SSS-Class Suicide Hunter - ตอนที่ 13: แกก็มีสกิลเหมือนกัน? (1)

 

-โฮกกกกกกกกก!

 

ออร์คคำราม

 

อาจเป็นเสียงคำรามสั้นๆและไม่ใช่เสียงร้อง แต่สำหรับฉันมันฟังดูเหมือนเสียงดังกังวาลยาวนานกว่า 50 วินาที! ในช่วงเวลาประมาณ 1 นาที เสียงของออร์คก็ดังขึ้นในหูของฉัน

 

“อั๊กก…!”

 

มันเป็นความเจ็บปวดที่หัว

 

– เฮ้ ตั้งสติสิ

 

แบ ฮูรยองก็เหมือนเดิมในเวลาที่ช้าลง

 

– อย่ากลัวอะไรอย่างออร์ค! ออร์คอาจแกร่งเป็นบ้า แต่รูปแบบการโจมตีนั้นเรียบง่าย หากนายสามารถบอกได้ว่าพวกมันจะโจมตีที่ใด นายก็สามารถหลบหลีกและสวนกลับได้อย่างง่ายดาย มันง่ายจะตาย

 

“การพูด…มันง่าย….กว่าทำน่ะสิ!”

 

-มันมาแล้ว

 

ออร์คควงกระบองของเขาไปรอบๆ ไม่ เขากำลังแกว่งมัน มันเข้ามาใกล้หัวฉันอย่างช้าๆ แต่แน่นอน ถ้าฉันอยู่นิ่งๆหัวของฉันจะระเบิดออก

 

“ชะ เชี่ย!”

 

ฉันกระโดดไปด้านข้างด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ร่างกายของฉันไม่ทำตามคำสั่งของฉัน

 

‘ฉันช้าลง!’

 

เพียงก้าวเดียว ฉันสามารหลบการโจมตีได้ด้วยก้าวเดียว แต่ก้าวเดียวนั้นช้าเกินไป ฉันรู้สึกหงุดหงิด ฉันรู้สึกหงุดหงิดมากจนรู้สึกอยากร้องไห้ ฉันสามารถหลับมันได้! ฉันรู้ด้วยซ้ำว่ามันจะโจมตีที่ไหน!

 

– นายหลบได้ อย่าพึ่งยอมแพ้

 

แบ ฮุรยองพูดด้วยเสียงเบาๆ

 

– บังคับออร่าของนายไปที่เท้า ขยายขอบเขตความรู้สึกของนาย! เหมือนกระแสน้ำในหัวใจของนายถูกส่งไปที่เท้าขวา เร็วเข้า!

 

บ้าเอ้ย

 

‘เขาเป็นผี แต่ปากของเขาพูดไม่หยุดเหมือนมีชีวิต!’

 

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันรู้สึกว่าออร่าคืออะไร ฉันจะรวมเจ้าสิ่งนี้ที่ขาของฉันได้อย่างไร? พูดง่ายกว่าทำจริงๆ แต่…ไม่มีทางอื่น ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง แม้ว่าฉันจะไม่กลัวตาย แต่ฉันก็ไม่อยากให้หัวของฉันหลุดออกเพราะกระบองของออร์ค!

 

‘ขยับสิ!’

 

กระแสในหัวใจ รู้สึกเย็นและสะอาดเหมือนธารน้ำไหล ฉันจดจ่อกับความรู้สึกเย็นนั้นและพยายามส่งลงไปที่ขาขวาของฉัน

 

ซู่

 

ออร่าในหัวใจฉันกระตุกจากความพยายามของฉัน แต่…

 

– มันยากกว่าที่คิดใช่มั้ย?

 

มันยาก

 

– เป็นเพราะยังไม่มีเส้นทางสำหรับออร่าในร่างกายของนาย เส้นทางยังไม่ได้ถูกสร้าง! ร่างกายของนายเปรียบได้กับถนนบนภูเขา นายต้องเคลียร์มันให้เหมือนทางหลวงเพื่อให้สามารถใช้งานมันได้

 

“ฮึ้บ…!”

 

ฉันยังคงตั้งสมาธิไปที่ขาขวาของฉันในขณะที่แบ ฮุรยองบ่น ถ้าหัวใจของฉันเหมือนกับอ่างน้ำที่ถุกกั้นไว้ ขาขวาของฉันก็เหมือนถ้วยที่อยู่ข้างใต้ ติ๋ง ติ๋ง ออร่าค่อยๆหยดลงจากอ่างที่แตกออก

 

– นายรู้สึกมันได้เพราะนายกินยาเข้าไป ภายใต้สถานการณ์ปกติมันเป็นไปไม่ได้  ชิ  ความสะอาดของผู้หญิงคนนั้นอาจเลวร้าย แต่ทักษะของเธอนั้นเป็นของจริง

 

กระบองเฉียดผ่านใกล้ๆฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงสายลมเมื่อมันผ่านไป ลมปะทะกับผิวหนังของฉันและสลายไป  1 วินาที ไม่ ถ้าฉันช้าไป 0.5 วินาที ร่างกายของฉันจะถูกบดขยี้โดยกระบองนั่น

 

“เกิด…”

 

ความโล่งใจคงอยู่ได้เพียงชั่วครู่

 

“อ อะไรขึ้น…?”

 

ออร์คส่งเสียงฮึดฮัด เขาคงไม่ชอบเรื่องแบบนี้ ความจริงที่ว่าเหยื่อที่ดูอ่อนแออย่างฉันกล้าที่จะหลบการโจมตีของเขา เขายกกระบองของเขาอีกครั้งทันที

 

คราวนี้เป็นการโจมตีแนวนอนเพื่อหักกระดูกสันหลังของฉัน

 

ไม่มีเวลาพักผ่อน

 

ฉันรวบรวมออร่าไปที่ร่างกายส่วนบนของฉัน

 

– หืม? เกิดอะไรขึ้น?

 

“ถ้า…สร้าง…ทางบนภูเขา…เป็นทางหลวง…!”

 

มันยาก อ่างที่อยู่ในหัวใจของฉันยังคงอุดตัน ฉันก็ไม่เห็นน้ำไหลออกมาตลอดเวลาเช่นกัน ฉันกระหายน้ำ แต่มันทำได้เพียงปล่อยออกมาทีละหยดเท่านั้น

 

‘ฉันไม่อยากจะยอมรับ แต่แบ ฮุรยองพูดถูก’

 

เส้นทางบนภูเขาที่ไม่มีอะไรอยู่รอบๆ

 

มันเป็นคำเปรียบเปรยที่สมบูรณ์แบบที่ใช้อธิบายตัวฉัน

 

ฉันก็เลยอยากรู้

 

ถ้าฉันสามารถออกจากระดับนี้ได้

 

ถ้าฉันสามารถหนีไปได้

 

“หลังจากนี้…จะเกิดอะไรขึ้น!”

 

-ฮี่

 

เขายิ้มเยาะ

 

-นายน่ะ เมื่อตอนตาเฒ่ามาร์คัสฆ่านาย คอของนายก็ถูกตัดโดยไม่มีโอกาสสวนกลับใช่ไหม?

 

ใช่

 

ฉันจำภาพท้องฟ้ายามค่ำคืนและพระจันทร์เสี้ยวได้

 

คำพูดของแบ ฮุรยองฝังอยู่ในสมองของฉัน

 

– นายอาจคิดว่านั่นเป็นถนนที่สะอาด

 

“ …”

 

ถนนที่สะอาด

 

การโจมตีที่สวยงามนั้นเป็นเพียง…เป็นเพียงถนนที่สะอาด

 

– แม้แต่ตาเฒ่ามาร์คัสก็ยังมีหนทางอีกยาวไกล แล้วนายล่ะ อย่าแม้แต่จะพูดถึงตัวนายเลย ซอมบี้ ฉันไม่ได้จู้จี้กับนายเพราะบุคลิกของฉันมันห่วยแตก แต่เป็นเพราะนายควรค่าแก่การถูกจู้จี้ ฮิฮิ

 

ฉันกัดฟันแน่น

 

– อืม?

 

ความดื้อรั้นผุดขึ้นมาในตัวฉัน

 

“ฮึ้บ…!”

 

ฉันก้มตัวลง ฟุ่บ! กระบองของออร์คเหวี่ยงไปในอากาศบนหลังของฉัน มันใกล้ ฉันแทบจะหลบการโจมตีครั้งที่สองหลังจากครั้งแรกไม่ได้ และฉันไม่ได้วางแผนที่จะปล่อยให้มันโจมตีอีก

 

-อะไรน่ะ?

 

ฉันรวบรวมพลังไปที่เข่า

 

– มองดูตัวนายสิ

 

ฉันเรวบรวมออร่าที่เท้า ไม่ใช่แค่รวบรวม แต่ควบแน่น 5 วินาที 3 วินาที 1 วินาที มันยุ่งเหยิง แต่เมื่อออร่ามารวมกันที่เท้าของฉัน ฉันก็กระโดดขึ้นด้วยพลังทั้งหมดที่ฉันมี

 

ฉันยกดาบขึ้น

 

เป้าหมายคือลูกกระเดือกของออร์ค

 

– คิก?

 

เขามองลงมาที่ฉันอย่างสับสน ฉันเห็นเงาสะท้อนของฉันในดวงตาของเขาและดาบที่อยู่ในมือฉัน ดาบของฉันใหญ่ขึ้นในสายตาของเขา ทันใดนั้นดาบของฉันก็ตัดคอของเขาและใบหน้าของออร์คก็ยับยู่ยี่ด้วยความเจ็บปวด

 

– กรรรรรรรร!

 

ในท้องฟ้ายามเย็น ในพื้นที่ล่ามอนขนาดใหญ่ มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น

 

พอฉันคิดว่ามันจบแล้ว

 

– อย่าลดการป้องกันของนายลงจนกว่าทุกอย่างจะจบ!

 

แบ ฮุรยองตะโกน

 

– ผิวของออร์คมันหนา! รวมออร่าของนายบนใบมีดซะ! ไม่ นั่นอาจจะยากเกินไป เพียงแค่โจมตีมันเหมือนกับการทุบ!

 

และฉันก็ทำ

 

เสียงกรีดร้องของออร์ครุนแรงขึ้น ฉันรีดออร่าทุกหยดในหัวใจเท่าที่จะทำได้และใช้มันฟาดดาบลง ทุกครั้งที่ฉันฟาดมันลง เสียงกรีดร้องของสัตว์ประหลาดก็เจ็บปวดมากขึ้น

 

-เคี๊ยก กา…กรรรร…!

 

เลือดสาดกระเซ็นไปทุกที่ เลือดของออร์คเลอะใบหน้าของฉันแบบสโลว์โมชั่น ฉันไม่ได้หลบมัน ฉันไม่แม้แต่จะกระพริบตา มันคือการเก็บออร่าทั้งหมดของฉันไปไว้ที่ดาบ

 

“ตะ อาย…!”

 

ในช่วงเวลาสั้นๆ

 

ฉันรู้สึกว่าดาบแทงทะลุผิวหนังของออร์คจนสุด

 

-กรรรรรรร..รร…

 

เขาล้มคว่ำ

 

แม้เวลาที่เขาคว่ำลงก็ยาวนาน เขาค่อยๆถอยหลังอย่างช้าๆ ฉันไม่ยอมปล่อยดาบของฉัน ดังนั้นเมื่อมอนสเตอร์ล้มลง ฉันก็ล้มลงไปพร้อมกับเขาด้วย

 

“แฮ่ก แฮ่ก…! ฮึบ…!”

 

ฉันเหนื่อยหอบ มองไปที่ศพของออร์ค

 

ไม่ใช่แค่การหายใจที่เหนื่อยล้าเท่านั้น

 

ครู่ต่อมาร่างกายของฉันก็ปวดไปทั่วทั้งตัว โลกหมุนเคว้ง รู้สึกว่าร่างกายของฉันกำลังจะฉีกออกจากกันจริงๆ

 

“อึก…?!”

 

– เจ็บมั้ย? มันเจ็บใช่ไหม? ช่าย มันเจ็บโคตรเลยล่ะ

 

แบ ฮุรยองยิ้มเยาะขณะบินรอบตัวฉัน

 

– ตั้งแต่ที่นายใช้ออร่าตอนเส้นทางของนายยังไม่ชัดเจน ไม่มีทางที่ร่างกายอ่อนแอของนายจะรับไหว! เป็นนายนี่มันห่วยจริงๆ

 

“กะ แก….”

 

-อ่า แต่เป็นเรื่องดีที่ได้เห็นออร่าของนายในตอนท้าย ทำได้ดีมาก ฉันจะชมนาย นายต้องมีความคิดสร้างสรรค์เมื่อใช้ออร่า คนจำนวนมากเข้าใจผิด แต่เมื่อนายยิ่งฉลาด นายก็ยิ่งสู้ได้ดี

 

ตอนนี้ฉันไม่ได้สงสัยเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้น

 

“ฮึ ฮึก…อั๊ก…!”

 

ความเจ็บปวดนี้!

 

ความเจ็บปวดเหมือนกระดูกของฉันถูกกดทับและเส้นเลือดของฉันก็ระเบิดออก สิ่งเดียวที่ฉันสนใจคือการทำให้ความรู้สึกนี้เบาบางลง โดยปกติแล้วมันจะผ่านไปตามกาลเวลา แต่เนื่องจากเวลาของฉันถูกยืดออกไป นั่นไม่ใช่ทางเลือก มันแค่เจ็บ มันยังเจ็บอยู่

 

ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย

 

– เจ็บเหมือนเจียนตายใช่ไหม?

 

“แกไม่…เห็นหรือไง…”

 

– แล้วนายจะรู้สึกดีขึ้นถ้านายตายจริงๆ

 

อะไรนะ?

 

– คนที่ฝืนบังคับใช้ออร่ามักจะพิการไปครึ่งตัว สิ่งนี้ไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยการกินยา ตอนนี้นายเพิ่งทำให้ตัวเองพิการเพื่อล้มออร์ค

 

“อะ อะไรนะ…”

 

– ฉันบอกนายแล้วไง ซอมบี้ หากนายไม่มีสกิลย้อนเวลา ฉันคงไม่แนะนำการฝึกประเภทนี้ให้ ตาเฒ่ามาร์คัสก็กินยาอายุวัฒนะเหมือนกัน แต่เขาฝึกฝนด้วยตัวเอง เขาไม่โจมตีมอนสเตอร์โง่ๆอย่างนาย

 

ไอ้ผีระยำนี่

 

– แต่นายกลับมาแม้ว่าคุณจะตาย มันโคตรจะสุดยอด! แม้จะฝึกหนัก ร่างกายก็สบายหายห่วง ว้าว ฉันอิจฉาจริงๆ จะดีแค่ไหนถ้าฉันมีสกิลถดถอยอย่างนาย!

 

ว้าว

 

เขาเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ได้ยังไง?

 

ชายคนนี้มีสกิลติดตัวอย่าง [ชาติหมา] หรือ [มารยาททราม] หรือไง? นั่นจะอธิบายบุคลิกระยำๆของเขาได้เป็นอย่างดี

 

-ซอมบี้ แต่ถ้านายฆ่าตัวตาย จำนวนการฆ่าคนของนายจะเพิ่มขึ้นอีกนะ

 

“แล้ว…ไง?”

 

-ไม่จำเป็นต้องเพิ่มจำนวนการฆ่าคนของนายที่นี่ และมันอันตรายถ้านายถูกจับโดยตาเฒ่ามาร์คัส

 

เสียงที่น่าเป็นห่วงดังมาจากด้านหลัง มันเป็นสิ่งที่ฉันได้ยินมาก่อนไม่นานนี้เอง ฉันมองย้อนกลับไปและความรู้สึกแย่ๆของฉันก็ถูกต้อง มอนสเตอร์ที่ดูเหมือนออร์คที่เพิ่งล้มลงไปนั้นยืนน้ำลายไหลอยู่ข้างหลังฉัน

 

“บ้า…ชิบ”

 

มอนสเตอร์ตัวนั้นเป็นเหมือนเดิม แต่สภาพของฉันไม่เหมือนเดิม แบ ฮุรยองบอกว่าตอนนี้ร่างกายของฉันพิการไปแล้วครึ่งหนึ่ง แม้แต่การยกนิ้วก็เจ็บปวด

 

-ไม่เป็นไร! มีผู้เล่นหลายคนที่ไม่สามารถเข้าใจออร่าได้ทั้งชีวิตและนายค่อนข้างเข้าใจมัน เพียงแค่กินยาเข้าไป หากยังคงตายต่อไปเรื่อยๆสัก 100 ชีวิตก็น่าจะเกินพอแล้ว ค่อยๆก้าวไปที่ละก้าว

 

แบ ฮุรยองหัวเราะเยาะ

 

– ไปกันเถอะ ซอมบี้! ความตายอีก 1 ครั้งกำลังจะมาแล้ว!

 

ในขณะเดียวกันกระบองของออร์คก็เริ่มฟาดลงมาอย่างช้าๆ กำหนดเป้าหมายที่หัวของฉัน มองไปที่กระยองตรงจมูก ฉันอ้าปาก

 

“…เชี่ย”

 

คุณเคยรู้สึกว่าจมูกหักแล้วรู้สึกว่าสมองของคุณระเบิดออกเป็นสองส่วนหรือไม่?

 

คุณอาจยังไม่เคย โล่งใจจริงๆ เพราะมันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเอาเสียเลย

 

ฟ้าหลังฝนย่อมดีเสมอ นั่นอาจเป็นเพราะฉันได้ยินเสียงนั้นทันทีที่สมองของฉันระเบิดออก

 

[คุณเสียชีวิตแล้ว]

 

โลกของฉันกลับมาเป็นดังเดิม

 

หรือจะพูดให้ชัดๆ ความรู้สึกต่อเวลาของฉันกลับมา

 

‘ฟู่…’

 

พื้นที่สีดำสนิท

 

มิติที่ฉันอยู่จนกระทั่งการถดถอยครั้งต่อไป

 

ในสถานที่ที่ฉันเคยชิน…ใครบางคนที่ฉันไม่ชอบหน้ากำลังลอยไปมา

 

-หืม?

 

แบ ฮุรยอง

 

– โว้ว นี่มันอะไรกัน?

 

‘…ฉันอยู่ที่ไหนสักแห่งหลังจากตาย ฉันเลือกสกิลการ์ดของฉันที่นี่ตอนที่ฉันถูกฆ่าโดยจักรพรรดิเพลิงและเซียนดาบ ตอนนี้ฉันเรียกมันว่าโลกหลังความตาย’

 

– โคตรเจ๋ง

 

แบ ฮุรยองหมุนตัวไปรอบๆมิติที่มืดมิด

 

– แต่ซอมบี้ ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่?

 

‘ทำไมฉันจะรู้ล่ะ? อาจเป็นเพราะตอนนี้นายอยู่กับฉัน’

 

ฉันถอนหายใจ

 

‘ถ้าเรารอแบบนี้ ฉันจะถดถอยพร้อมกับเสียงที่บอกว่าฉันจะย้อนกลับไป 24 ชั่วโมงก่อน โอ้ ใช่ ฉันอยากรู้ว่านายยัง… ’

 

เป็นช่วงเวลาที่ฉันกำลังจะบอกว่าฉันอยากรู้ว่าเขาจะถดถอยไปกับฉันไหม

 

[เงื่อนไขสกิลสำเร็จได้เนื่องจากความตาย]

 

[สกิลของมอนสเตอร์ ออร์ค กำลังสุ่มคัดลอก]

 

‘…ฮะ?’

 

-อะไรนะ?

 

แบ ฮุรยองและฉันหยุดพร้อมกัน เราทั้งสองคนหันมามองหน้ากัน แบ ฮุรยองมองอย่างงุนงงและใบหน้าของฉันอาจจะมีการแสดงออกที่คล้ายกัน

 

[กำลังสร้างสกิลการ์ด]

 

สกิลสีบรอนซ์ 2 สกิลโผล่ออกมาจากความมืด

 

ฉันพูดพึมพำอย่างโง่เขลากับตัวเองขณะที่มองพวกมัน

 

‘…มอนสเตอร์ก็มีสกิลเหมือนกันเหรอ?’

 

และแบ ฮุรยองก็ตะโกน

 

-นี่มันอะไรกัน? มันเป็นสกิลที่ขี้โกงเกินไปแล้ว!