หวู่กัวอี้วางสายการต่อรองที่ไม่สมเหตุสมผลของมู่ฉิงสุ่ยทันที

 

ปิดโคมไฟบนโต๊ะ หวู่กัวอี้อยากจะกลับไปนอนต่อในตอนแรก แต่คำพูดของมู่ฉิงสุ่ยยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเขา

 

เมื่อเขาไม่สามารถกลับไปนอนต่อได้ หวู่กัวอี้เปิดโคมไฟบนโต๊ะขึ้นอีกครั้ง เขาเดินเข้าไปที่ห้องหนังสือ

 

เขาขยี้ตาและเปิดคอมพิวเตอร์ของเขาขึ้นมา เมื่อเครื่องได้เปิดขึ้น เขาเข้าสู่ระบบแอดมินเพจของแฟลจฟอร์ม173 และคลิกที่รายการเกมที่รอการยืนยัน

 

รายการเกมเป็นร้อยๆเกม เขาใช้เวลาชั่วครู่เพื่อหาเกมที่ชื่อว่าแบทเทิลออนไลน์ที่มู่ฉิงสุ่ยได้กล่าวถึง

 

มันเป็นเหมือนที่มู่ฉิงสุ่ยบอก เกมมันเล็กจนน่าประหลาดใจ เพียงแค่ 800 เมกะไบต์ หวู่กัวอี้นิ่งไปสักพักก่อนที่เขาจะคว้าเครื่องเล่นจำลองเสมือนจริงขึ้นมาต่อเข้ากับคอมพิวเตอร์และดาวน์โหลดเกมนั้นมาติดตั้ง

 

ด้วยความตั้งใจที่จะเข้าไปทดสอบ หวู่กัวอี้เข้าสู่เกม

 

เมื่อเกมเปิดขึ้นมา ดวงตาของหวู่กัวอี้ก็เปิดกว้าง ด้วยกราฟฟิกที่เพอร์เฟคอย่างที่มู่ฉิงสุ่ยได้บอกเอาไว้

 

หวู่กัวอี้ยังคงสงสัย ดำเนินการค้นหาข้อบกพร่องของเกมต่อไปเช่นพวกกำแพงที่ไม่สามารถมองเห็นได้

 

เขาใช้เวลาในการเล่นตลอดทั้งคืน จนกระทั่งเขาได้เข้าสู่ภูเขาแห่งภูตผีและได้เจอกับสิ่งมีชีวิตจากนรก เขาถูกกำจัดเพียงแค่การโจมตีเพียงครั้งเดียวและเกมก็จบลง

 

หลังจากออกจากเกม เขายังคงรู้สึกตื่นเต้นกับมัน เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ โทรไปหาผู้จัดการเว็บไซต์

 

ผู้จัดการของ แพลตฟอร์ม173 รับโทรศัพท์ด้วยความสติแตก โดยปกติแล้วหวู่กัวอี้จะไม่โทรหาเขา

 

“ซุนฉือ ตามหาว่าใครผู้พัฒนาเกมแบทเทิลออนไลน์เดี๋ยวนี้เลย! แล้วส่งข้อมูลการติดต่อมาให้ฉัน”

 

ถึงผู้จัดการซุนจะอยู่ในความงงงวย แต่เขาก็รับหน้าที่ทันที

 

เขาไม่กล้าที่จะรีรอกับคำสั่งของหัวหน้า เขาถึงเข้าสู่ระบบหลังบ้านของเว็บไซต์ในทันที

 

แต่เมื่อเขาเจอเกม เขาเห็นว่ามีเพียงชื่อเว็บไซต์ของผู้พัฒนาเท่านั้นที่ถูกเขียนเอาไว้ ไม่มีแม้แต่เบอร์โทรศัพท์ มันทำให้เขากระวนกระวายใจ

 

ยังดีที่มีกล่องข้อความที่ผู้ใช้งานสามารถทิ้งข้อความถึงผู้พัฒนาได้ เขาพิมพ์ข้อความสั้นๆและส่งไปให้ผู้พัฒนาในทันที

 

เขาเฝ้ารอคอยการตอบกลับ

 

ในขณะเดียวกัน ลู่หวู่กำลังกินอาหารอยู่กับเป่ยลี่ที่ร้านค้าข้างถนน โทรศัพท์ของเขาสั่นขึ้น

 

เมื่อเขาหยิบขึ้นมาดู เขาจึงรู้ว่ามีข้อความทางอีเมลส่งมาหาเขาจากแพลจฟอร์ม173

 

ลู่หวู่เปิดอีเมลดูด้วยความตื่นเต้น

 

แต่น่าเศร้าที่มันไม่ใช่อีเมลที่บอกว่าเกมของเขาได้รับการยืนยัน มันเป็นแค่อีเมลที่ขอเบอร์ติดต่อ

 

แม้ว่าเขาจะไม่แน่ใจนักว่าคนพวกนั้นจะเอาไปทำอะไร แต่เขาก็ยังส่งเบอร์ของเขาไปให้

 

มองไปที่เป่ยลี่ที่กำลังกินอาหารของเธออย่างตะกละตะกราม ลู่หวู่ยิ้มอย่างอ่อนโยนและเก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋า เขาลูบหัวเธอ ด้วยความรู้สึกขอโทษที่เป่ยลี่ต้องคอยติดตามเขาผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบาก

 

ซุนฉือเดินไปมาอยู่ในห้องของเขาด้วยความกระวนกระวาย ในที่สุดเขาก็เห็นการแจ้งเตือนของข้อความที่กำลังรอ เขารีบคลิกอ่านมันอยากรวดเร็ว

 

เขาเห็นเบอร์ที่หัวหน้าต้องการ เขาถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจและส่งเบอร์โทรนั้นต่อไปให้หัวหน้าของเขา

 

เช่นเดียวกับซุนฉือ หวู่กิวอี้กำลังนั่นสูบบุหรี่อยู่ในห้องหนังสือ ที่เขี่ยบุหรี่เต็มไปด้วยก้นบุหรี่จนขึ้นมาถึงขอบ ตาแดงๆของเขาคือสัญลักษณ์ว่าเขาไม่ได้นอนมาทั้งคืน

 

แต่หวู่กิวอี้ก็ยังคงตื่นเต้นอยู่ เพราะเขารู้ว่านี่คือโอกาสที่จะทำให้เว็บไซต์ของเขาเติบโตขึ้น

 

หลังจากได้อ่านข้อความของซุนฉือ เขาก็กดเบอร์โทรหาลู่หวู่โดยไม่ลังเล

 

“ฮัลโหล นี่ใครเหรอครับ?” เสียงเด็กหนุ่มตอบกลับมา

 

หวู่กิวอี้หายใจเข้าลึก และพูดว่า “สวัสดีครับ คุณคือเจ้าของเกมแบทเทิลออนไลน์ใช่ไหม? ผมเป็นเจ้าของแพลตฟอร์ม173 และมีเรื่องที่อยากจะหารือกับคุณ พอจะว่างหรือเปล่า?”

 

ลู่หวู่ประหลาดใจ แต่ก็คิดว่าคงจะมีปัญหาบางอย่างเกี่ยวกับเกมที่ทางเว็บไซต์อยากจะคุยกับเขา “ได้ครับ ไม่มีปัญหา ผมจะไปเดี๋ยวนี้!” เขาตอบ

 

“ไม่เป็นไร ผมสามารถไปหาคุณได้ คุณอยู่ที่ไหน?” หวู่กิวอี้ถามทันที

 

จากคำพูดเหล่านี้ ลู่หวู่พอจะรู้แล้วว่าเกมของเขาจะได้การยอมรับ และมีการคาดหวังมาก เขาจึงส่งที่อยู่ให้กับหวู่กิวอี้

 

หวู่กิวอี้ยังคงตื่นเต้นถึงแม้ว่าเขาจะวางสายไปแล้ว เขากำลังจะจองตั๋วเครื่องบินในทันที แต่ก็รู้ว่าลู่หวู่เองก็อยู่ในเมืองอินดิโก้เช่นเดียวกัน

 

เขาติดต่อคนขับรถให้มารับในทันที เขาเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่งตัวให้เรียบร้อยและออกจากบ้านด้วยความเร่งรีบ

 

เขามาถึงสถานที่ๆแสดงบนโปรแกรมนำทางด้วยเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที

 

มันมีร้านอาหารเก่าๆอยู่ไม่ไกล การยืนยันว่าตำแหน่งที่แสดงบนโทรศัพท์นั้นถูกต้อง เขาออกมาจากรถและเดินตรงไปที่ร้านอาหารนั้น

 

มันเป็นเวลาบ่ายโมง จึงมีผู้คนจำนวนมากมาย หวู่กิวอี้มองไปรอบๆ แต่ก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าใครคือลู่หวู่ เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหา

 

เขาเห็นลู่หวู่ที่กำลังจะรับโทรศัพท์

 

หวู่กิวอี้ก้าวท้าวเข้าไป “ยินดีที่ได้พบ… ผมคือหวู่กิวอี้… เราได้คุยผ่านโทรศัพท์กันแล้ว!”

 

ลู่หวู่ช็อก เขาไม่คิดว่าหวู่กิวอี้จะมาถึงเร็วขนาดนี้ เขายืนขึ้นและจับมือกับหวู่กิวอี้

 

“สวัสดีครับ มีอะไรให้ผมช่วยเหรอ?”