Spirit Cultivation บ่มเพาะจิตวิญญาณ - ตอนที่ 4 สนามฝึกตระกูล

บทที่ 4 สนามฝึกตระกูล

 

หลิวเสวี่ยเฟิง ยังคงอยู่ในห้องของเขาต่อไปในขณะที่เขาพยายามตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อไป โดยปกติ เขาควรเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับการฝึกฝน เพราะมันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีอยู่จริงจนกระทั่งหลังจากมาที่นี่ แต่พรุ่งนี้จะมีใครบางคนมาอธิบายเรื่องพื้นฐานให้เขาฟัง ดังนั้นเขาจึงเดาว่า ไม่จำเป็นต้องคิดถึงเรื่องนี้แล้ว

 

ด้วยความคิดนี้ เขาจึงพยายามมองไปรอบ ๆ ห้องอีกครั้งเนื่องจากไม่มีเวลาตรวจสอบเพียงพอก่อนหน้านี้ พูดถึงเวลา…

 

สายตาของ หลิวเสวี่ยเฟิง จับจ้องไปที่อุปกรณ์แปลก ๆ ที่ติดอยู่กับผนัง มันดูคล้ายกับกระดานไม้ที่มีการจัดเรียงคล้ายกับนาฬิกาแดด แต่วิธีที่มันเรืองแสงบอกเขาว่ามันถูกขับเคลื่อนโดยบางสิ่งเช่นปราณหรือพลังงานอื่นๆในกรณีของโลกนี้ ไม่ว่าในกรณีใด เขาเชื่อจริงๆ ว่านี่เป็นนาฬิกาชนิดหนึ่ง

 

เขาพูดถูก

 

เขาใช้สมองเพื่อค้นหาความทรงจำของเจ้าของร่างคนเก่า และใช่ มันคือนาฬิกาจริงๆ อ่านตอนบ่ายสามโมง อีกสามชั่วโมงก่อนพระอาทิตย์ตก

 

อืมม…

 

ยังมีเวลาก่อนที่ท้องฟ้าจะมืด และ เสวี่ยเฟิง เชื่อว่าเป็นความคิดที่ดีที่จะสำรวจตระกลูและเมือง เขามีความทรงจำของทั้งคู่ แต่ก็ยังดีกว่าถ้าเขาดูด้วยตัวเอง

 

“หวู่หยิง ข้าอยากออกไปเดินเล่นในเมือง” เขานางและดวงตาของนางสว่างขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

 

“เป็นความคิดที่ดีนายน้อย ท่านต้องขยับตัวเล็กน้อยในตอนที่ท่านฟื้น” นางพุ่งเข้ามาขณะที่นางก้าวไปข้างหน้าเพื่อจับมือเขาอย่างโจ่งแจ้งและเริ่มดึงเขาไปที่ประตู

 

“เอ่อ…”

 

เสวี่ยเฟิง ไอเพื่อปกปิดความอึดอัดของเขา แต่ละครั้งที่หญิงสาวทำอะไรบางอย่าง หัวใจของเขาก็เต้นรัวในอกเพราะสิ่งที่เหลืออยู่ในตัวเขา มันยากที่สุดเมื่อนางสัมผัสเขาอย่างอิสระเช่นนี้

 

ในทางกลับกัน เด็กสาวดูเหมือนจะลืมความรู้สึกไม่สบายของเขาและยังคงกอดเขาไว้ แต่นางหยุดและหันไปหาเขา หน้าแดงอย่างหนักขณะที่นางก้มศีรษะลงเล็กน้อยและบ่น

 

“ข้าแค่อยากจะขอบคุณสำหรับการปกป้องชื่อเสียงของข้าเมื่อวานนี้” นางเริ่มถอนหายใจ “ท่านบาดเจ็บเพราะข้า”

 

อืม

 

เสวี่ยเฟิง จำสาเหตุการเสียชีวิตของเจ้าของร่างคนเก่าได้ มันเกิดขึ้นเพราะนาง แต่เขาไม่ได้โทษนาง ท้ายที่สุด เขาจะไม่อยู่ที่นี่ถ้าสิ่งนั้นไม่เกิดขึ้น เขาตัดสินใจที่จะเปล่งเสียงความอึดอัดของเขาแทน

 

“เอ่อ ข้ารับคำขอบคุณนะ แต่เราจับมือกันไม่ได้เหรอ เดินแบบนี้เมื่อทุกคนเห็นแล้วคงน่าอาย”เสวี่ยเฟิง คิดคำตอบอย่างรวดเร็ว

 

คงจะดีถ้าผู้หญิงคนนี้จะอยู่ห่างๆเขา แต่นางเข้าใจผิดไปหมดแล้ว

 

“ถ้าไม่มีใครดูอยู่ จะไม่ว่าอะไรใช่ไหม” นางมองเขาอย่างเขินอาย

 

“เอ่อ…”

 

เสวี่ยเฟิง พูดไม่ออก เขาพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่คำพูดกลับไม่ออกมา เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจ้องไปที่ใบหน้าที่น่ารักของนาง เขากำลังจะอ้าปากพูดในที่สุด เมื่อนางเอานิ้วแตะริมฝีปากของเขา ทำให้เขาเงียบ

 

“ข้าจะถือว่าตกลงเช่นกัน” นางเดินเขย่งเท้าและจูบเขาที่แก้มโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า “นี่เป็นอีกรางวัลสำหรับการปกป้องชื่อเสียงของข้าเมื่อวานนี้”

 

วิธีที่นางพูดคำเหล่านั้นเป็นเรื่องขี้เล่น – เจ้าชู้แม้ดวงตาของนางจะเต้นและเขินอายขณะที่นางหันหลังกลับและออกจากห้องข้างหน้าเขา

 

เขาถอนใจออกมาจากริมฝีปากของเขาในขณะที่เขาตระหนักว่านางเป็นสิ่งที่ยากมากที่จะต้านทาน เขาสามารถต่อสู้กับความรู้สึกของเจ้าของร่างคนเก่า ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ได้ แต่ถ้ามันทำให้เขาหมดแรง เขาควรยอมแพ้

 

“ลืมมันไป…”

 

ไม่ว่าในกรณีใด เขาเพิ่งมาที่นี่และทุกอย่างมันใหม่สำหรับเขาและค่อนข้างมากเกินไป เป็นการดีที่สุดถ้าเขาสงบสติอารมณ์ เรื่องเล็กๆ น้อยๆ เช่น คนที่ชอบคนเดิมไม่ควรให้ความสำคัญกับเขา

 

“ท่านจะไปไหม?” เสียงของ หวู่หยิง เรียกออกมาจากภายนอกประตู

 

“ข้ากำลังไป” เขาตอบกลับ แล้วเดินตามนางออกไป

 

โว้ว…

 

สายตาของลานกว้างต้อนรับเขาทันทีที่เขาก้าวออกมา การเป็นบุตรของหัวหน้าตระกลูก็มีข้อดีอยู่บ้าง เขาเข้าถึงสิ่งต่างๆ ได้มากมาย และสามารถอยู่ในที่ที่สะดวกสบายกว่าเมื่อเปรียบเทียบกับที่อื่นๆ

 

น่าเสียดายที่สถานะของเขาในฐานะลูกชายของผู้นำไม่สามารถหยุดการเยาะเย้ยที่เขาได้รับจากคนรอบข้างได้ เป็นคนเดียวในตระกลูที่มีตันเถียนเสียหาย เด็กหลายคนชอบที่จะรังแกและรังแก เสวี่ยเฟิง คนเก่า บอกตามตรงว่าปัจจุบันเขาพร้อมที่จะได้ยินคำดูถูกเหยียดหยามทันทีที่เขาก้าวออกมา

 

ในโลกนี้ที่ความแข็งแกร่งคือทุกสิ่ง หากปราศจากการฝึกฝน คนๆหนึ่งก็ถูกมองว่าเป็นคนไร้ประโยชน์ เขาไม่สามารถตำหนิคนอื่นที่เยาะเย้ยเจ้าของร่างคนก่อนได้เช่นเดียวกับที่โลกนี้ทำงาน มันเป็นบรรทัดฐาน ดูเหมือนว่าจะเป็นวันโชคดีของเขาอีกครั้งในขณะที่เขารอดชีวิต

 

หลังจากที่พวกเขาออกจากลานบ้านแล้ว พวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังทางเข้าอาณาเขตของตระกูล เมื่อพวกเขาผ่านสนามฝึก พวกเขาสามารถเห็นเด็ก ๆ หลายคนฝึกทักษะของพวกเขา หยุดชั่วครู่เพื่อดูเขาประหลาดใจ

 

โว้ว!

 

ชายคนหนึ่งเหวี่ยงดาบของเขาและแสงรูปจันทร์เสี้ยวก็ปรากฏขึ้นในตอนท้าย พุ่งเข้าหาหุ่นไม้ที่อยู่ข้างหน้า ฟันไปรอบๆ หน้าอกเมื่อถูกกระแทก

 

“น่าทึ่ง…” เสวี่ยเฟิง มองด้วยความสนใจและตกตะลึง เขารู้สึกตื่นเต้นและอยากที่จะเริ่มฝึกฝนด้วยตัวเอง

 

หวู่หยิงเห็นเขาดูอยู่ นางจึงหยุดอยู่ข้างๆ เขาและเริ่มอธิบาย

 

“นั่นคือหลิวหยง ปัจจุบันเขาเป็น ปรมาจารย์วิญญาณขั้นสูงสุด เขามีอุปกรณ์วิญญาณสองชิ้น – อาวุธและชุดเกราะ ที่ท่านเห็นคือดาบวิญญาณระดับ 2 ที่เรียกว่า ตัดอากาศ ถือว่าไม่ธรรมดา มีเพียงไม่กี่ชิ้นเท่านั้น ในตระกูล”

 

“เขาต้องฆ่าสัตว์ร้ายเพื่อให้ได้อุปกรณ์หนึ่งชิ้นใช่ไหม” เขาค้นหาผ่านความทรงจำของเขา แต่พบเพียงข้อมูลพื้นฐานบางอย่างเท่านั้น

 

“ใช่.” หวู่หยิง พยักหน้าขณะที่นางยังคงตอบ “อาวุธวิญญาณแท้จริงแล้วเป็นซากของอสูรวิญญาณ ตัวอย่างเช่น หากท่านฆ่านกกระจอกขาวระดับ 2 มีความเป็นไปได้ที่ท่านจะได้รับ ตัดอากาศ น่าเสียดาย มีเพียง 1 ใน 10 ตัว ของนกกระจอกขาวเท่านั้นที่สามารถมอบอุปกรณ์วิญญาณ .”

 

“ข้าเข้าใจ…”

 

เสวี่ยเฟิง พยักหน้ารับทราบ ในขณะเดียวกันก็ด่าตัวเองว่ามีความรู้เกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ น้อยกว่าคนรับใช้ แม้ว่าเขาจะไม่สามารถฝึกฝนได้ เจ้าของร่างคนเก่าก็ควรมีความรู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ใช่ไหม?

 

“เมื่อเราเดินเล่นในเมือง เราสามารถแวะศาลาอุปกรณ์วิญญาณ และอาจเจอสิ่งที่น่าสนใจ” หวู่หยิง เสนอ

 

เสวี่ยเฟิง แน่นอนยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะเห็นด้วย เขาอยากรู้อยากเห็นมากเกี่ยวกับอุปกรณ์วิญญาณ และต้องการเห็นทุกสิ่งที่เขาสามารถทำได้

 

“แน่นอน ไปกันเถอะ”

 

ในที่สุดพวกเขาก็หยุดดูผู้คนที่สนามฝึกและมุ่งหน้าไปที่ประตู

 

อาณาเขตของตระกูลหลิวตั้งอยู่ใจกลางเมือง ร้านค้าและร้านอาหารส่วนใหญ่ก็ตั้งอยู่ตรงกลางเมืองเช่นกัน

 

ขณะที่พวกเขากำลังเดินผ่านประตู พวกเขาเห็นผู้พิทักษ์สองคนที่ทางเข้า เมื่อชายทั้งสองเห็นพวกเขา พวกเขาก็ตื่นตัวทันทีและยืดหลังให้ตรง

 

“แม่นางหวู่หยิง นายน้อย” พวกเขาโค้งคำนับและปล่อยให้พวกเขาผ่านไป

 

เสวี่ยเฟิง คิดว่ามันเป็นเรื่องปกติ เพราะจากความทรงจำของเขา ทุกครั้งที่ หลิวเสวี่ยเฟิง ตัวจริงไปที่ใดที่หนึ่งกับ หวู่หยิง ผู้พิทักษ์จะคำนับพวกเขาและก้มศีรษะลง เขาคิดว่ามันเป็นเพราะเขาเป็นนายน้อย แต่เขาคิดผิด

 

ตอนนี้แม้แต่ เสวี่ยเฟิง ก็ไม่รู้ว่าไม่ใช่เพราะเขาที่ผู้พิทักษ์ที่ว่องไวและตื่นตัว หากเพียงแต่เขาจะมองดูดวงตาของทหารรักษาการณ์อย่างระมัดระวัง ก่อนที่พวกเขาจะก้มศีรษะลง เขาก็จะสามารถเห็นความกลัวฝังลึกในตัวพวกเขา

 

เขาไม่รู้หรอก ทั้งหมดเป็นเพราะผู้หญิงที่ทำตัวน่ารักอยู่ข้างๆ เขามาตลอด

 

โดยปกติคนในตระกูลจะไม่รู้เรื่องนี้ เนื่องจากเป็นความลับที่ได้รับการปกปิด แต่ผู้พิทักษ์จะไม่รู้ว่า หวู่หยิง เป็นใคร? นางเป็นคนฝึกฝนพวกเขา!

 

เฉพาะผู้ดีที่สุดเท่านั้นที่สามารถเข้าร่วม กลุ่มเงา ของตระกูลหลิวได้ พวกเขาได้รับอนุญาตให้ฆ่าใครก็ตามที่พวกเขาคิดว่าเป็นอันตรายต่อตระกลู พวกเขาเป็นพลังที่ซ่อนอยู่ของตระกูลหลิว

 

เมื่อหลายปีก่อน มีตระกลูที่มีอำนาจอื่น ๆ ในเมืองฟีนิกซ์ แต่หลังจากที่ หลิวเสี่ยวเป่ย สร้าง กลุ่มเงา พวกเขาถูกกดดันอย่างสมบูรณ์ ส่วนใหญ่ย้ายไปอยู่ที่เมืองอื่นแล้ว และตระกูลหลิวเป็นตระกูลใหญ่เพียงตระกลูเดียวที่เหลืออยู่

 

แน่นอนว่ายังมีกองกำลังอื่นๆ ในเมืองเช่นสหภาพการค้าซึ่งมีสาขาอยู่ทุกหนทุกแห่ง แต่พวกเขาไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการต่อสู้แย่งชิงอำนาจระหว่างตระกลูต่างๆ ในเมือง สิ่งที่พวกเขาสนใจคือผลกำไร

 

ทันทีที่ เสวี่ยเฟิง และ หวู่หยิง หายตัวไปหลังมุม ผู้พิทักษ์ที่หวาดกลัวทั้งสองก็สามารถถอนหายใจด้วยความโล่งอกได้ในที่สุด

 

“ถ้าข้าไม่ทำการทดสอบของ กลุ่มเงา ข้าคิดว่านางเป็นผู้หญิงธรรมดาที่ร่าเริง นางสามารถแสดงต่อหน้านายน้อยได้อย่างแน่นอน”ผู้พิทักษ์ตัวเตี้ยกล่าว

 

“ชิ! เจ้าเบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม ถ้านางได้ยินเจ้าพูดล่ะ การฝึกครั้งต่อไปของเราคงเป็นฝันร้าย” อีกคนเตือนเขา พลางเอามือปิดปากเพื่อนในขณะที่เขาเหลือบมองอย่างประหม่าไปยังทิศทางที่ทั้งสองคนหายตัวไปก่อนหน้านี้ ตรวจดู ถ้าหญิงสาวยังคงอยู่ที่นั่นเพื่อแอบฟัง

 

ด้วยประโยคนั้น ทั้งคู่ก็หยุดพูดไปครู่หนึ่ง พวกเขาพยายามจำการฝึกซ้อมในสัปดาห์นี้และรู้สึกหนาวสั่นจนตัวสั่น

 

“ยังไงก็ตาม เจ้าอยู่ในการทดสอบ กลุ่มเงา ของเดือนนี้นานแค่ไหน ข้าคิดว่าครั้งนี้ข้าจะทำได้ แต่ข้าต้องยอมแพ้ในวันที่สอง”

 

ผู้พิทักษ์ตัวเตี้ยกว่าพูดถึงการประเมินรายเดือนสำหรับผู้คุมทั่วไปที่จะเลื่อนขั้นเป็น กลุ่มเงา ในแต่ละเดือน ผู้ที่สนใจเข้าร่วมกองกำลังชั้นยอดของตระกูลหลิวจะต้องได้รับการประเมินจุดแข็งและทักษะที่แตกต่างกันเป็นเวลาเจ็ดวัน การทดสอบยากขึ้นทุกวัน และเฉพาะผู้ที่ทำการทดสอบจนถึงวันสุดท้ายเท่านั้นที่จะประสบความสำเร็จ

 

“ครั้งนี้ข้าอยู่ได้สามวัน ดีขึ้นกว่าเดิม แต่เพราะข้าออกแรงกายมากเกินไป ข้าจึงต้องนอนอยู่บนเตียงเป็นเวลาสามวัน” คนที่สองถอนหายใจ

 

“ครั้งนี้มีใครสอบผ่านไหม”

 

“ใช่ แต่มีคนเดียว คนที่พวกเขาบอกว่าแข็งแกร่งที่สุดคือผู้ชายคนนั้น” อีกคนตอบด้วยน้ำเสียงอิจฉาริษยา

 

มันเป็นความฝันของผู้พิทักษ์ทุกคนที่จะได้เป็นส่วนหนึ่งของกองกำลังชั้นยอด และใครก็ตามที่สามารถผ่านการทดสอบได้ถือว่าเป็นคนที่ยอดเยี่ยม

 

“บางทีถ้าเราฝึกฝนอย่างบ้าคลั่ง เราก็สามารถทำได้ในครั้งต่อไป” เขากล่าวเสริมอย่างโหยหา แต่พวกเขารู้ว่ามันเป็นความสำเร็จที่แทบจะเป็นไปไม่ได้

 

มีเพียงสิ่งเดียวที่สามารถทำได้ด้วยพลังเพียงเล็กน้อยที่พวกเขาสามารถรวบรวมได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ นั่นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมผู้หญิงหน้าตาน่ารักกลายเป็นผู้นำกองกำลังชั้นยอดนั้นจึงเป็นคนที่น่ากลัวสำหรับพวกเขา

 

“อาจจะ…”