาบกระด้างเย็บเยียบก็ก่อร่างเข้ามาในโลกวัตถุ จากนั้นก็พา หวังฉงหยางแล่นไปฝั่งตรงข้าม!

ทหารนาโนแมชชีนกระโดดขึ้นคว้าราวจับข้างรถจักรไอน้า ดู เหมือนเขาพยายามจะปืนขึ้นไปฆ่าหวังฉงหยางบนรถไฟ แต่ว่าจงเฉิง ก็ต้องแปลกใจ หวังฉงหยางเพียงเตะทหารนาโนแมชชีนออกไปง่ายๆ

พลังของลูกเตะนี้มากเกินกว่าที่จงเฉิงคิดไว้ นี่ไม่ใช่พลังที่ผู้มี พลังพิเศษทั่วไปจะมีได้! หวังฉงหยางผู้นี้เป็ นยอดในยอดแม้แต่ในหมู่ พลังพิเศษเอง!

ร่างของทหารนาโนแมชชีนที่ถูกเตะลงรถไฟไปนั้นไปบังทางของ นาโนแมชชีนที่ตามมาจากข้างหลัง พอพวกเขาลุกขึ้นไล่ตามอีกครั้ง ก็พบว่ารถจักรไอน้าขับไปไกลแล้วด้วยความเร็วร ้อยยี่สิบกิโลเมตร ต่อชั่วโมง

  

พวกโจรที่ซ่อนอยู่ในร่องน้าไกลๆ พลันโผล่หน้าออกมายิงใส่รถ จักรไอน้าอย่างดุร ้าย แต่ว่าหวังฉงหยางเข้าไปอยู่ในรถไฟแล้ว พวก โจรไม่อาจท าอะไรเขาได้

มีโจรคนหนึ่งแบกอาร ์พีจียิงใส่รถไฟ แต่ก็ต้องแปลกใจที่แม้ กระสุนอาร ์พีจีจะกระทบรถจักไอน้าแล้วก็ไม่ทาให้ตัวรถไฟประหลาด นี้สั่นสะท้านเล็กน้อย

หวังฉงหยางที่อยู่ในรถไฟกระอักเลือดออกมาทันที เขาเช็ดเลือด และค าราม “สมาคมตระกูลจงแกเป็ นเหมือนไฮยีน่าที่ชอบโจมตีคน จากข้างหลัง ดูสิว่าจะอยู่รอดอีกนานแค่ไหนในแดนตะวันตกเฉียง เหนือ!”

จงเฉิงมองรถจักรไอน้านี้จากไปด้วยความสงบนิ่ง รู ้ดีว่าตนเองดู ถูกความสามารถของหวังฉงหยางเกินไปแล้ว