The Conquerors Path | เส้นทางผู้พิชิต - ตอนที่ 388 Game Over And Another Began

ภายในหนึ่งชั่วโมงซาบริน่าก็ครองทั่วทั้งป่า ผู้เข้าร่วมทุกคนถูกถอดสายข้อมือออกและหมดสติไปแล้ว พืชพรรณรอบตัวพวกเขาพันแน่นราวกับว่าพวกเขาเป็นนักโทษของพวกมัน ดวงตาของซาบริน่าเป็นประกายเมื่อเห็นคะแนนที่อยู่ในมือของตัวเอง

Total Points : 130,000

ตัวเลขนี้มีความหมายชัดเจนว่าผู้ชนะคือเธอ แต่กลับไม่มีความสุขแม้แต่น้อยบนใบหน้าของซาบริน่า เธอจะรู้สึกมีความสุขได้อย่างไรในเมื่อจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ถึงตำแหน่งของออสตินเลยด้วยซ้ำ?

‘เขาอยู่ที่ไหนกัน?’

ซาบริน่าไม่ยอมให้ความวิตกกังวลเข้าครอบงำและทำให้จิตใจของตัวเองสงบลงในขณะที่เธอวิเคราะห์ทุกสิ่งที่เธอมี ความภาคภูมิใจที่ได้รับบาดเจ็บของเธอปฏิเสธความจริงที่ว่าแม้ระดับพลังของพวกเธอจะใกล้เคียงกันและเธอก็ใช้กลโกงเล็กน้อย แต่เธอก็ยังด้อยกว่าออสตินอยู่ดี

แต่ก่อนเธอใช้ชีวิตด้วยความรู้สึกปลอดภัยอย่างยิ่งในใจ โดยรู้ว่าความคิดและพรสวรรค์ของเธออยู่เหนือสิ่งอื่นใด แต่ตอนนี้เธอกลับกำลังดิ้นรนเพื่อค้นหาจุดสิ้นสุดหรือแม้แต่จุดเริ่มต้นของจุดที่ออสตินอยู่

ยิ่งเวลาผ่านไป สัญชาตญาณของซาบริน่าก็ยิ่งกรีดร้องใส่เธอว่าสิ่งต่างๆ ไม่เป็นอย่างที่เห็น

‘เราพลาดอะไรไปกัน?’

เธอถามกับตัวเอง 

แม้ว่าซาบริน่าผู้น่าสงสารจะไม่เคยจินตนาการถึงความจริงที่ว่าคำสาบานกับเทพธิดาแห่งการสร้างนั้นจะไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิงสำหรับออสติน นั่นเป็นความคิดบ้าๆ ที่เธอปฏิเสธที่จะเกิดในใจด้วยซ้ำ

“ออกมาเถอะออสติน ฉันรู้ว่านายอยู่แถวนี้”

เธอเรียกชื่อเขาออกมาด้วยน้ำเสียงสงบพร้อมกับแสดงท่าทางบลัฟฟ์ ซึ่งเธอรู้ว่ามันจะช่วยทำให้เธอเข้าใกล้กับความจริงมากขึ้น การเชื่อมโยงทุกสิ่งที่เธอเห็นจนถึงตอนนี้ทำให้เธอคิดว่าออสตินเป็นคนที่ภาคภูมิใจในตัวเองมาก มากกว่าความภาคภูมิใจที่ควรมีในการเป็นผู้สืบทอดของเอเลนอร์ซะอีก มันเป็นสิ่งที่สูงกว่านั้นมากและซาบริน่าก็รู้ดีว่าคนที่มีความภาคภูมิใจเช่นนี้ชอบที่จะทำให้เรื่องมันยากและน่าสนใจ

แม้ว่าเธอจะไม่อยากยอมรับความจริงที่พลังของตัวเองไม่สามารถค้นหาตำแหน่งของออสตินได้ก็ตาม แต่ทันทีที่เขาแสดงตัว ป่าทั้งป่าจะเคลื่อนไหวเพื่อจัดการเขา ซึ่งเธอมั่นใจ

“โอ้ ฉันไม่คิดเลยว่านายจะขี้ขลาดขนาดนี้~”

เธอตะโกนยั่วยุเขา และผู้ชายคนใดก็ตามที่มีความภาคภูมิใจในตัวเองแบบเขาคงจะไม่สามารถอดกลั้นตัวเองได้

“โห นั่นคงไม่ใช่คำขู่สินะ~”

เสียงกระซิบของออสตินดังขึ้นมาจากด้านหลังของซาบริน่า ทำให้เถาวัลย์และหนามหลายต้นงอกขึ้นมาข้างหลังเธอ ในขณะที่ดาบของเธอฟันไปข้างหลัง แต่กลับมองไม่เห็นใครเลยแม้แต่คนเดียว

“เคลื่อนไหวได้ดี~”

คราวนี้เสียงล้อเล่นของเขาดังขึ้นอีกครั้งจากด้านขวาของเธอ แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่ซาบริน่าก็ไม่ได้ขยับหรือทำอะไรเลย แม้จะมีการกระทำเพียงครั้งเดียวจากออสตินเธอก็รู้ว่าเขากำลังเล่นกับเธออยู่

“นายเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ? ถ้างั้นก็ออกมาเผชิญหน้ากันสิ!”

เป็นอีกครั้งที่เธอมุ่งเป้าไปที่อีโก้ความเป็นชายของเขา โดยหวังว่ามันจะกระตุ้นปฏิกิริยาโกรธจากเขาให้มากขึ้นเพียงเล็กน้อยก็ยังดี 

ป่าเงียบงันและไม่มีการตอบกลับใดๆ แต่ซาบริน่าสัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของบรรยากาศ ร่างกายของเธอเกิดความตึงเครียดเพื่อรอการโจมตีที่กำลังเข้ามา แต่สิ่งที่เธอได้รับก็คือ

“อุ๊ฟฟ!…นี่มันบ้าอะไรเนี่ย! ‘ถ้างั้นก็ออกมาเผชิญหน้ากันสิ!’ งั้นเหรอ? นี่เธอเรียนการแสดงมาหรือเปล่า? ได้โปรดเถอะคุณผู้หญิง ฉันรู้จักเธอดีกว่านั้น”

นั่นเป็นคำพูดง่ายๆ แต่ก็มากเกินพอที่จะแสดงให้ซาบริน่าเห็นว่าเขาจะไม่ตกหลุมกลอุบายราคาถูกใดๆ

“เห้ออออ… จบเรื่องนี้เถอะ ฉันเบื่อแล้ว…”

ออสตินพูดอีกครั้ง 

เมื่อได้ยินเช่นนั้นซาบริน่าก็นิ่งเงียบในขณะที่ความระมัดระวังของเธออยู่ที่ระดับสูงสุด เธอรู้ว่าการโจมตีกำลังจะเกิดขึ้น ป่าทั้งป่ายังคงอยู่ในสมาธิของเธอ ลมหายใจของเธอสงบลง และแสงอันมืดมิดก็เริ่มส่องสว่างในดวงตาของซาบริน่า

และแล้วการโจมตีก็มาถึงซึ่งเป็นการโจมตีที่เธอไม่แม้แต่จะมองเห็น ซาบริน่ารู้สึกถึงแรงกระแทกอย่างกะทันหัน และนั่นคือทั้งหมดที่เธอรับรู้ได้ขณะที่สติของเธอดับลงและเป็นลมหมดสติไป มันเป็นการโจมตีที่คอของเธอ โดยตั้งใจอย่างเต็มที่ที่จะโค่นเธอลง

จิตใจที่เข้มแข็งของเธอไม่รู้สึกถึงการโจมตี บาเรียทั้งหมดรอบตัวเธอไม่สามารถต้านทานการโจมตีนั้นได้แม้แต่วินาทีเดียว พืชป่าที่กำลังเคลื่อนไหวนั้นไม่มีปฏิกิริยาใดๆ พวกมันจะทำอะไรได้อย่างไรในเมื่อทั้งหมดอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา?

“เธอจะหงุดหงิดรึเปล่านะในตอนที่ตื่นขึ้นมา?”

เขาถามขณะที่เถาวัลย์เริ่มเลื้อยไปทั่วร่างกายและโบกมือตามคำพูดของเขา 

ออสตินมุ่งความสนใจไปที่สายข้อมือก่อนจะรับมันไป ทำให้คะแนนของเขาเพิ่มขึ้นทันที

Total Points: 230,000

‘ดูเหมือนเราจะชนะนะ’

เมื่อคิดเช่นนั้นแล้วเขาจึงสั่งต้นไม้รอบๆ ให้พันรอบซาบริน่าและเริ่มฉีดยาระงับประสาทที่พอจะเก็บเธอไว้ต่อไปอีก 2 ชั่วโมง 

เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว เขาจึงสร้างเก้าอี้จากต้นไม้ขึ้นมาก่อนจะนั่งลงบนนั้นและหยิบหนังสือออกมาเริ่มอ่านไปพร้อมๆ กับสายลมเบาๆ แม้ว่ามันจะอยู่ได้ไม่นานก็ตาม

…..

มุมมองของออสติน :

‘ขออยู่สงบๆ บ้างไม่ได้เหรอไง?’

ผมคิดในใจขณะมองไปรอบๆ 

ขณะที่ผมกำลังจะเริ่มอ่านหนังสือก็มีแสงสีขาวปรากฏขึ้นรอบตัว และพอรู้สึกตัวอีกทีผมก็มาอยู่ในห้องเล็กๆ ที่ปิดสนิทซะแล้ว ขณะที่ตรงข้ามกับผมมีหญิงสาวสวยคนหนึ่งที่มีกลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์ล้อมรอบตัวเธออยู่ ออร่าของเธอที่ผมสัมผัสได้นั้นเป็นออร่าเฉพาะเช่นเดียวกับออร์เฟียสและราเซลเลีย แม้ว่าสิ่งที่อยู่รอบตัวผู้หญิงตรงหน้าจะต่ำกว่าออร์เฟียสและราเซลเลียก็ตาม

“ผมจะทำอะไรให้เทพธิดาแห่งเกมและความสนุกได้บ้างงั้นเหรอครับ?”

ผมถามโดยรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นใคร ในชนชั้นระดับล่าง ตำแหน่งและพลังของเธอต่ำกว่าออร์เฟียสหรือราเซลเลียอย่างมาก ผู้หญิงคนนี้มีผมสีดำและดวงตาสีเหลืองเป็นประกายโดยมีลูกบาศก์หมุนอยู่ในรูม่านตาของเธอ มีเขาคล้ายเขากวางสองอันงอกออกมาจากหัวของเธอ ในขณะที่ร่างกายของเธอมีรูปร่างเล็กดูคล้ายกับวัยรุ่น

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่อยากรู้ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับเด็กคนหนึ่งที่ก่อให้เกิดความสับสนวุ่นวายไปทั่วอาณาจักรสวรรค์เพียงแค่การมีอยู่เขา”

เทพธิดาพูดขณะที่เธอเอาแต่มองผมตั้งแต่บนลงล่าง มองผมเหมือนเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดเป็นพิเศษ

“ผมควรเรียกคุณว่าอะไรดีครับ?”

ผมถามขึ้นมาทำให้เธอมองตรงเข้ามาที่ผม 

เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาเธอก็พูด

“ฉันชื่อลาล่า”

เธอตอบด้วยรอยยิ้ม

“เทพเจ้าทั้งหลายสามารถดึงผมได้ทุกเมื่อที่ต้องการงั้นเหรอครับ?”

ผมถามต่อ

“ไม่หรอก เทพเจ้าทุกองค์ในอาณาจักรสวรรค์ต่างสนใจเธอ แต่พวกเขาไม่สามารถดึงเธอเข้ามาได้ ไม่สิ ยังมีออร์เฟียสและราเซลเลียลากเธอไปหาได้อยู่”

เธอพูดแล้วทำให้ผมผงกหัว

“เพราะเกมนี้เป็นโดเมนของคุณ และผมเข้ามาได้เพราะคุณเป็นผู้ควบคุมงั้นเหรอครับ?”

ผมถามโดยรู้อยู่แล้วว่าเกมทั้งหมดเป็นเพียงเกมข้ามเวลาเล็กๆ น้อยๆ ที่สร้างโดยเทพธิดาคนนี้ เธอมีเกมดังหลายเกมที่แพร่กระจายไปทั่วโลก มันเป็นเพียงความสนุกเล็กๆ น้อยๆ ในการเล่นเกมสำหรับเธอ

“ถูกต้อง! เธอนี่ฉลาดจริงๆ!”

เธอกล่าวด้วยเสียงที่คล้ายกับเสียงเดียวกับที่ใช้ในเกมอย่างน่าขนลุก

“คุ้กกี้หน่อยไหม?”

“ขอบคุณครับ”

ผมขอบคุณก่อนจะหยิบคุ้กกี้อันหนึ่งแล้วเริ่มเคี้ยวมัน

“ราเซลเลียเป็นยังไงบ้างเหรอครับ?”

ผมถามขึ้นมา 

คำถามนี้ทำให้ใบหน้าของลาล่าสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มอย่างขมขื่นออกมา

“ฮิฮิ..…ราเซลเลียยังคงโกรธเคืองที่ไม่สามารถพบเธอได้ในตอนนี้ ความโกรธของเธอควบคุมได้ยากจริงๆ”

ลาล่าตอบ

“ผมพอจะจินตนาการได้เลยครับ”

ผมพูดพลางหัวเราะคิกคัก

 

 

 

-Donate-

True Money Wallet ID : mraxzy 

ไทยพาณิชย์ : 4051572923 //ชาคริต\