the first order สู่รุ่งอรุณเเห่งมวลมนุษย์ - ตอนที่ 342 คนจากป้ อมปราการ 178

การวางกับดับล่อโจรเป็ นงานที่ต้องใช ้ทักษะ เดิมทีเริ่นเสี่ยวซู่กะ จะเดินทางลึกเข้าไปในหุบเขา แต่หลังจากคิดไปคิดมา ก็รู ้สึกว่าถ้า เจอโจรกลุ่มใหญ่ที่มีคนหลายร ้อยขึ้นมา เขากับหยางเสียวจิ่นคง รับมือกันยากเกินไป

 

รออยู่ที่นี่คอยให้โจรหลักไม่กี่สิบโผล่มาทุกวัน เขากับหยางเสียว จิ่นสามารถรับมือได้โดยไม่เสียเหงื่อสักหยด

 

อะไรคือผู้มีทักษะการใช ้ปืนระดับไร ้ที่ติกัน ถ้ารับมือของกล้วยๆ แบบนี้ไม่ได้ ก็ไม่เรียกว่าผู้มีทักษะการใช ้ปืนระดับไร ้ที่ติแล้ว

 

เริ่นเสี่ยวซู่รู ้สึกมีความสุขกับการที่มีเพื่อนร่วมกลุ่มคอยคุ้มกันให้ ไม่ต้องกลัวว่าจะมีคนลอบโจมตีด้วยซ้าเพราะคนที่มาลอบโจมตีคง โดนสไนเปอร ์เป่าไปก่อน

 

แน่นอนว่าขณะนี้เริ่นเสี่ยวซู่กาลังคิดอยู่ว่าจะหลอมรวมจิน เหลียนและพวกโจรเข้ามาเป็ นกลุ่มเดียวกันได้อย่างไร ตอนนี้พวก เขาอาจจะให้ความเคารพเริ่นเสี่ยวซู่อยู่ แต่ก็เป็ นเพราะว่าสู้เขาไม่ได้ ต่างหาก อีกอย่างพวกเขาโดนเริ่นเสี่ยวซู่และผู้อพยพคนอื่นๆ ชิงปืน ไปแล้ว เลยจาเป็ นต้องทาตัวสงบเสงี่ยมไป แต่ถ้าเขาปล่อยให้จิน เหลียนมีโอกาสให้คว้าขึ้นมาล่ะก็ ใครจะไปรู ้ว่าเขาคิดจะทาอะไร ทว่า เริ่นเสี่ยวซู่ยังคิดวิธีที่จะรวมพวกเขาเข้าเป็ นกลุ่มน้าเดียวกันไม่ออก

 

 

ตอนนี้เองจินเหลียนและพรรคพวกกาลังนั่งยองอยู่บนพื้นมองเริ่น เสี่ยวซู่จับพวกโจรที่เพิ่งมาถึง พวกเขากระซิบกันเองว่า “เห็นเปล่าวะ นั่น เจ้าสองคนนี้โคตรแข็งแกร่งเลย! คิดถูกแล้วที่ไม่สู้กับพวกเขาซึ่ง หน้าน่ะ โดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้น เธอฆ่าคนตาไม่กะพริบด้วยซ้า ฉัน เคยได้ยินต านานปืนสไนเปอร ์ของเธอมาก่อน แต่เพิ่งเห็นกับตาเป็ น ครั้งแรกเลย”

 

ลูกน้องคนหนึ่งของเขากล่าวขึ้น “แต่พี่ใหญ่ พวกเราพยายามสู้ ซึ่งหน้าแล้วนะ แต่พวกเราไม่ชนะต่างหาก!”

 

“…พูดมากน่า”

 

“พี่ใหญ่ จากที่พี่พูดมา เจ้าสองคนนี้เกี่ยวข้องกับพวกสมาคม เหรอ” ลูกน้องว่า “พวกเขาเป็ นยอดฝีมือจากสมาคมหรือเปล่า”

 

จินเหลียนส่ายหน้า “ไม่น่า พวกเขาไม่เหมือนคนของสมาคมเลย …”

 

“แล้วถ้าพวกเขาเป็ นคนของสมาคมจริงๆ ล่ะ” มีคนสงสัย “ยอด ฝีมืออย่างนี้จะโผล่มาจากไหนได้ ฉันไม่เคยได้ยินว่าในหุบเขามีคน ใช ้ปืนสไนเปอร ์เลยนะ”

 

“ดูสองคนนั้นสิ ไม่สนใจสภาพการเป็ นอยู่ด้วยซ้า หน้าตาก็ไม่ ล้าง พวกเขาจะมาจากป้ อมปราการได้ยังไง” จินเหลียนยังตอบปัด ความเป็ นไปได้ “คนใหญ่คนโตในป้ อมปราการเหรอจะทนเรื่องนี้ได้!”

 

 

 

ก็อย่างที่เริ่นเสี่ยวซู่เคยคิดเมื่อปีก่อนหน้า ภาพลักษณ์ของชาว ป้ อมปราการส่วนใหญ่แล้วจินตนาการไปเองทั้งนั้น เป็ นภาพลักษณ์ตี ตราอยู่ในห้วงส านึกของผู้อพยพทุกคน และก็คิดว่าคนในป้ อม ปราการคงเหมือนๆ กันหมด

 

และก็แน่นอนว่า คนจากในป้ อมปราการก็มองผู้อพยพเหมือนๆ กันหมดเช่นกัน

 

“งั้นพี่ใหญ่คิดว่าเขามาจากไหน” มีคนถามเสียงค่อย

 

“ขอคิดแปป” จินเหลียนผงะ “แม่* อย่างบอกนะว่ามาจากป้ อม ปราการ 178 เห็นว่าพวกยอดฝีมือมาจากป้ อมปราการ 178 กันทั้งนั้น ไม่ใช่เหรอ คิดว่ามีแต่ผู้มีพรสวรรค์จากป้ อมปราการ 178 ถึงเก่งกาจ มีฝีมือสูงส่งได้ขนาดนี้! แล้วก็ว่ากันว่าคนส่วนใหญ่ในป้ อมปราการ 178 เป็ นอดีตผู้อพยพด้วย เชี่ย พวกเขาคงไม่ได้มาจากป้ อมปราการ 178 จริงๆ หรอกนะ”

 

ขณะจินเหลียนกาลังตัดความเป็ นไปได้เรื่อยๆ เขาก็มาถึง ข้อสรุปที่ว่าภูมิหลังเริ่นเสี่ยวซู่และหยางเสียวจิ่นน่าจะมาจากป้ อม ปราการ 178 ในต านาน ไม่สนใจสภาพการเป็ นอยู่ ไม่มีนิสัย ละเอียดละออเหมือนคนในป้ อมปราการ ดุร ้าย ลึกลับ และเก่งกาจ

 

หลายปีมานี้ ชื่อเสียงของป้ อมปราการ 178 ในภาคตะวันตกเฉียง เหนือนั้นแพร่สะพัดจนดูเหนือโลกไปหน่อยแล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในหมู่ผู้อพยพ

 

 

จินเหลียนพึมพ า “ถ้าเป็ นคนจากป้ อมปราการ 178 ลงมาที่หุบ เขาจริงๆ ล่ะก็ นี่เป็ นโอกาสของพวกเราแล้ว ถ้าพวกเราทางานได้ดี ในอนาคตอาจจะถูกเกณฑ์ไปอยู่ในป้ อมปราการ 178 ก็ได้!”

 

ขณะนี้ป้ อมปราการ 178 ไม่รับคนนอกอีก ไม่อย่างนั้นพวกเขา คงเข้าป้ อมปราการ 178 ไปแล้ว ที่นั่นดีกว่าเป็ นโจรในหุบเขาเป็ น ล้านเท่า!

 

ถ้าเริ่นเสี่ยวซู่และหยางเสียวจิ่นมาจากสมาคมใดสมาคมหนี่ง จิน เหลียนคงไม่คิดจะเข้าร่วมกับพวกเขาแน่นอน ทุกคนต่างรู ้กันว่า สมาคมเป็ นอย่างไร ทาไมต้องกลับไปลาบากลาบนที่นั่นด้วย

 

แต่ป้ อมปราการ 178 ไม่ได้เป็ นเช่นนั้น มันเป็ นแดนศักดิ์สิทธิ์ใน ใจของผู้อพยพมากมายของดินแดนตะวันตกเฉียงเหนือนี้

 

ตอนนี้เองเริ่นเสี่ยวซู่ก็พากลุ่มโจรหน้าฟกช้าดาเขียวกลับมา เขาเรียกจินเหลียน “ทางานที่สั่งเสร็จแล้วยัง”

 

“เสร็จแล้วครับ โปรดให้คาสั่งต่อไปเลย” ตอนนี้จินเหลียนไม่ ทาท่าเหมือนก่อนหน้าแล้ว แต่พูดออกมาด้วยความเคารพจากก้นบึ้ง ของจิตใจ

 

เริ่นเสี่ยวซู่โยนปืนให้เขา “ต่อแต่นี้ไปนายคือหัวหน้าหน่วยที่หนึ่ง ดูแลเจ้าคนพวกนี้ซะ”

 

จินเหลียนรู ้สึกซาบซึ้งขึ้นมา “ขอบคุณครับพี่ใหญ่!”

 

 

 

[ได้รับเหรียญค าขอบคุณจากจินเหลียน +1!]

 

เริ่นเสี่ยวซู่มองจินเหลียนด้วยความประหลาดใจ เขาแค่อยาก ทดสอบคนผู้นี้สักหน่อย แต่อะไรคือได้เหรียญคาขอบคุณด้วยเนี่ย เริ่นเสี่ยวซู่หลงคิดแล้วว่าตัวเองมีรัศมีความเป็ นผู้นาในตานานจนเจ้า คนผู้นี้ยอมจานน

 

เขากล่าวกับจินเหลียน “ยึดปืนพวกเขาและคอยสั่งสอนด้วย ต่อ แต่นี้ไปพวกเขาจะเป็ นส่วนหนึ่งของนิคมนี้แล้ว”

 

“ได้ครับ พี่ใหญ่วางใจได้เลย!” จินเหลียนว่า “ว่าแต่พี่ใหญ่ ผม ขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”

 

เริ่นเสี่ยวซู่เหลือบมองเขา “ว่า?”

 

“พี่ใหญ่มาจากไหนเหรอ” จินเหลียนถามเสียงค่อย “พี่ใหญ่คง ไม่ได้มาจากในหุบเขาใช่ไหมล่ะ”

 

เริ่นเสี่ยวซู่ผงะ เขามองจินเหลียน “มันใช่เรื่องที่นายควรถาม เหรอ”

 

“ได้ครับ ไม่ถามแล้ว!” จินเหลียนพูดอย่างรู ้สึกผิด

 

จากนั้นหยางเสียวจิ่นก็เดินมาหาและว่า “ปล่อยเขาไปก่อน พวก เรามีข่าวจากตะวันตกเฉียงเหนือ”

 

 

เริ่นเสี่ยวซู่เหลือบมองจินเหลียน “ไปทาเรื่องที่ต้องทาไป จับตาดู พวกเขาให้ดี ให้พวกเขารู ้ว่าอะไรคืออะไรซะ เข้าร่วมกับพวกเรา พวกเขาจะมีอนาคตสดใสรออยู่”

 

จินเหลียนพยายามเก็บงาความตื่นเต้น พวกเขาเป็ นคนใหญ่คน โตจากป้ อมปราการ 178 จริงๆ ด้วย!

 

เขาคิดว่าก่อนหน้านี้ตอนหยางเสียวจิ่นคุยกับเริ่นเสี่ยวซู่ต้อง เผลอหลุดปากออกมาแน่ เขาตั้งใจฟังดูหวังว่าจะพบเบาะแสอะไรที่ เปิดโปงที่มาของพวกเขาไหมนะ และทุกอย่างก็เข้ากับที่เขาคาดไว้ หมดเลย!

 

หลังจากจินเหลียนหลบออกไปแล้ว หยางเสียวจิ่นและเริ่นเสี่ยวซู่ ก็สบตาส่งยิ้มให้กัน เมื่อคืนพวกเขาคุยกันว่าจะเอาอย่างไรกับที่มา ของพวกตนดีพวกโจรถึงยอมสยบ และก็คิดแผนว่าจะปลอมตัวเป็ น คนของป้ อมปราการ 178

 

แต่ว่าไปๆ มาๆ พวกเขายังไม่ทันได้ใช ้วิธีการนั้นเลย จินเหลียนก็ ส่งตัวเองลงกับดับเรียบร ้อย แบบนี้ผลลัพธิ์ยิ่งดีกว่าเดิมอีก!

 

“แล้วถ้าที่นี่มีคนจากป้ อมปราการ 178 จริงๆ ล่ะ” หยางเสียวจิ่น ว่า

 

“อย่างมากฉันก็เดินทางไปป้ อมปราการ 178 ไปอธิบายให้จาง จิ่นหลินฟังสักรอบ ไม่ต้องห่วง ไม่เป็ นอะไรหรอก” เริ่นเสี่ยวซู่หัวเราะ