Taming Master - ตอนที่ 167

“อืมมม เป็นไปตามที่คาดในวันที่อากาศร้อนอย่างนี้ สิ่งที่ดีที่สุดคือการนอนลงใต้ร่มเงาและนอนหลับ

ไคซาร์ซึ่งใช้บุ๊กค์เป็นหมอนขณะอยู่ในศาลาที่ตั้งอยู่บนเนินเขาตรงหัวมุมของเมืองไพโรกำลังฮัมเพลงขณะที่เขางีบหลับ

และถัดจากเขา ฮูนี่ย์หน้ามุ่ยขณะนั่งลง

“การบอกว่ามันร้อนในวันที่อากาศหนาวเย็นเช่นนี้ ฉันคิดว่านายไม่ปกติ”

ไคซาร์ซึ่งได้ยินเสียงของฮูนี่ย์พึมพำ เขกหัวของเขาด้วยนิ้วของเขาเหมือนสายฟ้าฟาด

Thud-.

“โอ้ย!”

ฮูนี่ย์จ้องไปที่ไคซาร์

อย่างไรก็ตามด้วยแก้มทั้งสองของเขาพองขึ้นฮูนี่ย์ไม่สามารถพูดอะไรได้ก่อนที่เขาจะก้มหัวลง

“ถ้าแกมีเวลาพูดคำที่ไร้ประโยชน์ อย่างน้อยให้ไปและเพิ่มเลเวลก่อนที่แกจะกลับมา เด็กน้อย แกเป็นคนกระท่อนกระแท่นจนข้าไม่มีความปรารถนาที่จะเผชิญหน้ากับแก”

เมื่อไคซาร์พูดประชดประชัน บุ๊กค์ซึ่งโผล่หัวของเขาก็เห็นด้วยเช่นกัน

บุ๊- บู๊-บุ๊กค์

อย่างไรก็ตามแม้จะเคยได้ยินคำดูถูก แต่ฮูนี่ย์ก็ไม่สามารถตอบกลับได้

และมีเหตุผลสำหรับสิ่งนั้น

เมื่อ 10 นาทีที่แล้ว ฮูนี่ย์พ่ายแพ้ให้กับไคซาร์

สิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้นคือความจริงที่ว่าไคซาร์ต่อสู้โดยปราศจากอาวุธใดๆเพียงแค่ใช้มือเปล่าของเขา

ยิ่งไปกว่านั้น ฮูนี่ย์ไม่สามารถลดพลังชีวิตของไคซาร์แม้แต่ 10%

‘เจ้าสัตว์ประหลาด ถ้าฉันได้รับพลังของผู้อมตะอยู่ในมือ ฉันจะกลับมาล้างแค้นให้สาสม!’

ในขณะที่มองฮูนี่ย์กัดฟันด้วยความโกรธ บุ๊กค์ดูเหมือนจะสนุกกับบางสิ่งบางอย่างในขณะที่เขาหัวเราะ

เมื่อนั้น การแสดงออกของฮูนี่ย์บูดบึ้ง

“ทำไมแกถึงขำล่ะ? ในเมื่อแกเป็นแค่เต่าหัวโต!”

ฮูนี่ย์ยั่วยุบุ๊กค์แต่บุ๊กค์ไม่แม้แต่จะกระพริบตา

นี่เป็นเพราะเขาเชื่อในผู้พิทักษ์ของเขาไคซาร์

“แกนี่น่าหนวกหู เจ้าผู้ติดตามไร้ประโยชน์”

ฮูนี่ย์พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ไม่ครับเจ้านาย! ทำไมท่านถึงเกาะติดกับเต่างี่เง่าตัวนี้ด้วย? มันทำอะไรดีงั้นหรอ?”

อย่างไรก็ตามโดยไม่แม้แต่จะมอง ไคซาร์ตอบด้วยเสียงเอ้อระเหย

“แกรู้หรือไม่ว่าหัวข้ามันเย็นแค่ไหนที่จะใช้บุ๊กค์เป็นหมอน? นอกจากนั้นเขายังให้น้ำเย็นเมื่อข้ากระหายน้ำ”

หลังจากที่เขาสวมใส่ม่านน้ำที่เป็นพลังแฝงแล้ว บุ๊กค์ก็ได้รับความสามารถในการสร้างน้ำ

ไคซาร์พูดต่อ

“ในทางกลับกัน เจ้าหนูแกนั้นไม่มีอะไรดีเลย”

“เฮ้อ…”

บุ๊กค์ซึ่งเดาะลิ้นขณะที่มองไปยังฮูนี่ย์ แลบลิ้นของมันขณะที่ฮูนี่ย์มองเมื่อมันเข้าไปในกระดองของมัน

เมื่อนั้น ความอดทนของฮูนี่ย์หมดลง

“เวรเอ้ย… รอก่อนเถอะเจ้านาย ฉันจะแข็งแกร่งขึ้นและกลับมา!”

ด้วยการจ้องมองอย่างลุกโชน ฮูนี่ย์หมุนร่างของเขาไปรอบๆและเริ่มเดินไปทางใดที่หนึ่งและไคซาร์พูดใส่เขาขณะที่เขาทำเช่นนั้น

“กลับมาภายในหนึ่งอาทิตย์นะเจ้าหนู เจ้าหนูลอร์ดบอกว่าพวกไคม่อนจะมาโจมตีเราอีกครั้งในอาทิตย์นี้”

ฮูนี่ย์หยุดเดินขณะที่หันหัว เขาก็พูด

“ท่านพูดว่าฉันไร้ประโยชน์! ทำไมถึงบอกให้ฉันกลับมาล่ะ?”

“ถึงกระนั้นเมื่อเราต่อสู้ มันก็น่าเบื่อน้อยลงเมื่อแกอยู่ข้างข้า”

“…”

“ฉันคิดว่าในที่สุดฉันก็พบประโยชน์ของแกละเด็กน้อย”

ฮูนี่ย์ซึ่งรู้สึกว่าอารมณ์ของเขาดีขึ้นด้วยเหตุผลแปลกๆบางอย่างตามคำพูดของไคซาร์ส่ายหัวอย่างโกรธเกรี้ยวเมื่อเขาเริ่มขยับเท้าอีกครั้ง

‘ฉันต้องได้รับพลังแห่งอมตะอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเขาจะเล่นสกปรก!’

ในขณะที่มองดูฮูนี่ย์ผู้ที่ไคซาร์ถูกควบคุมอย่างค่อยเป็นค่อยไปก่อนที่เขาจะรู้ตัว บุ๊กค์แสดงสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสาร

บุ๊- บู๊-บุ๊กค์-

และไคซาร์ผู้หันมามองบุ๊กค์ก็อ้าปากทันที

“ว่าแต่บุ๊กค์ แกไม่ไปหาเจ้าหนูลอร์ดงั้นหรอ?”

การจ้องมองของบุ๊กค์เริ่มสั่นเล็กน้อย

บุ๊ก-ค์…?

ไคซาร์พูดต่อ

“เพื่อนของแกกำลังถือก้อนอิฐอยู่ตรงนั้นในตอนนี้ ดังนั้นมันโอเคหรอที่แกจะเล่นอยู่ที่นี่เช่นนี้?”

บุ๊กค์ที่รู้สึกว่าถูกโจมตีจ้องที่ไคซาร์

บุ๊กค์- บู๊-บุ๊กค์!

ไคซาร์ซึ่งรู้สึกผิดก็แสร้งทำเป็นไม่แยแส

“โอ้ ฉันสบายดี กำลังคนของฉันสูงเกินกว่าที่จะถือก้อนอิฐได้และฉันมักจะไม่ฟังสิ่งที่เจ้าหนูลอร์ดพูด ดังนั้นมันก็โอเค แต่ถ้าแกทำเช่นนี้ต่อไปมีตบอลของคุณอาจถูกตัดออกไม่ใช่หรอ?”

ไคซาร์ซึ่งมองตาของบุ๊กค์ที่สั่นได้นอนลง

“ฉันแค่จะหลับอีกสักนิดละกัน”

 

* * *

 

ค่ายชั่วคราวของฐานลัสเปลด้านหลัง

มีคนประมาณหกหรือเจ็ดคนนั่งรอบโต๊ะกลมด้วยสีหน้าจริงจัง

พวกเขาไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหัวหน้ากิลด์ของกิลด์ยักษ์ที่เข้าร่วมกับอาณาจักรลัสเปล

แน่นอนว่าหัวหน้าแห่งกิลด์ทั้ง 3 ได้แก่ ซามูเอลจิน มาร์ตินและรอยด์เฉินซึ่งมีการประชุมฉุกเฉินในวันอื่นๆก็รวมอยู่ในนั้นด้วย

รอยด์เฉินมองไปรอบๆที่ชุมนุมทั้งหมดขณะที่เขาพูด

“สมมติว่าคุณทุกคนตระหนักดีถึงสถานการณ์ปัจจุบัน…”

รอยด์เฉินมองไปที่ซามูเอลจิน

“ซามูเอล นายคิดว่ายังไงกับการแพ้ของกิลด์ดาร์ครูน่า?”

เมื่อได้ยินคำถาม สีหน้าซามูเอลจินมืดลงเล็กน้อยขณะที่เขาตอบกลับ

“อะไรคือเหตุผลที่ถามฉันล่ะ?”

เมื่อนั้น รอยด์เฉินรุนแรงขึ้นขณะที่เขาตอบกลับ

“นายแกล้งทำเหมือนว่าไม่รู้งั้นหรอ? มันเป็นเพราะคนที่เสนอแผนครั้งนี้คือนายซามูเอล”

“เกี่ยวอะไรกับสถานการณ์แบบนี้งั้นหรอ…?”

ขณะที่มองไปยังซามูเอลจินซึ่งแสร้งว่าไม่รู้เรื่อง รอยด์เฉินพูดอีกครั้ง

“อย่างที่นายรู้จากการดูกิลด์โลตัสทำให้การต่อสู้ดีขึ้น หากเราสนับสนุนพวกเขาอย่างแข็งขันเราจะสามารถปกป้องฐานของกิลด์ที่อยู่ในระดับแนวหน้าได้ในขณะที่ต่อต้านกองทัพของอาณาจักรไคม่อน”

ในขณะที่ดูการต่อสู้ล่าสุดของกิลด์โลตัส รอยด์เฉินรู้สึกเสียใจที่เขาไม่ได้หยุดซามูเอลจินและมาร์ตินเมื่อสองสามวันก่อน

‘แม้ว่าเราจะไม่ได้ใช้กลยุทธ์ที่เห็นแก่ตัวเช่นนี้ แต่ก็มีวิธีการที่แตกต่างกันในการต้านพวกเขาออกไป’

เหตุผลที่ทำให้เขารู้สึกเสียใจเพราะมีความรู้สึกขอโทษต่อกิลด์ที่อยู่ในอันดับต้นๆซึ่งจะต้องเสียสละในแนวหน้าเช่นกัน แต่เหตุผลที่สำคัญที่สุดคือการสูญเสียส่วนของอาณาจักร

ในตอนนี้กลยุทธ์ของซามูเอลจินดูเหมือนจะมีปัญหามากมาย แต่ในที่สุดเมื่อพวกเขาเลือกในครั้งนี้ กิลด์ระดับสูงของอาณาจักรลัสเปลได้หายตัวไปจากการเติบโตในทวีปกลาง

ในกรณีนี้เนื่องจากกิลด์ระดับกลางขึ้นไปของอาณาจักรลัสเปล ช่วยไม่ได้ที่จะช้าลงอย่างต่อเนื่องเมื่อเทียบกับกิลด์ระดับกลางขึ้นไปของอาณาจักรไคม่อน สิ่งนี้จะส่งผลให้การอ่อนตัวลงอย่างรุนแรงของ พลังการต่อสู้ของอาณาจักรลัสเปล

ณ ตอนนี้เนื่องจากพลังการต่อสู้ของผู้เล่นนั้นอ่อนแอกว่ากองทัพอาณาจักรมาก มันไม่ได้สังเกตเห็นได้ชัด แต่เมื่อเวลาผ่านไปอิทธิพลของผู้เล่นจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

รอยด์เฉินคิดว่าคงมีสักวันที่พวกเขาจะเสียใจที่ไม่มีพลังการต่อสู้ของกิลด์ที่อยู่ในอันดับต้นๆซึ่งอ่อนแอกว่าในตอนนี้

ซามูเอลจินซึ่งเงียบไปครู่หนึ่งจ้องมองรอยด์เฉินขณะที่เขาพูด

“แน่นอนฉันคิดว่ากิลด์โลตัสที่ต่อต้านกองกำลังของกิลด์ดาร์ครูน่านั้นเหลือเชื่อมาก ฉันยอมรับด้วยว่ามันเป็นส่วนหนึ่งที่ฉันไม่ได้คาดการณ์ไว้”

สายตาของผู้คนทั้งหมดก็ถูกรวบเข้าหาปากของซามูเอลจินและคำพูดของเขาก็ดำเนินต่อไปอีกครั้ง

“อย่างไรก็ตามหากเราไม่รวมเมืองของกิลด์โลตัสไม่มีกองทัพใดที่มีพลังป้องกันเหมือนพวกเขา ไม่สิ ถ้ากิลด์อื่นสร้างพลังป้องกันครึ่งหนึ่งที่เมืองไพโรมี ฉันก็จะนึกถึงวิธีการที่แตกต่างกัน”

มีเหตุผลบางอย่างสำหรับคำพูดของซามูเอลจินเช่นกัน

ที่สามารถคิดออกได้เพียงแค่ดูสถานการณ์สงครามของแนวหน้าในขณะนี้

แม้จะมีฐานของกิลด์อื่นๆที่ไม่ได้รับการโจมตีขนาดใหญ่เช่นเดียวกับเมืองไพโร พวกเขาถูกยึดไปด้วยโดยไม่ต้องพยายามแม้แต่จะต่อต้าน

เสียงถอนหายใจออกมาจากปากของรอยด์เฉิน

‘เฮ้อ คำพูดของซามูเอลก็ไม่ผิด แต่เราควรมองหาวิธีที่แตกต่าง…’

คำที่พวกเขาควรจะนำทัพไปที่แนวหน้าและยึดฐานที่ถูกขโมย แม้ตอนนี้จะอยู่ที่ปลายลิ้นของเขา แต่รอยด์เฉินไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากแสดงรอยยิ้มอันขมขื่นในท้ายที่สุด

‘ตอนนี้มันสายไปแล้ว’

รอยด์เฉินพูด

“ฉันคิดว่ามันเป็นความผิดพลาดทั้งหมดของเราตั้งแต่เริ่มต้น ฉันคิดว่าเราควรรวมปึกกิลด์ที่เป็นพันธมิตรของอาณาจักรลัสเปลเร็วกว่านี้ เราควรใช้กำลังของเราเพื่อช่วยในการสร้างพลังป้องกันของกิลด์ที่ครอบครองเหนือฐานแถวหน้าก่อนที่เราจะเสียโซนกลางไปพร้อมๆกับกองทัพอาณาจักรไคม่อน… “

เมื่อได้ยินคำเหล่านั้น ทุกคนพยักหน้า

หากพวกเขาเคลื่อนไหวเร็วขึ้นเล็กน้อย พวกเขาก็จะไม่ให้เขตศูนย์กลางของทวีปโดยรวมกับพวกเขาเช่นนี้อย่างง่ายดาย

ซามูเอลจินยิ้มอย่างขมขื่นขณะที่เขาพูด

“ เราจำเป็นต้องทำให้แนวรับด้านหลังแข็งแกร่งยิ่งขึ้นเช่นเดียวกับแผนดั้งเดิมของเราหากเราต่อต้านคู่ต่อสู้ของเราอย่างต่อเนื่อง ฉันคิดว่าเราจะมีโอกาสพลิกโต๊ะได้”

มาร์ตินเห็นด้วยกับคำพูดนั้น

“ซามูเอลจีนพูดถูก เมื่อโอกาสมาถึง เราต้องไม่เสียไปและคว้ามันมา”

มันเป็นบรรยากาศที่ดูเหมือนว่าทุกคนพยักหน้าตามคำพูดของทั้งสองคน แต่รอยด์เฉินส่ายหัวภายในใจ

‘ช่องว่างที่เริ่มเติบโตจะเพิ่มมากขึ้นเหมือนก้อนหิมะเมื่อเวลาผ่านไป ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถมีความคิดที่น่าพอใจเช่นนี้ได้ยังไง…’

กิลด์ที่เข้าร่วมกับอาณาจักรไคม่อนซึ่งได้รับชัยชนะอย่างสมบูรณ์จะม้วนก้อนหิมะขึ้นในขณะที่สร้างช่องว่างขนาดใหญ่ขึ้น

รอยด์เฉินถอนหายใจไม่นานขณะที่เขาออกมาจากค่ายทหารชั่วคราว

‘แต่แล้วเนื่องจากเราจัดการสิ่งต่างๆอย่างน่าพึงพอใจจนถึงตอนนี้ นั่นคือเหตุผลที่เราถูกผลักดันกลับโดยกิลด์ที่เข้าร่วมกับอาณาจักรไคม่อนอย่างต่อเนื่อง’

กิลด์ 3 แห่งของอาณาจักรลัสเปลแสดงการเคลื่อนไหวที่ช้าเกินไปเมื่อเทียบกับกิลด์ดาร์ครูน่าและกิลด์ไททั่นซึ่งเป็นอันดับหนึ่งและอันดับสองในการจัดอันดับกิลด์โดยรวม

และช่องว่างดังกล่าวซ้อนกันอย่างต่อเนื่องและในที่สุดสถานการณ์ในปัจจุบันนี้ดูเหมือนจะเกิดขึ้น

รอยด์เฉินเดินไปที่ฐานของกิลด์

สิ่งเดียวที่เขาทำได้ตอนนี้คือเพิ่มความมั่นคงภายในของตัวเองก่อนที่กองทัพอาณาจักรไคม่อนจะเข้ามาใกล้

 

* * *

 

ในขณะเดียวกันเมื่อพวกเขาเกือบจะเข้าสู่ขั้นตอนสุดท้ายของการสร้างแนวป้องกันที่ทรุดตัว เอียนก็ทิ้งเมืองไว้

มันเป็นความผิดของร่างกายของเขาที่ทำให้คันเมื่อเขาพักจากการต่อสู้เป็นเวลาสองวัน

‘ก่อนที่เราจะถูกล้อมรอบด้วยกองทัพอาณาจักรไคม่อน ฉันควรล่าให้มากที่สุด’

เนื่องจากฐานทั้งหมดที่อยู่รอบๆพวกเขาไม่ได้ถูกยึดหากเขาระมัดระวังก็เป็นไปได้ที่จะเดินไปรอบๆพื้นที่ในขณะที่กำลังล่า

อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาถูกล้อมรอบไปด้วยกองทัพอาณาจักร พวกเขาจะไม่สามารถขยับเขยื่อนไปได้

‘ก่อนที่สงครามการต่อต้านครั้งต่อไปจะเกิดขึ้น ถ้าฉันสามารถฟักเทพมังกรได้’

เดินซึ่งเดินขณะที่คิดเรื่องต่างๆ หันหน้าไปหาบุ๊กค์ซึ่งอยู่ข้างๆเขาขณะที่เขาพูด

“บุ๊กค์”

บุ๊กค์-?

“อย่างไรก็ตาม มีอะไรบางสิ่งที่คล้ายกับดันเจี้ยนที่ยังไม่ถูกค้นพบแถวนี้มั้ย?”

เมื่อบุ๊กค์ได้แสดงความสามารถในการสำรวจที่น่าประหลาดใจจนถึงจุดที่เอียนสงสัยว่าบางครั้งเขาก็เป็นนักล่าลับ เอียนจ้องมองเขาด้วยความคาดหวังเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม บุ๊กค์ส่ายหัว

บุ๊กค์- บู๊-บุ๊กค์-

ทันใดนั้นเอียนถอนหายใจด้วยสีหน้าผิดหวัง

ไคซาร์ซึ่งตามหลังเอียนด้วยสีหน้าไม่แยแสพูดอะไรบางอย่างที่ไม่คาดคิด

“เจ้าหนูลอร์ด”

“มีอะไรผู้ติดตาม?”

“ข้าไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับดันเจี้ยนที่ยังไม่ถูกค้นพบ แต่ข้ารู้ถึงสถานที่ที่เจ้าจะสนใจ”

ในขณะที่พวกเขาได้ยินคำพูดของไคซาร์ที่เคยผ่านสนามรบกลางทวีปราวกับว่ามันเป็นเวทีของเขามานานแล้ว เอียนรู้สึกดีใจขณะที่เขาตอบกลับ

“โอ้ ผู้ติดตาม! มีสิ่งที่นายรู้งั้นหรอ?”

ไคซาร์พยักหน้าขณะที่เขาตอบกลับ

“มันเป็นสถานที่ที่ฉันลืมไปแล้ว แต่ทันใดนั้นฉันก็จำได้”

ความอยากรู้ของเอียนเพิ่มมากขึ้น

“ยะ อยู่ที่ไหน? บอกฉันเร็วๆสิ”

As Ian continuously pressed him, Kaizar, who paused for a moment to take a breath, frowned, blasting him away.

เมื่อเอียนกดดันเขาอย่างต่อเนื่อง ไคซาร์ซึ่งหยุดอยู่ครู่หนึ่งสูดลมหายใจ ขมวดคิ้ว พลัดเขาออกไป

“ข้าจะไม่บอกเจ้าถ้าเจ้ารบกวนข้า”

ในขณะที่เอียนผู้ย่อตัวด้วยความประหลาดใจแสดงสีหน้าบูดบึ้ง ไคซาร์แสยะยิ้มในขณะที่เขาพูดต่อไป

“ถ้าเจ้าเดินต่อไปทางตะวันตกเฉียงเหนือจากหลุมฝังศพของโฮลดรีมก็มีภูเขาหินยักษ์”

รวมถึงเอียนแม้แต่พอลลีนและซีเรียซึ่งอยู่ถัดจากเขาเริ่มฟังคำพูดของไคซาร์อย่างระมัดระวัง

“และถ้าคุณเคลียร์ก้อนหินยักษ์ที่ครึ่งทางขึ้นไปบนภูเขาหิน มีสถานที่ที่เรียกว่าแท่นบูชาแห่งเซลามัส”

“เซลามัส?”

เอียนเงยหน้าขึ้นมาในชื่อที่เขารู้สึกเหมือนเคยได้ยินที่ไหนสักแห่งมาก่อนและจากที่ใดที่หนึ่งออกมาจากสีน้ำเงิน เสียงอุทานก็ดังขึ้น

เจ้าของเสียงคือบักค์ซึ่งคอยติดตามเอียนเงียบ ๆ

 

• เซลามัส! โอ้ มีความคิดว่าข้าจะได้ยินชื่อเซลามัสอีกครั้ง!