The Divine Nine Dragon Cauldron - ตอนที่ 520

แม้แต่ไป่ลั่วผู้โกรธเกรี้ยวก็ตกใจเพราะความงดงามอันเป็นที่สุดตรงหน้า เขาไม่เคยคิดว่าจ้าวยี่หยูจะซ่อนรูปลักษณ์อันงดงามไว้เช่นนี้

 

หลายคนหลงใหลไปกับใบหน้างดงาม พวกเขายังลุ่มหลงไปมากกว่าเดิมเมื่อเห็นท่วงท่าอันบริสุทธิ์ พวกเขาลืมตัวตนไปหมดสิ้น

 

“ไป่ลั่ว ข้าไม่เคยคิดจะทำร้ายเจ้า ข้าไม่เคยอยากจะฆ่าเจ้าแม้เจ้าอยากจะฆ่าข้าหลายต่อหลายครั้ง นั่นก็เพราะว่าเจ้าเป็นคนที่ท่านราชาชุบเลี้ยง ข้าเองก็ติดหนี้ท่านราชา…”

 

เซี่ยจิงหยูขยับริมฝีปากอย่างเรียบเฉย แต่ไม่นานดวงตาสดใสก็มีความเยือกเย็นเผยออกมา

 

“แต่ตอนนี้ เจ้าได้ทำสิ่งที่มิอาจอภัยได้ไปแล้ว!”

 

ไป่ลั่วมองเข็มขกนกแห่งความมืด เขากัดฟันคว้ามีดกระหายเลือดถอยหนี เซี่ยจิงหยูยกมือซ้าย นางค่อยๆกำมือในทิศทางของไป่ลั่ว

 

เฮือก—

 

โลหิตและวารีในร่างกายไป่ลั่วขยายขนาดขึ้น ร่างของไป่ลั่วราวกับลูกโป่งน้ำที่กำลังจะระเบิด เขาขยายขนาดอย่างต่อเนื่อง! เขาระเบิดเสียงดังเป็นก้อนเนื้อกระจายไปทั่วสิ่งรอบข้าง!

 

หัวหน้าของจ้าวแห่งความมืดไป่ลั่วถูกสังหารอย่างง่ายดาย! มันคือการลงโทษ เขาตายด้วยทัณฑ์แห่งเข็มขนนกแห่งความมืด

 

เซี่ยจิงหยูถอนหายใจเบาๆ

 

“เจ้าไม่ควรขู่ทำร้ายพี่ซือหยู เจ้าจะขู่เข็ญข้าเท่าใดก็ได้ แต่เจ้าจะไม่ได้ทำการอภัยถ้าทำกับพี่ซือหยู!”

 

จ้าวแห่งความมืดคนอื่นที่เห็นการประหารไป่ลั่วต้องก้มหน้า ฉิงจูมองหน้าคนที่เหลือ พวกเขาทุกคนคุกเข่าลงหนึ่งข้างเพื่อทำความเคารพ เพราะอย่างไรถ้ามีเข็มขกนกแห่งความมืดในมือ เซี่ยจิงหยูจะรับว่าเป็นราชาแห่งความมืด

 

“ไม่ต้องมีพิธีรีตรองอะไรหรอก ข้ามีมันไว้ป้องกันตัวชั่วคราวเท่านั้น”

 

นางกำมือเรียกมีดกระหายเลือดกลับมา ใบหน้าที่งดงามเหนือสิ่งอื่นใดแดงระเรื่อ แววตาสดใสดูราวกับมีอะไรบางอย่าง

 

นางก้มต่ำไม่กล้าจะมองชายตรงหน้า แม้ว่านางตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้เจอเขาตั้งแต่แยกจากกัน ตอนนี้นางทั้งกลัวและรู้สึกอึดอัดแบบแปลกๆ เซี่ยจิงหยูสับสนจากความรู้สึกของตัวเอง

 

“เซี่ยจิงหยู!”

 

ซือหยูไม่เก็บซ่อนความตื่นเต้น เขาก้าวเท้ายาวๆไปข้างหน้าและยื่นแขน เขาคิดจะกอดเซี่ยจิงหยูสักครั้ง

 

แต่ด้วยรูปลักษณ์อันงดงามที่แปลกตาทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วน เขาวางแขนลงและเรียกชื่อนางเบาๆ

 

เซี่ยจิงหยูทำอะไรไม่ถูก มือทั้งสองข้างกำชายเสื้อที่ข้างตัวไว้แน่น นางหน้าแดงราวกับเด็กขี้อาย

 

ฉิงจูค่อยๆเบิกตากว้างเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น หัวใจของเขาเจ็บแปลบ สีหน้าท่าทางเช่นนี้ไม่เคยมีผู้ใดได้พบเห็นมาก่อนจากนาง และมันก็อธิบายทุกสิ่งอย่าง เซี่ยจิงหยูมอบหัวใจให้บุรุษผู้นี้ไปนานนมแล้ว

 

“พี่ซือหยู”

 

เซี่ยจิงหยูไม่รู้จะพูดสิ่งใดหลังจากที่ไม่ได้พบเจอกันมานาน คำพูดที่เอ่ยได้ง่ายในอดีตกลับกลายเป็นสิ่งที่ยากจะเอื้อนออกไป ซือหยูก็รู้สึกไม่ต่างกัน เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดสิ่งใด

 

“พี่หยู นี่มีดของพี่…”

 

เซี่ยจิงหยูยื่นมีดกระหายเลือดไป นางยังคงก้มหน้าไม่กล้าจะมองตาซือหยู

 

ซือหยูรับมีดและได้สัมผัสมือนางโดยไม่ตั้งใจ มันอบอุ่นและนุ่มละมุน

 

เซี่ยจิงหยูมือสั่น นางชักมือกลับราวกับถูกไฟดูด ใบหน้าของนางค่อยๆแดงยิ่งขึ้นกว่าเดิม หัวใจเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ซือหยูเริ่มคุ้นเคยกับความเขินอายของนาง เหมือนกับว่าเซี่ยจิงหยูเขินอายกับเขาอยู่ตลอดเวลาในครั้งอดีต

 

ความรู้สึกแปลกเริ่มอ่อนลงไป ซือหยูนับว่าผ่อนคลายลงบ้าง เขาหัวเราะเบาๆ

 

“ผ่านมาหลายปี เจ้าสวยจนข้าไม่กล้าจะคิดว่าเป็นเจ้า สตรีช่างเปลี่ยนแปลงได้รวดเร็วนัก!”

 

เมื่อได้ยินน้ำเสียงอันคุ้นเคย ความอึดอัดที่เซี่ยจิงหยูรู้สึกได้มลายหายไป สุดท้ายนางก็ได้เงยหน้ามองซือหยู

 

ใบหน้ายังคงเป็นใบหน้าที่หล่อเหลาเช่นเดิม ดวงตาสีดำอันลึกล้ำราวกับดารา ที่ต่างออกไปก็คือสิ่งที่ดูเป็นเด็กได้หายไปนานแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ซือหยูยังตัวสูงกว่าเดิมมาก

 

สามปีก่อน ซือหยูสูงพอๆกับนาง แต่ตอนนี้ เขาสูงกว่านางเสียหนึ่งคืบ!

 

“พี่ก็เปลี่ยนไปมากเลยนะ พี่หยู”

 

เซี่ยจิงหยูตอบรับอย่างอ่อนโยน

 

ทั้งสองมองหน้าและหัวเราะออกมาพร้อมกัน

 

“ไม่คิดเลยว่าเราจะได้เจอกันที่นี่”

 

เซี่นจิงหยูหัวเราะ การหัวเราะของนางมโนภาพได้ดั่งบุพผาสง่าตระการ

 

ซือหยูแน่นิ่งไป เขาตกอยู่ในภวังค์ไปขณะหนึ่ง เขาต้องฝืนกัดลิ้น เซี่ยจิงหยูงดงามเกินไปแล้ว!

 

“แค่ก แค่ก…ค่อยพูดตอนที่เดินทางเถอะ เราไปหาสมบัติภูมิปัญญากันเถอะ”

 

ซือหยูละสายตาไปอย่างลำบากใจ

 

เซี่ยจิงหยูรู้สึกดีใจอย่างประหลาดที่เห็นว่าซือหยูนิ่งไปชั่วขณะ แม้ว่านางจะหน้าแดง นางก็พยักหน้าอย่างอ่อนโยน

 

“ข้าจะฟังพี่”

 

เซี่ยจิงหยูนิ่งไปก่อนจะถาม

 

“แล้วพวกเขาล่ะ?”

 

นางมองฉิงจูกับคนที่เหลือ

 

ซือหยูหันไปมอง

 

“ให้พวกนั้นหนีออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดเถอะ รีบหาที่ซ่อน อันตรายของยอดเขาทั้งห้านั้นเหนือกว่าที่พวกเขาจะจินตนาการได้ ผึ้งแก้วกับคนจากจิวโจวที่ผ่านมาเมื่อครู่ก็แค่เรื่องปกติของที่นี่ นับว่าเป็นอันตรายไม่ได้เสียด้วยซ้ำ”

 

เหล่าจ้าวแห่งความมืดตัวสั่น

 

สิ่งที่พวกเขาพบเจอยังไม่ใช่สิ่งที่อันตรายที่สุดอีกรึ?!

 

ฉิงจูไม่เต็มใจนักที่ต้องปล่อยเซี่ยจิงหยูไปกับซือหยูอย่างนั้น แต่เซี่ยจิงหยูไม่แม้แต่จะตอบอะไร นางคล้อยตามซือหยูอย่างว่าง่าย

 

นางหันไปบอกฉิงจูกับคนที่เหลือ

 

“ฟังพี่หยู ข้าเชื่อว่าคำพูดของเขาไม่ผิด ข้า ในนามของราชา ขอสั่งให้พวกเจ้าหนีจากยอดเขาทั้งห้าเดี๋ยวนี้ หาที่ซ่อนเพื่อเลี่ยงการปะทะ ข้าจะไปเจอกับพวกเจ้าเมื่อถึงเวลา!”

 

ฉิงจูไม่มีความกล้าจะขัด เพราะตอนนี้นางใช้นามแห่งราชาในการออกคำสั่ง เขากัดฟันจากไปอย่างไม่เต็มใจ

 

“ดูเหมือนฉิงจูจะชอบเจ้านะ…”

 

ซือหยูพูด เขาเห็นว่าฉิงจูเป็นห่วงเป็นใยเซี่ยจิงหยูตลอดหลายครั้งที่ได้พบกัน

 

เซี่ยจิงหยูไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อได้ยิน นางพูดแก้ตัวด้วยความกังวล

 

“พวกเราก็แค่สหายกัน พี่หยูอย่าเข้าใจผิดนะ…”

 

“มีอะไรที่ข้าต้องเข้าใจผิดเล่า?”

 

“คงแปลกถ้าฉิงจูไม่ชอบคนที่งดงามอย่างเจ้า แต่ถ้าเจ้าจะหาคู่ครองในอนาคต เจ้าก็ควรจะหาคนที่ดียิ่งกว่า ทั้งความงามและพลัง เจ้าต้องมีตัวเลือกที่ดีกว่านี้”

 

ซือหยูไม่เห็นว่าฉิงจูจะมีอะไรไปมากกว่านี้

 

เซี่ยจิงหยูใจสั่น คำพูดของซือหยูนั้นออกมาจากความเป็นห่วง แต่มันกลับดูเย็นชาต่อนางเป็นพิเศษในตอนนี้