ตอนที่ 335 สิทธิพิเศษ? ฉันมีสิ่งเหมือนกันนะ!

ห้องสอบสวน

จ่าสิบเอกหญิงทิ้งผมของหลินเหนียนเลย “รู้ ไหมว่าเธออยู่ที่ไหน?! เรารับผิดชอบด้านข่าวกรองผู้ต้องหาในนี้มาเพื่อบอกความจริงฉันไม่เชื่อหรอกว่าปากเธอจะแข็งกว่าพวกเขา”

“ออกไปนะ!” หลินเหนียนเล่ยดิ้นไปมาพร้อม กับตะโกนใส่อีกฝ่ายด้วยดวงตาสีแดง… “ฉันต้องการฟ้องพวกเธอในข้อหาใช้ความรุนแรงและ กักขังหน่วงเหนี่ยว!”

“เอาสิ ไปฟ้องเลย!” จ่าสิบเอกหญิงคนที่ทิ้งผม กระชากเสื้อผ้าของหลินเหนียนเล่ยก่อนตะโกนใส่เพื่อนอีกคน“เชื่อมต่อลวดเอากล่องนั้นออก
มา!”

หลินเหนียนเล่ยกําลังโกรธอย่างมากในขณะนี้เธอก้มศีรษะลงกัดแขนอีกฝ่ายอย่างแรง

“โอ๊ย!”

จ่าสิบเอกหญิงแผดเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

“เพี้ยะ!”

จ่าสิบเอกหญิงอีกคนตบหน้าหลินเหนียนเลยสองสามครั้ง“แกกล้าดียังไงห้ะ?!”

ทั้งสองร่วมมือกันล็อกตัวหลินเหนียนเลยและกดนอนกับพื้นจากนั้นพวกเขาก็เตะท้องของเธอ

หลี่หยวนจือยืนกอดอกอยู่นอกประตูเฝ้าดูหลินเหนียนเลยโดยไม่พูดอะไรสักคํา

ในห้องหลินเหนียนเล่ยมองหลี่หยวนจือข้างนอกด้วยสายตาอาฆาตขณะกําหมัดแน่น

ห้องสอบสวนอีกห้องหนึ่ง

ฉินอวก็กังวลกับสถานการณ์ตรงหน้ามากเพราะทหารสองสามคนที่เข้าไปในห้องไม่ได้คุยกับเขาเลยพวกเขาตั้งหน้าตั้งตาจัดการกับอุปกรณ์เหล่านั้น

แม้ฉินอวจะมีประสบการณ์มากมายแต่เขายังไม่เคยเจอกับหน่วยข่าวกรองแบบนี้ดังนั้นเขาจึงมีความคิดสองข้ออยู่ในใจ

จะอดทนได้ไหม?

แล้วอาเซียวกับคนอื่นๆจะเป็นยังไง?

“นายจับไอ้นี่ไว้ ฉันจะถาม นายบันทึกไว้ส่วนนายมีหน้าที่เติมยา!”จ่าสิบเอกเริ่มออกคําสั่ง

“รับทราบ”

“เข้าใจแล้วครับ!”

ทุกคนพยักหน้า

หลังจากนั้นไม่กี่นาที

“อ้าก!”

เสียงคร่ําครวญดังขึ้นในห้องนั้น จากกระทําดังกล่าวมันก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงความแข็งแกร่งของการสืบสวนทางทหาร

ในห้องประชุมเล็ก

เฒ่าหลี่และคนอื่นต่างก็หมดหนทางเพราะกรมทหารไม่ได้กลัวอะไรเลย พวกเขากล้าที่จะยอมตายเพื่อจะไขคดีนี้

จะทําอย่างไร?

ทุกคนไม่มีความคิด ไม่มีกําลังหรืออํานาจพอ!

ชั้นบน

หลี่คู่กําลังนั่งอยู่ในห้องทํางานขณะจ้องมองแฟ้มประวัติฉินอวี่ ทันใดนั้นมีคนเข้ามาจากนอกประตู

“ว่าไง?” หลี่จี่กล่าวพร้อมกับมองขึ้นไป

“ผู้ต้องสงสัยเกือบจะสลบแล้วเราควรจะดําเนินการพิจารณาคดีต่อไปหรือไม่ครับ?!”

“ทําต่อไป!” หลี่ผงกศีรษะ “ไปบอกทุกคนข้างล่างว่าถ้าไม่ได้หลักฐานเราจะมีปัญหา!ให้พวกมันสารภาพให้ได้ในคืนนี้!”

“ผมคาดว่าน่าจะเกินขีดจํากัดของพวกนั้นแล้ว…ไม่เกินสองชั่วโมงพวกนั้นต้องสารภาพอย่างแน่นอน”

“พวกนั้นไม่มีใครมาช่วยได้แล้ว” หลี่จู่ลุกขึ้นยืน“ไปกันเถอะฉันจะลงไปข้างล่างกับนายด้วยรีบง้างปากให้ได้!”

หลังจากพูดจบ หลี่จู่ก็ก้าวไปข้างหน้าและเดินออกไป

“พี่บๆๆ!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงใบพัดเสียงดังกระทบนอกหน้าต่างและมีแสงจ้าส่องเข้ามาในห้อง

หลี่จี้หันหลังไปเห็นเฮลิคอปเตอร์ลงจอดอยู่ข้างนอกเขาก็สบกด่าทันที “ให้ตายสิ นในแผนกเรากําลังใช้เฮลิคอปเตอร์อยู่รึเปล่า?”

“เดี๋ยวผมไปตรวจสอบให้!” ชายหนุ่มได้ตอบกลับ

หลี่จู่เดินหน้าบูดบึงออกจากห้องทํางานไป

ภายนอกอาคาร เฮลิคอปเตอร์ไม่ได้ลงที่จุดจอดเลยแต่กลับจอดตรงด้านหน้าประตูอาคารหลัก

ในห้องโดยสารชายวัยกลางคนวัยสี่สิบสวมเสื้อหนังนั่งอยู่ที่คนขับสวมกางเกงลายพรางและรองเท้าบูตหนังหัวเขาโล้นดูสะอาดตาเดินลงไปตามบันไดอย่างราบรื่น

“หยุดก่อน!”

ยามสี่คนที่ประตูอาคารหลักเดินออกมาห้ามไว้

“มาจากหน่วยไหน ใครบอกให้จอดเครื่องบินที่นี่”หัวหน้ายามเดินออกมาพูด

ชายวัยกลางคนที่ชื่อเสี่ยวผิงเหลือบมองอีกฝ่ายและไม่ตอบอะไร
ห้องโดยสารหลินเซียวคนที่เคยคุยกับฉินอวี่ในเฟิงเปยได้นํากองกําลังทางอากาศอีกสี่นายกระ โดดลงมาจากเฮลิคอปเตอร์

เสี่ยวผิงเหลือบมองฝูงชนและรีบไปที่บันได

ทหารยกปืนขึ้นตามระเบียบ “นายเป็นใครขอบตรประจําตัวด้วย!”

เสี่ยวผิงเหลือบมองอีกฝ่ายพลางเดินต่อไป“ฉันไม่มี”

“บอกให้หยุดไง!” ทหารจ่อไปที่หัวของเสี่ยวผิง

“พลั่ก!”

ทหารกองทัพอากาศทางด้านซ้ายพุ่งเข้ามาปัดกระบอกปืนแล้วยกเข่าขึ้นแทงหน้าท้องอีกฝ่ายทันที“ไอ้โง่!แกไม่รู้จักที่ต่ําที่สูงเหรอ?!”

“พวกแกตาบอดกันรึไง! ดูหมายเลขเครื่องบินว่าเรามาจากไหน!” หลินเซียวจ้องตะโกนขณะผลักคนอื่นออกไปให้พ้นทาง

ยามทั้งสี่คนนั้นหันไปเมื่อได้ยินเสียง หลังจากเห็นหมายเลขที่อยู่ด้านข้างเครื่องบินพวกเขาก็ตกตะลึง

คนกลุ่มนั้นเดินเข้าไปในห้องโถง สวนกับพวกเฒ่าหลี่เฒ่าตงและคนอื่นที่เดินมากับทหารกลุ่มเล็กๆหลังจากประชุมเสร็จ

เฒ่าหลี่และเฒ่าตงที่ไม่ได้รู้จัก พวกเขาจึงไม่ได้สนใจอะไรในที่แรก

ทันใดนั้นหลินเซียวก็รีบเร่งถามอย่างรวบรัด“ใครเป็นทหารบ้าง?”

หัวหน้ายามตกใจ “พวกคุณคือ?”

“เรียกหัวหน้าแกออกมา!” หลินเซียวพูดอย่างรวบรัด“เรามาหาใครบางคน!”
“หัวหน้าไม่อยู่ที่นี่ พวกคุณกําลังมองหาใครอยู่?”

“แล้วสาวน้อยที่พวกแกเพิ่งจับได้ล่ะ…เธออยู่ไหน?”
หลินเซียวถามอย่างเร่งด่วน “คนจากซึ่งเจียงน่ะเธอชื่อหลินเหนียนเลย”

เมื่อเฒ่าหลี่และเฒ่าคงได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็ตกตะลึงพลางหันมามองหน้ากัน

“หม..บ้าจริง! ปาฏิหาริย์ได้ปรากฏแล้ว”เฒ่าตงพูดอย่างตื่นเต้น

“เปิดตัวอย่างอลังการ แต่ฉันไม่แน่ใจว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า!” เฒ่าหลี่ก้มศีรษะลงไปเกาจมูก

“พวกนั้นยังอยู่ในการสอบสวนของหัวหน้าหลี่พวกคุณเป็นใครกันแน่?” หัวหน้ายามขมวดคิ้วก่อนถามอีกครั้ง

“แสดงใบรับรองให้พวกเขาดู!” เสี่ยวผิงที่ไม่ได้พูดแต่แรกพูดโดยแสดงสีหน้าเรียบเฉย

ทหารของกองทัพอากาศก้าวไปข้างหน้าก่อนก้มหยิบหนังสือเล่มเล็กออกมา

หลังจากนั้นไม่กี่นาที

หัวหน้ายามรีบตรงดิ่งไปที่ห้องสอบสวนด้วยท่าทางตื่นตระหนกก่อนตะโกนใส่หลี่จู่ตรงทางเดิน “หัวหน้าหัวหน้าหลี่!มีคนมาพวกนั้นอยู่ข้างล่าง!”

“ว่าไงนะ?!” หลี่จู่ที่กําลังดูการสอบสวนอยู่ก็หันกลับไปถาม“พวกมันเป็นใคร?”

“พวกมันมาเพื่อตามหาผู้หญิงคนนั้น!” หัวหน้ายามกระซิบบอกกับหลี่จู่ที่ข้างหู

“เล่นอะไรกันอยู่วะ?!” หัวหน้าหลี่โกรธมาก “คนอย่างแกเป็นหัวหน้าได้ยังไงเนี่ย?!”

ในขณะนั้นเอง มีเสียงตะโกนมาจากห้องประชาสัมพันธ์ทางซ้ายมือ
“อย่าเข้ามานะเว้ย!”

“บอกให้ออกไปรอข้างนอก!”

เสียงตะโกนในทางเดิน หลังจากที่หลินเซียวหยุดนิ่งครู่หนึ่งก่อนจะรีบเดินขึ้นมา

“พยายามจะทําอะไร?” หลี่หยวนจือยื่นมือออกไปขวางทางไว้

“หลีกไป!”

หลินเซียวคํารามขณะผลักอีกฝ่ายด้วยความหงุดหงิด

“บ้าเอ๊ย!”

หลี่หยวนจือชักปืนเล็กหัวอีกฝ่ายทันที

“อย่าขยับ!”

ทหารกองทัพอากาศที่ยืนอยู่ด้านหลัง ก็ล้วงปีนออกมาเล็งหลี่หยวนจือ
“แกกล้ายิงเหรอ?!” หลี่หยวนจือมองกลับไปพลางพูดด้วยความประหลาดใจ

“ปัง!”

เสียงปืนดังขึ้นฉับพลัน

ทหารกองทัพอากาศพูดอย่างไร้อารมณ์ “แกคิดว่ากําลังคุยกับใครอยู่!”
หลี่หยวนจือถึงกับชะงัก

“ปิ้ง!”

หลินเซียวเตะประตูเข้าไปในห้องสอบสวน เหลีอบมองไปโดยรอบด้วยความตื่นตระหนกและเขาก็เห็นหลินเหนียนเล่ย

เธอนั่งเท้าเปล่า ผมยุ่งเหยิงใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเลือดปากเล็กๆก็มีรอยฟกช้ํา!

หลินเหนียนเลยจ้องหลินเซียวและตะลึงอยู่ครู่หนึ่งไม่กี่วินาทีเธอก็ตะโกนร้อง“พี่!”

“ไอ้พวกส้นตีน!”

หลินเซียวเตะจ่าสิบเอกทางซ้ายกระเด็นออกไปพลางดึงปืนออกมาแล้วคอกใส่อีกฝ่าย “ปลดกุญแจมือให้เธอ!”

จ่าสิบเอกหญิงตกตะลึง

“เปิดสิวะ!” หลินเซียวตาแดงก่า

จ่าสิบเอกหญิงไม่เห็นผู้ออกคําสั่งอย่างหลี่หยวนจือและหลี่ฉ่อยู่ในห้อง พวกเขาจึงยอมปลดกุญแจมือหลินเหนียนเล่ยทันที

หลินเซียวเอื้อมมือออกไปประคองเธอพลางดุหลินเหนียนเล่ย“ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่รึไงว่าอย่าไปยุ่งกับไอ้พวกซ่งเจียง!ทําไมถึงไม่ฟังกันเลย?!”

หลินเหนียนเล่ยปาดน้ําตาขอเธอ ก่อนผลักหลินเซียวออกไปและวิ่งออกไปด้วยเท้าเปล่า

ในทางเดิน

ทั้งสองกลุ่มยังคงเผชิญหน้ากัน หนุ่มองไปที่เสี่ยวผิงและถามเสียงแหบ “คุณมาจากฝ่ายไหน?”

เสี่ยวผิงมองอีกฝ่ายโดยไม่พูดอะไร

หลังจากที่หลินเหนียนเลยวิ่งออกไปโดยไม่พูดอะไรเธอก็ถูกแขนเสื้อขึ้นพลางคว้าคอเสื้อของหลี่หยวนจือ“ไหน!แกได้หลักฐานอะไรมา?!”
หลี่หยวนจือถึงกับชะงัก

“ฉันถาม ว่าแกมีหลักฐานอะไรไหม?!” หลินเหนียนเลยตะโกน“แกมีหลักฐานรึเปล่า?!”

หลินเหนียนเล่ยตบหน้าอย่างแรง “แกมีสิทธิพิเศษนักใช่ไหม?!วันนี้ฉันจะใช้สิทธิพิเศษกับแก เหมือนกัน!”

หลังจากที่หลิวหยวนจือถูกทุบตีอยู่พักหนึ่งเขาก็ยื่นมือออกไปคว้าแขนหลินเหนียนเล่ย

“ตุบ!”

หลินเซียวรีบวิ่งออกไปกระโดดถีบเอวของหลี่หยวนจือทันทีพร้อมกับเอื้อมมือไปกคอเสื้อไว้แน่นและผลักเขาไปที่ผนังโดยตรง

“ผัวะ”

หลินเหนียนเลยมีความแค้นอย่างมากกับทหารหญิงที่ถูกสั่งให้ทุบตีเธอ แต่เธอเลือกจะอยู่ด้านข้างหลินเซียวเพื่อตบตีหลิวหยวนจือเธอตบหน้าอีกฝ่ายเหมือนกับเสียงประทัดในทางเดิน

หลินเซียวกดตัวอีกฝ่ายโดยไม่พูดอะไร

หนูคิดว่าชายคนนี้ต้องเป็นคนใหญ่คนโตและพอมีอํานาจอยู่บ้างเขาจึงไม่กล้าแสดงท่าทางเฉยเมยเขาทําได้แค่พูดด้วยใบหน้าเย็นชาว่า“ไม่ว่าคุณจะเป็นใครคุณจะไม่มีทางสั่งใครได้ถ้าการสอบสวนยังไม่เสร็จ!”

เสี่ยวผิงเหลือบมองหลินเหนียนเลยพลางก้าวหาหนูและถาม“นายทหาร นายมีหลักฐานอะไรที่จะจับใครได้บ้าง?”

หลี่อู่ตะลึงงัน

“ผัวะ!”

เสี่ยวผิงส่ายหัวก่อนจะตบหน้าหลี่จู่จนถอยไปสามก้าว

หลี่จู่จ้องมองอีกฝ่ายด้วยความกระวนกระวายใจโบกมือและตะโกนว่า “รวบรวมทุกคนมาที่นี่!”

“แกจะทําอะไร!”เสี่ยวผิงชี้ไปที่เขาและดุด่า“ทําแบบนี้แกคิดว่าจะรับผิดชอบงานด้านข่าวกรองได้อีกไหม?!”

หลี่ตะลึงงัน

“เธอเป็นหลานสาวฉัน แล้วจับเธอมาทั้งที่ไม่มีหลักฐานอะไรแกยังมีสมองรึเปล่า?!” เสี่ยวผิงก่อนด่าอย่างโกรธเกรี้ยวขณะจองอีกฝ่ายเขม็ง “ถ้าคนของฉันต้องการตรวจสอบสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าบ้านั่นฉันยังต้องใช้พวกอันธพาลอีกเหรอ?!”
เมื่อสิ้นเสียงและบุคลากรของหน่วยข่าวกรองจํานวนมากก็รีบวิ่งไปที่ทางเดิน
“พวกทหารงุ่มง่ามทั้งหลาย” ทหารกองทัพอากาศหันกลับมาผายมือไปยังเสี่ยวผิงพลางตะโกนเสียงดัง “นี่คืออดีตผู้กํากับทางใต้ปัจจุบันเป็นผู้บัญชาการกองพลที่สองพลจัตวา 11 หลินเฉิงผู้ขับไล่ทหารสามพันนายของสหภาพยุโรป!”

หลี่จู่ได้ยินดังนั้นก็ตะลึงในทันที ส่วนเฒ่าหลี่และเฒ่าตงมองหน้ากันอย่างเงียบๆก่อนจะแสดงความคิดเห็น“ผมคิดว่าคุณแย่แล้วล่ะ”

พลจัตวา (brigadier general) :ระบบอังกฤษ เป็นชั้นยศระหว่างพันเอกกับพลตรีพลจัตวาถูกใช้เป็นยศในกองทัพบก,กองทัพเรือ,กองทัพอากาศและตํารวจซึ่งปัจจุบันไม่มีการใช้ยศพลจัตวาแล้วในประเทศไทย