Storm in the Wilderness ขุนศึกสยบสวรรค์ - บทที่ 367 ศึกสังหารมังกร

บทที่ 367 ศึกสังหารมังกร

ดาบจันทร์เสี้ยวมังกรนภาคมกริบฟาดฟันไปทางเยี่ยฉวนก่อเกิดแสงใบมีดเย็นยะเยือกบนท้องฟ้า

โทสะทําให้เจ้าสํานักหลงเฟยบุกโจมตีเต็มกําลัง ล่าแสงใบมีดยาวเกือบหนึ่งเมตรสว่างวาบขึ้นฉับพลัน ความยาวของด้ามดาบและตัวดาบทําให้อีกฝ่ายไม่มีทางเข้าประชิดตัวเขาได้เลย

ธงผืนเล็กปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเยี่ยฉวนพร้อมสายลมโหมกระหน่า

ไม่นานธงขนาดมหึมาก็ปรากฏขึ้นภายในถ้ําล่าพังแค่เสาธงก็มีความยาวกว่าสิบเมตร ผืนธงกระพือไหวแผ่จิตสังหารแรงกล้าเข้าปกคลุมทั่วบริเวณ

เยี่ยฉวนถอยร่นออกมาก่อนจะโบกธงยักษ์เพื่อยับยั้งการโจมตีจากเจ้าสํานักมังกรนภาหลงเฟย

แกรง! ธงชัยโลหิตกล้ากระทบกับดาบจันทร์เสี้ยวมังกรนภาทันใด

หว่างนิ้วของเยี่ยฉวนเจ็บแปลบจนต้องร้องครางออกมา หากแต่ธงชัยโลหิตกล้าไม่ได้เสียหายทั้งยังสกัดกั้นการโจมตีจากเจ้าสํานักหลงเฟยได้สําเร็จ

“ฆ่ามัน!”

“เร็วเข้า! ร่วมมือกันสังหารเขาซะ!”

คุณหญิงมังกรนภาตะโกนลั่น ทุกคนพร้อมใจกันพุ่งเข้าไปล้อมรอบเจ้าสํานักหลงเฟยเพื่อปลิดชีพเขาเสีย

เหตุผลที่เจ้าสํานักหลงเฟยแข็งแกร่งมากมายเช่นนี้ส่วนหนึ่งเป็นเพราะฐานการฝึกตนสูงส่งท้าทายสวรรค์ และอีกส่วนหนึ่งมาจากดาบจันทร์เสี้ยวมังกรนภาอันไร้เทียมทานในมือของเขา ไม่ว่ากระบี่ ชุดเกราะ หรือศาสตราวุธอื่นใดก็ไม่อาจต้านทานได้แม้ แต่ดาบเดียวเมื่อครูอาวุธสังหารเล่มนี้ได้เปลี่ยนเหล่ายอดฝีมือให้กลายเป็นกองเลือด ในพริบตาการโจมตีด้วยใบมีดนี้เพียงครั้งเดียวอาจส่งผลให้บาดเจ็บร้ายแรงหรืออาจถึงขั้นตัวขาดเป็นสองท่อน ความคิดนี้ทําให้ผู้คนพากันขนหัวลุกอย่างอดไม่ได้

ทว่าธงชัยโลหิตกล้าในมือเยี่ยฉวนกลับป้องกันการโจมตีจากดาบจันทร์เสี้ยวมังกรนภาได้อย่างน่าเหลือเชื่อและช่วยจุดประกายจิตวิญญาณนักรบของคุณหญิงมังกรนภาและคนอื่นๆ ขึ้นมาอีกครั้งพวกเขาจึงกลับเข้าร่วมการต่อสู้อย่างภาคภูมิ

คุณหญิงเฟยหูตอบสนองว่องไวที่สุดและเปิดฉากโต้กลับเป็นคนแรก แววตาของ นางวาวโรจน์ด้วยความเกลียดชังสุดขั้วหัวใจที่มีต่อเจ้าสํานักหลงเฟย นางต้องการฆ่าเขาให้ได้แม้จะต้องสละชีวิตก็ตาม อาวุธสังหารของนางถือเป็นประเภทหายากไม่ต่างกัน มันคือตะขอปลายแหลมที่งองุมตรงส่วนท้าย สามารถใช้แทงและเกี่ยวได้ นางจงใจโจมตีเข้าที่ใบหน้าลาคอ และส่วนสําคัญอื่นๆ ของเขาหลงเฟยโจมตีกลับด้วยดาบคู่กายทันที ทว่าตะขอในมือขวาของคุณหญิงกลับเกี่ยวใบมีดของเขาเอาไว้ขณะที่ตะขอในมือซ้ายจ้วงแทงมาที่กลางอก!

“ศิษย์น้องหญิง ตะขอคู่หรูอี้ของเจ้าทรงพลังขึ้นทุกวัน แต่หากคิดจะเอาชนะศิษย์พี่รองผู้นี้คงเร็วไปสิบปีกระมัง ฮ่าๆๆ”

เจ้าสํานักหลงเฟยหัวเราะพลางออกแรงดึงจนตะขอแหลมข้างขวาหลุดมือคุณ หญิง ยังไม่ทันที่นางจะได้ร้องด้วยความตื่นตระหนกแสงดาบเย็นเยียบก็มาจ่อตรงหน้าเสียแล้ว ดาบจันทร์เสี้ยวมังกรนภาฟาดฟันลงมากลางศีรษะของนางอย่างโหดเหี้ยม

ทันใดนั้นค่อนขนาดเท่าหินโม่ปรากฏขึ้นและปะทะกับดาบจันทร์เสี้ยวมังกรนภา

เหล่าหานพุ่งเข้าขวางกระบวนท่าสังหารจากหลงเฟยเอาไว้ ดาบจันทร์เสี้ยวมังกรนภาพลันเปลี่ยนทิศไปทางไหล่ซ้ายของชายชราทั้งแขนซ้ายถูกฟันขาดสะบั้นอย่างไร้ความปรานี้!

“เหล่าหาน!”

คุณหญิงเฟยหูกรีดร้อง ทว่าสีหน้าของเหล่าหานยังคงเรียบเฉย เขาไม่แม้แต่จะขมวดคิ้วหรือก้มมองแขนของตนที่อยู่บนพื้น ฉับพลันค้อนหนักอึ้งพุ่งออกจากมือของเขาและทุบลงกลางอกของเจ้าสานักหลงเฟยอย่างรุนแรงจนกระดูกซี่โครงหักไปไม่น้อย

เหล่าหานเป็นยอดฝีมือขั้นปรมาจารย์แห่งเต่ระดับสูงสุดเพียงหนึ่งเดียวที่อยู่เคียงข้างคุณหญิงมังกรนภา เขาเป็นคนสนิทที่จงรักภักดีที่สุดของผู้เป็นบิดา พลังที่แท้จริงของเขาไม่ใช่ค้อนยักษ์ในมือหากแต่เป็นร่างกายที่ไม่ยินดียินร้ายต่อความเจ็บปวด วินาทีนั้นเจ้าสํานักหลงเฟยไม่อาจหลบได้ทันและบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน

“อ๊าก…ไปตายซะพวกเจ้า!”

เจ้าสํานักหลงเฟยครามก้อง เขากลายร่างเป็นมังกรนภาก่อนพุ่งมาข้างหน้าอย่างดุดันหมายจะสังหารทั้งคุณหญิงและเหล่าหานให้ตายตกไปในกระบวนท่าเดียว

แต่แล้วเถาวัลย์นับไม่ถ้วนพลันผุดขึ้นจากพื้นดินและพุ่งไปยังเจ้าสํานักหลงเฟย ชายวัยกลางคนกวัดแกว่งดาบจันทร์เสี้ยวมังกรนภาเพื่อตัดเถาวัลย์เหล่านั้น ทว่ากลับชนเข้ากับมังกรยาวกว่าพันเมตรที่รอคอยอยู่เบื้องหน้าเต็มแรง

หนานเทียนโตวและปีศาจเฒ่าแห่งเทือกเขาหยินเริ่มเคลื่อนไหวด้วยการสํา แดงเคล็ดวิชา!

สถานการณ์กลับตาลปัตรในชั่วพริบตา ทั้งสองฝ่ายออกอาวุธหนั่นกันอย่างดุเดือด หากประมาทเพียงนิดอาจถึงแก่ความตายได้

ธงชัยโลหิตกล้าปรากฏขึ้นอีกครั้งพร้อมเสียงกระพือต้องลม เยี่ยฉวนจ้วงแทงกลางอกของเจ้าสํานักหลงเฟยจากระยะไกลราวกับหอกแหลม “โจมตีที่หน้าอกของมัน ฆ่ามันซะ!”

หน้าอกของเจ้าสํานักหลงเฟยได้รับบาดเจ็บหนักและอาการย่าแย่ลงทุกขณะเยี่ยฉวนจึงพุ่งเป้าการโจมตีไปยังตําแหน่งนี้ คนอื่นๆ จึงเริ่มจู่โจมจุดอ่อนนี้ของหลง เฟยเช่นกัน แม้แต่เหล่าหานยังยกค่อนขึ้นร่วมสมทบ แม้ร่างกายของเขาจะอ่อนแรงลงเรื่อยๆ จากการเสียเลือดทั้งยังสูญเสียแขนไปข้างหนึ่ง หากแต่แขนข้างหนึ่งแลกกับการทําให้เจ้าสํานักหลงเฟยอาการสาหัสก็ถือว่าเกินคุ้ม

เจ้าสํานักมังกรนภาหลงเฟยผู้ยกตนว่าเก่งกาจที่สุดในทั่วหล้าเริ่มรู้สึกกดดันเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดีนัก ก่อนหน้านี้หลงเฟยเดินหน้าบุกโจมตีรุนแรงเต็มกําลัง ทว่าเขาค่อยๆ เหนื่อยล้าจึงถอยมาตั้งรับเท่านั้น แต่ถึงกระนั้นก็ยังได้รับบาดเจ็บมากขึ้นเรื่อยๆ

เขาใช้พลังชีวิตมหาศาลไปกับการจุดแผ่นหินกว่าร้อยแผ่นให้ส่องสว่างและต่อกรกับจอมมารแห่งโรคา มือขวาของเขาถูกหมอกพิษกัดกร่อน ซ้ําร้ายเหล่าหานยังใช้ค้อนยักษ์โจมตีที่หน้าอกจนอาการสาหัส ยิ่งไปกว่านั้นธงชัยโลหิตกล้าของเยี่ยฉวนยังสามารถสกัดกั้นดาบจันทร์เสี้ยวมังกรนภาอันไร้เทียมทานได้สําเร็จ ด้วยเหตุนี้การโจมตีจากปีศาจเฒ่าหลัวเต่อ หนานเทียนโตว และคนอื่นๆ จึงทําให้เขาตกที่นั่งล่าบาก

“ไอ้บัดซบ! คิดเสียว่าวันนี้เป็นโชคดีของพวกเจ้าแล้วกัน รอข้ากลับไปยังสํานักดังกรนภาก่อนเถอะ แล้วข้าจะตามไปคิดบัญชีแน่!”

เจ้าสานักมังกรนภาหลงเฟยเคลื่อนไหวฉับพลัน เขาต้านการโจมตีของหนานเทียนโตวฝ่าวงล้อมไปยังทางออก การฝืนสู้ต่อไปโดยไม่ยั้งคิดย่อมไม่ใช่ตัวเลือกที่ถูกต้องเขาจึงตัดสินใจหาทางหลบหนี เคราะห์ร้ายที่ทางออกถูกอาณาเขตของเยี่ยฉวนผนึกเอาไว้และเขาไม่มีเวลามากพอที่จะพังทลายมันออกไป สิ่งที่น่าสะพรึงกลัวไปกว่านั้น คือขาของเขาเริ่มคันยุบยิบและปวดแปลบเมื่อมองลงไปจึงเห็นว่ารองเท้าบูทของเขาสึกกร่อนไปถึงผิวหนังที่กําลังเน่าเปื่อย!

ผงพิษอันตรายถูกโปรยลงทั่วพื้น!

เจ้าสํานักหลงเฟยตกใจกลัวแทบสิ้นสติ เขารีบร้อนกลับไปอีกทางแต่กลับถูกต้อนรับด้วยการโจมตีที่โหดเหี้ยมเสียยิ่งกว่าเดิมธงชัยโลหิตกล้าของเยี่ยฉวนต้านดาบจันทร์เสี้ยวของเขาไว้ได้อีกครั้งก่อนหนานเทียนโตวจะส่งร่างของเขาลอยไปในอากาศ คุณหญิงเฟยหูใช้ตะขอคู่หรูอี้จ้วงแทงเข้ามา ตามด้วยเถาวัลย์นับไม่ถ้วนเข้าปกคลุมร่าง

“ท่านเจ้าสํานักผู้ประเสริฐ ยอมรับชะตากรรมเสียเถิด ท่านถูกลิขิตให้ตายตกที่นี่ ต่อให้มีปีกงอกออกมาก็ไม่อาจรอดพ้นไปได้!”

เยี่ยฉวนพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายพร้อมธงชัยโลหิตกล้าในมือ เขาใช้เคล็ดวิชากระบวนจอมทัพโจมตีเจ้าสานักมังกรนภาหลงเฟยกระเด็นออกไป ความแข็งแกร่งหนึ่งแสนสี่พันจินจากยันต์กลืนกินสวรรค์ทั้งแปดใบปะทุออกและบดขยื้อวัยวะภายในของหลงเฟยหมดสิ้น

“ไหนๆ ข้าก็ถูกลิขิตให้ตายแล้ว พวกเจ้าทั้งหมดก็อย่าคิดว่าจะรอดชีวิตออกจากที่ นี่ได้ทั้งเป็นฮ่าๆๆ”

เจ้าสานักหลงเฟยลุกขึ้นแผดเสียงหัวเราะราวคนวิกลจริต ทันใดนั้นเขาหันหลังไปตัดโซ่อักขระที่พันธนาการจอมมารแห่งโรคาเอาไว้

“ไม่นะ…”

“เขาบ้าไปแล้ว!”

สีหน้าของคุณหญิงมังกรนภาและคนอื่นๆ แปรเปลี่ยนทันใด แขนขาของพวกเขาเย็นเฉียบ แม้แต่เยี่ยฉวนเองก็ไม่ต่างกันคลื่นพลังงานอันหาที่เปรียบมิได้แพร่กระจายโดยทั่ว จอมมารแห่งโรคาที่ถูกผนึกมานานนับพันปีได้รับการปลดปล่อยในที่สุด!