ตอนที่ 19 ความขัดแย้ง

ทุกอย่างเป็นไปตามที่ลิธคาดเดาไว้ ฤดูหนาวครั้งที่ห้าของเขาช่างน่าสนใจทีเดียว การรักษาภาวะร่างกายของทิสต้าต้องทําอย่างน้อยสองครั้งต่อสัปดาห์ แต่ละครั้งก็กินเวลาถึงสี่ชั่วโมง สองชั่วโมงแรกเพื่อใช้ในการรักษา สองชั่วโมงหลังใช้ในการอาบน้ําและฟื้นฟูกําลังของตนเอง

ข้อดีของการควบคุมการไหลเวียนมา นาของทิสต้าด้วยการใช้เวทย์ไฟ น้ํา และ ความมืดพร้อมกันทุกครั้ง ทําให้เขาได้ฝึกฝนไปในตัว จนตอนนี้เขาสามารถร่ายเวทย์หลายๆอย่างพร้อมกันได้แล้ว ทุกๆครั้งที่ทําการรักษาเขาจะทําได้ง่ายกว่าครั้งก่อนหน้า และอาการของเธอก็ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว จนตอนนี้ทิสต้าสามารถช่วยงานบ้านและเลี้ยงสัตว์ได้แล้ว เธอถึงกับสามารถออกไปเดินเล่นข้างนอกในวันอากาศดีๆได้อีกด้วย

แต่ข้อเสียคือ ความสัมพันธ์ระหว่างลิธกับพี่ชายของเขาเลวร้ายลงไปมาก ทุกครั้งที่ทิสต้ามีอาการดีขึ้น ก็จะมีคนตําหนิออร์พัลที่เคยพูดอะไรไว้ และต่อให้ไม่มีใครว่า ทิสต้าก็จะเป็นคนว่าเขาเอง ความเกรียวกราดของออร์พัลทําให้เธอเจ็บปวดจริงๆ และคําพูดเลวร้ายของเขาก็ได้ทําลายภาพครอบครัวอันสมบูรณ์แบบ ครอบครัวที่มีพี่ชายคนโตคอยห่วงใยเธอ เขาทรยศเธอทําให้เธอขายหน้า ทิสต้าจะไม่มีทางลืมเรื่องนี้ไปง่ายๆหรอก

ไม่นานนัก การอาบน้ําร้อนในฤดูหนาวก็กลายเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในครอบครัวนี้ จนเป็นปกติ ราซเองก็เริ่มมาอาบน้ําบ่อยขึ้นด้วย ออร์พัลกับไทรออนเท่านั้นที่ไม่ได้มาอาบ แน่นอนว่าที่ออร์พัลไม่อาบด้วย ก็เพราะเขาทนไม่ได้ที่ต้องไปขอให้ลิธทําอะไรให้ โดยเฉพาะถ้าต้องขออย่างสุภาพ

“ฉันเป็นพี่ชายคนโต ฉันไม่จําเป็นต้องขอ ฉันต้องเป็นคนออกคําสั่ง และมันก็ต้องเคารพฉัน! ไอ้ปลิงดูดเลือดนั่นมันเปลี่ยนให้ไอ้ง่อยหันมาต่อต้านฉัน! ฉันจะไม่เอาเธอไว้แน่ ไม่เช่นนั้นเธอก็จะทําให้ฉันดูเหมือนคนเลวที่เอาแต่รังแกคนป่วย นางสารเลวเอ้ย!”

ไทรออนตกอยู่ในสถานการณ์ลําบาก เขารักทิสต้าอย่างจริงใจแต่เขาเองก็เคารพรักออร์พัลด้วย ไทรออนเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างเขา จึงไม่คิดจะทรยศต่อสายสัมพันธ์นี้อย่างแน่นอน เมื่อทุกคนๆต่างก็รู้สึกสดชื่นและเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน แต่กลิ่นของพวกเขากลับตรงกันข้าม ต่อให้ทั้งครอบครัวต่างก็มีเจตนาดี แต่สีหน้าที่แสดงถึงความรังเกียจก็ยังคงหลุดอยู่บ้างเป็นครั้งคราว

ครั้งแรกที่ทิสต้าล้อเลียนชื่อของทั้งคู่ ว่าออร์พูพ(ล้อเลียนว่าเป็นอุจาระ) กับ ทรัค (ล้อเลียนว่าตัวเหม็น) เธอทําให้ทั้งบ้านต่างก็หัวเราะ ออร์พัลกับไทรออนล้วนโทษลิธที่ทําให้ทั้งสองขายหน้า แต่เขาก็เมินเฉยเสียเหมือนที่เคยทําอยู่เป็นประจํา

ราซทํารองเท้าลุยหิมะให้ลิธ และใช้เวลาอยู่กับเขามากขึ้นเรื่อยๆ อีกทั้งเริ่มสอนวิธีการทําฟาร์มกับวิธีการเหลาไม่ให้อีกด้วย ถึงลิธจะยังเด็กมาก แต่รู้วิธีการถลกหนังและจัดการเหยื่อได้เป็นอย่างดี ราซจึงคิดว่าการที่ให้ลิธถือมีดแกะสลักจะไม่เกิดความเสี่ยงใดๆ

แต่กับออร์พัลและไทรออนซึ่งใช้ชี วิตในสถานการณ์ที่ต่างกันออกไป เมื่อ ลิธใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับสาวๆ และคิด ว่าราซจะใช้เวลาร่วมกับลูกชายคนอื่นๆ แทน พวกเขารู้สึกผิดหวังถึงสองเรื่อง ด้วยกัน เรื่องแรกคือลิธขโมยเวลาของ พ่อไป ส่วนเรื่องที่สองคือ พ่อยังคงไม่ ยอมสอนการเหลาไม้จนกว่าจะอายุแปดขวบ

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มจะทําให้ลิธไม่พอใจ ทุกครั้งที่เขาทําการรักษาทิสต้า เขารู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ทั้งแม่และพี่สาวคนโตต่างก็มองเขาแปลกๆบ่อยครั้ง ที่พวกเธออยากจะพูดอะไรออกมาแล้วก็หุบปากลงไป และปล่อยให้เขาทําการรักษาท่ามกลางความเงียบงันอยู่เป็นชั่วโมง ลิธไม่รู้สาเหตุว่าทําไมถึงทําแบบนี้กัน และนั้นก็เริ่มทําให้เขาสับสนขึ้นมา

“พวกเธอกําลังมองว่าฉันเป็นคนแย่ใช่ไหม? ฉันเคยมองพวกเธอไม่ดีหรือเปล่านะ? บางทีพวกเธออาจจะเริ่มสงสัยอะไรบางอย่างก็เป็นได้ อาจจะรู้ก็ได้ว่าฉันเป็นคนจากโลกอื่น!”

ความคิดความหวาดระแวงที่มากมาย เข้ามาโจมตีลธไม่หยุดหย่อน ทําให้นอนไม่หลับ เขาได้ยินพวกเธอต่างถอนหายใจออกมาบ่อยขึ้นเรื่อยๆ นี่มันชักจะผิดปกติเกินไปแล้ว เขาต้องรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยถามออกไปตรงๆ

พวกเขามารวมตัว และเผชิญหน้ากันในห้องที่ทําการรักษาทิสต้า

“ลิธ ลูกไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงเลยหรือ?” เอลน่าเอ่ยถามพลางขมวดคิ้ว

“ผมเห็นนะ พี่ทิสด้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้วใช่ไหม?”

“นั่นก็ใช่ แต่ลูกไม่เห็นอย่างอื่นที่เปลี่ยนแปลงด้วยหรอ?” เธอยังคงผายมือให้ลิธดูตั้งแต่หัวจรดเท้าของทิสต้า

“ที่เห็นก็คือ พี่สาวของผมไง”

“แล้วก็….?” เธอยังคงพยายามกระตุ้นให้ลิธมองเห็นและนึกออก

“สุขภาพของพี่ดีขึ้น ไม่มีอะไรแย่ลง พี่ทิสต้าก็ยังคงเป็นพี่ทิสต้า”
นับเป็นครั้งแรกในสามชีวิตของเขา ลิธได้เห็นท่าที่ใช้มือก่ายหน้าผากเต็มสองตา จากที่เคยเห็นแต่มีมในอินเตอร์เน็ต

เรน่าเริ่มจะเดือดขึ้นมาแล้ว

“บ้าน่า เธอไม่เห็นหรอว่าผมของทิสต้า

เลยด้วยซ้ํา” เดิมที่ทิสต้ามีผมสีน้ําตาลอ่อนเหลือบม่วง และเมื่อได้รับการรักษา สีผมเหล่านั้นก็เริ่มมองเห็นได้ชัดเจนมากขึ้น

“ผมเหลือบม่วง เอ่อ นี่มันโลกที่แตกต่างจริงๆ อีกอย่างทําไมผู้หญิงถึงมีผมสีแบบนี้ แต่ผู้ชายกลับไม่มี” ลิธคิดในใจ,

“ปกติฉันไม่ได้สนใจเรื่องผมอยู่แล้ว ฉันถึงได้ไว้ผมสั้นไง” เรน่าพูดต่อพลางส่ายหัว

“แต่เธอไม่เห็นหรอว่าผิวของทิสต้าก็เรียบเนียนขึ้น ไม่มีจุดด่างดําใดๆ แถมยังสูงขึ้น ผอมเพรียวหุ่นดียิ่งกว่าคนอื่นๆอีก”

ลิธยังคงเกาหัวแกรกๆ เขาไม่รู้อะไรเลยเรื่องผู้หญิง อีกอย่างสิ่งที่พวกเธอพูดมาก็เป็นเพียงผลพลอยได้ของการกําจัดสิ่งเจือปนนั่นเอง

“แล้วมันเป็นปัญหายังไงล่ะครับ? นั่นก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ?” คราวนี้แม้แต่ทิสต้าก็เอามือก่ายหน้าผากด้วย

“พวกเธออิจฉาไงล่ะ เจ้าโง่! พวกเธอเองก็อยากให้เธอรักษาด้วยเช่นกัน”

ลิธถึงกับตะลึงงันกับข้อเรียกร้องเล็กๆน้อยๆนี้ “ทุกคนเอาแต่ทําหน้าทิ้งใส่ เพียงเพราะอยากได้การรักษาแบบนี้ด้วยเหตุผลอันโง่เง่าเนี่ยนะ”

“ลิธลูกรัก สําหรับผู้หญิงแล้ว ความสวยงามและการมีเสน่ห์เป็นเรื่องสําคัญ ถ้าพี่สาวลูกมีความงามมากพอ อาจจะมีโอกาสได้เลือกผู้ชายที่ร่ํารวยเฉยๆ กับผู้ชายที่ดีและร่ํารวยด้วย ซึ่งผู้ชายทั้งสองแบบนี้ต่างกัน มันจะส่งผลต่อความสุขและความเป็นอยู่ทั้งชีวิตของพี่สาวลูกเลยทีเดียว”

นั่นฟังดูเป็นเหตุผลที่ดีสําหรับลิธ “ทําไมฉันคิดไม่ถึงเรื่องนี้กันนะ”

“แต่สําหรับแม่ที่น่าสงสารของลูก นั่นหมายความว่าแม่จะเข้ากลุ่มกับเพื่อน บ้านที่สง่างาม ผ่าเผยและมีอิทธิพลได้ คนเหล่านั้นมักจะชอบคุยโวโอ้อวดเรื่องเงินที่มากกว่าแม่ ชอบอวดครีมบํารุงผิว แพงๆที่มีแต่พวกเขาที่มีเงินใช้จ่ายได้ แม่อยากทําให้พวกมันอิจฉาแม่บ้าง!”

นั่นก็ฟังดูเป็นเหตุผลที่ดีสําหรับลธด้วย เช่นกัน เขายอมตกลงพลางถอนหายใจ จากนั้นครอบครัวเขาก็กลับมาเป็นปกติ ลิธต้องใช้เวลาช่วงบ่ายอย่างน้อยสาม วันต่อสัปดาห์เพื่อทําการรักษาพวกเธอทั้งหมด แต่ก็นับว่าเป็นการกระทําที่คุ้มค่าอยู่

การฝึกฝนสิ่งเหล่านี้ทําให้แกนมานาของเขาเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วและคงที่ การควบคุมมานาและความเร็วในการร่ายเวทย์ของเขาเองก็พัฒนาได้ดีขึ้นราวกับก้าวกระโดด

ก่อนจะสิ้นสุดฤดูหนาว เขาก็โดนบังคับให้รับลูกค้าใหม่ ด้วยสภาพอากาศที่อุ่นขึ้น เหล่าเพื่อนบ้านก็เริ่มออกมาพบปะกัน ไปหากันถึงที่บ้าน และก็มีการเจอกันระหว่างทําการแลกเปลี่ยนสินค้าในหมู่บ้านอีกด้วย นั่นคือสาเหตุที่ทําให้ราซคลั่งไปด้วยอีกคน

“ลิธ ลูกต้องช่วยพ่อนะ!” ราซเอ่ยขอร้องอย่างหมดหวัง “แม่ของลูกดูสาวกว่าเดิมถึงสิบปี แล้วพ่อก็ดูเหมือนพ่อของแม่มากกว่าสามีของแม่อีก ทุกคนต่างก็ซุบซิบนินทาบอกว่าแม่ลูกน่ะโชคร้ายที่มาแต่งกับพ่อ ลูกต้องช่วยพ่อนะ รักษาพ่อด้วยเถอะ!”

ลิธเองก็เคยได้ยินข่าวลือเช่นนี้อยู่บ้าง พวกมันช่างไร้มารยาทกันเสียจริง เขาจะไม่ยอมให้ใครมาพูดจาให้ร้ายพ่ออีก

“ก็ได้ครับ แต่มีเงื่อนไขนะ เป็นเงื่อนไขเดียวกันกับที่ผมให้แม่ หนึ่งคือต้องเป็นความลับ จะต้องไม่มีใครรู้นอกจากผมกับพ่อ โปรดคิดถึงเหล่าคนเลวที่อาจจะมาเอาเปรียบผม”

ราซพยักหน้า

“สองคือ พ่อจะต้องไม่พูดเรื่องนี้กับออร์พัลและไทรออน และต้องไม่ขอให้ผมรักษาพวกเขาด้วย ผมไม่สนใจว่าพวกเขาจะไปตกหลุมรักใครหรืออยากแต่งงานกับใคร พวกเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารู้สึกยังไงกับผมและทิสต้า และแน่นอนว่าผมจะไม่ทําอะไรพวกเขาแน่ๆ เอาล่ะ จะยอมรับเงื่อนไขสองข้อนี้ไหมครับ”

ราซอยากจะค้าน และเตือนลิธว่าพวก เขาก็เป็นครอบครัวด้วยเช่นกัน แต่พฤติกรรมของเด็กทั้งสองคนนั้นก็เลวร้ายลงไปอีกเมื่อต้องใช้เวลาร่วมกันในช่วงฤดูหนาวนี้ ราซถึงกลับต้องดุด่าว่ากล่าวหลายต่อหลายครั้งเพื่อให้พวกเขาทําตัวดีๆ

“พ่อได้แต่หวังว่าเมื่อลูกๆโตขึ้น ลูกของพ่อจะรักษาสายสัมพันธ์นี้เอาไว้ และพ่อเองก็ไม่อาจไปบังคับให้ลูกๆต้องเข้ากันให้ได้
จากนั้นราซก็ตกลงรับเงื่อนไขนี้

ไม่กี่สัปดาห์ต่อมา ลิธกําลังจะมุ่งหน้าไปยังบ้านของเซเลียเพื่อไปทําความสะอาดบ้านตามปกติ ก่อนจะไปล่าสัตว์ แต่แล้วก็มีแสงพระอาทิตย์ยามเช้าส่องลงมา ทําให้บรรยากาศรอบๆตัวเขาราวกับอยู่ในนิยาย ชั้นหิมะบางๆปกคลุมเหนือวัชพืชและต้นไม้ พวกมันต่างสะท้อนแสงสีส้มออกมาตลอดทาง ขณะนั้น สภาพแวดล้อมโดยรอบเงียบสนิท โลกพลันสงบนิ่ง เขารู้สึกได้ถึงความสงบสุขอย่างแท้จริง

เมื่อลิธนําหินเวทย์ออกมาจากถุงย่าม ส่องมันท่ามกลางแสงแดดยามเช้า ในช่วงฤดูหนาว หินเวทย์ได้ฟื้นฟูตนเอง รอยเขี้ยวของไรจางหายหมดแล้ว พลังชีวิต และกระแสมานาเองก็เพิ่มขึ้นมาก แต่ลิธยังคงไม่พบว่ามันมีประโยชน์อะไร

“เฮ่อ โชคไม่ดีเอาเสียเลย” เขาถอนหายใจ “ฉันอุตส่าห์เสียงชีวิต เผชิญหน้ากับไร แต่ไม่ได้อะไรกลับมา หวังว่าจะได้พบข้อมูลที่มีประโยชน์จากหนังสือของนานานะ ไม่อย่างนั้นก็ต้องหาคนมาซื้อต่อแล้ว”

ลิธเริ่มจะหมดความอดทน อยากให้ถึงช่วงฝึกเวทย์ไวๆ เพราะมันหมายถึงการที่เขาจะได้เรียนรู้เวทมนตร์จากหนังสือ แทนที่จะเรียนรู้ด้วยตนเอง นอกจากนี้ในฐานะผู้รักษาฝึกหัด เขาจะได้รับการฝึกฝนเวทมนตร์ ได้รับค่าตอบแทน แถมทั้งหมู่บ้านก็จะให้การยอมรับและให้ความเคารพเขาอีกด้วย

ช่างเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกหลายตัวเสียจริง หลังจากที่เก็บหินเวทย์ใส่ถุงย่ามดังเดิมแล้ว ลิธก็ไปถึงจุดหมายแล้วเปิดประตูเข้าไป วันนี้เป็นวันที่เซเลียจะออกไปขายของที่นอกเมือง เธอจึงเปิดประตูไว้ให้เขานั่นเอง

เขาจะใช้เวลาในการทําความสะอาด ทุกอย่างไม่นานแล้วก็ออกไป

แต่เมื่อเขาเดินเข้าไปในบ้าน ก็มีใครบางคนนําท่อนไม้มาตีหัว ดวงตาของลิธพลันพร่ามัว แล้วก็มีคนผลักเขาเข้าไปข้างใน ล้มลงไปกับพื้นจากนั้นก็โดนเตะเข้าที่ท้องแพน

“เฮ้ย ดูสิ ใครเนี่ย เจ้าปลิงน้อยนี่เอง!” ลิธจําเสียงนั้นได้ มันคือเพื่อนคนหนึ่งของออร์พูล

เด็กชายทั้งสี่คนเข้ามารุมล้อมลิธอย่างรวดเร็ว พวกเขารุมเตะใส่ลิธทั้งๆที่เขายังนอนอยู่กับพื้น ในขณะที่เด็กคนที่ห้า ปิดประตูบ้านหลังจากสอดส่องดูแล้วว่าไม่มีใครพบเห็นพวกเขา

“แก ไอ้เศษสวะ ชอบทําตัวอวดดีน

ออร์พัลบอกพวกเราหมดแล้ว แกหักหน้าเขาทุกวัน และกล้าดียังไงขโมย อาหารของเขา!”

“ใช่!” เด็กอีกคนตะโกนใส่ “เขาเป็นพี่ชายคนโตของแก ก็ควรจะเป็นเขาไหม ที่ต้องได้รับเนื้อส่วนที่ดีที่สุด ไม่ใช่แก ไอ้เด็กเนรคุณ!”
“เฮ้ย พวกเรา อย่าด่ามันมากเลย รุมเตะให้มากขึ้นเถอะ
แทรนท์! จําคําพูดของออร์พัลได้ไหม ถ้าไอ้ปลิงนี่มันมีโอกาสใช้เวทมนตร์เมื่อไหร่ พวกเราเสร็จแน่!”

ต่อให้ลิธพยายามม่วนตัว เอามือป้องกันส่วนหัวกับส่วนท้องเอาไว้ ก็ยังป้องกันไว้ไม่ได้ มีลูกเตะหนึ่งโดนเข้าที่หน้า ทําให้ฟันหลุดไปหนึ่งซี่

“ฉันรู้น่าว่าต้องทํายังไง!” แทรนท์เคลื่อนตัวไปข้างหน้าจับมือลิธเอาไว้ด้วยความแรงที่มากพอจะทําให้กระดูกหัก “มาดูกันว่าแกจะใช้เวทมนตร์ยังไงถ้าใช้มือไม่ได้แล้ว!”

เมื่อแทรนท์ต้องเข้าไปใกล้ๆขนาดนั้น เขาจึงต้องสั่งให้เพื่อนๆหยุดเตะเสียก่อน ช่วงเวลานี้แหละที่ลิธต้องการ เขาได้ปลดปล่อยสายฟ้าออกไปทั้งหมด แทรนท์โดนช็อตจนยืนนิ่ง แต่ก่อนที่ลิธจะได้ทําอะไรต่อ ก็มีท่อนไม้ตีเข้าที่หัวอีกครั้ง ทําให้เขาล้มลงไปอีก

“บัดซบ! กล้าดียังไงมาทําร้ายรุ่นพี่! ไปตายซะ!” จากนั้นการรุมเตะก็เกิดขึ้นอีกครั้ง โดยที่ครั้งนี้ไม่มีการออมแรง หรือแสดงความเมตตาอีกต่อไป จนกระทั่งลิธกระอักเลือดออกมาพร้อมกับฟัน เขาพยายามที่จะกลิ้งหนีออกมาจากวงล้อมของเด็กชายทั้งสี่ แต่ก็ถูกเตะกลับมาจนอยู่กลางวงทุกครั้งไป

ในขณะที่ร่างกายเกิดอาการปวดแสบปวดร้อน ความรู้สึกมากมายที่เกิดขึ้นก็เริ่มกัดกร่อนความรู้สึกในใจ ทั้งเรื่องโดนพี่ชายทรยศ และเด็กที่มารุมซ้อมก็อายุเยอะกว่าและโตกว่าถึงสองเท่า แต่เหนือสิ่งอื่นใด เขารู้สึกว่าตนเองเริ่มหมดหนทางและหวาดกลัวต่อความตายที่กําลังจะมาถึง

“ไอ้เวทมนตร์ห่วยแตก! จะมีประโยชน์อะไรถ้าฉันไม่สามารถรวบรวมพลังได้ ไอ้หินไร้ประโยชน์ ฉันอุตส่าห์ห้อยคอไว้เป็นเดือนๆ ช่วยอะไรฉันสักอย่างสิ ช่วยฉันด้วย! ใครก็ได้ ช่วยฉันที!” คําอ้อนวอนที่ไร้เสียงนั้นไม่ได้รับการตอบสนอง

เมื่อสติของลิธกําลังเลือนหายไป เขาก็เริ่มก่นด่าสาปแช่งความอ่อนแอและไร้ค่าของตน

“ทั้งเวทมนตร์, ศิลปะการต่อสู้, การเตรียมการทุกอย่าง ทั้งหมดล้วนเปล่าประโยชน์” น่าแปลกที่ความคิดที่แว้บเข้ามา กลับไม่ได้คิดถึงครอบครัวหรือการแก้แค้นใดๆ หากแต่กําลังคิดถึงคู่ต่อสู้ล่าสุดของเขา

“ฉันอยากแข็งแกร่งเท่าไร! มันหยุดเวทย์วิญญาณของฉันอย่างง่ายดาย ด้วยวิธีการ…” ทันใดนั้นสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดของเขาก็พลันตื่นขึ้น ทั้งร่างกายทั้งจิตใจพลันมีปฏิกิริยาตอบสนองทันที

“ด้วยการหลอมรวมร่างกับมานานั่นเอง! ฉันเองก็ทําได้เหมือนกัน! มันคือหลักการเดียวกับการใช้ Life Vision กับ Fire Vision!” เขาเริ่มทําการเรียกพลังงานธาตุเข้ามาพร้อมกับหายใจ และไม่ยอมเสียเวลาสร้างพลังธาตุอีกแล้ว หากแต่หลอมรวมมันเข้ากับแกนมานาโดยตรง ซึ่งครั้งนี้เขาหลอมรวมกับเวทย์ดิน

ทั่วทั้งร่างกายเริ่มมีความแข็งมากขึ้น ความเจ็บปวดที่ได้รับก็ค่อยๆลดลง เขายังหลอมรวมร่างเข้ากับเวทย์แสงอีกด้วย เพื่อเร่งการฟื้นฟูพลังและป้องกันไม่ให้ตนเองหมดสติไปเสียก่อน ไม่นานนัก เขาก็มองข้ามลูกเตะเหล่านั้นแล้วดีดตัวขึ้นมาด้วยท่าร่างที่ไหลลื่นในชั่วพริบตา

“ดินคืออะไร? มันก็คือส่วนผสมของแร่ธาตุต่างๆกับอินทรียวัตถุเช่นเดียวกัน กับร่างกายของฉัน ฉันจะแข็งแกร่งมั่นคงดุจขุนเขา!” ด้วยความคิดนั้น ลิธก็ทําให้หัวตนเองแข็งขึ้นไปอีก แล้วโหม่งหัวไปยังคางของคนที่อยู่ข้างหน้า

และก่อนที่เด็กอีกสามคนจะหายจากอาการตกตะลึงแล้วกลับไปรุมซ้อมอีกครั้ง ลิธก็ตั้งท่าป้องกันขึ้นมา แขนซ้ายเตรียมป้องกัน แขนขวาเตรียมโจมตี เพื่อนๆของออร์พัลต่างก็หวาดกลัว หลังจากที่ลิธโดนหัวหน้าทุบหัวไป สิ่งเดียวที่อยู่ในใจของพวกเขาคือทํายังไงก็ได้ อย่าให้ลิธใช้เวทมนตร์ได้ พวกเขาจึงรุมซ้อมอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้มีเวลารักษาตัว คนที่อยู่ใกล้ที่สุดพยายามต่อยไปที่หน้าลิธ เพื่อขัดขวางการร่ายเวทย์ใดๆ ที่อาจเกิดขึ้น

“ร่างกายของมนุษย์60% สร้างขึ้นมาจากน้ํา และฉันก็สามารถเลียนแบบน้ําได้” แขนซ้ายของลิธปกคลุมไปด้วยเวทย์น้ํา มันเลื้อยไปที่แขนขวาของคู่ต่อสู้ราวกับงู

“ร่างกายเผาผลาญแคลอรี่เพื่อสร้างพลังงานและความร้อน ฉันสามารถทําลายล้างได้เหมือนกับไฟ!”

จากนั้นเวทย์ไฟก็ระอุอยู่ตามกล้ามเนื้อ ทุกมัดของลิธทําให้เขาระเบิดพลังออกมาได้ในระยะสั้นๆ เขาตั้งการ์ดที่แขนซ้ายขึ้น ข้อต่อและกระดูกต่างๆล้วนแข็งแกร่งจนไม่มีทางหักขึ้นมาได้ เช่น ข้อศอก, กระดูกแขนด้านใน, กระดูกแขนด้านนอก ในขณะที่แขนขวาก็ชกออกไปที่จมูกของคู่ต่อสู้อย่างเต็มแรง ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นทําให้เด็กคนนั้นถึงกับเป็นลม ทั้งยังมีเลือดกําเดาไหลออกมาเป็นปริมาณมากอีกด้วย เด็กอีกสองคนที่เหลืออยู่เริ่มตื่นตระหนก และพยายามจะวิ่งหนี

“เส้นประสาท การเชื่อมต่อข้อมูลต่างๆ และการควบคุมร่างกายล้วนส่งผ่านการกระตุ้นไฟฟ้า และฉันก็รวดเร็วได้ดุจสายฟ้า!”ทลิธหลอมรวมทั้งร่างกายด้วยเวทย์อากาศ ภายในพริบตาเดียว เขาก็พุ่งไปต่อยที่จุดยุทธศาสตร์ของเด็กทั้งสองพร้อมๆกัน พวกเขาถึงกับล้มลง และครางออกมาด้วยความเจ็บปวดจนแทบสิ้นสติ
ลิธพ่นเลือดที่อยู่ในปากออกไป ในขณะที่ครุ่นคิดถึงผลการทดลองล่าสุด

“ดูเหมือนว่าเวทมนตร์ใหม่นี้จะสร้างภาระให้ร่างกยาฉันมากไปหน่อย อาจจะเป็นเพราะฉันยังเด็กไป ไม่ก็ได้รับบาดเจ็บมากเกินไป แต่ถึงยังไงก็เถอะ ฉันยังมีเวลาอยู่เหลือเฟือ”

“ฉันต้องตัดสินใจว่าจะทําอะไรกับพวกแกดี” ลิธพูดขึ้นมาพร้อมกับใช้เวทย์แสงรักษาอาการบาดเจ็บภายใน

“นี่มันจะต้องใช้เวลาอีกสักพัก แต่ไม่เป็นไรนะ ยังไงพวกแกก็จะได้รับความสนใจอย่างถ้วนทั่วกันแน่ ขอให้มีความสุขกับการพักนะ”

ลิธนั่งลงบนโซฟา มือซ้ายแตะหน้าอก และเริ่มทําการรักษา ส่วนมือขวายื่นไปข้างหน้าปล่อยกระแสไฟฟ้าออกไปห้าสาย และเลื้อยเข้าไปหาเด็กชายทั้งห้าคนราวกับไม้เลื้อย ทําให้พวกเขากรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดรวดร้าว