Supreme Uprising - ตอนที่ 96: เห็นแต่ไม่เปิดเผย

นิยาย Supreme Uprising บทที่ 96: เห็นแต่ไม่เปิดเผย
ภายในครึ่งชั่วโมงทุกคนได้ผ่านจัตุรัสสาธารณะอย่างปลอดภัย และมาถึงด้านล่างของพระราชวังขนาดใหญ่ เมื่อนักวิ จัยจินเห็นบันไดยาวที่ทอดยาวไปสู่ห้องโถงวังเธออดไม่ได้ที่จะชายตามองหลิวหยุนหยางด้วยการพึ่งพาสัญชาตญาณ

“วังแห่งนี้น่าจะเป็นอาคารหลักของสุสานของซูหลง ตามบันทึกโบราณชื่อของมันควรจะเป็นวังสุริยันจันทรา”

ในขณะที่เธอพูด นักวิจัยจินจ้องมองข้ามทุกคนในตอนนี้”หากทีมวิจัยติดกับที่นี่สถานที่ที่พวกเขาน่าจะติดอยู่มากที่สุดก็คือวังสุริยันจันทรานั่นเป็นเหตุผลที่เราควรระมัดระวังให้มากขึ้นเมื่อเราเข้าไป”

เมื่อนักวิจัยจินพูดจบ สมาชิกทั้งสามของทีมต่อต้านทีมมังกรเขียว และทุกคนต่างก็จ้องมองที่หลิวหยุนหยาง

แม้ว่าจะไม่มีใครแต่งตั้งเขาให้เป็นผู้นําแต่ความแข็งแกร่งนั้นก็เป็นที่น่าเคารพอยู่ในกองทัพเสมอดังนั้นหลิวหยุน หยางจึงกลายเป็นหัวหน้ากลุ่มอย่างไม่ต้องสงสัย

“เจ้าคิดแผนนักวิจัยจิน ข้าจะมุ่งหน้าไปก่อน!”คําพูดของหลิวหยุนหยางนั้นเรียบง่ายมากอย่างไรก็ตามยิ่งคําพูดของเขาเรียบง่ายขึ้นเท่าไหร่เขาก็ยิ่งได้รับความเคารพจากทุกคนมากขึ้นเท่านั้น
“เจ้าควรพักซักครู่แล้วก็กินอะไรบ้างท่านพี่หลิวข้ามีแท่งพลังงานที่ดีที่สุดสําหรับเจ้า!” ทหารจากกองทัพทหารเลิศนภายิ้มกว้างขณะที่เขาหยิบแท่งพลังงานสีทองออกมา

“นั่นเป็นแท่งพลังงานระดับแปด!” เสียงของหลิวหยุนหยางมีร่องรอยของ ความเวทนาเมื่อเขาจ้องที่แท่งพลังงาน สีทอง

แท่งพลังงานระดับแปดมีราคาแพง มาก เพราะทํามาจากเนื้อสัตว์ร้ายเกรด ซี แม้แต่คนที่รวยที่สุดในดาพันธมิตรก็ ไม่สามารถกินได้ตลอดเวลา

แม้ว่าพวกเขาจะสามารถจ่ายได้แต่ก็ต้องมีสถานะของชนชั้นสูงเพื่อที่จะซื้อแท่งพลังงานระดับแปด

หลิวหยุนหยางไม่ได้หยุดยั้งเขาเพิ่งฆ่ามู่ชิงเฮอดังนั้นเขาจึงใช้พลังงานมากเกินไปทันใดนั้นเขาก็กินแท่งพลังงานอ ย่างกระหาย

มันอร่อยมากที่เขาทําทุกอย่างเสร็จในไม่กี่คําความร้อนเพิ่มขึ้นในท้องของเขาแต่มันถูกดูดกลืนโดยแหล่งกําเนิดพลัง งานสีเขียวในพริบตา

กองทัพทหารเลิศนภาดูโง่เง่าขณะที่เขามองหลิวหยุนหยางทํางานอย่างรวดเร็วกับแท่งพลังงาน

เขาไม่ได้เสียใจที่ไม่ได้กินแถบพลังงานระดับแปดเองเขาประทับใจมากแท่งพลังงานมีน้ําหนักอย่างน้อย 25 กิโลกรัม แต่หลิวหยุนหยางได้กลื่นมันเข้าไปในพริบตา

เขาเป็นคนโหดเกินไป!

“ข้ามีบางน้ําสดชื่นนี่เอาไปสิหยุน หยาง!” นักวิจัยจินส่งมอบขวดเล็กให้

หลิวหยุนหยางศึกษาขวดซึ่งไม่มีเครื่องหมายใดๆและลังเลเล็กน้อยก่อนจะตอบว่า “ขอบคุณครับนักวิจัยจิน”
“ข้า จินหวังชิงเรียกข้าด้วยชื่อของข้า!”จินหวังชิงพูดพร้อมโบกมือของเธอ

การเปลี่ยนแปลงนี้ทําให้ทหารทุกคนตะลึงซึ่งผู้ที่เสนอสิ่งของฟรีให้หลิวหยุนหยางทันใดนั้นจางฮก็ยิ้มอย่างน่าสงสัยและล้อเลียนเขาด้วยน้ําเสียงแปลกๆว่า “ทําไมเจ้าไม่ขอบคุณหวังชิงล่ะหยุนหยาง?”

“ใช่แล้ว … เจ้าต้องขอบคุณเธออย่างจริงจัง!” เชียงเป็นตบหน้าอกของเขาขณะที่เขาแกล้งเขาด้วยความรู้”ฉันทําได้แค่ช่วยให้คุณมาถึงจุดนี้”

การล้อเล่นของเขาทําให้ทุกคนหัวเราะออกมาบรรยากาศที่ตึงเครียดก่อนหน้านี้สดใสขึ้นอย่างมาก

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงของการพักผ่อนและการปรับโครงสร้างองค์กรหลิวหยุนหยางและคนอื่นๆก็เริ่มก้าวไปข้าง หน้าอีกครั้ง มีขั้นบันได81ขั้น ดังนั้นพวกเขาจึงเดินขึ้นอย่างระมัดระวังโชคดีที่ พวกเขาไม่พบปัญหาใดๆ

ทันใดนั้นพวกเขาก็เห็นคําว่า “พระราชวังสุริยันจันทรา” ซึ่งเขียนด้วยอักษรผนึกดูเหมือนว่าพวกมันจะทําจาก ทองคําบริสุทธิ์ เมื่อมีคนมองพวกมันพวกมันก็ปลดปล่อยรัศมีออร่าที่ดุเดือดและก้าวร้าว

จินหวังชิงจ้องมองกวาดคําเหล่านั้นก่อนที่เธอจะส่ายหัวเบาๆ เมื่อสายตาของเธอร่อนลงที่ด้านในของห้องโถงพระราชวังขนาดใหญ่เธอยืนหยั่งรากถึงจุดนั้น

ทั้งเธอและคนอื่นๆมีสีหน้าว่างเปล่าบนใบหน้าของพวกเขา

สิ่งที่พวกเขาเห็นคือ ทหารนับไม่ถ้วนควงหน้าไม้ ไม่พวกเขาอาจเป็นรูปปั้นหินที่มีรูปร่างเหมือนทหาร

ทหารบางคนยืนหรือนั่งยองๆแต่หน้าไม้และมือของพวกเขาชี้ไปในทิศทาง เดียวกัน

พวกเขาอยู่โดยรอบและชี้ไปที่ศูนย์กลางของห้อง!

ในหัวใจของการล้อมรอบนี้มีเพียงไม่กี่คนที่นั่งอยู่บนพื้น แม้ว่าพวกเขาจะดูน่าสงสารตัดสินด้วยการแสดงออก แต่พวกเขาส่วนใหญ่ต้องเป็นบุคลากรทางทหารที่ทํางานให้กับพันธมิตร

นอกเหนือจากการเคลื่อนไหวเล็กน้อยของแขนและมือของพวกเขาพวกเขาดูเหมือนจะไม่กล้าขยับเขยื่อน

“ท่านพ่อ!” เมื่อจินหวังชิงเผชิญกับฉากนี้เธอไม่สามารถมีความรู้สึกของเธอได้

เมื่อเขาได้ยินเสียงร้องไห้ของจินหวังชิงหลิวหยุนหยางหันไปมองชายวัยกลางคนที่มีความสูงเฉลี่ยชายคนนั้นดูฉลาดและมองการณ์ไกล

เขามีใบหน้าธรรมดา แต่ดวงตาของเขาสดใสมาก เมื่อเขาได้ยินเสียงของจีนหวังชิงความรู้สึกวูบวาบของประกายแวว
ตาของเขา

“หวังชิง! ใครขอให้เจ้ามาที่นี่?สุสานซูหลงมีอันตรายและอันตรายมาก!เจ้า … เจ้า ..”

ทันใดนั้นชายวัยกลางคนถอนหายใจ “เอาล่ะหากเจ้าอยู่ที่นี่ดูเหมือนว่าสวรรค์จะไม่ละทิ้งข้าอย่างสมบูรณ์ตั้งใจฟัง!ข้ามีใบสั่งยาสําหรับผงเสริมความแข็งแรงให้ร่างกายที่นี่เจ้าต้องแน่ใจว่าจะส่งมอบมันให้กับพันธมิตร!”

“เราจะช่วยได้อย่างไรพ่อ? พวกเราจะไปช่วยท่านพ่อทันที!” จินหวังขิงรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกกรีดแทงด้วยมีด ขณะที่เธอพูดเธออยากจะก้าวไปข้างหน้า

“อย่าเข้ามาใกล้! เจ้าต้องการให้เพื่อนของเจ้าถูกฝังที่นี่ด้วยหรือไม่? เจ้าต้องการถูกประณามจากทั้งดาพันธมิตรหรือ ไม่? อย่าบอกข้าว่าเจ้าต้องการทําลายความหวังสุดท้ายของมนุษยชาติ!”เสียงที่เข้มงวดของชายคนนั้นหยุดเธอ

หลิวหยุนหยางเห็นซื่อหยานยืนอยู่ข้าง หลังชายคนนั้น แม้ว่าเขาจะดูเหมือนเสียแขนไปแต่เขาก็ดูมีชีวิตชีวา

เมื่อหลิวหยุนหยางมองเขาซื่อหยานมองเห็นเขาและยิ้มให้เขา

“รูปปั้นหินเหล่านี้ได้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นแล้วหวังชิงธนูที่ทํามาจากวัตถุที่ไม่รู้จักที่สามารถเจาะเกราะของนักต่อสู้ได้”

มีเสียงคําใบ้ชื่นชมในเสียงของชายคนนั้นขณะที่เขาพูด “ถ้าเราเรียนรู้วิธีที่พวกเขาผลิตหน้าไม้ประเภทนี้โอกาสของมนุษยชาติที่จะได้รับชัยชนะในสงครามในอนาคตจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก”

“น่าเสียดายจริงๆ!”

“เอาล่ะ รีบไปและจดจําใบสั่งยานี้เจ้าทุกคนก็ควรจดจําเช่นกัน จะต้องไม่มีข้อผิดพลาด”

พ่อของนักวิจัยของจินเพิ่งพูดจบเมื่อชายวัยกลางคนที่สองในชุดเครื่องแบบทหารกล่าวว่า”ข้าเป็นพันเอกซุยเฉิงตาวจากกองทัพผืนป่าหลวงข้าสั่งให้การดําเนินการทั้งหมดเป็นไปตามคําสั่งของศาสตราจารย์จินทุกคนที่ไม่เชื่อฟังจะต้องอยู่ภายใต้กฎอัยการศึก

“ครับท่าน ภารกิจของเราคือการตามหาท่านและนําท่านกลับไปที่กองบัญชาการกองทัพอย่างปลอดภัย” ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนลิงผอมพูดอย่างเฉียบขาด

“ข้ารู้ว่าเจ้าต้องการช่วยข้าจริงๆท่านโฮวแต่การบันทึกสูตรลับนี้สําคัญกว่าสูตรนี้จะเพิ่มความแข็งแกร่งของแปดกองทัพแห่งตะวันออก ชีวิตของข้าไม่ สําคัญเมื่อเทียบกับมัน”

“นอกจากนี้หากอํานาจของข้าไม่สามารถเอาชนะสิ่งเหล่านี้ เจ้าคิดว่าเจ้าจะประสบความสําเร็จได้หรือไม่?เพียงแค่เชื่อฟังคําสั่งของข้า!”

คําพูดของเขาเป็นเหมือนภาระที่หนักในหัวใจของทุกคน

“ข้าดีใจมากที่ได้พบคุณที่นี่หยุนหยางได้โปรดบอกเฉียนเฉียนว่าถ้าเธอรักข้าเธอไม่สามารถกลบตัวเองอยู่ในความทรงจําของข้า เธอต้องเดินหน้าต่อไปหาคนที่ดีที่จะแต่งงานและเริ่มใหม่อีก ครั้ง ข้าจะพักผ่อนได้อย่างสงบสุขถ้าข้ารู้ว่าเธอมีความสุข!”ซื่อหยานกล่าวว่าใจเย็นเมื่อเขาเห็นหลิวหยุนหยาง

ความเงียบสงบแบบนี้เป็นความสงบที่คนๆหนึ่งรู้สึกเมื่อเผชิญหน้ากับความตายความสงบของเขาเป็นความหวาดกลัวที่สมควรได้รับความเคารพ

ดวงตาของหลิวหยุนหยางเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อเขามองดูซื้อหยานเขารู้จักซื้อหยานดีพอที่จะรู้ว่าในครั้งนี้เขาไม่ได้ล้อเล่น

“ข้ามาที่นี่เพื่อช่วยเจ้า! อย่าบอกข้าว่าเจ้าจะทําให้ข้ากลับไปและบอกพี่สาวเฉียนเฉียนว่าข้ามาที่นี่และพบเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายแล้วกลับมาคนเดียว! ไม่มี ทางออกอื่นอีกแล้วเหรอ?”หลิวหยุนหยางรู้สึกหงุดหงิด

จินหวังชิง , ลู่ไทเฟิง , จางฮ และทหารคนอื่นๆทุกคนมองไปที่หลิวหยุนหยางพวกเขาเป็นห่วงชีวิตของศาสตราจารย์จินและคนอื่นๆในทีม

แม้ว่าสมาชิกทีมวิจัยที่รอดชีวิตจะไม่มีผูกพันธ์หรือความสัมพันธ์ใดๆกับพวกเขาพวกทหารหวังว่าเขาจะสามารถช่วยเหลือพวกเขาและนําพวกเขากลับมาอย่างปลอดภัยได้

“ข้าชอบวิธีคิดของเจ้าชายหนุ่มแต่ไม่มีทางอื่นเลย!”ศาสตราจารย์จินเหลียวมองไปที่หลิวหยุนหยางเมื่อเขากล่าวเสริมว่า”ถ้ามีวิธีอื่นเราคงไม่เลือกที่จะตายลูกสาวที่รักของข้ายังไม่แต่งงานเลยความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้าคือการให้เธอตามหาคนที่เธอรักอย่างแท้จริง”

คําพูดของศาสตราจารย์จนทําให้น้ําตาไหลออกมาจากดวงตาของจินหวังชิงอีกครั้งผู้หญิงคนนั้นจ้องมองพ่อของเธ ออย่างยาวนานเธอต้องการพูดอะไรบางอย่างแต่ไม่มีคําพูดออกมา

ตอนนี้เธอไม่รู้จะพูดอะไรกับพ่อของเธอจริงๆ

“สัญญากับข้า อย่าพูดว่าไม่!” หลิวหยุนหยางได้ยินเสียงเบาๆข้างหูในขณะที่เขาพยายามที่จะเข้าใจความหมายของ มันทันใดนั้นเขาก็ได้ยินจินหวังชิงโพล่งออกมาว่า”ข้าได้พบคนที่ทําให้หัวใจของข้าเต้นแรงอย่างรุนแรงแล้วท่านพ่อ! เขา…เขากล้าหาญมากและเขาอาสาเข้าร่วมภารกิจนี้เพื่อช่วยเหลือท่านข้าหวังว่าท่านพ่อจะอวยพรให้แก่เรา”

เมื่อเธอพูด จินหวันชิงจับมือหลิวหยุน
หยาง

เม็ดเหงื่อเริ่มเกิดขึ้นที่หน้าผากของหลิวหยุนหยางเจ้าใช้ไอคิวของเจ้าได้บ้างเมื่อพูดถึงอารมณ์ความรู้สึกน่ะพี่สาว? พ่อของเจ้าฉลาดจริงๆคนที่มีไอคิวสูงเช่นนี้จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเจ้ากําลังพยายามหลอกลวงเขา

เมื่อหลิวหยุนหยางมองศาสตราจารย์จินเขาเห็นรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของศาตราจารย์

แม้ว่ามันจะเป็นรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณแต่หลิวหยุนหยางก็สามารถเห็นความหมายที่อยู่เบื้องหลังนั่นได้ข้าสามารถดูผ่านสิ่งนี้ได้แต่ข้าจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น!

นี่เป็นการแลกเปลี่ยนความรู้สึกระหว่างพ่อกับลูกสาว

หลิวหยุนหยางเลยเลือกที่จะเงียบถ้าท่านพ่อเห็นการกระทําแต่ไม่เปิดเผยหลิวหยุนหยางก็สามารถทําสิ่งนี้ได้มาก

“จงดีกับลูกสาวข้าเธอเป็นผู้หญิงที่ดี” ในที่สุดศาสตราจารย์จินพูดด้วยน้ําเสียงสงบ

ในขณะที่หลิวหยุนหยางมองดูความเปล่าเปลี่ยวของศาสตราจารย์จินและการแสดงออกอย่างซาบซึ้งของจซื้อหยาน และสังเกตเห็นความไม่ลงรอยในซุยเฉิงตาวและใบหน้าของสมาชิกทีมคนอื่น ๆ เขารู้สึกไม่พอใจอย่างแท้จริง

คนเหล่านั้นไม่สามารถตายที่นั่น!

“ไม่มีวิธีอื่นจริงเหรอ?” หลิวหยุนหยางถามอย่างไม่ยอมแพ้