The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 955 - โกงการแข่ง

DND.
　　“ว่ามา…”
　　ม่อเทียนฉวนตอบทันที
　　ซือหยูเหลือบมองรองเจ้าดินแดนเสี่ยว
　　“ขอข้าถามสักหน่อย…รองเจ้าดินแดนเสี่ยวนี่เป็นการแข่งระหว่างสำนัก หรือระหว่างข้ากับฝ่ายเจ้า?”
　　รองเจ้าดินแดนเสี่ยวมองซือหยูพร้อมหัวเราะเบาๆ
　　“ท่านจะต้องเป็นอาจารย์ซือผู้เลื่องลือสินะการแข่งนี้เป็นทั้งการแข่งระหว่างสำนักและท่านกับข้า อาจารย์ซือยังสงสัยสิ่งใดอีกหรือไม่?”
　　“หากเกี่ยวกับข้าด้วยมันก็คงจะน่าเบื่อหากไร้เดิมพัน…”
　　ซือหยูพูด
　　“ฮ่าๆๆๆ ข้าอยากจะรู้จริง ๆ ว่าอาจารย์ซือต้องการสิ่งใด”
　　รองเจ้าดินแดนเสี่ยวตอบกลับ
　　ซือหยูมองด้วยแววตาเฉียบคม
　　“ข้าได้ยินเรื่องความอุดมสมบูรณ์ของดินแดนมีดสวรรค์มาโดยตลอดข้าอยากจะถามถึงเรื่องวิชาเฉพาะที่ใช้ร่วมกับสมบัติที่เป็นมุกกลมได้”
　　สมบัติมุกกลมรึ?ทุกคนแปลกใจมาก คนที่ใช้สมบัติประเภทนั้นมีอยู่น้อยมาก และวิชาที่จะใช้ร่วมกันก็ย่อมหายากยิ่งกว่า
　　รองเจ้าดินแดนเสี่ยวขมวดคิ้ว
　　“ขออภัยมีตำราอยู่มากในดินแดนมีดสวรรค์ก็จริง แต่ข้าไม่เคยอ่านตำราที่ท่านต้องการมาก่อน ข้ามิอาจถ่ายทอดให้ได้”
　　อย่างนั้นหรือ?ซือหยูผิดหวัง
　　“มันก็แค่วิชาบ่มเพาะไม่ใช่หรือยังไงกัน?ข้ามี”
　　เสียงแหบพร่าดังขึ้นมันเป็นเสียงของคนในชุดหยก
　　เศษชิ้นหยกชิ้นหนึ่งลอยไปหาซือหยูพร้อมกับเรืองแสงสีเขียวอ่อนซือหยูคว้ามันเอาไว้และมองคนสวมชุดหยกครู่หนึ่งก่อนจะอัดพลังวิญญาณไปด้านใน
　　“วิชาระดับตำนานชั้นแนวหน้าค่ายกลธารแสงดาวตก!”
　　ซือหยูตกตะลึงคนคนนั้นเพิ่งจะให้วิชาระดับตำนานชั้นแนวหน้ากับเขามา! วิชาเช่นนี้มิอาจรับว่าเป็นวิชาโจมตีได้ ดังนั้นมูลค่าของมันจึงไม่ถึงวิชาระดับตำนานทั่วไป แต่มันมีความหายากที่คนธรรมดามิอาจหาได้ แต่เขาสามารถเรียกออกมาได้ตามใจคิด เขาค่อนข้างจะเป็นคนที่พิเศษ
　　ค่ายกลธารแสงดาวตกเป็นค่ายกลแข็งแกร่งที่ใช้มุกเก้าเม็ดในการทำลายศัตรูเป็นวงกว้างพลังของค่ายกลนั้นขึ้นอยู่กับจำนวน ความแข็งแรง และขนาดของมุก ถ้าหากมุกทั้งหมดเป็นสมบัติวิญญาณและถูกจัดเป็นชุดได้สำเร็จ ศัตรูจะถูกกักขังเอาไว้จนต้องจนรับการจู่โจมต่อเนื่องจากมุกทั้งเก้า
　　พลังนั้นเทียบได้กับกระบวนท่าของจ้าวเทวะระดับเจ็ดมันแข็งแกร่งจนไม่น่าเชื่อ ถึงอย่างนั้นมันก็มีข้อด้อยที่ต้องใช้พลังจากดวงวิญญาณไปมาก แม้แต่จ้าวเทวะระดับหกยังยากที่จะใช้ค่ายกลนี้ ตามปกติแล้วผู้ใช้วิชานี้จะเหนื่อยอ่อนหากใช้ค่ายกลแม้สักครั้ง หากไม่จำเป็นคงจะไม่มีใครใช้มัน
　　ซือหยูเกิดความคิดเขาบังคับมุกเก้าเม็ดไม่ได้ด้วยดวงวิญญาณจ้าวเทวะระดับสามที่มี แต่ถ้าหากเป็นแค่ห้าเม็ดจะไม่มีปัญหา ยิ่งไปกว่านั้น ตราบเท่าที่มุกบาดาลยังมีน้ำหนักมหาศาลอยู่ แม้แต่อสูรเนรมิตรก็ต้องเสียเลือดให้กับมัน ไม่ต้องพูดถึงพวกจ้าวเทวะ
　　วิชานี้เป็นเศษชิ้นหยกที่มีข้อความสรุปสั้นๆ ไม่ได้มีสิ่งอื่นระบุเอาไว้
　　ซือหยูเป็นประกาย
　　“แล้วเจ้าต้องการอะไร?”
　　“ถ้าข้าชนะข้าขอแค่อย่างเดียวจากเจ้า นั่นคือแก่นโลหิตสิบหยก”
　　คนสวมชุดหยกกล่าว
　　ซือหยูขมวดคิ้วสำหรับยอดฝีมือ แก่นโลหิตนอกจากจะกักเก็บพละกำลังแล้วยังช่วยค้ำจุนร่างกายในหลาย ๆ ด้าน และหลายเหตุผล มันสามารถทำตราชีวิตเพื่อตรวจสอบความเป็นความตายได้ มันสามารถใช้สร้างยันต์หรือสมบัติบางอย่างได้ บางคนถึงกับใช้แก่นโลหิตเพื่อทำร้ายเจ้าของแก่นโลหิตจากระยะไกลได้
　　ม่อเทียนฉวนหรี่ตาจ้องมองซือหยู
　　“เจ้าคิดให้ดีข้ารู้จักวิชาลับน่ารังเกียจที่สาามารถควบคุมคนจากระยะหลายแสนลี้ได้จากแก่นโลหิตแค่หยดเดียว”
　　การส่งแก่นโลหิตให้กับคนนอกนั้นจึงไม่ต่างกับเรื่องต้องห้าม
　　หลังจากม่อเทียนฉวนเตือนซือหยูหยุดคิดและพยักหน้าเบา ๆ
　　“ย่อมได้แล้วเราจะเริ่มแข่งกันยังไง?”
　　คนสวมชุดหยกหัวเราะ
　　“ฮ่าๆๆๆๆ ใจกว้างเหลือเกิน! การแข่งเรียบง่ายนัก ไม่นานก็จะได้รู้ผลกัน”
　　แผ่นไม้สองแผ่นก่อตัวในมือของเขามันปล่อยกลิ่นไม้รุนแรงออกมา ซือหยูเคยพบกับกลิ่นไม้ที่แรงขนาดนี้จากในป่าปีศาจร้างเท่านั้น แผ่นไม้ทั้งสองทำมาจากไม้มีค่าที่สามารถเก็บพลังชีวิตได้มาก มันมีพลังอ่อนกว่าหยดน้ำพุแห่งชีวิตเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
　　ม่อเทียนฉวนตาเป็นประกาย Aileen-novel
　　“แก่นไม้จากอสูรเนรมิตรขั้นเจ็ด”
　　สิ่งที่เรียกว่าแก่นไม้นั้นสกัดมาจากแกนกลางของตอชาวเผ่าไม้ตามปกติ แก่นไม้จะเก็บรักษาเอาไว้ได้เมื่อเผ่าไม้ผู้นั้นยังมีชีวิตอยู่ และพลังจะสลายไปหลังจากเขาตาย
　　แก่นไม้เป็นสิ่งที่ยากจะได้เห็นในจิวโจวเพราะเผ่าไม้ในจิวโจวนั้นหาได้ยากพอๆ กับวิหคเพลิง ยิ่งไปกว่านั้น เผ่าไม้คนนั้นยังต้องบ่มเพาะพลังจนเป็นอสูรเนรมิตรระดับเจ็ด มันแทบจะแข็งแกร่งเท่าเซียน นอกจากราชาเก้าเขต คนที่น่าจะมีสิ่งนี้ก็คือจ้าวผาบั่นภูติ แต่คนในชุดหยกนี้มีถึงสองชิ้น
　　คนสวมชุดหยกอธิบาย
　　“ภาษาไม้แตกต่างจากภาษามนุษย์ที่ต้องเรียนรู้จากคนอายุน้อยคุ้นเคยกับมัน และใช้มันได้อย่างชำนาญ เมื่อชาวเผ่าไม้เติบโตเต็มที่ ภูมิปัญญาจะถูกจุดประกายขึ้นมา ความทรงจำที่ถูกสืบทอดจะปรากฏ ทำให้ชาวเผ่าไม้เหล่านั้นมีความทรงจำทั้งหมดของภาษาไม้! แก่นไม้นี้มีความทรงจำของเผ่าไม้ ตราบเท่าที่ใส่ความทรงจำเรื่องภาษาไม้ของตัวเองลงไป มันจะตอบรับได้”
　　เขาพูดต่อ
　　“ผู้ที่มีความทรงจำมากกว่าแก่นไม้จะโต้ตอบโดยการสร้างวงปี เราจะนับวงปีดูว่าใครมีความทรงจำในภาษาไม้ที่แม่นยำและกว้างขวางกว่ากัน”
　　ซือหยูจ้องมองแก่นไม้เขายืนยันเรื่องความทรงจำสืบทอดของเผ่าไม้ได้ หรือพูดอีกอย่างก็คือ ความทรงจำที่มีในแก่นไม้นี้มีภาษาไม้ทั้งหมดบันทึกเอาไว้ ซือหยูเพียงแค่ต้องใช้ภาษาไม้ที่เขาเข้าใจอัดความทรงจำลงในแก่นไม้ จากนั้นแก่นไม้จะตอบรับได้เอง วงปีจะก่อเกิดขึ้นบนแก่นไม้ตามระดับที่มันตอบรับได้ ซือหยูพยักหน้า
　　“มาเริ่มกันเถอะ”
　　คนสวมชุดหยกก้าวออกมาด้านหน้าและกดมือลงบนแก่นไม้เขาหลับตาช้า ๆ และคิดถึงภาษาไม้ในความทรงจำเงียบ ๆ ไม่นานก็เกิดความเปลี่ยนแปลงบนแก่นไม้ เกิดวงปีหนึ่งวงที่จุดศูนย์กลาง
　　ซือหยูเดินไปข้างหน้าอย่างเยือกเย็นเขาวางมือลงบนแก่นไม้ของตัวเองเหมือนกับอีกฝ่าย เขาเริ่มคิดถึงภาษาไม้ในควสมทรงจำ ไม่นานแก่นไม้ก็สั่นเบา ๆ เกิดวงปีหนึ่งวง การแข่งขันระหว่างทั้งคู่เริ่มขึ้น ทั้งรองเจ้าดินแดนเสี่ยวและม่อเทียนฉวนตั้งใจชมเต็มที่
　　“พี่หวูชิงคิดว่าใครจะเก่งกว่ากัน?”
　　กงซุนหวูซื่อมองซือหยูด้วยใบหน้าครึ่งยิ้ม
　　ปิงหวูชิงตอบ
　　“ตอนนี้ข้าคงบอกไม่ได้แต่ซือหยูเซี่ยนมีโอกาสแพ้เสียเก้าในสิบส่วน”
　　“ทำไมแน่ใจเช่นนั้น?”
　　กงซุนหวูซื่อไม่คิดอะไรในใจนาง ซือหยูคือบุรุษวิถีอสูรที่สั่นคลอนทั้งทวีปอย่างไร้ปรานี ผู้ที่แข็งแกร่งขนาดนี้จะพ่ายแพ้อย่างง่ายดายแม้จะเป็นการแข่งในเรื่องภาษาได้อย่างไร?
　　ปิงหวูชิงตอบ
　　“ไม่ยาก!อีกฝ่ายเตรียมตัวมาแล้ว พวกมันกล้าพอที่จะเดิมพันแก้วร้อยล้านดวง พวกมันต้องเตรียมการมาอย่างดีเยี่ยม! สิ่งที่ยุติธรรมที่สุดในการแข่งนี้คือแก่นไม้ และยิ่งที่ไม่ยุติธรรมที่สุดก็คือแก่นไม้สองแผ่น”
　　กงซุนหวูซื่อคิดตามทันนางเข้าใจทันที นางกระพริบตา
　　“พี่หวูชิงจะบอกว่าแผ่นไม้ของพี่หยูเซี่ยนมีปัญหาสินะ?”
　　สิ่งที่เลวร้ายที่สุดในครั้งนี้ก็คือแก่นไม้ที่อีกฝ่ายเตรียมมามีไม่คนเท่านั้นที่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่
　　ปิงหวูชิงพยักหน้าเบาๆ และหันไปที่ม่อเทียนฉวน
　　“ใช่ขึ้นอยู่กับว่าเจ้าตำหนักม่อของพวกเราจะทำอย่างไรต่อไป”
　　ทั้งสองฝ่ายอัดความทรงจำในแก่นไม้อย่างอดทนการตอบสนองของแก่นไม้เริ่มลดลง
　　และก่อนที่การตอบสนองจะหยุดลงม่อเทียนฉวนพูดขึ้นมา
　　“แลกแก่นไม้กันซะแล้วจงแข่งต่อไป”
　　เสียงของนางเปี่ยมไปด้วยอำนาจทั้งสองที่กำลังเรียกความทรงจำถูกขัดพร้อมกัน
　　รองเจ้าดินแดนเสี่ยวขมวดคิ้ว
　　“เจ้าตำหนักม่อนั่นไม่ใช่ความคิดที่ไม่ดีหรอกหรือ?”
　　ม่อเทียนฉวนตอบ
　　“จะเป็นอะไรไปเจ้าเอาแก่นไม้มา และเจ้าก็รู้ดีว่าแก่นไม้มีปัญหา ตั้งแต่ก่อนเริ่ม ปราชญ์ฝั่งเจ้าไม่ได้ให้ฝั่งข้ามีโอกาสเลือกแก่นไม้ เขาเริ่มแข่งทันทีหลังจากเลือกแก่นไม้ของตัวเอง ข้ามีเหตุผลให้สงสัย…”
　　นางกล่าว
　　“แล้วก็ตลอดการแข่ง ถ้าใครพบความผิดปกติระหว่างแก่นไม้ทั้งสองที่ส่งผลต่อผลการแข่ง การแข่งจะถูกหยุดทันที”
　　ม่อเทียนฉวนกล่าวโดยไม่ให้ใครได้โต้แย้ง
　　แม้จะไม่เต็มใจรองเจ้าดินแดนเสี่ยวก็พยักหน้า
　　“สบายใจได้แก่นไม้นั่นไม่มีปัญหาหรอก”