กระบี่จงมา - ตอนที่ 990.4 เมามายจนไม่รวู้า่ บนโลกมนุษยค์อืวนัที่เท่าไร หลวิป้าเฉี

บทที่ 990.4 เมามายจนไม่รวู้า่ บนโลกมนุษยค์อืวนัที่เท่าไร

หลวิป้าเฉียวกล่าว “คนทีอ่ ยู่ขา้งกายขา้ผูน้ีค้ งไม่ตอ้งแนะน ามาก แล้วกระมัง เฉินอิน่ กวาน เจา้ขนุ เขาเฉินผูม้ชี ือ่เสยีงเลือ่ งลอื” หนันกงซิงเยีย่ นท าสหีนา้กระจา่ งแจง้และตกตะลงึระคนยนิ ดีซอ่ น ขนมทีอ่ ยู่ในมอืไวเรียบร ้อยแล้ว ท ามุทราคารวะอย่างนอบน้อม “หนัน ้ กงซิงเยีย่ นแห่งสวนลมฟ้ าคารวะเจ้าขุน เขาเฉิน!”

หลิวป้ าเฉียวนินทาในใจไม่หยุด เสแสร ้ง เสแสร ้งต่อไปสิ เฉินผงิอนั ยิม้เอย่ “ยนิ ดที ี่ไดพ้บ”

หลิวป้ าเฉียวกลอกตามองบน เสแสร ้ง เจ้าก็เสแสร ้งต่อไปเถอะ คราวก่อนเฉินผงิอนั แอบไปหาตนดืม่เหลา้กนั ทีส่ วนลมฟ้า อนั ที่ จริงหลิวป้ าเฉียวก็เคยพูดถึงหนันกงซิงเยีย่ นใหเ้ขาฟัง หลวิป้าเฉียวหวัเราะรา่ เอ่ยว่า “ตลอดทางทีพ่ วกเรามาก็ผ่านจวน เซียนและภูเขามาหลายแห่ง ข้าได้เจอกับผู้ฝึกตนบนท าเนียบไม่น้อย ทีอ่ ยู่บนภเูขากวาดตามองมาทีล่่างภเูขาไม่หยุด ท าไมถึงไม่เห็นมีใคร มาตสีนิท ทกั ทายเจา้ทีน่ ี่เลยละ่ ?”

กลุ่มภูเขาตะวันตกมีหกสิบสองลูก ไม่นับภูเขาพีอวิ๋นและภูเขา ลั่วพั่ว บวกกับส านักกระบีห่ ลงเฉวยีนที่ไดย้า้ยออกไปแลว้ก็ยงัเหลอื กองก าลังจวนเซยีนฝ่ายนอกอกี สบิ กวา่ แห่งที่ ไดค้รอบครองภเูขา

ส่วนใหญ่ลว้นเป็นภูเขาที่พอๆ กบั พรรคหวงเหลียง ถือว่ามี รากฐานอยู่ในอันดับท้ายของระดับแรกและอันดับต้นๆ ของระดับรอง หาไม่แลว้ตอนนั้นก็คงไม่อาจรวบรวมเงินแหรียญทองแดงแก่นทอง หลายถงุ ใหล้กู ศษิ ยผ์ูส้บืทอดมาเสีย่ งดวงทีน่ ี่ได้

เฉินผิงอันแสร ้งท าเป็ นไม่ได้ยิน

อนั ทีจ่ รงิหลกั ๆ แลว้ใครก็ตามที่เคยอยู่ในวงการขนุ นางมาต่างก็รู ้ สาเหตุดีก็เหมอืนที่ว่าการขนาดใหญ่แห่งหนึ่งทีม่ รีะดบั เขม้งวด เดนิ อยู่บนเส้นทาง เจอกับบุคคลอนั ดบั หนึ่งแลว้ก็ไม่กลา้ขยบั เขา้ไปโอภา ปราศรัยด้วย

นี่ไม่ไดเ้กีย่ วขอ้งกบั วา่ นิสยั ของขนุ นางหลกั ทีก่ มุ อ านาจใหญ่เป็น อย่างไร เป็นคนที่เขา้กบั คนอืน่ ไดง้่ายหรอืไม่

หลิวป้ าเฉียวถาม “ช่างหร่วนคิดอย่างไรกันแน่ นึกจะย้ายก็ย้าย ไปเลย”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ไม่รู ้เหมือนกัน”

ส านักกระบีห่ ลงเฉวยีนยา้ยออกไปจากฉู่โจว หลวิเสีย้ นหยางรบั ต าแหน่งเจ้าส านักต่อจากมือของหร่วนฉง ซานจวินเว่ยป้ อช่วยย้าย ภูเขา เมื่อภูเขาหายไปน ้าก็มา สุดทา้ยจึงเกิดเป็ นทะเลสาบขนาด ใหญ่ยักษ์

แต่ราชส านักต้าหลียังไม่ไดต้ ั้งชือ่ อย่างเป็นทางการ ว่ากนั ว่าทาง ฝั่งกรมพิธกีารของราชส านักไดม้ีขนุ นางเสนอแนะใหต้ ั้งชือ่ ว่าเป็น

ทะเลสาบเจีย้ นหูหรอืไม่ก็ทะเลสาบลั่วเจีย้ นแลว้ก็มีค ากล่าวว่าใหช้ ือ่ บ่อหลีจู หรือไม่ก็ทะเลสาบฟ่างหลง

ดูเหมือนว่าทุกวนั นีท้ ะเลสาบแห่งนี้บวกกบั เมฆน ้าตกของยอด เขาหย่วนมู่ ภูเขาหลังอ๋าวตอนแดดส่องและแสงพระจันทร ์สาดส่อง บวกกบั สถานที่ท่องเทียวอย่างแม่น ้าสามสายของเมืองหงจู๋ ต่างก็ กลายเป็ นสิบทัศนียภาพของฉู่โจวใหม่

หลวิป้าเฉียวหวัเราะอย่างชั่วรา้ย “ระหว่างที่เดนิ ทางมา ไดอ้่าน รายงานขนุ เขาสายน ้าสองฉบบั จากบนเรอืขา้มฟาก ฉบบั หนึ่งรา้ย กาจมาก บอกว่าเซยีนกระบีจู๋ ่ หวงแห่งภูเขาตะวันเทีย่ งรบั หนา้ที่เป็นผู้ ถวายงานอนั ดบั หนึ่งของตา้หลีอนั ที่จรงิไดร้บั ความไวว้างใจกว่า ช่างหรว่ นทีอ่ นั ทีจ่ รงิแทบจะไม่เคยเขา้รว่ มการประชมุ ของศาลบุ๋นเลย ภเูขาตะวนั เทีย่ งรบั กา ลงัรบีเขยีนรายงานฉบบั หนึ่งมาแกต้วั”

เฉินผิงอนั ยิม้เอ่ย “เจา้เองก็อย่าชว่ ยสมน ้าหนา้คนเขาเลย รอดู ไปเถอะ ภูเขาเบือ้งล่างของภูเขาตะวนั เทีย่ ง พรรคกระบีห่ วงซาน บาง ทอีาจจะตอ้งเปลีย่ นชือ่ ใหม่”

ภูเขาลั่วพั่วสรา้งส านักเบือ้ งล่าง อกีทั้งยงัเป็นส านักวถิ กีระบี่ใน ใบถงทวปีดว้ย ทางฝั่งราชส านักตา้หลน

ีี้ไม่มีความกงัวลใดๆ จะตอ้ง

ประคับประคองส านักกระบี่แห่งใหม่ขึน้ มาตามหลกั ส านักกระบี่หลง เฉวยีนแน่นอน เพือ่ ใชร้วบรวมโชคชะตาของราชวงศจ์อิู งเก่าสุดท้าย ส านักกระบีส่ ามแห่งอยู่ในรูปลกั ษณข์องติ่งสามขา สรา้งความมั่นคง ให้กับโชคชะตาบนวถิ กีระบีข่ องในหนึ่งทวปีตวัแปรเพยีงหนึ่งเดยีวใน

เวลานี้ก็คือตอ้งดูว่าหวงเหอแห่งสวนลมฟ้ าจะสามารถฝ่ าทะลุ ขอบเขตบนสนามรบของใตห้ลา้เปลีย่ วรา้งไดห้รอืไม่ หากหวงเหอสา มารถเลือ่ นขันเป็ นขอบเขตหยกดิบได้ เกรงว่าราชส านักต้าหลีก็คง ้ ต้องล าบากใจแล้วไม่ใช่ว่ารู ้สึกไม่ดีต่อสวนลมฟ้ า แต่เป็ นเพราะผู้ฝึก กระบีข่ องสวนลมฟ้า “บรสิุทธิ์” เกนิ ไป ไม่สูผ้ ูฝ้ึกกระบีข่ องยอดเขา ต่างๆ ในภูเขาตะวนั เทีย่ งที่รจู้กั “ประเมนิ สถานการณ์

หลิวป้าเฉียวเบป้าก “กลายเป็นส านักกระบี่หวงซานหรอื ? ถึง อย่างไรก็เป็นสิ่งเลือ่ นลอยเหมอืนกนั ”

ภูเขาตะวนั เที่ยงจงใจสรา้งภูเขาเบือ้ งล่างไวใ้นอาณาเขตของ ราชวงศจ์อู ี้เกา่ ความตั้งใจคอือย่างไร คนทั้งทวปีลว้นรบั รู้แตก่ ็มพวก

ี

ชอบสอดรูส้อดเห็นทีช่ ว่ ยท าการประเมนิ ใหอย่างน้อยก็มีตัวอ่อนผู้ฝึก ้ กระบี่เจ็ดส่วนทีย่ งัคงใหส้วนลมฟ้าเป็นตวัเลอืกอนั ดบั หนึ่งแน่นอนว่า นี่ตอ้งขอบคุณภูเขาลั่วพั่วใหด้แีลว้หากไม่มกีารเขา้รว่ มงานพิธคีรั้ง นั้น คาดว่าคงบอกได้ยากแล้ว ไม่แน่ว่าสถานการณ์อาจพลิกกลับ เปลีย่ นจากเจ็ดตอ่ สามมาเป็นสามตอ่ เจ็ดแทน

หลิวป้ าเฉียวลังเลไปเล็กน้อย แต่ก็ยังอดไม่ไหวถามว่า “มีข่าว ของศษิ ยพ์ ีข่ า้บา้งไหม?”

เฉินผิงอันส่ายหน้า “ภูเขาลั่วพั่วของพวกเราไม่มีรายงานของ ศาลบุ๋น”

หยุดชะงกั ไปครูห่ นึ่ง เฉินผงิอนั ก็ยิม้ กล่าว “ไม่มขี ่าวก็คอืข่าวทีด่ ี ทีส่ ดุ แลว้”

หลวิป้าเฉียวครนุ่ คดิ อยู่เล็กนอ้ยก็พยกั หนา้ยิม้ รับ มีเหตุผลมาก ไปถึงหน้าประตูภูเขาของภูเขาลั่วพั่ว เห็นวา่ เจา้ขนุ เขาพาคนขึน้ เขามา นักพรตเซียนเว่ยก็รบีลุกขึน้ จากเกา้อี้ไมไ้ผ่ เฉินผิงอนั จึง แนะน าทั้งสองฝ่ายใหร้จู้กั กนั

เซียนเว่ยคารวะตามขนบลัทธิเต๋าของแขกผูสู้งศกั ดิท์ั้งสองคน แล้วก็ถามเสียงเบาว่า “ไม่ต้องจดลงบันทึกแล้วกระมัง?” เฉินผิงอนั ลงัเลเล็กนอ้ย ก่อนเอ่ยว่า “ทางฝั่งของเจา้ไม่ตอ้งจด บันทึก แต่คราวหน้าก็บอกกับคงโหวสักค า บอกไปว่าเป็ นหลิวป้ า เฉียวกบั หนันกงซงิเยีย่ นทีม่ าเป็นแขกทีภ่เูขาลั่วพั่วในวนั นี้”

หลิวป้ าเฉียวถาม “หมายความว่าไง?”

เฉินผิงอันอธิบาย “ภูเขาลั่วพั่วเพิ่งจะมีคนรบั หนา้ที่เรยีบเรยีง ต าราประวัติการณ์ประจ าปี”

อนั ดบั แรกก็เป็นหลวี่เหยยีนฉุนหยาง จากนั้นก็มเีสา้อวิน่เหยยีน และถัวเหยียนฮูหยินท าเอาเด็กชายผมขาวที่เป็นขนุ นางผูเ้รยีบเรยีง ต าราดีใจแทบตาย พยายามจะพูดโน้มน้าวให้เซียนเว่ยยกต าแหน่ง ใหน้างอยู่หลายครั้ง ใหน้างมาเป็นคนเฝ้าประตูเรือ่ งเงนิ พูดคุยกนั ได้

หากไม่เป็นเพราะพี่ใหญ่ตา้เฟิ่งทิ้งภเูขาต าราเอาไวใ้ห้เซยีนเวย่ ไดย้นิ จา นวนตวัเลขที่ไตข่ ึน้ สงูเรือ่ ยๆ นั้นก็คงจะหวัน่ ไหวไปแลว้จรงิๆ

หลิวป้ าเฉียวเกิดความสนใจทันที “นักพรตเซียนเว่ย อย่าลืม บอกผูฝ้ึกตนที่รบั หนา้ที่เรียบเรียงประวัติประจ าปีด้วยว่า อย่าเอาแต่ เขยีนชือ่ ทางดที ีสุ่ดควรเพิม่ ขอบเขตของขา้กบั หนันกงซิงเยีย่ นเขา้ ไปดว้ย คนหนึ่งคือก่อก าเนิดที่อายุไม่ถึงรอ้ยปีคนหนึ่งเพิ่งจะอายุ ยีส่ บิ…สบิ แปดปีก็เป็นขอบเขตถ ้าสถติ ลว้นเป็นผูฝ้ึกกระบี่!”

ไปถึงบนภูเขา เฉินผิงอันก็ให้พ่อครัวเฒ่าท ากับแกล้มให้สอง สามจาน ดึงตัวหลิวป้ าเฉียวมาดืม่เหลา้ดว้ยกนั

หนันกงซิงเยี่ยนไม่อยากจะรบกวนการร าลึกความหลังของ อาจารย์อากับเจ้าขุนเขาเฉิน จงึตามเด็กหญงิชดุ กระโปรงชมพูทีช่ ือ่ ว่าหน่วนซู่ไปพกั ในเรอืนแห่งหนึ่ง อยู่ตดกับเรือน ิ ของหลิวป้ าเฉียว

รอกระทั่งหลวิป้าเฉียวเรอเอากลิน่ สุราออกมาก็ตบทอ้งคลอเพลง กลบั ทีพ่ กั ดว้ยความเมา เด็กสาวผูฝ้ึกกระบีค่ ลา้ยจะออกจากบา้นมา พอดี

หนันกงซิงเยีย่ นทอดถอนใจอย่างปลงอนิจจงัเบาๆ “อาจารยอ์า หลิว ท่านรู ้จักเซียนกระบี่เฉินจรงิๆ ดว้ยหรอืนี่?”

ทั้งสองฝ่ ายสนิทกนั มากจรงิๆ ถึงกบั ยินดีลงจากภูเขาไปรบั อา จาร ์อาหลิวด้วยตัวเองเชยีวนะ ขึน้ มาบนภูเขายงัไดด้ืม่เหลา้ดว้ยกนั มือ้ หนึ่งดว้ย

หลวิป้าเฉียวเอ่ยอย่างข าๆ ปนฉุน “ไม่อย่างนั้น? เจ้าลองลูบคล า มโนธรรมในใจตัวเองดูเถอะ อาจารยอ์าของเจา้ใชค่ นทีช่ อบคุยโวนัก หรือ?”

เหล่ตามองแล้วหลิวป้ าเฉียวก็หัวเราะหึหึ “ไม่แน่ว่าจะต้องลูบคล า หวัใจหรอก เรือ่ งบางอย่างตอนเป็ นเด็กสาวกลัดกลุ้ม รู ้สึกร าคาญใจ เหอะ วนั หนา้ดใีจยงัแทบไม่ทนั ดว้ยซ ้า”

อายุไม่มาก ทัศนียภาพบางจุดไม่เล็ก

ก็เพราะท าตวัไม่น่าเคารพแบบนี้ไง ตอนอยู่ในสวนลมหมิะ ไม่ว่า จะเป็ นคนแก่หรือเด็กชายหรือหญิง ไม่ว่าจะเป็ นลูกศิษย์ศาลบรรพ จารย์หรือลูกศิษย์ฝ่ ายนอกลว้วนชอบด่าไม่ก็หยอกลอ้หลิวเสีย้ นห ยางเสมอ ไม่ไดใ้ส่รา้ยเขาเลยจรงิๆ เป็นหลวิเสีย้ นหยางทีห่ าเรือ่ งใส่ ตัวเองโดยแท้

แต่ก็เพราะบุรุษทีท่ าตวัไม่เป็นโลเ้ป็นพายอยู่ในส านักบา้นตวัเอง ผูน้ีท้ ีค่ ณุ สมบตั กิ็ดขีอบเขตก็สงู รปู โฉมก็ยิ่งไม่เลว

ลงจากภูเขาไปแลว้เจอกบั สตรคีนนั้นกลบั ไม่กลา้จะพูดมาก แม้แต่ค าเดียว ไม่กล้าจะมองมากแมแ้ตค่ รั้งเดยีว

หนันกงซิงเยีย่ นไม่พูดพร ่าท าเพลงก็ถองเขา้ทีช่ ายโครงของหลวิ ป้ าเฉียวทันที

แรงจนอาจารย์อาอย่างหลิวป้ าเฉียวตัวงอ สูดลมหายใจดังเฮือก แสยะปากแยกเขียว้ ร ้องเจ็บ

อย่าเห็นว่าเด็กสาวท่าทางนุ่มนิ่มบอบบาง เรอืนกายออ้นแอน้คิ้ว ตาอ่อนหวานละมุนละไม

อนั ที่จรงินิสยั นางเจา้อารมณอ์ย่างมาก บวกกบั ความสมั พนั ธ์ จากกระบีบ่ นิ แห่งชะตาชวีติ เล่มนั้นของนาง อยู่ในสวนลมฟ้าจงึไม่มี ใครยนิ ดฝีึกฝนถามกระบี่รว่ มกบั นาง บรรพจารย์และศิษย์พีท่ั้งหลาย ของนางเพียงแค่สอนเวทกระบี่และคาถาใหน้าง จะไม่ลงสนามไป ประลองกับนางด้วยตัวเองเด็ดขาด

ศษิ ยพ์ ีห่ วงเหอใหค้วามส าคญั กบั ลูกศษิ ยผ์ูส้บืทอดทีม่ หีวงัจะเป็น ลกู ศษิ ยป์ิดส านักผูน้ีอย่างมาก ้

หวงเหอทีแ่ ทบจะไม่เคยเอ่ยชมใคร มเีพยีงชมนางว่าเป็นคนเพยีง ผู้เดียวท่ามกลางผู้ฝึกกระบีข่ องสวนลมฟ้าที่ไดแ้กน่ แทค้วามจรงิของ ค าว่า “สายฟ้ า” ไปครอง

หลวิป้าเฉียวหยบิ ป้ายหยกแผ่นหนึ่งออกมาจากชายแขนเสือ้ ยืน่ ส่งให้หนันกงซิงเยี่ยนยิม้เอ่ยว่า “ของขวญั แสดงความยินดีที่เจา้ ขุนเขาเฉินมอบให้ล่วงหน้า วันหน้าเจ้าเอากลับไปมอบให้สิงโหย่วเหิง แล้วกัน”

หนันกงซิงเยีย่ นรบั แผ่นหยกชิน้ นั้นมา พนิิจมองอย่างละเอียดพัก หนึ่งก็เอย่ อย่างสงสยั วา่ “นี่คอื ?”

หลวิป้าเฉียวจงึไดแ้ต่อธบิ าย ทีแ่ ทป้ีนั้นในการประชมุ ของเรอืน ชนุ ฟาน เฉินผิงอนั ที่เป็นอิน่ กวานคนใหม่เคยได้มอบ “ป้ ายสงบสุข” ทีส่ รา้งขึน้ ดว้ยกรรมวธิลีบั ของคฤหาสนร์อ้นออกไปชดุ หนึ่ง

รูปแบบเรียบง่ายและธรรมดามาก วสั ดุหยกก็ไม่ถอืว่าล ้าค่า ไม่มี จุดโดดเด่นใดๆ เพียงแต่หนา้หนึ่งแกะสลกั ค าว่า ‘ใต้หล้าไพศาล’ อีก ดา้นหนึ่งแกะสลักค าว่า “ก าแพงเมืองปราณกระบี่” ดา้นขา้งมี ตัวอักษรขนาดเล็กแกะสลักไว้สองค าว่า ‘อิน่ กวาน” บวกกับตัวเลข ขนาดเล็กเท่าหวัแมลงวนั หนึ่งตวั

นอกจากใบถงทวปีที่ไม่มเีรอืขา้มฟากแลว้แปดทวปีของไพศาล เจ้าของเรือและผู้ดูแลของเรือข้ามฟากแต่ละล า ทุกคนจะได้รับป้ าย สงบสขุ ทีแ่ กะสลกั ตวัเลขไม่เหมอืนกนั คนละแผ่น ยกตัวอย่างเช่นอู๋ฉิว ได้เลขเก้า ถังเฟยเฉียนเลขสิบสอง ป๋ายซีผู้ดูแลเรือข้ามฟาก “ว่าน

ผาน” ของฝูเหยาทวีปเลขสิบสาม เจียงเกาไถแห่งเรือ “หนันจี” เลข สิบหก หลิ่วเซินเจ้าของเรือ “หนีชาง” เกาะตระกูลเซียนแห่งทิศ ตะวนั ตกเฉียงใตไ้ดเ้ลขเกา้สิบหก นอกจากนี้ไต้เฮาของ “ไท่เกิง” แห่งธวลั ทวปีและพวกหลวิอรีแ่ ห่ง “ฝูจง” ของหลวิเสยีทวปีฯลฯ ตา่ งก็ ไดผ้ลเก็บเกีย่ วกันทุกคน

ส่วนตวัเฉินผิงอนั เองไดเ้ก็บป้ายสงบสุขไวส้ามแผ่น แผ่นทีม่ อบ ใหห้ลวิเสีย้ นหยางก็คอืหนึ่งในนั้น ตวัเลขคอืหก

ป้ ายสงบสุขอีกแผ่นมอบให้กับเทพเซียนผู้เฒ่าลู่แห่งต าหนัก พยัคฆ์เขียวใบถงทวีปตัวเลขคือแปด

เหลอืเพียงชิน้ สุดทา้ย เฉินผิงอนั ไม่คดิ จะมอบให้ใคร จะเก็บไว้ เอง ตัวเลขคือห้าสิบห้า

หลวิป้าเฉียวยิม้เอย่ “ของเลน่ นี้ตอนนีม้ คีา่ มากเลยละ่ ” ผูฝ้ึกกระบีข่ องสวมลมฟ้าไม่เคยสนใจเรือ่ งนอกภเูขา เมือ่ ครตู่ อน นั่งดืม่เหลา้กนั เฉินผิงอันก็ไม่ได้บอกถึงความมีค่าของป้ ายสงบสุข เพยีงแต่หลวิเสีย้ นหยางเองก็ไม่ใชค่ นโง่แน่นอนว่ารูว้่านี่ตอ้งเป็นของ ดที ีม่เีงนิ ก็หาซือ้ไม่ได้

หลิวป้าเฉียวเอ่ยหยอกลอ้ “ในที่สุดก็ได้เจอตัวจริงแล้ว รู ้สึก อย่างไร ผิดหวังมากเลยหรือไม่?”

หนันกงซิงเยีย่ นรอ้งเหอะ ดแู คลนทีจ่ ะตอบค าถามปัญญาออ่ นนี้ ตอนอยู่ที่สวนลมฟ้า ก่อนหนา้นีน้ างเคยไดด้ ูบุปผาในคนั ฉ่อง จนั ทราในสายน ้า จงึมคี าพูดตดิ ปากประโยคหนึ่ง

ใตห้ลา้นีถ้ งึกบั มบีุรษุ ทีห่ ลอ่ เหลาสง่างามถงึเพยีงนี้เชยีวหรอื?! ตอนนีม้ าลองดูแลว้รอใหน้างกลบั ไปถึงสวนลมฟ้า ค าพูดติด ปากตอ้งเปลีย่ นสกั หน่อยแล้ว

ใตห้ลา้นีม้ บีุรษุ ทีห่ ลอ่ เหลาสง่างามเชน่ นีอ้ ยู่จรงิๆ ดว้ย! หลิวป้าเฉียวสะบดั ชายแขนเสือ้เอ่ยเสียงเบาว่า “ชอบคนที่ถูก ก าหนดมาแล้วว่าจะไม่ชอบตัวเอง บางทีอาจจะค่อนข้างล าบากนะ”

หนันกงซิงเยี่ยนส่ายหน้า “อาจารยอ์า ขา้ไม่เหมือนกบั ท่าน หรอกนะ ไม่มีทางจะเป็ นจะตายเหมือนท่านแน่นอน”

หลวิป้าเฉียวไดแ้ตย่ ิม้ จดืเงือ่ น

หนันกงซิงเยีย่ นสหีนา้สดใสแชม่ ชืน่

“ขา้ชอบหรอืไม่ชอบใคร กบั ใครชอบหรอืไม่ชอบขา้ ไม่เกีย่ ว อะไรกนั แมแ้ตค่ รึ่งเหรยีญทองแดง! ก็เหมือน…”

“ก็เหมอืนภูเขามองน ้า น ้าไหลไปภูเขายงัอยู่ คนทีช่ อบเชญิ จาก ไปไกลได้ตามสบายข้าก็จะชอบของข้าไปตามสบาย” หลิวป้าเฉียวยิม้ อย่างเขา้ใจ คนรุน่ เยาวต์อนนีล้ ว้นกลา้รกั กลา้ แคน้กนั แบบนี้เลยหรอื?

หลวิป้าเฉียวถอนหายใจ “นังหนูเอ๋ย การที่เจา้พูดง่าย ไม่มหียุด คดิใหเ้สยีเวลาเชน่ นี้ก็เพราะเจา้แคช่ ืน่ ชอบ ไม่ได้ชอบอย่างแท้จริง” หนันกงซิงเยีย่ นพยกั หนา้ “ก็อาจจะใช”่

ฮ่า นางไม่ใช่พวกบ้าผู้ชายเสียหน่อย

หลวิป้าเฉียวโบกมอื “ไปเดนิ เล่นเองเถอะ อาจารยอ์าทีถ่ นอมตวั ดุจหยกจะไปนอนแล้วเตือนเจ้าไว้ก่อนนะว่าอย่าท าอะไรเหลวไหล อาจารยอ์าหลวิเป็นคนเทีย่ งตรงมากนะ!”

หนันกงซิงเยีย่ นรอ้งเพย้หนึ่งทีหนั ตวัไดก้็จากไปทนั ที

หลวิป้าเฉียวนั่งเหม่ออยู่บนขัน้ บนั ไดเพยีงล าพงั ดืม่เหลา้บว๊ยไป สองกา รสชาตดิ เียีย่ มแต่ฤทธิ์เหลา้แรงมาก เวลานีบุ้รุษยงัไม่ทนั คน

ื

สติดี สายตายังปรือเพราะความเมา

ในลานบ้านเงียบสงบ กอกล้วยเป็ นพุ่มๆ ดุจผาโปร่งสีเขียว หลิว ป้าเฉียวลิม้ รสชาตขิ องเหลา้ทีย่ งัเหลอืคา้งอยู่อย่างละเอยีด รูส้กึเพยีง วา่ เหลา้บว๊ยเปรีย้ วตดิ ซอกฟัน

ปากเขาพูดว่ากังวลว่าจดหมายจะเชิญตัวเฉินผิงอันไปไม่ได้ แน่ นอนว่าเป็ นแค่ข้ออ้างห่วยๆ เท่านั้น เฉินผิงอันเห็นแก่ ความสัมพันธ ์เก่าก่อนแค่ไหน หลิวป้าเฉียวรูด้ที ีสุ่ด อย่าว่าแต่กระบี่ บินส่งจดหมายเลย ต่อให้สวนลมฟ้ าไม่มอบเทียบมาให้ ขอแค่เฉินผิง อันได้ยินว่ามีเรือ่ งนีแ้ ลว้ตวัเขาไม่มธีรุ ะยุ่ง คาดวา่ ก็จะตอ้งไปรว่ มแสดง การอวยพรด้วยตัวเองอยู่ดี

หลวิป้าเฉียวแคอ่ ยากลงจากภเูขามาเท่านั้น

ความคิดถึงความกลัดกลุ้มล่องลอยมาอยู่ในหัวใจ ไม่ว่าจะเด็ก หรือคนแก่ก็ล้วนยังคงอยู่

มีคนส่งเสียงหัวเราะน่าเตะมาจากบนหลงัคา “พีห่ ลวิป้า อย่ามวั แตท่ าหนา้นิ่วคิ้วขมวดสิกลมุ่ ใหใ้ครดกู นั มาๆๆ มาดืม่เหลา้กนั ตอ่ ” หลิวป้าเฉียวด่าข าๆ ไปหนึ่งค า ลุกขึน้ ยืน ดีดปลายเทา้มาที่ หลังคา พบว่าด้านบนวางเหลา้ไวห้กกาแลว้หลวิป้าเฉียวผวาขึน้ มา ทันที เฉินผิงอันก็ไม่สนใจเขา แกะผนึกดนิ ดืม่เหลา้เองหนึ่งกา หลวิ

ป้าเฉียวกดั ฟันนั่งลงดา้นขา้รวบเหลา้สามกามาทางตวั เอง ปากก็ ผรุสวาทไปดว้ย คนทั้งสองต่างคนต่างดืม่ ใครยุใครคนนั้นตอ้งเป็น หลาน เฉินผิงอนั ยิม้เอย่ ใครดืม่ แทนใครคนนั้นเป็นหลาน ลงจากภเูขาไปครั้งแลว้ครั้งเลา่ ขา้กา ลงัจะแกแ่ ลว้

ค ่าคน

ืทีท่ั่วหลา้ใชแ้สงจนั ทรร์ว่ มกนั คนโสดสองคนดืม่เหลา้แก้ กลุ้ม

ดืม่เหลา้อย่างแทจ้รงิไม่ตอ้งใหใ้ครมายุยง เมามายจนไม่รูว้่าบน โลกมนุษยค์อืวนั ที่เท่าไร