The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 404

เพียงแค่วันเดียว กายเนื้อของเขาก็ไปถึงระดับของราชามนุษย์! ความคาดไม่ถึงนี้ทำให้ซือหยูตื่นเต้นอย่างมาก นั่นหมายความว่าต่อให้เขาต้องเผชิญหน้ากับราชามนุษย์ อีกฝ่ายก็มิอาจสังหารเขาได้ง่ายๆ และเขาอาจจะโต้กลับได้ด้วยซ้ำ! เขาเชื่อว่าถ้าเขาได้เจอกับเฉินยิ่งอีกครั้งก็ไม่ง่ายอีกแล้วที่จ้าวแห่งความมืดจะเหนือกว่าเขาได้อย่างในอดีต!

 

ด้วยร่างกายเช่นนี้ โอกาสที่ซือหยูจะมีชีวิตรอดกลับมาจาก้นบึ้งมังกรก็มีมากขึ้น นี่จะเป็นแต้มต่อในการทะลวงพลังเป็นผู้คุมสวรรค์ของเขา และมันก็สร้างโอกาสให้ซือหยูได้เข้าสู่ขอบเขตภูติ!

 

******

 

ในตอนนั้นเอง เหนือเกาะ

 

สองคนร่อนลงจากนภา หนึ่งคนนั้นเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่มีพัดในมือ พลังระดับราชามนุษย์นั้นยิ่งใหญ่ตระการตา เขาคือหลงเฟยหยู!

 

ข้างหลงเฟยหยูคือหญิงสาวน่ารักน่าเอ็นดู แววตาของนางกลมโตดั่งอัญมณี จมูกเล็กๆของนางดูน่ารัก ริมฝีปากแดงนั้นงดงาม นางผิวเรียบละเอียดราวกับเด็กแรกเกิด ทั้งร่างของนางนั้นเป็นดั่งตุ๊กตาหยก

 

“เซี่ยนเอ๋อ ไม่ต้องกังวล ข้าอยู่กับเจ้า”

 

หลงเฟยหยูสุขใจ เขายิ้มแย้ม

 

หญิงสาวตัวเล็กคือเซี่ยนเอ๋อ…หญิงสาวที่ซือหยูตามหามาโดยตลอด!

 

เซี่ยนเอ๋อย่นจมูกและเลิกคิ้ว

 

“เจ้าไม่ต้องมาด้วยซ้ำ!”

 

จ้าววิหคเพลิงอาสัญได้เตรียมศิษย์สตรีอื่นไว้แล้ว แต่หลงเฟยหยูก็ดื้อดึงที่จะปกป้องนาง จ้าววิหคเพลิงอาสัญไม่มีทางเลือกเพราะชื่อเสียงของหลงเฟยหยู นางต้องยินยอม

 

หลงเฟยหยูยังคงยิ้ม

 

“น้องเซี่ยนเอ๋อไม่ต้องห่วง ข้าเคยมาที่ก้นบึ้งมังกรและเข้าใจแล้วว่าข้างในเป็นเช่นใด ข้าจะช่วยให้เจ้าได้ผลไม้ก้นบึ้งมังกรมากกว่าเดิมและได้เป็นผู้คุมสวรรค์”

 

เซี่ยนเอ๋อจ้องเขาด้วยความจริงจัง

 

“ข้าไม่ได้สนิทสนมกับเจ้า อย่าเรียกข้าว่าเซี่ยนเอ๋อ! อย่าเรียกข้าว่าน้อง!”

 

นางเบ้ปาก

 

“ขนาดพี่ซือหยูยังไม่เรียกข้าแบบนั้นเลย…”

 

หลงเฟยหยูอึดอัดเล็กน้อยแต่ก็หัวเราะออกมา

 

“เจ้ารออยู่นี่สักเดี๋ยว ข้าจะพาเจ้าไปที่หนึ่งเสียก่อน ที่นี่มีสายพลังธรณีข้างใต้ การดูดซับพลังที่นั่นจะทำให้เจ้าได้เปรียบในก้นบึ้งมังกร! นี่เป็นความลับที่รู้กันแต่ในพันธมิตรผู้คุมสวรรค์ ข้าไม่เคยบอกใครอื่น!”

 

เซี่ยนเอ๋อถามอย่างสงสัย

 

“ถ้าเป็นเช่นนั้น ทำไมเจ้าไม่เอาไปให้หมดเลยเล่า? เจ้าจะเหลือทิ้งไว้ที่นี่ทำไมกัน? เจ้าไม่กลัวว่าจะมีคนแย่งไปรึ?”

 

หลงเฟยหยูละอายใจ ฉินเซี่ยนเอ๋อนั้นตัวเล็กน่าทะนุถนอม…แม้จะดูซุกซนไปบ้าง…แต่นางก็ไม่โง่ ความคิดอ่านของนางนั้นเกินยิ่งกว่าจะเรียกว่าฉลาดหลักแหลม!

 

“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว”

 

หลงเฟยหยูแก้ตัว

 

“ทุกอย่างบนเกาะนี้เป็นของผู้เฒ่าที่ปกป้องก้นบึ้งมังกร ผู้เฒ่านั้นให้ข้าหนึ่งหยดเพราะข้าเป็นคนของพันธมิตรผู้คุมสวรรค์ ผลของมันนับว่าไม่เลว ข้าจะไปขอเขาสองหยดเสียตอนนี้ เขาต้องไม่ว่าอะไรข้าแน่”

 

เซี่ยนเอ๋อไม่โต้แย้ง พ่อของหลงเฟยหยูนั้นเป็นหนึ่งในสี่กึ่งเทพแห่งพันธมมิตรผู้คุมสวรรค์ มีคนไม่มากนักที่จะไม่นับถือเขาในทวีปแห่งนี้

 

ฟึ่บ–

 

ทั้งสองร่อนลงบนโต๊ะหน้าถ้ำ พลังอันอบอุ่นพัดใส่พวกเขา

 

“เซี่ยนเอ๋อ รออยู่นี่ก่อน..”

 

“เดี๋ยวข้าจะกลับม….”

 

หลงเฟยหยูกำลังจะเดินเข้าถ้ำแต่ก็พบคนที่ออกมา หลงเฟยหยูชักสีหน้า มีคนแค่สองประเภทเท่านั้นที่จะอยู่ในดินแดนสำคัญของก้นบึ้งมังกรได้ นั่นคือคนที่มาบ่มเพาะและคนที่ปกป้องที่นี่! เขารู้ว่ามีแค่คนเหล่านั้นที่จะอยู่ในถ้ำนี้ได้!

 

“ผู้อาวุโสสบายดีหรือไม่…?”

 

ซือหยูเก็บวารีวิญญาณที่เหลือเอาไว้ เขาไม่เหลือไว้สักหยดเดียว เขาเพิ่งจะเดินออกมาแต่ก็ได้ยินคนเรียกเขาว่า “ผู้อาวุโส” เขาตกใจเล็กน้อยและมองไปก็พบกับหลงเฟยหยู!

 

“อืม เจ้าเป็นอย่างไรบ้างล่ะหลงเฟยหยู?”

 

ซือหยูพูดอย่างใจเย็น

 

หลงเฟยหยูเงยหน้าขึ้นทันที เขาตกใจกับน้ำเสียงนั้น เขาชักสีหน้า

 

“เจ้า เป็นเจ้า…ราชาปีศาจหิมะทมิฬเรอะ?”

 

คิดย้อนกลับไปในตอนที่เขาเรียกอีกฝ่ายว่า “ผู้อาวุโส” และโค้งคำนับ หลงเฟยหยูหน้าแดงก่ำ

 

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

 

“ข้าต้องบอกเจ้าด้วยรึ?”

 

ซือหยูเดินผ่านอย่างเหยียดหยาม

 

พลังอันอบอุ่นและกลิ่นพลังออกมาจากกายซือหยู หลงเฟยหยูชักสีหน้า

 

“เดี๋ยวก่อน!”

 

หลงเฟยหยูตะโกน

 

“เจ้ากล้าขโมยพลังธรณีไปงั้นเรอะ? อวดดีนัก!”

 

แต่ซือหยูก็ไม่สนใจเขาเพราะเขาสัมผัสได้ถึงหญิงสาวข้างหลัง รูปลักษณ์ของนางนั้นงดงามราวกับนางไม้ในป่าเขา ดวงตากลมโตเปล่งประกายความไร้เดียงสาและความเฉลียวฉลาด นางตัวเล็ก น่ารัก อ่อนเยาว์ นางคือหญิงสาวที่ซือหยูตามหามาตลอดวันคืน คู่หมั้นของเขา ฉินเซี่ยนเอ๋อ!

 

แม้ว่านางจะตัวสูงขึ้นเล็กน้อยและร่ายกายก็เติบโตขึ้นในวันเวลาที่ผ่านมา แต่ใบหน้านั้นก็ยังคงเดิมราวกับเด็กสาว นี่คือเซี่ยนเอ๋อ ผู้หญิงที่เขาไม่มีวันลืม ผู้หญิงที่เขาไล่ตามมาโดยตลอด!

 

แม้ว่าเขาจะหลับตา เนตรวิญญาณนั้นก็ไม่ละไปจากร่างของเซี่ยนเอ๋อ เขาไม่เคยหวังว่าจะได้พบนางอีกครั้งที่นี่ แต่เขากลับได้มาเจอกับนางอย่างคาดไม่ถึง ความยินดี ความตกใจ และความตื่นเต้นมิอาจแปลงมาเป็นคำพูด

 

เซี่ยนเอ๋อกระพริบตา นางมองคนตรงหน้าอย่างสงสัย นางไม่รู้ว่าทำไมนางถึงใจสั่นเมื่อได้เห็นชายหนุ่มผมสีแดงที่สวมหน้ากาก ในตอนนั้นนางราวกับได้เห็นพี่ซือหยู

 

เซี่ยนเอ๋อเดินไปข้างหน้า มองดูดวงตาที่ปิดสนิท นางโบกมือเล็กๆหน้าดวงตาของเขา

 

“เจ้ามองไม่เห็นรึ?”

 

เสียงของซือหยูแหบแห้ง เขาพูดราวกับตกอยู่ในภวังค์

 

“ข้าตาบอด…”

 

เซี่ยนเอ๋อดึงมือกลับ นางมองซือหยูด้วยดวงตากลมโตเป็นประกาย นางรู้สึกสงสาร

 

“เจ้าจะต้องโศกเศร้ามากเป็นแน่ มิอาจได้เห็นแสงตะวัน มิอาจได้เห็นฟ้าคราม มิอาจได้เห็นคนที่เจ้ารักและนับถือ…”

 

ซือหยูหลับตาที่เต็มไปด้วยน้ำตา นางยังคงบริสุทธิ์ ใจดี และน่ารักอย่างเดิม

 

“ข้า…ยังคงมีหัวใจ”

 

ซือหยูสะอื้นไห้ เขาฝืนตัวเองไม่ให้ก้าวไปข้างหน้าเพื่อโอบกอดนาง

 

สัญชาตญาณบอกเขาว่าเขามิอาจมีตัวตนนอกเหนือจากราชาปีศาจหิมะทมิฬ เขาต้องใช้ตัวตนนี้ในการอยู่ที่ทวีปเฉินหลงและทะลวงสู่ขอบเขตภูติ เมื่อเรื่องถูกเผยไปว่าซือหยูคือหยินหยู สิ่งที่รอคอยเขาอยู่ก็มีเพียงการไล่ล่าไม่สิ้นสุดจากอาณาจักรทมิฬ

 

สิ่งที่หลิงเสี่ยวเทียนต้องพบเจอ และโอกาสที่จะช่วยเขาจะหายไป ดวงวิญญาณของเซี่ยนเอ๋อหวั่นไหว นางเงยหน้ามองซือหยู นางเห็นน้ำตาในดวงตาคู่นั้นและสัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าในหัวใจ

 

“อย่าเศร้าใจไปเลย…”

 

เซี่ยนเอ๋อหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา นางเขย่งเท้าเช็ดน้ำตาซือหยู

 

“ข้าเชื่อว่าคนที่เจ้ารักจะต้องสัมผัสได้ถึงหัวใจของเจ้า”

 

หลงเฟยหยูที่มองดูจากด้านข้างสีหน้าดุร้าย! ฉินเซี่ยนเอ๋อที่ไม่สนใจเขากำลังใกล้ชิดอยู่กับคนแปลกหน้า!

 

“เซี่ยนเอ๋อ ออกมาให้ห่างจากเขา!”

 

หลงเฟยหยูขึ้นเสียง

 

“มือเขาเต็มไปด้วยคราบโลหิตจากคนนับไม่ถ้วน ชื่อของเขาสร้างขึ้นมาด้วยโลหิตของคนมหาศาล!”

 

ฉินเซี่ยนเอ๋อมิอาจละสายตาจากซือหยู นางวางมือขวาทาบอก ดวงตาสดใสนั้นมีข้อสงสัยและความเศร้า นางรู้สึกเจ็บปวดอย่างประหลาดเมื่อมองราชาปีศาจหิมะทมิฬ

 

ฉินเซี่ยนเอ๋อเงยหน้ามองซือหยูเมื่อได้ยินคำพูดของหลงเฟยหยู นางพูดเบาๆ

 

“คนที่มีหัวใจมิอาจเป็นคนชั่วร้ายไปได้หรอก”

 

หลงเฟยหยูไม่พอใจ เขามองซือหยูอย่างเยือกเย็น

 

“ราชาปีศาจหิมะทมิฬ เจ้าสังหารคนบริสุทธิ์และปล้นเอาสมบัติมา เจ้ายังกล้าขโมยของของผู้เฒ่าในก้นบึ้งมังกร! ข้าจะต้องแก้แค้นในกับสวรรค์ในวันนี้!”

 

ฟึ่บ–

 

หลงเฟยหยูแผ่จิตสังหารออกมาใจพริบตา!

 

ตู้ม–

 

ร่างหลงเฟยหยูที่บินขึ้นฟ้าถูกซัดลงมา ในตอนนั้น หลงเฟยหยูถูกเตะใส่ภูเขา เขาร้องด้วยความเจ็บปวด แรงเตะส่งร่างของเขาให้ทะลวงพื้นดินเป็นถ้ำลึกหลายร้อยเมตร!

 

“บัดซบ!”

 

คนที่พุ่งเข้ามาคือกังต้าเหล่ย

 

“เจ้ากล้าจู่โจมในดินแดนของข้าเรอะ? ถ้าไม่หักซี่โครงทั้งสิบแปดชิ้นของเจ้าก็คงจะทำให้นามของข้ามัวหมอง!”

 

อั่ก–

 

หลงเฟยหยูที่สภาพย่ำแย่คลานออกมาจากถ้ำอย่างยากลำบาก เขาสำลักโลหิตออกมา ชุดของเขาฉีกขาด เขาตกตะลึง เขาไม่ได้เสียใจแม้แต่น้อย เขารีบเข้ามาโค้งคำนับ

 

“ศิษย์พี่กัง!”

 

หลงเฟยหยูนั้นพยายามจะเข้าสู่ขอบเขตกึ่งเทพมานาน แต่เขาก็มิอาจเข้าสู่ระดับนั้น

 

“หึ คนจากพันธมิตรผู้คุมสวรรค์เรอะ!”

 

กังต้าเหล่งมองเขาและพบว่าเขาหน้าคล้ายคนจากพันธมิตรผู้คุมสวรรค์

 

หลงเฟยหยูไม่พอใจเล็กน้อย

 

“ศิษย์พี่กัง ชายคนนี้แอบขโมยวารีวิญญาณของท่าน ข้าพยายามจะหยุดเขาแต่ศิษย์พี่กังก็เข้าใจผิดและ…”

 

หลงเฟยหยูถูกกังต้าเหล่ยเตะอย่างแรง แต่เขาก็ไม่กล้าจะพูดแสดงความโกรธ เขาทำได้แค่หัวเราะ! นั่นทำให้เซี่ยนเอ๋อที่มองดูข้างๆเลิกคิ้ว

 

กังต้าเหล่ยหัวเราะเสียงดังอย่างไม่คาดคิด

 

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร? เจ้าคู่ควรที่จะมายุ่งกับเรื่องของข้ารึ?”

 

หลงเฟยหยูหน้าแดง เขาหัวเราะ

 

“ศิษย์พี่ ข้าไม่คิดจะโจมตีอยู่แล้ว นี่เป็นเรื่องเข้าใจผิ…”

 

“เข้าใจผิดอะไรของเจ้า!”

 

กังต้าเหล่ยเอามือเท้าเอวหนึ่งข้าว เขาชี้จมูกหลงเฟยหยูและตำหนิ

 

“ข้าให้วารีวิญญาณกับน้องหิมะทมิฬได้ใช้ เจ้าเข้ามายุ่งเรื่องของข้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เจ้ายังคิดจะลงมืออีกรึ? เจ้าควรจะสำนึกที่ข้าไม่ฆ่าเจ้า! แล้วตอนนี้เจ้ายังกล้าพูดอีกเรอะ?”

 

หลงเฟยหยูตัวแข็งทื่อ! น้องหิมะทมิฬ…น้อง! ราชาปีศาจหิมะทมิฬเป็นสหายกับกึ่งเทพกังต้าเหล่ยงั้นรึ? ได้ยังไง…? เป็นไปได้ยังไง? ใครกันจะได้เป็นน้องชายของกังต้าเหล่ยเช่นนี้?

 

“ขอโทษศิษย์พี่กัง…”

 

“ข้าใจร้อนเกินไป โปรดอภัยให้ข้า!”

 

กังต้าเหล่ยถอนหายใจแรง

 

“ไสหัวไป!”

 

หลงเฟยหยูใบหน้าบิดเบี้ยว

 

“ศิษย์พี่กัง ครั้งนี้ข้ามาตามคำสั่งท่านพ่อและจ้าววิหคเพลิงอาสัญให้พาฉินเซี่ยนเอ๋อมาบ่มเพาะพลัง ท่านโปรดให้หยดพลังธรณีกับข้าสองหยดเพื่อป้องกันลมหายใจมังกรจะได้หรือไม่?”

 

กังต้าเหล่ยพูดอย่างไม่พอใจ

 

“พ่อเจ้าเป็นใครกัน? ข้าต้องสนใจด้วยรึ? กังต้าเหล่ยผู้นี้ต้องนับถือมันด้วยเรอะ? ส่วนจ้าววิหคเพลิงอาสัญ…ฮื่ม! ข้ากับนางยังมีสัมพันธ์เป็นมิตรกันอยู่บ้าง ข้าอนุญาต”

 

หลงเฟยหยูใบหน้าบิดเบี้ยว แสดงถึงความโกรธแค้น แต่เขาก็ต้องก้มหัวในดินแดนของคนอื่น เขาหันหน้าเข้าถ้ำและก็อ้าปากค้างเมื่อเห็นสระ! วารีวิญญาณทั้งหมดหายไปแล้ว! ไม่ใช่แค่นั้น แม้แต่โคลนก้นสระก็ถูกเอาไป!

 

ซือหยูไม่เหลือให้เขาแม้แต่โคลน! หลงเฟยหยูโกรธแค้นเสียยิ่งกว่าเมื่อเห็นราชาปีศาจหิมะทมิฬให้ขวดหยกเล็กๆในอ้อมแขนฉินเซี่ยนเอ๋อเมื่อเขาออกมา!

 

“เจ้าเก็บสิ่งนี้ไว้…”

 

ซือหยูพูดและลูบหน้าผากนางโดยไม่รู้ตัว

 

“ใช้คู่กับใบเยือกแข็งนี้ จงจำไว้ว่าอย่าโลภมาก เข้าใจหรือไม่?”

 

เซี่ยนเอ๋อตัวแข็งทื่อ มีแค่คนคนเดียวที่จะทำเช่นนี้กับนาง!

 

นางมองราชาปีศาจหิมะทมิฬ นางรู้สึกราวกับได้มองเห็นซือหยู

 

“ข้าจะไม่แอบกินสักคำ…ข้าจะไม่…”

 

แต่หยาดน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตากลมโตสดใส นางราวกับเสียสติ นางรีบก้มลง นางวิ่งออกไปโดยไม่เหลียวมองกลับ

 

“ขอบคุณนะ”

 

ซือหยูสะอื้นเบาๆ เขารู้สึกเจ็บปวด เขาได้พบกับนางแต่ก็มิอาจกลับมาอยู่ร่วมกันได้

 

“ขอโทษนะเซี่ยนเอ๋อ…”

 

เขากระซิบ

 

“หลังจากที่ข้าแก้แค้นสำเร็จ หรือไม่มีใครอื่นอยู่อีก ข้าจะกลับไปหาเจ้า!”

 

ซือหยูกำหมัดบินขึ้นฟ้า เขายืนอยู่เหนือก้นบึ้งอีกครั้ง การบ่มเพาะพลังเริ่มขึ้นแล้ว!