บทที่ 314-315 : งานเลี้ยงวันเกิด (3) การทํา สิ่งที่ยาก

 

ในเมืองหลวงของจักรวรรดิมีเจ้าหน้าที่ที่มีอิทธิพลอยู่ทุกหนทุกแห่ง อย่างดีที่สุด ตระกูลหลินเป็นตระกูลชั้นสอง ครอบครัวที่มีอยู่ในปัจจุบันมีสถานะเดียวกันกับตระกูลหลินไม่มากก็น้อย

 

พวกเขาคิดว่าตัวเองมีความสําคัญอย่างยิ่งและมองลงไปที่สิ่งนี้และสิ่งนั้น อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขาพบกับคนที่สามารถระบุตัวตนได้อย่างแท้จริง พวกเขาเป็นคนแรกที่น่าขนลุก

 

ถ้าไม่ใช่สําหรับผู้เฒ่าหลิน หลินว่านว่านคงจะรู้สึกรําคาญกับโอกาสเช่นนี้จริงๆ

 

หลินชิอิงยิ้มและพูดว่า “ว่านว่าน ทําไมเธอถึงมามือเปล่า? เธอยังไม่เตรียมของขวัญให้คุณปู่หรือ?”

 

หลินว่านว่านมองไปที่เธอและเห็นแสงเย็นริบหรี่ในดวงตาของเธอ เธอไม่นําพา

 

ไร้ความรู้สึก เธอพูดไม่คงไม่จบ?

 

“ฉันมี มันใกล้จะถึงแล้ว”

 

เนื่องจากลู่ซานเป่ยได้สัญญากับเธอ เขาจะได้รับมันอย่างแน่นอน

 

หลินชิอิงปิดปากหัวเราะ “ดูเหมือนว่าเธอจะทําให้เราประหลาดใจมาก ฉันตั้งตาคอยเป็นอย่างมาก สุดท้ายแล้วเธอบอกเราเป็นการส่วนตัวเมื่อสามวันก่อนว่าเธอจะเตรียมของขวัญวันเกิดที่จะทําให้พวกเราทุกคนตะลึง ฉันเชื่อว่าเธอจะทําตามความคาดหวังของเรานะ”

 

เธอจงใจขึ้นเสียงของเธอให้ดัง คําพูดเหล่านี้ไปถึงหูของทุกคนอย่างชัดเจนและทําให้เกิดความปั่นป่วน

 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลินว่านว่านไม่ได้ตอบว่าใช่หรือไม่

 

เธอรู้ความตั้งใจของหลินชิอิงอย่างชัดเจน เธอต้องการที่จะยกหลินว่านว่านให้สูงขึ้นเพื่อที่ว่าถ้าของขวัญวันเกิดของเธอดูไม่ดี ใครๆก็จะโจมตีเธอ

 

เพียงไม่กี่วันที่ไม่ได้เห็นกัน นังแพศยาตัวน้อยนี่มีความเชี่ยวชาญในการวางแผนมากขึ้น

 

เมื่อเห็นว่าหลินว่านว่านไม่สนใจเธอ หลินชิอิงกําหมัดแน่นข้างลําตัว เธอมองไปที่เจียงจี้เยว่ซึ่งอยู่ข้างๆเธอ และพูดด้วยน้ําเสียงอ่อนโยน “เอาของขวัญที่เราเตรียมไว้ให้คุณปู่ออกมา”

 

เจียงจี้เยว่โบกมือ และหยิบกล่องของขวัญทรงสี่เหลี่ยมออกมาจากถุงของขวัญสุดหรูที่พนักงานเสิร์ฟมอบให้

 

หลินชิอิงรับมันและมอบให้กับนายท่านผู้เฒ่าหลินด้วยมือทั้งสองข้าง คําพูดที่แสดงความเคารพทําให้ได้ยินอย่างชัดเจน

 

“คุณปู่ นี่คือของขวัญวันเกิดที่จี้เยวและข้าจะมอบให้ท่าน ขอให้มีความสุขกว้างใหญ่ดั่งทะเลตะวันออก และขอให้คุณปู่มีชีวิตยืนยาวดั่งเทือกเขาจงหนาน”

 

เมื่อได้ยินเช่นนี้แขกหลายคนก็จ้องมองอย่างสงสัย

 

โดยไม่ต้องรอให้ผู้เฒ่าหลินได้รับมัน แม่เฒ่าหลินคว้ากล่องไปแล้วและเปิดมันอย่างรวดเร็ว

 

เมื่อเธอเห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน เธอตกใจมาก มือของเธอสั่นเล็กน้อย

 

“นี่คือ…”

 

เมื่อเห็นท่าทางตื่นเต้นของนาง มีคนซุบซิบสองสามคนมารวมตัวกันและเอนตัวไป พวกเขาเห็นกําไลหยกคู่หนึ่ง และต่างหูหยกคู่หนึ่งนอนอยู่ในกล่อง

 

หยกนี้มีสีเขียวบริสุทธิ์จนไม่มีสิ่งสกปรกใดๆ ผู้คนที่รู้จัก ให้เห็นที่มาของหยกนี้ทันทีและอุทานว่า “นี่คือหยกเขียวมรกต ราชาแห่งหยก!”

 

ราชาแห่งหยกสีเขียวมรกต…

 

นี่คือหยกราคาแพงที่สุดที่มีคุณภาพดีที่สุดด้วย แม้แต่ชิ้นเล็กๆก็มีราคาสูงลิบลิ่ว

 

หลินชิอิงมอบกําไลหยกและต่างหูแท้ให้เขาทั้งคู่!

 

ประเมินราคาซื้อขายอย่างระมัดระวัง ของทั้งสองรายการนี้น่าจะมากกว่า 30 ล้านหยวน

 

ทั้งที่คนส่วนใหญ่ที่อยู่ที่นี่ไม่ได้ขาดแคลนเงิน พวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตกใจเมื่อเห็นหลินชิอิงมอบราชาแห่งหยก มูลค่าหลายสิบล้านหยวน

 

แม่เฒ่าหลินรู้สึกตื่นเต้นมาก นางดูมีความสุข นางดึงมือของหลินชิอิงเข้ามา ขณะที่นางตบเบาๆ นางชมว่า “เจ้าเป็นหลานสาวที่ดีที่สุดของย่าจริงๆ ย่าไม่ได้สนใจอยากได้อะไรจากเจ้าเลย!”

 

แม้แต่คนโง่ก็สามารถบอกได้ว่าแม้ว่าหลินชิอิงจะฉลองวันเกิดของนายท่านผู้เฒ่าบังหน้า เห็นได้ชัดว่ามีการเตรียมของขวัญไว้สําหรับแม่เฒ่าหลิน

 

ทุกคนรู้เรื่องนี้อย่างชัดเจน แต่แสร้งทําเป็นไม่รู้ ทุกคนต่างชื่นชม

 

“คุณหนูใหญ่มอบสิ่งยิ่งใหญ่มากจริงๆ ความกตัญญูของเธอที่มีต่อคุณปู่และคุณย่าของเธอช่างน่าประทับใจมาก!”

 

“โดดเด่นด้วยเครื่องประดับหยกสีเขียวมรกตหนึ่งเดียวนี้ ฉันจะพอใจมากถ้าลูกสาวของฉันมีสติสัมปชัญญะพอๆกับคุณหนูใหญ่”

 

บทที่ 315 : การทําสิ่งที่ยาก

 

ต่อหน้าทุกคนที่ชมเชย ดวงตาของหลินชิอิงค่อยๆมีความกระตือรือร้น ผิวเผินเหมือนเธอดูเขินอายและยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับก้มหัวลง เธอมองไปที่เจียงจี้เยว่อย่างเขินอาย

 

“จี๋เยว่ช่วยฉันเตรียมของขวัญวันเกิดขึ้นนี้ ฉันเป็นแค่นักเรียน ฉันจะเปรียบเทียบกับนายน้อยคนนี้ที่มีมูลค่าหลายพันล้านเหรียญสหรัฐได้อย่างไร? อย่างไรก็ตาม ฉันเป็นคนหนึ่งที่เลือกของขวัญชิ้นนี้ด้วยตัวเอง”

 

มูลค่าหลายพันล้านเหรียญสหรัฐ?

 

ทุกคนสูดอากาศเย็นๆ มันดูคล้ายกับว่าแฟนของหลินชิอิงไม่ได้มาจากภูมิหลับที่เรียบง่าย

 

หากพวกเขาสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อแสวงหาการเชื่อมต่อ….

 

รอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขามีความหลงใหลและยังดูเยินยอ พวกเขาล้อมรอบหลินชิอิงและเจียงจี้เยว่อย่างไม่หยุดส่งคําชมเลย

 

ใบหน้าของหลินชอิงเปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างหมดจดจากคําเยินยอเหล่านั้น เธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ และเปิดเผยความหยิ่งผยองออกมา

 

อย่างไรก็ตาม เจียงจี้เยว่ยังคงนิ่งเงียบเช่นเคยและดูเหมือนจะเร้นลับมากขึ้น

 

พวกเขาสองคนและคุณนายแม่เฒ่าหลินมีความสุขจากคําป้อยอทั้งหมดนั้น ในทางกลับกัน ตัวละครหลักสําหรับวันนี้ถูกบีบให้อยู่ในมุมที่ไม่รู้จักสําหรับคนอื่นๆ

 

ใบหน้าสวยของหลินว่านว่านจมลง เธอรู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมกับนายท่านผู้เฒ่าหลิน!

 

ท่ามกลางความวุ่นวาย เธอรู้สึกว่ามีคนดึงมือเธออย่างกะทันหัน เธอหันกลับไปและพบกับดวงตาที่อ่อนโยนของนายท่านผู้เฒ่าหลิน

 

“เด็กดี ปู่อยู่มานานหลายปีแล้วและชินกับเรื่องแบบนี้มานาน เจ้ายังเด็กนัก อย่าขมวดคิ้วตลอดเวลา ยิ้มให้ปู่ ปู่ของเจ้าชอบเห็นเจ้ายิ้มนะ”

 

หัวใจของหลินว่านว่านเปลี่ยนจากความขุ่นเคือง และเธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะฝืนยิ้มนุ่มนวลและน่ารักออกไป

 

ผู้เฒ่าหลินยิ้มตามไปด้วย เขาแตะศีรษะเธอแล้วพูดว่า “หลานสาวที่เชื่อฟัง”

 

“คุณปู่”

 

หลินว่านว่านกําลังจะพูดอะไรบางอย่าง เมื่อจู่ๆหลินชิอิงเดินผ่านไป ใบหน้าของเธอยังคงยิ้มแย้มแจ่มใจจากการถูกเยินยอก่อนหน้านี้

 

“ว่านว่าน ฉันให้ของขวัญวันเกิดคุณปู่ไปแล้ว ของขวัญของเธอยังมาไม่ถึงอีกหรอ?”

 

สบกับดวงตาที่เย้ยหยันของเธออันเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง หลินว่านว่านอดไม่ได้ที่จะโค้งริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย

 

นี่ล่ะถูกต้องเลย นี่คือหลินชิอิงตัวจริง

 

ดูเหมือนเธอจะไม่ฉลาดขึ้นเลย หรือเรียนรู้ที่จะอดทน ควรมีคนให้คําชี้แนะแก่เธออย่างมาก

 

น่าเสียดายและผิดหวังมากที่เธอได้เปิดเผยธาตุแท้ตัวจริงๆของเธอเร็วเกินไป

 

หลินชิอิงรู้สึกไม่สบายใจอย่างอธิบายไม่ได้หลังจากเห็นรอยยิ้มของหลินว่านว่าน ความพอใจในตัวเองของเธอลดลง และเธอก็สงบจิตใจลง

 

“ทําไมเธอถึงยิ้มอยู่ได้ล่ะ? เป็นไปได้ไหมว่าเธอไม่ได้เตรียมอะไรเลย และสิ่งที่เธอพูดในวันนั้นเป็นเพียงคําพูดลอยๆที่จะหลอกเรา? เธอทําได้ยังไง…”

 

น้ําเสียงของเธอเปลี่ยนจากความสงสัยเป็นความประหลาดใจ และในตอนท้าย ติดความผิดหวัง

 

เมื่อได้ยินคําพูดของหลินชิอิง ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะดูถูกหลินว่านว่าน ราวกับมองเด็กเหลือขอที่ไม่เข้าใจเรื่องความเป็นลูกกตัญญ

 

ขณะที่หลินชิอิงกํากับฉากนี้ด้วยตัวเอง หลินว่านว่านยังคงไม่ตื่นตระหนก

 

“คุณหลิน!” ในตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงเรียกของของกูโม่มาแต่ไกล “ของขวัญที่คุณหลินให้เตรียมมาแล้วครับ!”

 

เมื่อได้ยินเช่นนี้ทุกคนต่างมองเป็นตาเดียวกัน

 

ชายร่างกํายําสองคนเดินตามหลังกูโมมา พวกเขาแบกอะไรบางอย่างที่ดูหนักอึ้ง อย่างไรก็ตาม เนื่องจากมันถูกคลุมด้วยผ้าสีแดงจึงมองไม่เห็นว่าแท้จริงแล้วคืออะไร

 

หลินว่านว่านกระพริบตา ลู่ซานเป่ยควรเปลี่ยนชื่อเป็น “ฝนถูกฤดู” เหมาะสมมาก

 

“วางมันลง” กูโม่โบกมือของเขา และบอร์ดี้การ์ดทั้งสองก็วางสิ่งของที่พวกเขาถือไว้ตรงกลางทางเดินทันที “ผมทําภารกิจสําเร็จแล้ว ผมขอตัวลาก่อน!”

 

กูโมมาเหมือนสายลมและหายไปอย่างกับสายลม

 

ทุกคนมองหน้ากันสักพัก หลังจากนั้นพวกเขาก็รุมเข้าของขวัญที่ถูกวางไว้ทันทีและล้อมรอบมันไว้ พวกเขาเริ่มมารุมกันมากขึ้น

 

“มันใหญ่มาก ข้างในเป็นอะไร?”

 

“อาจจะเป็นการแต่งฉากหน้าหรือเปล่า?”

 

หลินชิอิงหัวเราะเยาะเมื่อฟังคําพูดพล่อยของทุกคนในนั้น