SSS-Class Suicide Hunter - ตอนที่ 5: การล่าฮีโร่ (2)

 

4048

 

| คุณเสียชีวิตแล้ว

 

4047

 

| คุณเสียชีวิตแล้ว

 

4046

 

| คุณเสียชีวิตแล้ว

 

ฉันพยายามที่จะลบประวัติศาสตร์ของคนคนเดียว ตำนานที่จะถูกจารึกไว้บนหอคอยนี้ชั่วนิรันดร์ – ฉันจะลบมันทิ้ง เช่นเดียวกับที่กรุงโรมไม่ได้สร้างเสร็จภายในวันเดียว ตำนานของจักรพรรดิเพลิงก็ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นภายในเวลาเพียงไม่กี่วัน เห็นได้ชัดว่ามันเป็นเรื่องยากที่จะลบทั้งหมดทิ้งไป

 

แต่มันไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้

 

“เชี่ย!” มันเจ็บ

 

ฉันผลักดันตัวเอง เพื่อฆ่าตัวตาย ฉันก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองให้มากกว่าที่มี ฉันใช้ความอาฆาตเพื่อฆ่าตัวตาย ความแค้นและความอาฆาตแค้นทั้งหมดที่เอ่อล้นในตัวฉัน ฉันใช้มันเพื่อเชือดเฉือนชีวิตของฉันให้หายไป

 

เมื่อฉันต้องการที่จะยอมแพ้ ฉันจำมันได้ทั้งหมด ความเจ็บปวดจากการถูกเผาทั้งเป็นโดยจักรพรรดิเพลิง ความอยุติธรรม ความโกรธ เขามีความกล้าที่จะกลับมาหลังจากจุดไฟเผาเมือง และด้วยใบหน้าที่ไร้ยางอายนั้นเขาพูดว่า  “เธอจะให้อะไรฉัน?” การวางตัวนั้นดูราวกับว่าคนอื่นๆทั้งหมดเป็นแมลง ราวกับว่าฉันเป็นแมลง

 

พิษร้ายของความโกรธไหลเวียนผ่านฉันไป

 

“ไอ้ระยำ ฉันจะฆ่าแก!”

 

ฉันกัดฟันแน่นและจับมีดไว้แน่นและฉันก็เอาใบมีดแทงเข้าที่คอ

 

‘ฉันจะฆ่าแก ยู ซูฮา!’

 

การแทงนั้นทำเพื่อฆ่าฉัน

 

แต่ยิ่งไปกว่านั้น มันก็เพื่อฆ่าจักรพรรดิเพลิง เพื่อทำลายเขาและตำนานของเขา

 

| คุณเสียชีวิตแล้ว

 

| คุณจะถูกส่งกลับไป 24 ชั่วโมงก่อนหน้า

 

****

 

ฉันฆ่าตัวตายมานานแค่ไหนแล้ว? กี่ครั้งแล้วที่ลมหายใจของฉันสะดุดจนหยุดหายใจ?

 

เช่นเดียวกับนาฬิกาทรายที่ไม่เคยลดลง งานของฉันดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด ความสำเร็จของจักรพรรดิเพลิงดูเหมือนจะน่ากลัวพอๆกับพีระมิดที่ตั้งตะหง่าอยู่ได้ตลอดเวลา ราวกับว่ามันจะไม่มีวันพังทลาย แต่ดูสิรอยแตกเริ่มปรากฏบนพีระมิดนั้น ในที่สุดมันก็เริ่มแตก

 

เศษหนังสือพิมพ์จำนวนนับไม่ถ้วนที่แปะอยู่บนผนังอพาร์ทเมนต์ล้อมรอบตัวฉัน: ข้อความที่แสดงประวัติของจักรพรรดิเพลิง ด้วยความตายแต่ละครั้งพวกมันก็จางหายไป จางหายไปทีละอัน

 

『จักรพรรดิเพลิงสามารถเอาชนะชั้นที่ 39 ได้ด้วยตัวคนเดียว! 』

 

『จักรพรรดิเพลิงลุยเดี่ยวเคลียร์ชั้น 38! ความสำเร็จในตำนานอีกครั้ง! 』

 

『ฮันเตอร์ ยู ซูฮาครองตำแหน่งอันดับ 1 ของโลก เป็นคนเกาหลีคนแรกที่ประสบความสำเร็จ!』

 

.

.

.

『การหายตัวไปของเซียนดาบ & อันดับที่ 1 ที่ว่างอยู่ ใครจะขึ้นไปครองบัลลังก์? ผู้เชี่ยวชาญชาวต่างชาติเชื่อว่า “ยู ซูฮาจากเกาหลีเป็นผู้ท้าชิงที่ดีที่สุด” 』

 

『ชั้น 10 ที่สุดแสนยากเข็ญได้ถูกเคลียร์! ใครคือฮีโร่ลึกลับ?』

 

『22 วันนับตั้งแต่การหายตัวไปของเซียนดาบ สมาคมฮันเตอร์จะประสบวิกฤติที่เลวร้ายที่สุดหรือไม่? 』

 

พวกมันกำลังหายไป พวกมันหายไปพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายของฉันทุกครั้ง

 

‘ฉันเห็นมัน!’

 

จุดเริ่มต้นของจุดจบนั้นมองเห็นได้ แต่หนทางนั้นอีกยาวไกล ดังนั้นฉันจะทน จักรพรรดิเพลิงเป็นอมตะ จนกระทั่งได้เจอกับฉัน โรคจิตคนนั้นไม่ได้เป็นนิรันดร์และเป็นอมตะอีกต่อไป ตราบเท่าที่ฉันรู้ความจริงนั้น ฉันก็จะรอจนกว่าจะถึงเวลาที่ว่า

 

‘มันไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้!’

 

ฉันเหวี่ยงมีดของฉันและแน่ใจว่ามันแทงเข้าไปลึกและแรง

 

ขณะเลือดของฉันกระเซ็น ฉันฆ่าเวลาที่จักรพรรดิเพลิงเอาชนะชั้นที่ 37

 

『การกวาดล้างชั้น 37 สำเร็จ!』

 

『ฮันเตอร์ ยู ซูฮาครองตำแหน่งอันดับ 1 ของโลก เป็นคนเกาหลีคนแรกที่ประสบความสำเร็จ!』

 

『การหายตัวไปของเซียนดาบ & อันดับที่ 1 ที่ว่างอยู่ ใครจะขึ้นไปครองบัลลังก์? ผู้เชี่ยวชาญชาวต่างชาติเชื่อว่า “ยู ซูฮาจากเกาหลีเป็นผู้ท้าชิงที่ดีที่สุด” 』

 

『ชั้น 10 ที่สุดแสนยากเข็ญได้ถูกเคลียร์! ใครคือฮีโร่ลึกลับ?』

 

『22 วันนับตั้งแต่การหายตัวไปของเซียนดาบ สมาคมฮันเตอร์จะประสบวิกฤติที่เลวร้ายที่สุดหรือไม่? 』

 

ฉันเหวี่ยงมีดอีกครั้งอย่างรวดเร็ว ด้วยความตายครั้งนั้น ฉันฆ่าเวลาที่จักรพรรดิเพลิงขึ้นสู่จุดสูงสุดของโลก

 

『ฮันเตอร์ ยู ซูฮาครองตำแหน่งอันดับ 1 ของโลก เป็นคนเกาหลีคนแรกที่ประสบความสำเร็จ!』

 

『การหายตัวไปของเซียนดาบ & อันดับที่ 1 ที่ว่างอยู่ ใครจะขึ้นไปครองบัลลังก์? ผู้เชี่ยวชาญชาวต่างชาติเชื่อว่า “ยู ซูฮาจากเกาหลีเป็นผู้ท้าชิงที่ดีที่สุด” 』

 

『ชั้น 10 ที่สุดแสนยากเข็ญได้ถูกเคลียร์! ใครคือฮีโร่ลึกลับ?』

 

『22 วันนับตั้งแต่การหายตัวไปของเซียนดาบ สมาคมฮันเตอร์จะประสบวิกฤติที่เลวร้ายที่สุดหรือไม่? 』

 

ฉันฆ่ามากขึ้น

 

『การหายตัวไปของเซียนดาบ & อันดับที่ 1 ที่ว่างอยู่ ใครจะขึ้นไปครองบัลลังก์? ผู้เชี่ยวชาญชาวต่างชาติเชื่อว่า “ยู ซูฮาจากเกาหลีเป็นผู้ท้าชิงที่ดีที่สุด” 』

 

『ชั้น 10 ที่สุดแสนยากเข็ญได้ถูกเคลียร์! ใครคือฮีโร่ลึกลับ?』

 

『22 วันนับตั้งแต่การหายตัวไปของเซียนดาบ สมาคมฮันเตอร์จะประสบวิกฤติที่เลวร้ายที่สุดหรือไม่? 』

 

จนกระทั่งในที่สุด—

 

ฉันมองไปที่สิ่งหนึ่งที่ติดอตัวยู่กับฉันตลอดเวลา มีดที่สะบักสะบอมของฉัน มันกลายเป็นเงางามราวกับเป็นของใหม่ ริ้วรอยน้อยลงบนมือของฉัน เมื่อย้อนเวลากลับไปห้องเช่าของฉันก็เล็กลงและเล็กลง ยากจนมากขึ้น ฉันลืมไปแล้วว่าตัวเองยากจนแค่ไหน

 

ฉันไปห้องน้ำเพื่อสาดน้ำใส่หน้าและจับตัวฉันที่ยังเด็ก จ้องมองตัวฉันในกระจก จากนั้นฉันก็หมุนหัวเพื่อมองไปรอบๆห้อง มันไม่มีอะไรเลย

 

ไม่มีบทความในหนังสือพิมพ์มากมาย ไม่มีการสัมภาษณ์ในนิตยสาร ไม่มีเศษกระดาษที่ติดอยู่บนผนังอพาร์ตเมนต์

 

ขาวและว่างเปล่า พื้นที่ว่างเปล่าบริสุทธิ์

 

ฉันลบประวัติของชายที่รู้จักกันในนาม“ จักรพรรดิพลิง” ได้สำเร็จ

 

“ฉันทำได้แล้ว” ฉันพึมพำ อ้าปากค้างไว้ “ฉันกลับมาแล้ว” กลับมายัง 11 ปีที่ก่อน 6 พฤษภาคม หนึ่งเดือนก่อนที่จักรพรรดิเพลิงยู ซูฮาจะปลุกสกิลขึ้นมา

 

ฉันจะกลับมาแล้วไม่ต้องลังเลอีกต่อไป ฉันไม่จำเป็นต้องรอ

 

เสื้อฮู้ดและกางเกงวอร์มราคาถูก มีดใหม่ ทั้งหมดที่ฉันมีในวัยยี่สิบต้นๆ ดังนั้นฉันจึงสวมเสื้อแจ็คเก็ตทับเสื้อฮู้ดและออกไปข้างนอกโดยสวมของทั้งหมดที่ฉันเป็นเจ้าของเหมือนชุดเกราะ ความตื่นเต้นของการย้อนกลับไปในอดีต…ไม่มีเลย

 

‘ยู ซูฮา’ จนกว่าฉันจะฆ่าไอ้บ้านั่น ‘ฉันไม่มีที่ว่างสำหรับอะไรอย่างความประมาท’

 

4090 ครั้ง – จำนวนครั้งที่ฉันต้องตายเพื่อกลับมายังวันนี้

 

มีการตายมากกว่าการคำนวณคร่าวๆของฉันถึง 40 ครั้ง ซึ่งรวมถึงเวลาที่ต้องฆ่าตัวตายหลายพันครั้งและช่วงเวลาพักสั้นๆ ด้วย

 

ไม่เพียงแค่นั้น

 

ฉันจะรวบรวมข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับยู ซูฮาทุกเรื่อง ฉันทำสิ่งนี้โดยทำการย้อนเวลามาวันนี้  วันที่ 6 พฤษภาคมถึงสิบครั้ง

 

‘11: 00 น.’ ฉันเตือนตัวเอง ยู ซูฮามักจะตื่นนอนเวลา 11: 00 น. 6 พฤษภาคม วันนี้เขาตื่นเวลา 11.00 น. เช่นกัน เมื่อคืนนี้เขาซดเบียร์ไปสี่ขวดดังนั้นสีหน้าบึ้งตึงจึงฝังอยู่บนใบหน้าของเขาอย่างถาวรตลอดเช้า

 

‘14:00 น.’ ยู ซูฮาออกจากห้องสตูดิโอรายเดือนของเขาและมุ่งหน้าไปยังพื้นที่ล่ามอนสเตอร์ ประเภทของสตูดิโออพาร์ตเมนต์ที่ฮันเตอร์คลาส F มักจะพักอาศัย เมื่อรู้ว่าพวกฮันเตอร์ที่อ่อนแอมักจะเสียชีวิตขณะออกล่า เจ้าของห้องเช่าอพาร์ตเมนต์จะเรียกเก็บเงินประกันจำนวนมากเพื่อตอบแทนค่าเป็นเช่ารายเดือนราคาถูก เขามีความคิดที่ดีสำหรับการทำธุรกิจ

 

‘15:00 น.’ ยู ซูฮาฆ่าสไลม์ที่อ่อนแอจากพื้นที่ล่ามอนสเตอร์ชั้น 2 ของหอคอย อย่างไรก็ตามการฆ่าสไลม์นั้นไม่เพียงพอสำหรับรายได้ในแต่ละวัน

 

เวลา 15:11 น. ยู ซูฮาบ่นกับตัวเอง “อ่า ไอ่เชื้อโรคบ้า ฉันสงสัยว่าเมื่อไหร่ฉันจะกลายเป็นเหมือนเซียนดาบและใช้ชีวิตแบบราชา”

 

เวลา 15:15 น. 4 นาทีต่อมา “ว้าว การล่าสไลม์มันน่าเบื่อจริงๆ” เขาพร่ำบ่น

 

ฮันเตอร์คลาส F ธรรมดา ชีวิตแห่งการรอคอยที่จะประสบความสำเร็จสักวัน นั่นคือยู ซูฮาวัย 21 ปี ไม่ใช่จักรพรรดิเพลิงวัย 32 ปี

 

“ถ้าแค่ฉันถูกล็อตเตอรี่” เขาพึมพำ

 

อีกไม่นานเด็กวัย 21 ปีจะสามารถบรรลุความปรารถนาของเขาได้ เพราะทันทีที่ยู ซูฮาได้รับสกิลย้อนเวลา เขาก็ใช้มันเพื่อถูกรางวัลล็อตเตอรี่

 

ส.พ. ย่อมาจากสมาคมพ่อค้า ออกตั๋วลอตเตอรี่รายสัปดาห์ สมาคมพ่อค้าเป็นกิลด์เดียวในหอคอยที่สามารถพิมพ์ตั๋วลอตเตอรี่ได้ และฮันเตอร์ทุกคนที่ถูกลอตเตอรี่จะถูกบันทึกไว้ทั้งหมด ในบันทึกการถูกรางวัลยังคงมีชายหนุ่มคนหนึ่งซึ่งต่อมาถูกเรียกว่าจักรพรรดิเพลิง ไอ้ “คนโชคดี” ที่ถูกรางวัลที่หนึ่งไม่ใช่แค่ครั้งเดียว แต่สองครั้งติดต่อกัน

 

‘นั่นคือสามสัปดาห์และสี่สัปดาห์นับจากวันนี้ตามลำดับ’ อย่างไรก็ตาม อนาคตเช่นนี้จะไม่เกิดขึ้นกับยู ซูฮาวัย 21 ปีที่ฉันมองอยู่ตอนนี้ ‘แกต้องตายที่นี่ในวันนี้’

 

6 พฤษภาคม 17:31 น.

 

ยู ซูฮาย้ายจากพื้นที่ล่ามอนสเตอร์ชั้น 2 ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อฆ่าเพียงสไลม์นั้นไม่มีประโยชน์ เขามุ่งหน้าไปยังพื้นที่ที่ท้าทายยิ่งขึ้นซึ่งเป็นสถานที่ที่ฮันเตอร์มือใหม่แทบจะไม่ได้ก้าวไปเหยียบ

 

เปลี่ยวและอันตรายกว่าเล็กน้อย สถานที่ที่ไม่มีใครนอกจากยู ซูฮาจะเข้าไปในอีก 36 นาทีข้างหน้า

 

‘…เขาอยู่ที่นี่แล้ว ฉันกำลังรออยู่ นั่นคือเขา’

 

ชายคนหนึ่งกำลังหาวในขณะที่กำลังเดินตาม – ยู ซูฮา แม้ว่าเขาจะอายุน้อยกว่าเดิม 11 ปี แต่ฉันก็สามารถรู้จักไอ้ระยำคนนั้นได้ในครั้งเดียว ไม่ใช่เพราะการรับรู้ของฉันดีมาก เพียงแค่ว่าปัจจุบัน ยู ซูฮาดูคล้ายกับผู้ชายที่น่ารังเกียจจาก 11 ปีต่อมา

 

‘ในอนาคต คุณอาจจะพบว่าไอ้บ้าตัวนี้กินยาอายุวัฒนะสำหรับอายุวัยเยาว์ชั่วนิรันดร์’ ขอบคุณสำหรับการเป็นหมูน้อยจอมตะกละที่น่ารังเกียจ!

 

‘มาเลย’ หัวใจของฉันเต้นรัวออกมาจากอก ฉันต่อสู้กับความตึงเครียดและเปิดปากของฉัน “ ทะ-ทางนี้ คุณฮันเตอร์! ได้โปรดช่วยฉันด้วย…!”

 

“ฮะ?” ยู ซูฮาหันหน้ามาทางฉัน

 

“ฉันถูกหมาป่าซุ่มโจมตี” ฉันร้องไห้และสูดำลมหาย “ ฉันขอร้องคุณ ได้โปรดช่วยฉันด้วย ยาสักอัน…”

 

ฉันจะชะโลมทั้งตัวด้วยเลือด ฉันชุ่มไปด้วยเลือดจนเปียกโชก แน่นอนว่ามันไม่ใช่เลือดของฉัน แต่เป็นเลือดของมอนสเตอร์บางตัวที่ฉันล่ามาล่วงหน้า แต่สำหรับคนอื่นฉันต้องดูเหมือนฮันเตอร์มือใหม่ที่ใกล้จะตาย

 

“อา เชี่ยอะไรกันเนี่ย?” ยู ซูฮาร้องอุทาน

 

โดยปกติแล้วฉันก็จะดูเหมือนอะไรแบบในสายตาของยูซูฮาเช่นกัน กำลังรออย่างใจจดใจจ่อ

 

“นี่คุณ คุณไปยั่วโมโหมอนสเตอร์ที่นี่แล้วเหรอ? บ้าเอ้ย การล่าวันนี้ของฉันพังหมดแล้ว”

 

ไอ้เย็*แม่

 

“ยะ ยา…” ฉันอ้อนวอน

 

“ยากับตูดฉันสิ ฉันยังไม่มีตังค์ใช้อยู่เลย” ยู ซูฮาถอนหายใจและเข้ามาใกล้ “คุณให้ได้เท่าไหร่”

 

“เอ๋?” ฉันถาม

 

“คุณมีเงินจ่ายค่ายาได้เท่าไหร่? คุณคิดว่าฉันทำงานเพื่อการกุศลที่นี่รึยังไง อย่าบอกนะว่าคุณคิดว่าฉันจะมอบยาราคาแพงนี้ให้ฟรีๆใช่ไหม? กับผู้ชายที่ฉันไม่เคยพบมาก่อน? คุณต้องล้อฉันเล่นแน่ๆ” ยู ซูฮาหยิบขวดพลาสติกออกมา

 

จากนั้นเขาก็เขย่ามันต่อหน้าต่อตาฉัน ของเหลวสีแดงเลือดที่อยู่ภายในขวดที่มีตราสัญลักษณ์กระทรวงการเล่นแร่แปรธาตุ ราคายี่สิบเหรียญทองจากกระทรวงเล่นแร่แปรธาตุ มันเป็นยาฟื้นฟูที่ขายในราคาขวดละสิบเก้าเหรียญทองเมื่อซื้อเป็นแพ็ค 5 ขวด

 

“ฉะ-ฉันจะให้…ยี่สิบเหรียญทอง ได้โปรดรีบหน่อย…”

 

“ว้าว ดูชายคนนี้สิ ความโลภของคุณไม่ใช่เรื่องตลกเลยนะ” ยู ซูฮาคุกเข่าเพื่อที่เขาจะได้มองฉันบนพื้น “นี่คุณ ยังไม่รู้อีกเหรอว่าเกิดอะไรขึ้น? คุณกำลังจะตายตายยานี้เป็นสิ่งที่ช่วยชีวิตคุณได้ และคุณต้องการซื้อชีวิตของคุณด้วยทองคำเพียงยี่สิบเหรียญ? ชีวิตของคุณมีค่าเพียงยี่สิบทองเหรอ?”

 

“ก็ถูก…” ฉันนอนอยู่ตรงนั้นในกองเลือด “ของฉันเอง”

 

“ถ้าฉันปล่อยคุณไว้ที่นี่ล่ะ? คุณก็จะตาย ถ้าคุณไม่อยากตายคุณต้องจ่ายในราคาที่เหมาะสมสำหรับชีวิตของคุณ”

 

ใช่ ฉันรู้ “สะ-สี่สิบทอง” ฉันพูด

 

“พอได้แล้ว เอาทุกอย่างที่คุณมีในตอนนี้มา”

 

ฉันรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายแบบนี้

 

“อ่า ใช่ คุณไม่สามารถให้อะไรฉันได้แม้ว่าคุณจะต้องการก็ตาม คุณขยับมือไม่ได้ด้วยซ้ำใช่ไหม? ไม่ต้องกังวล ฉันจะเอาไปเอง อย่างน้อยฉันก็สามารถช่วยบริการให้คุรได้” ยู ซูฮาเอื้อมมือไปคุ้ยและคลำทุกอย่างที่ฉันมี: กระเป๋าเสื้อแจ็คเก็ตของฉัน; ด้านในเสื้อฮู้ดของฉัน แม้แต่กระเป๋ากางเกงของฉัน

 

ไอ่เวรนี่ในที่สุดก็พบกระเป๋าสตางค์หนังของฉันและยิ้มเยาะ “มาดูกัน หนึ่ง สอง สาม…อืม ประมาณหกสิบเหรียญทอง? คุณน่าสงสารมากนะ คุณผู้ชาย ทีหลังพกอะไรมามากกว่านี้สิ”

 

“นั่นคือทั้งหมดที่ฉันมี…” ทั้งหมดที่ฉันมีในนามของฉัน

 

“ไม่เป็นไร ฉันจะใช้จ่ายอย่างดีในนามของคุณ” ยู ซูฮาเอากระเป๋าตังค์มาตบหัวฉัน

 

4050 วันที่แล้ว ไม่ เขาเหมือนกับตอนที่เขาเผาฉันทั้งเป็นใน 4050 วันต่อมา

 

“นี่แหละชีวิต คุณก็เห็นด้วยใช่ไหม?” เขาหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากอกของเขาพร้อมกับชักออกมา หลังจากที่เก็บยาที่เขาสัญญาว่าจะให้ฉัน กลับกันเขาดึงใบมีดออกมา

 

ไม่ใช่ไอเทมที่มีไว้เพื่อช่วยชีวิต ตรงกันข้าม มันเป็นเครื่องมือที่ใช้ในการคร่าชีวิต

 

‘ฮ่า’ ฉันเงยหน้ามองยู ซูฮา แทนที่จะดูโกรธฉันแค่มองไปที่เขาอย่างน่าขัน

 

อย่างไรก็ตามยู ซูฮาตีความสายตาของฉันแตกต่างออกไปและยักไหล่ “เฮ้ อย่ามองฉันแบบนั้น ฉันคิดจะให้ยากับคุณ… แต่ถ้าฉันปล่อยให้คุณอยู่ที่นี่ คุณอาจจะอยากกลับทวงของฉันในภายหลังใช่มั้ย? ฉันปล่อยให้มันเกิดขึ้นไม่ได้ ลูกผู้ชายควรใช้ชีวิตอยู่อย่างไร้กังวล และตั้งแต่คุณได้เห็นหน้าฉัน…” ยู ซูฮายิ้ม “คุณต้องตายเพื่อฉัน”

 

ฮันเตอร์ที่ฉันเคยชื่นชมเพียงทางโทรทัศน์เท่านั้น ฮีโร่ที่ฉันบูชามา 10 ปี ผู้ชายที่ฉันอิจฉา ชายที่อยากจะเป็นมาตลอด ใบหน้าของฮีโร่คนนั้นดูน่ารังเกียจ

 

น่ารังเกียจกว่าที่ฉันเคยคิด

 

‘เอาล่ะ’ ฉันมองไปที่ยู ซูฮาอย่างเงียบๆในขณะที่เขาถือมีด ‘ฉันจะใช้ชีวิตโดยไม่ต้องกังวลแทนแกเอง’

 

จากนั้น

 

ฉันเตะเท้าขวาขึ้นไปที่เป้ากางเกงของเขา

 

“อั๊กก!?” ยู ซูฮาเดินโซเซขณะที่เขาเหวี่ยงมีด แต่นั่นเป็นเวลาที่มากเกินพอแล้วสำหรับฉัน หลังจากหลบการกวัดแกว่งของยู ซูฮาแทบไม่ทัน ฉันแทงมีดทะลุคอของเขา

 

ฉันแตกต่างจากเขา ฉันจะไม่ทิ้งเหยื่อที่ฉันต้องฆ่าต่อหน้าต่อตาและ ไม่เปิดปากพูดพล่ามอย่างไร้จุดหมาย ฉันแทงคอของเขาแล้วบิดมีดแล้วลากขึ้นไปที่คางของเขา

 

เลือดพุ่งออกมา มันชุ่มมือของฉัน ยู ซูฮาปิดปาก เขาสำลัก สำลักเลือดและล้มลงกับพื้น เขาปล่อยเสียงกรีดร้อง เลือดที่อุดตันลำคอกระฉอกออกมา

 

แหบแห้งและโหยหวน กู่ร้องถึงความเจ็บปวด

 

แต่เพียงชั่วครู่ เลือดไหลออกจากคอของเขา ชะโลมลำคอของเขา

 

ฉันมองดูมันทุกอย่าง

 

ยู ซูฮาเข้าใกล้ความตายทุกวินาทีที่ผ่านไป โดยสัญชาตญาณ เขาต้องรู้ตัวว่ากำลังจะตาย ยู ซูฮาดิ้นไปมาบนพื้นจากนั้นก็นอนขดตัว เขากดบาดแผลที่คอด้วยมือทั้งสองข้าง แต่เลือดยังไม่หยุดไหล มันไหลออกมาระหว่างนิ้วของเขา แม้กระทั่งมากขึ้นกว่าเดิม

 

“ใช่” ไม่ต้องหลบไปไหน ฉันกดเท้าลงที่คอของยู ซูฮา

 

ดวงตาของเขาเบิกกว้าง ทำไม? เพราะเหตุผลอะไร? ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยคำถามและความขุ่นเคืองใจ ไม่นานดวงตาคู่นั้นจะดับวูบ ฉันไม่จำเป็นต้องมอบคำอธิบายใดๆ

 

“ฉันจะคิดว่านี่เป็นประสบการณ์ที่มีค่า” ฉันคว้ามีด มีดที่ฆ่าฉัน 4090 ครั้ง

 

จากนั้นฉันก็เหวี่ยงมีด

 

เพื่อฆ่ามอนสเตอร์