The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 74 Time To Go Home

มุมมองของออสติน :

เป็นเวลา 2 วันแล้วที่ผมหลับนอนกับเอเลนอร์ ตลอด 2 วันมานี้เราตัวติดกันเหมือนคู่แต่งงานใหม่เลย เรามีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน

แต่แล้วช่วงเวลาสุดหอมหวานก็ต้องจบลง ขณะนี้เอเลนอร์กำลังยืนอยู่ใกล้ประตูกระท่อมเพื่อรอที่จะออกไป แววตาของเธอดูไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่นัก

แต่เธอก็ต้องจากไป การเป็นเสาหลักแต่เพียงผู้เดียวของสมาคมธนูนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เธอเองก็มีหลายสิ่งที่ต้องทำ

ผมยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธอเพื่อดึงเธอเข้ามากอด

เอเลนอร์หลับตาและซบหน้าลงที่อกของผม มือของผมค่อยๆ ลูบหลังเธอจนส่งความสุขที่สั่นสะท้านไปถึงสันหลัง ในช่วงเวลา 2 วันมานี้ สัมผัสของผมกลายเป็นการเสพติดไปแล้วสำหรับเธอ

“คุณไม่ต้องกังวลนะครับ ผมกำลังจะเข้าร่วมสถาบันบาบิโลนในเร็วๆ นี้ ดังนั้นเราจะได้สนุกไปด้วยกันในอนาคตครับ”

ขณะที่ผมพูด มือข้างหนึ่งของผมก็เคลื่อนลงไปตามสันหลังของเธอและบีบบั้นท้ายอันอุดมสมบูรณ์ของเธอจนได้รับเสียงครางจากเธอตอบกลับมา 

ผมเห็นว่าเธอเริ่มหายใจถี่ขึ้น ซึ่งนั้นทำให้ผมอยากจะจับกดเธอตอนนี้เลยจริงๆ แต่ผมก็รั้งตัวเองเอาไว้ก่อนเพราะมีสิ่งสำคัญกว่าที่ต้องทำ

เอเลนอร์ยกคางขึ้นเพื่อเรียกร้องบางอย่าง

ผมจูบเธอก่อนจะผละออกมา เธอก็พยักหน้าให้ผมก่อนจะเข้ามาหอมแก้มผมและหายตัวไป 

ตอนนี้เธอหายไปแล้ว สีหน้าขงผมเริ่มตึงเครียดเล็กน้อย ในเวลาเดียวกันผมก็ได้ยินเสียงบางอย่าง

“ฮึ่มมม ในที่สุดนายก็เป็นอิสระแล้วสินะ?”

ผมหันไปรอบๆ ก่อนจะพบเข้ากับหมาป่าสีดำตัวเล็กตาสีฟ้ากำลังนอนอยู่บนโซฟา ซึ่งมีสีหน้าโกรธเคืองอยู่บนใบหน้าของเธอ ราวกับกำลังเผชิญกับการหักหลังครั้งยิ่งใหญ่อยู่ 

เมื่อเห็นเธอผมก็ยิ้ม

‘อ่า…ชิบหาย’

นี่คือสิ่งที่ผมกังวล ขณะที่ผมกำลังมีความสุขไปกับเอเลนอร์อยู่นั้นเอง ผมก็ลืมลูน่าไปแล้ว กว่าผมจะจำเธอได้มันก็สายเกินไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็มีแผนอยู่

ฉันยิ้มพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ลูน่า ผมพยายามอุ้มเธอขึ้น แต่เธอกลับทำหลังค่อมและถอยห่างจากผมพร้อมกับแสดงความไม่พอใจของเธออย่างชัดเจน 

ผมเลิกคิ้วก่อนจะถาม

“เป็นอะไรไปลูน่า? ทำไมวันนี้เธอหน้าบูดจัง?”

“ฮึ่มมม อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องนะ มีมนุษย์ผู้หญิงอยู่บนอกของนายได้ยังไง?”

ทุกคนที่ลูน่าพูดเต็มไปด้วยการประชดประชัน 

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูดผมก็ยิ้มก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจ้าเลห์

“โอ้? เป็นไปได้ไหมว่าตัวตนที่ยิ่งใหญ่แบบเธออิจฉางั้นเหรอ?”

เมื่อได้ยินคำถามของผมลูน่าก็หันหน้าหนี

“ม -มันไม่ใช่แบบนั้นนะ ก็แค่นายดูมีความสุขมากกว่าที่มีเธอไว้แนบอก บางทีฉ -ฉันก็คิดว่า…”

“คิดว่า?”

“ไม่มีอะไร”

เมื่อเห็นว่าลูน่าทำตัวซึนเดเระผมก็ยิ้มขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าไปใกล้หมาป่าหน้าบึ้งอย่างรวดเร็ว 

ผมอุ้มเธอขึ้นมาวางไว้บนตักและเริ่มลูบหัวเธอ ลูน่าชอบมันเสมอในตอนที่ผมทำแบบนี้

“ลูน่า…ผู้หญิงคนนั้นที่สำคัญกับผมมาก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอมีค่าน้อยกว่านะ เธอเป็นเหมือนครอบครัวของผม”

“แต่ฉันไม่ได้ต้องการแค่นั้น”

ผมได้ยินเสียงลูน่าลอยขึ้นมาจากตักของตัวเองโดยไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าหมาป่าผู้น่ารักคนนี้กำลังวางแผนที่จะกินผู้หญิงคนดังกล่าวอย่างลับๆ ในตอนที่เธอแข็งแกร่งขึ้น

‘นายรอให้ฉันได้ร่างมนุษย์มาก่อนเถอะ แล้วนายจะลืมผู้หญิงคนนั้นไปจนหมดแน่’

ลูน่ามีความคิดชั่วร้ายมากมายในหัวของเธอในขณะที่ออสตินยังคงลูบหัวของเธอต่อไป

“ฉันพบความทรงจำที่สืบทอดมาเกี่ยวกับมรดกที่ซ่อนยู่ของฉัน อีกไม่นานฉันจะออกไปที่นั้น ตอนนี้นายคงไม่สามารถไปกับฉันได้สินะ?”

เมื่อได้ยินคำถามของลูน่า ผมก็รู้สึกอึ้งไปเล็กน้อยก่อนที่จะฟื้นสติกลับมา ตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมผูกพันธ์กับหมาป่าน้อยคนนี้มาก เธออยู่กับผมมา 2-3 ปีแล้วและเมื่อคิดว่าเธอจะไม่ได้อยู่กับผมแล้วก็ทำให้ผมรู้สึกเหงาเล็กน้อย

เมื่อรู้สึกได้ถึงอารมณ์ของผม ลูน่าก็ยิ้มขึ้นมา แม้ว่าเธอเองก็คงจะคิดถึงการนอนใกล้ๆ ผมเหมือนกัน

“ไม่ต้องห่วง ฉันใช้เวลาอย่างมากแค่ไม่กี่เดือนก็กลับมาแล้ว”

“อืม…ผมรู้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่คิดถึงเธอหนิ”

“ฮึ่มมม อย่างน้อยนายก็รู้ลำดับความสำคัญ”

แม้ว่าเธอจะดูผ่อนคลาย แต่ผมก็ยังเห็นริมฝีปากของเธอขยับเป็นรอยยิ้มได้ 

เรายังคงนั่งนิ่งกันอยู่แบบนั้นพักหนึ่งก่อนที่อยู่ๆ ลูน่าจะหายไปจากตักของผม

“เธอยังเหมือนเดิมเลยนะ พยายามทำหน้าแข็งๆ ตลอดเวลา”

ผมได้แต่ส่ายหัวให้กับการกระทำนั้นก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อเหยียดร่างกายเล็กน้อยพร้อมกับมองออกไปข้างนอก ผมพบว่าพระอาทิตย์ขึ้นแล้ว ความทรงจำเกี่ยวกับผู้หญิง 2-3 คนก็แล่นเข้ามาในหัวของผม

“เอาหล่ะ…สงสัยจะได้เวลากลับบ้านแล้ว”

 

 

 

-Donate-
True Money Wallet ID : mraxzy 
ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต\